ตอนที่ 1

เพื่อนเจ้าบ่าว ปะทะ เพื่อนเจ้าสาว

ที่ห้องแต่งตัว

“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ”

สาวอวบอึ๋มหน้าตาดีคนหนึ่งที่อายุประมาณยี่สิบปลายๆเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยวนที่หน้าห้องแต่งตัวของชายหนุ่มพร้อมกับแง้มประตูที่เขาปิดไม่สนิทออกช้าๆ เธอใส่เสื้อกล้ามสีขาว คอคว้านลึกลงไปเห็นเต้าขาวๆเกือบครึ่งเต้า ส่งสายตาระยิบระยับทอดสะพานให้เขาอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มหยุดมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาว แล้วหันมามองคนที่น่าจะเป็นหนึ่งในพนักงานของร้านตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาที่ซ่อนความเย้ยหยันไว้จนมิดหยุดอยู่ที่กระโปรงยาวคลุมเสมอเข่า

‘ก็ดี ง่ายต่อการปฏิบัติภารกิจ’

คนที่ว่างเว้นจากกิจกามมานานเพราะทำงานหนักมาตลอดทั้งเดือนคิดในใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองพนักงานของร้านด้วยสายตาทรงเสน่ห์ที่มักจะทำให้สาวๆอ่อนระทวยได้แทบทุกครั้งก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงเอนหลังไปตามพนักเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆมุมห้อง ขาแกร่งสองข้างกางออกนิดๆ

“มันก็ขึ้นอยู่กับว่า...ทางร้านมีบริการอะไรน่าสนใจที่จะนำมาเสนอผมได้บ้าง”

เสียงหล่อทุ้มเอ่ยขึ้นถามผู้ให้บริการ

“ถ้าคุณอยากรู้...คุณก็คงต้องลองใช้บริการแล้วล่ะค่ะ”

พนักงานสาวถามพลางหัวเราะคิกคัก ว่าแล้วเธอก็สาวเท้าเข้ามาใกล้ๆเขาอย่างนวยนาด มือเรียวยาวยกชายกระโปรงขึ้นสูงจนเห็นจีสติงสีแดงสดที่มีเส้นเล็กพาดผ่านกลีบสาวที่สายตาคมปลาบของผู้มีประสบการณ์โชกโชนอย่างเขาดูแล้วก็รู้ว่าไม่สด แต่ถึงอย่างนั้นก็ถือว่ามันค่อนข้างที่จะใหม่และ...ยังไม่ปลิ้น

‘พอใช้ได้’ ชายหนุ่มประเมินคุณภาพของสินค้าในใจก่อนจะพูดขึ้น

“แพ็กเกจของสินค้าถือว่า...”

เปลือกตาที่หลุบลงเช็คสินค้าของร้านเมื่อครู่เปิดขึ้นแล้วหรี่ตา

“...น่าสนใจดี”

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เอ่ยต่อจากที่ค้างไว้ก่อนจะส่งสัญญาณที่รู้กันให้พนักงานเริ่มบริการ

“เดี๋ยวดิฉันช่วยแต่งตัวนะคะ”

สาวอวบอึ๋มตอบอย่างยินดีที่มาพร้อมกับแววตากระหายหิวที่ปิดไม่มิด เธอค่อยๆยกขาข้างหนึ่งขึ้นช้าๆพาดมันไว้บนหน้าตักเขาแล้วเกาะเกี่ยวปลายเท้าเข้ากับขาเก้าอี้ทางด้านหลัง แขนข้างหนึ่งเกาะบ่าแกร่งไว้เพื่อประคองน้ำหนักตัวก่อนจะยกขาและมืออีกข้างตามมา มือเรียวข้างหนึ่งที่เล็บทาสีแดงสดเลื่อนลงมาลูบไล้แผงอกแน่นที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อเชิ้ตที่กระดุมปลดออกไปแล้วครึ่งตัวพลางโยกความโหนกนูนเข้ากับหน้าตักเขาเบาๆ

“คุณหล่อจัง...ซี๊ดด...”

