ทะลุมิติไปเป็นเชฟส่วนตัว ❤️

แนะนำตัวละคร

ตอนที่ 1 :จุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

เช้านี้เป็นเช้าที่สดใส เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา แสงตะวันสาดแสงลงมากระทบใบหน้าของเด็กหนุ่ม และเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ได้ตื่นขึ้นจากนิทรา

“ลูเธอร์ ลูเธอร์ ตื่นได้แล้วนะ เดี๋ยวจะกินข้าวเช้าไม่ทันนะ” เสียงของแม่ได้เรียกให้เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากที่นอน

“คร้าบๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ลูเธอร์ตอบกลับแม่ของตนพร้อมทั้งลุกไปทำธุระของตนให้เสร็จ

“อ้าว ลูเธอร์ มากินข้าวเช้าเร็วๆ เข้าเดี๋ยวมันจะเย็นซะก่อนนะ” แม่พูดชักชวนให้ลูเธอร์มากินข้าวเช้าด้วยกัน

“นี่แม่แล้วพ่อล่ะ เมื่อไหร่จะกลับมา” ลูเธอร์ถามกับแม่ด้วยใบหน้าสงสัย

“พ่อเขาน่ะ กำลังทำภารกิจเพื่อช่วยโลกเอาไว้อยู่น่ะ คนอีกนานกว่าจะกลับ” แม่ตอบกลับลูเธอร์

“แม่น่ะทำไมไม่เลิกกับพ่อไปเลยล่ะ พ่อประเภทไหนกันที่ต้องทิ้งให้แม่อยู่คนเดียว” ลูเธอร์ถามกับแม่ของตนด้วยใบหน้าหงุดหงิด

“แม่น่ะรักเขา รักเขามาตลอด ไม่ว่าจะนานเพียงใด แม่ก็จะรอเขากลับมาอยู่ดี..แถมแม่ก็ไม่ได้อยู่คนเดียว มีพวกลูกๆอยู่แม่ก็ไม่เหงาแล้วล่ะ” แม่ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับเอามือลูบไปที่หัวของลีอา และอาเธอร์

“แม่คะวันนี้ หนูอยากให้แม่สอนหนูใช้เวทย์มนตร์จังเลยค่ะ” ลีอาผู้เป็นน้องสาวของลูเธอร์เอ่ยถามกับแม่ของตนขณะกินข้าวเช้าด้วยกัน

“เอ๋!! ได้สิจ้ะ แล้วลูเธอร์ล่ะ ลูกจะให้แม่สอนด้วยไหม” ผู้เป็นแม่ตอบกลับคำถามของลูกสาวพร้อมทั้งถามคำถามกับลูเธอร์

“ไม่เอาล่ะ ผมมีนัดแล้ว” ลูเธอร์ ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เอ๋ ตัวแค่นี้มีนัดแล้วหรอ กับสาวที่ไหนเนี่ย” ผู้เป็นแม่ถามด้วยความสงสัย

“พี่ลูเธอร์คงจะหนีเข้าไปฝึกวิชาในถ้ำนั่นอีกละสิ” ลีอาพูดแทรกขึ้นมา

“เอ๋!!? เธอรู้ด้วยได้ยังไง” ลูเธอร์ตอบกลับด้วยใบหน้าที่สงสัย

“5555หนูรู้ตั้งนานแล้วค่ะ” ลีอาตอบกลับด้วยท่าทีมันอกมั่นใจ

“นี่มันจะสายแล้วนี่นา ผมขอตัวไปตามนัดก่อนนะครับ” ลูเธอร์พูดด้วยความตกใจและรีบวิ่งออกนอกบ้านด้วยท่าทีที่รีบร้อน

.

.

ลูเธอร์รีบวิ่งมายังถ้ำที่ตนฝึกวิชาอยู่ ที่นั่นมีชายรูปร่างสูงใหญ่ ที่มีผมยาวสีทองและนัยย์ตาสีฟ้า อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูเธอร์ นั่งรอลูเธอร์อยู่

“นายรอนานไหม” ลูเธอร์เอ่ยถามชายผู้นั้น

“นายลองคิดดูสิ” ชายผู้นั้นตอบกลับด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

“เอ๋ นี่นายงอนชั้นหรอ โอ๋ๆ ชั้นเอาของที่นายชอบมาด้วยนะ" ลูเธอร์ตอบกลับชายผู้นั้นพร้อมยื่นขนมที่เตรียมมาให้กับชายผู้นั้น

“หึ..นายจะเอาขนมนั่นมาล่อชั้นหรอ ไม่มีวัน!” ชายผู้นั้นตอบกลับเสียงแข็ง

“เอ๋!!? งั้นต้องทำยังไงให้นายหายโกรธกันน้าาา” ลูเธอร์ถามชายผู้นั้น พร้อมทั้งนำมือจั๊กจี้ที่เอวของชายผู้นั้น จนเขาเริ่มหัวเราะออกมา

“55555 หยุดได้แล้วๆ นายก็รู้นี่ว่าชั้นหัวเราะง่ายจะตาย” ชายผู้นั้นพูดขึ้นเพื่อให้ลูเธอร์หยุด

“5555ในที่สุดนายก็ยิ้มแล้วนะ” ลูเธอร์พูดขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เอาล่ะนายพร้อมที่จะฝึกวันนี้แล้วหรือยัง” ชายผู้นั้นถามกับลูเธอร์

“ชั้นพร้อมมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วหล่ะ” ลูเธอร์ตอบกลับชายผู้นั้นด้วยสายตามุ่งมั่น

หลังจากนั้นลูเธอร์ก็ได้ฝึกวิชากับชายผู้นั้นที่ถ้ำเป็นเวลากว่า 5 ปี

.

.