เธอเอ่ยชมเสียงกระเส่าเมื่อเห็นเขาในระยะใกล้ๆ ตื่นเต้นไปหมดเมื่อคิดว่าตัวเองจะได้เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในร้านที่จะได้กินเขา มือทั้งสองข้างเลื่อนมาทำหน้าที่ปลดกระดุมเสื้อต่อจากที่ชายหนุ่มทำค้างไว้พร้อมกับโยกเอวใส่ตักเขาเป็นจังหวะไปด้วย เธอค่อยๆถอดเสื้อเชิ๊ตสีขาวออกให้เขาก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าไม้แขวนเสื้อที่อยู่ตรงราวแขวนด้านหลังของชายหนุ่ม เบียดหน้าอกใหญ่เข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างจงใจ

ก้องการุณเอื้อมสองมือใหญ่ขึ้นมาบีบขยำสองเต้าใหญ่ตรงหน้าอย่างแรงทันทีแล้วใช้ฟันขบกัดยอดเต้าข้างหนึ่งเบาๆผ่านเสื้อกล้ามสีขาวบาง

"ซี๊ดดด...อา...”

เธอครางให้กับความซ่านเสียวที่มาพร้อมกับความเจ็บนิดๆ พร้อมกันนั้นก็โยกย้ายเนินสาวบดเบียดเข้ากับเขาให้มากขึ้นอีก สายของจีสติงแบบเส้นตรงกลางร่องสวาททำให้เธอรู้สึกเสียวซ่านเมื่อมันเสียดสีไปมาเวลาที่เธอขยับ มือที่ลูบไล้อยู่บนแผงอกเลื้อยลงไปตามหน้าท้องแกร่ง วกเข้าหาจุดศูนย์กลางของชายหนุ่มทันทีเพราะไม่อยากรออีกต่อไป

“ว๊าย!”

เสียงหวานของแขกไม่ได้รับเชิญดังขึ้นที่หน้าห้องแต่งตัวของชายหนุ่มที่ประตูเปิดแง้มออกครึ่งหนึ่ง พร้อมการปรากฎตัวของสาวสวยร่างอรชรที่เต็มไปส่วนเว้าส่วนโค้งในชุดเดรสสั้นเหนือเข่าสีเทาอ่อนลายดอกซากุระสีชมพู ผมตัดสั้นน่ารักคลอเคลียกับไหล่มนรับกับใบหน้าสวยหวานราวกับตุ๊กตาราคาแพง ดวงตาคมโตที่กำลังจ้องมองเขาอย่างจิกกัดดูเหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงอยู่ในนั้นตลอดเวลา จมูกเล็กนั่นรั้นและเชิดขึ้นอย่างคนถือดีเพราะดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะมีหลายอย่างที่ดีๆให้ถือ ส่วนริมฝีปากอิ่มรูปกระจับนั้นเผยอขึ้นนิดๆด้วยความตกใจ

'แม่เจ้า ใครวะเนี่ย! สวยน่าจูบเป็นบ้า'

ชายหนุ่มครางในใจเมื่อเห็นคนที่ทำให้ลมหายใจของเขาแทบสะดุด ทุกอย่างที่รวมเป็นหญิงสาวตรงหน้าทำให้ใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน โดยเฉพาะใบหน้าที่งดงามราวกับนางสวรรค์ เอวเล็กที่คอดกิ่วและ...รอยนูนเด่นที่กำลังพุ่งออกมาอวดโฉมเขานั่น

‘34 หรือ 35 นะ’ เขากะขนาดมันในใจ

เมื่อมีคนมาเห็น พนักงานสาวของร้านจึงรีบลงจากตักชายของชายหนุ่มอย่างร้อนรนแล้ววิ่งออกจากห้องแต่งตัวไปทันทีด้วยความอับอาย

‘ดันลืมปิดประตูเสียได้ อดเลยกู’

พนักงานของร้านบ่นในใจให้กับความสะเพร่าที่ไม่น่าให้อภัยของตนเอง

“บัดสีบัดเถลิง”

ร่างงดงามที่มาใหม่ตวัดสายตาให้ชายหนุ่มที่ยังนั่งเปลือยท่อนบนอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเดินผ่านไปยังห้องแต่งตัวอีกห้องที่อยู่ติดกัน มือเล็กที่กำลังจะปิดประตูถูกมือใหญ่หยุดเอาไว้ อัปสราเผลอสบสายตาคมคู่นั้นที่ทำให้เธอรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆขึ้นมากระทันหัน

“มีอะไร”

เธอข่มเสียงถามคนที่ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ในห้องแต่งตัวของเขาและมายืนอยู่ตรงหน้าประตูห้องแต่งตัวของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“คุณเป็นเพื่อนเจ้าสาวน้องโบว์เหรอ”

เขาไม่ตอบแต่กลับถามเธอคืน ดวงตาเจ้าเล่ห์ก้มลงมองเกาะอก สไบ และโจงกระเบนสีชมพูบนไม้แขวนเสื้อที่ถืออยู่ในมือเล็ก นี่มันธีมงานเดียวกันกับเขานี่หว่า

“ใช่ อย่าบอกนะว่าคุณเองก็เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของน้ากันต์”

หญิงสาวถามคืนเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่เธอเห็นชุดราชประแตนแขวนไว้ตรงราวในห้องแต่งตัวของเขา ถ้าจำไม่ผิดโจงกระเบนมันเป็นสีชมพูอ่อน

“ทำไมน้ากันต์ถึงได้เลือกคบเพื่อนแบบนี้ก็ไม่รู้” เธอบ่นเบาๆ

“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

เขาถามเสียงเข้มแกมข่มขู่ ดวงตาคมกริบจดจ้องใบหน้าสวยหวานไม่กระพริบตาทั้งยังสูดหายใจแรง ราวกับ...กำลังระงับอารมณ์บางอย่าง

ด้วยสัญชาตญาณหรืออะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้อัปสรารีบดันประตูเพื่อที่จะปิดมันทันที แต่ราวกับว่าชายหนุ่มอ่านใจของเธอออกเพราะเขาใช้มือใหญ่ดันมันออกจนเกือบสุดแล้วเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของเธอแทน นอกจากนี้เขายังปิดประตูกดล็อคให้เธอเสร็จสรรพอีกต่างหาก

“นี่คุณ ล็อกห้องฉันทำไม ออกไปนะ”

สาวสวยตวาดออกไป เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา

“บอกมาก่อน...ว่าประโยคที่คุณพูดเมื่อกี๊หมายความว่ายังไง”

ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงประตูที่เป็นทางออกเดียวของหญิงสาวเอาไว้ ดวงตาคู่คมยังคงจับจ้องดวงหน้าหวานอย่างรอคอยคำตอบ แต่ใครจะรู้ว่ามือทั้งสองข้างของเขากำลังกำเอาไว้แน่นขนาดไหนเพราะอยู่ดีๆก็รู้สึกว่าร่างงดงามตรงหน้าช่างทำให้เขาทรมานได้มากมายแม้เพียงแค่มอง

“ก็แค่สงสัย...ว่าทำไมผู้ชายที่เป็นสุภาพบุรุษแบบน้ากันต์ถึงได้มีเพื่อนที่กินไม่เลือกหน้าฟาดไม่เลือกที่แบบคุณ ทีนี้ได้ยินก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะแต่งตัว”

หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเอ่ยก่อนจะหันไปแขวนชุดกับราวเล็กๆตรงมุมห้อง ไม่สนใจกับข้อเท็จจริงที่ว่าเธออยู่ในห้องเล็กสองต่อสองกับชายหนุ่มที่กำลังเปลือย ถึงแม้จะเปลือยแค่ท่อนบนก็เถอะ

“อืม...ฝีปากใช้ได้นี่” เขาประชดประชัน

ชายหนุ่มจดจ้องเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะมองกวาดไปทั่วร่างเธอผ่านกระจกตรงหน้า สายตาร้อนผ่าวที่กำลังแทะโลมเธออย่างจาบจ้วงทำให้คนที่เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาในกระจกพอดีตกใจจนต้องหันหน้ากลับมาไล่เขาอีกครั้ง

“ออกไปสิ ฉันจะแต่งตัว”

เธอตวาดเสียงดังแต่เขากลับหัวเราะเบาๆ ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆพลางส่ายหน้าไปมา

“อารมณ์ไม่ดีแบบนี้แสดงว่าแฟนไม่ค่อยทำการบ้านเหรอจ๊ะ”

เขาถามพร้อมหัวเราะหึๆ มองเธอด้วยแววตาที่ฉายประกายความอยากครอบครอง

“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณไม่ทราบ ออกไปจากห้องแต่งตัวของฉันได้แล้ว”

เธอข่มเสียงที่ใกล้จะสั่นเอ่ยตอบแบบคนใจดีสู้เสือไม่ยอมให้คนตรงหน้ารู้ว่าเธอเริ่มกลัวเขาขึ้นมานิดๆ

“เรื่องของผมอยู่แล้ว เพราะถ้าแฟนของคุณไม่ค่อยทำการบ้าน ผมก็จะช่วยคุณทำยังไงล่ะจ๊ะ สำหรับคนสวยอย่างคุณ...ผมยินดีให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงเลยนะ”

เขาเอ่ยขึ้นใกล้ๆอย่างยียวน ห่างเธอเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตรแล้วเป่าลมใส่รูหูเล็กของเธอเบาๆ

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

อัปสราเอนใบหน้าหนีจากลมหายใจร้อนผ่าว เอ่ยลอดผ่านไรฟันอย่างคนที่กำลังข่มความโกรธ เธอสูดลมหายใจลึกก่อนจะตัดสินใจสาวเท้าเข้ามาชิดเขา ส่งสัญญาณให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้กลัวภาษากายที่กำลังส่งสัญญาณคุกคามของเขา ใบหน้าหวานเชิดขึ้นใส่คนตรงหน้าอย่างท้าทาย

“อีกอย่าง....ฉันเองก็เลือกนะจะบอกให้ ฉันไม่ใช้ของคุณภาพ...ต่ำ”

ชายหนุ่มอึ้งไปสักครู่เมื่อโดนปรามาสกลายๆ ก่อนจะทำหน้ารับรู้พร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง

“อืม...เก่ง นอกจากปากจะเก่งแล้ว....”

เขาเดินวนรอบๆตัวเธอช้าๆ ตาคมที่แฝงแววอันตรายหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม

“ยังแดงเต่งตึงน่าจูบอีกด้วย”

ชายหนุ่มสำรวจรูปร่างของเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้งอย่างช้าๆ สายตาร้อนแรงอ้อยอิ่งเนิ่นนานอยู่เป็นพิเศษตรงส่วนที่นูนออกมาจากเนื้อผ้าทั้งด้านบนและด้านล่าง ซึ่งมันทำให้หญิงสาวรู้สึกโมโหขึ้นมาจนแทบจะระเบิด เขาเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาคมกล้ากับเธออีกครั้งก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“ผิวก็เนียนสวย”

ชายหนุ่มยกปอยผมในมือสากขึ้นสูดกลิ่นซึ่งทำให้หญิงสาวรีบปัดมันออกจากมือหนา

“ผมก็นุ่ม...หอมด้วย”

เขายกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะหลุบตามองบางอย่างตาปรอย

“ส่วนหน้าอก...”

เขาเว้นวรรคแล้วสูดลมหายใจลึกก่อนจะวิจารณ์ต่ออย่างไร้มารยาท “...ใหญ่เหมาะมือ ทรงเต้าก็สวย สวยมากๆด้วย อืม...”

ชายหนุ่มใช้ฟันกัดริมฝีปากล่างเอาไว้และทำไม้ทำมือราวกับว่าเขากำลังบีบเคล้นบางสิ่งบางอย่างอยู่

ดวงตากระหายหิวที่จ้องมองมาราวกับว่าเขากำลังปลดเปลื้องผ้าของเธอออกทำให้หญิงสาวทั้งประหม่าสั่นไหวและกัดฟันกรอด ใบหน้าหวานนั้นก็แดงจนลามไปทั่วทั้งตัว ซึ่งไม่รู้ว่าเกิดจากอะไรมากกว่ากันระหว่างความโกรธหรือความหวามไหว

“ตรงส่วนนั้นก็...อู้ว...อวบอูมน่าลงละ...”

เพี้ยะ!!

หญิงสาวตบหน้าเขาทันทีโดยไม่รอให้เขาพูดจบ