จนวันหนึ่ง ขณะลูเธอร์กำลังมาฝึกซ้อมกับชายผู้นั้นอย่างปกติ เมื่อลูเธอร์ได้ตะโกนกล่าวคำทักทายขึ้นเหมือนอย่างเคย แต่คราวนี้ภายในถ้ำนั่นกลับเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ไม่มีแล้วชายผู้นั้น คนที่คอยฝึกสอนลูเธอร์ เจอแต่เพียงข้อความที่สลักลงบนฝาผนังถ้ำเอาไว้ว่า

“นายคือคนถัดไป” หลังจากลูเธอร์ได้อ่านมัน เขาก็ได้แต่ยืนสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ขณะนั้นเองตะวันได้ลับขอบฟ้า แผ่นดินได้เริ่มสั่นไหว หมอกสีดำทมิฬค่อยๆ เคลื่อนปกคลุมหมู่บ้าน พร้อมทั้งปีศาจที่โผล่ออกมาจากหมอกนั่น มันไล่เข่นฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิด เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ โหยหวนไปทั่วหมู่บ้าน

“นี่มัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมปีศาจถึงมาโผล่บนนี้ได้ล่ะ” ลูเธอร์พูดด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดและหวาดกลัว

“พี่คะช่วยหนูด้วย” เสียงที่คุ้นเคยดังออกมาจากภายในหมู่บ้านนั่น สิ้นเสียงนั่นลูเธอร์ ได้รีบวิ่งไปที่หมู่บ้านตามเสียงนั้นไป

“ลีอา..ลีอาเธออยู่ที่ไหน!” ลูเธอร์ตะโกนถามด้วยความกังวล

“พี่!พี่คะ!” ลีอาตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง

เมื่อลูเธอร์ได้ยินจึงรู้ว่า เธออยู่ไม่ไกลจากที่ตนอยู่ ลูเธอร์รีบวิ่งหาจนเจอร่างของลีอานอนสลบอยู่ข้างๆ บ้านที่กลายเป็นกองเพลิง เมื่อลูเธอร์กวาดสายตาไปรอบๆ ก็พบกับร่างของแม่ที่นอนอยู่ใต้เศษไม้ที่ไหม้ไฟนั่น

“แม่..แม่..แม่ครับบ!” ลูเธอร์ตะโกนเรียกชื่อแม่ด้วยความตกใจ

“หนีไป ลูเธอร์หนีไป พาลีอาหนีไป!” แม่ตะโกนออกมาท่ามกลางเพลิงที่กำลังไหม้บ้าน

“แล้วแม่หล่ะครับ แม่จะหนีไปด้วยใช่ไหม” ลูเธอร์พูดขึ้นพร้อมกับวิ่งเข้าไปไม้ที่ทับร่างของแม่เอาไว้

“ร่างของแม่มันช่วยไม่ได้แล้วหล่ะ แม่น่ะไม่เป็นอะไรหรอกนะ ขอแค่ให้ลูกๆ ปลอดภัยก็พอ จงใช้พลังของลูกปกป้องโลกใบนี้เอาไว้นะ” แม่พูดมันออกมาทั้งนำ้ตาที่ไหลนองทั่วใบหน้า

“ไป! ไปสิ!ทิ้งแม่เอาไว้ พวกปีศาจมันกำลังมาแล้ว หนีไป หนีไปให้ไกลจากที่นี่!” แม่ตะโกนออกมาพร้อมทั้งไล่ให้ลูเธอร์หนีไป

“แม่รักลูกมากๆ นะ!” แม่ตะโกนมันออกมาราวกับเป็นคำพูดที่ดังออกมาจากหัวใจ

“ผมสัญญา ผมสัญญาจะปกป้องลีอา และผม ผม ผมรักแม่นะ!” ลูเธอร์ตะโกนตอบด้วยใบหน้าที่เปรอะฝุ่นควันจากไฟที่ไหม้บ้าน พร้อมนำ้ตาที่ไหลออกมาไม่หยุด สิ้นคำพูดนั้น ลูเธอร์ได้อุ้มลีอา ไปยังนอกหมู่บ้าน ไปยังที่ ที่ปลอดภัย

เมื่อแม่เห็นดังนั้น จึงได้พูด คำสุดท้ายออกมาว่า “ขอบใจนะ” ก่อนที่จะโดนปีศาจที่เฝ้ามองอยู่ฉีกขย้ำกินร่างของหญิงสาวที่จมอยู่ในกองเพลิงนั่น

.

.

ลูเธอร์อุ้มลีอาไปยังเขตนอกหมู่บ้าน ที่หมอกทมิฬและปีศาจมาไม่ถึง

“ปลอดภัยแล้วนะ ลีอา” ลูเธอร์พูดขึ้นขณะมองไปยังหมู่บ้านที่จากมา พร้อมนำ้ตาที่หลั่งรินและเปล่งเสียงที่โศกเศร้าออกมา

ลีอาตื่นขึ้นพร้อมกับแสงตะวันที่ค่อยๆ สว่างไสวขึ้นมา ลีอารู้ทุกเรื่องและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอมองไปยังพี่ชายของเธอมองเห็นความโศกเศร้าของผู้เป็นพี่

เธอได้กุมมือของ พี่ชายแล้วพูดว่า

“พอได้แล้วค่ะพี่ เราเสียใจมามากเกินพอแล้ว ไปกันเถอะ” ลีอาได้เอ่ยปากบอกกับพี่ชายของตนด้วยใบหน้าที่โศกเศร้าไม่ต่างอะไรไปจากพี่ชายของเธอเลย

“อือ ไปกันเถอะ” ไปยังทางข้างหน้า ทางของเราสองคน ลูเธอร์ตอบกลับด้วยสายตาที่มุ่งมั่น


รีวิวจากผู้อ่าน

กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว