บทนำ

วิอัณณา มองพี่สาวที่นอนอยู่บนเตียงผ่านม่านน้ำตา ในมือของหล่อนถือแก้วน้ำซึ่งผสมยาพิษไว้เรียบร้อยแล้วจนเต็มแก้ว แรงสะอื้นทำให้มือของหล่อนสั่นจนน้ำหกลงมาเปียกมือ ทว่าความเย็นของมันไม่ได้ทำให้หญิงสาวนึกเปลี่ยนใจ เมื่อก่อนเคยนึกโทษคนที่ลงมือฆ่าตัวตาย ว่าเป็นคนโง่ คนเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ จิตใจไม่คิดสู้ ตัดช่องน้อยแต่พอตัว

หากวันนี้หล่อนเข้าใจคนเหล่านั้นแล้วว่า...บางครั้งชีวิตก็ไม่ได้มีทางออกเสมอไป ยามอับจนหนทาง ยามชีวิตไร้ความหมายที่จะอยู่ต่อ ‘การดับลมหายใจ’ คือการตัดความเจ็บปวดจากการรับรู้ที่ดีที่สุด

วินิตาพี่สาวที่ประสบอุบัติเหตุจนเป็นอัมพาตทั้งร่าง มองน้องสาวผ่านม่านน้ำตาเช่นกัน ซึ่งคนเป็นน้องเข้าใจความหมายได้ดี ว่าฝ่ายนั้นเองก็เต็มใจที่จะเดินทางครั้งสุดท้ายไปพร้อมกับหล่อน หญิงสาวใช้มืออีกข้างจับมือพี่สาวแล้วบีบแน่น

“พี่อิ่มไม่โกรธใช่ไหมที่อุ่นทำแบบนี้”

คนถูกถามที่นอนนิ่งขยับเขยื้อนร่างกายแทบไม่ได้ ใช้เวลาอึดใจใหญ่กว่าจะรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี เพื่อกระตุกนิ้วเป็นเชิงบอกว่าเห็นด้วย

“เราจะไปหาพ่อกับแม่ ไปอยู่กับคนที่รักเราจริงๆ แล้วนะคะ ปล่อยให้พวกคนหลอกลวงเขาได้สาสมใจกันบนโลกเลวร้ายใบนี้ต่อไป...”

พูดจบหล่อนก็ค่อยๆ เลื่อนมือที่ถือแก้วน้ำผสมยาพิษไปใกล้ริมฝีปากของวินิตาช้าๆ มือบางยังคงสั่น มันทรมานใจอย่างแสนสาหัสที่ต้องปลิดชีวิตพี่สาวที่รักเสมือนแม่คนที่สอง เนื่องจากอายุห่างกันถึงสิบห้าปี แต่นี่คือทางเดียวที่พวกเธอจะหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมาน

“หยุดนะอุ่น! หยุดเดี๋ยวนี้!”

เสียงนั้นดั้งขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่พุ่งตัวมาเร็วจนวิอัณณาตั้งตัวไม่ทัน แก้วในมือหล่อนถูกปัดตกพื้นแตกกระจายไปพร้อมน้ำที่ไหลนองพื้น

“คุณทำบ้าอะไร เลิกยุ่งกับเราสองคนพี่น้องได้แล้ว ไอ้คนสารเลว!”

วิอัณณาพุ่งเข้าไปใช้ทั้งสองมือผลักอกเขาสุดแรง แต่ร่างใหญ่ก็เพียงเซไปนิดหน่อยเท่านั้น

“เธอนั่นแหละบ้า! บ้าไปแล้ว คิดว่าการตายมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นรึไง”

“ก็แล้วมันมีอะไรที่จะดีกว่านี้ได้ ถ้าฉันตาย พี่สาวฉันตาย มันก็สาแก่ใจคุณกับพี่สาวคุณแล้วไม่ใช่เหรอ ออกไปจากบ้านฉัน จากชีวิตฉันได้แล้ว ไป๊!”

“พี่จะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะจัดการกับเธอให้เรียบร้อยซะก่อน” อีกฝ่ายยืนยันหนักแน่น พุ่งเข้าไปคว้าข้อมือเรียวเล็กมากำไว้แน่น...แน่นจนเจ้าของข้อมือรู้สึกเจ็บ หากหล่อนก็เพียงเม้มปากแน่น ไม่ยอมร้องขอให้เขาปล่อย

“คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในชีวิตฉันอีกแล้ว หึ! ไม่สิ ไม่เคยมีสิทธิ์เลยต่างหาก”

“ใครบอกว่าไม่มี มีสิทธิ์ทั้งตัวทั้งหัวใจเลยล่ะ และจะมีสิทธิ์ไปจนวันตาย อ้อ ตายเมื่อพี่ยอมให้ตายเท่านั้น ซึ่งนั่นก็อาจหมายถึงยี่สิบปี หรือสามสิบปีข้างหน้า แต่ไม่ใช่ตอนนี้!”

“อย่ามาอ้างสิทธิ์จอมปลอม มันน่าทุเรศ” วิอัณณาเถียงเสียงกร้าว น้ำตารินไหล ความเจ็บในหัวใจเหมือนแผลที่เย็บไว้กำลังถูกกระชากให้เหวอะหวะอีกครั้ง

“พี่ไม่ได้อ้าง แต่มันคือความจริง ความจริงที่ต่อให้เธออยากลืม อยากทิ้ง มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะหลักฐานทุกอย่างมันย้ำชัดอยู่ทุกอณูของร่างกายเธอ!”

เพี๊ยะ!!!

วิอัณณาใช้มือข้างที่เป็นอิสระตบฉาดลงไปบนใบหน้าคมสัน แรงจากฝ่ามือเล็กไม่ทำให้อีกฝ่ายสะทกสะท้าน ดวงตาของเขายังจ้องใบหน้าเรียวไม่วางตา ทว่าคราวนี้มันมีร่องรอยบางอย่างพาดผ่าน ที่ทำให้หญิงสาวขนลุกทั้งตัว

“อย่าคิดจะทำอะไรฉันอีก เพราะระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว” คราวนี้น้ำเสียงวิอัณณาเยียบเย็น

“เดี๋ยวก็รู้ ว่าเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว เธอก็รู้ว่าเธอไม่มีวันห้ามพี่เรื่องนี้ได้!” เสียงของเขาเยียบเย็นยิ่งกว่า

“ว้าย! ปล่อยนะไอ้บ้า!”

หญิงสาวร้องลั่นเมื่อเขากระชากจนหล่อนตัวปลิวตามออกไปจากห้องของวินิตา และลากพาไปยังอีกห้องซึ่งเขาคุ้นเคย เพราะมันคือห้องนอนของหล่อน ห้องที่เขาเคยมาร่วมเรียงเคียงหมอน เคยนอนก่ายกอดพลอดรักกับหล่อนในวันชื่นคืนสุข

แต่คืนวันเหล่านั้นมันจบลงแล้ว วันนี้ตอนนี้มีเพียงความข่มขื่น ปวดปร่า ซึ่งหล่อนไม่อยากให้เขาแตะต้องร่างกายหล่อนอีกแม้เพียงปลายผม!

/////////////////////////////

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน

เรื่อง ดอกเบี้ยบาป เรื่องนี้ ด้งจะลงให้อ่านฟรีกัน 70% นะคะ ที่เหลือฝากตามไปจิ้มอีบุ๊คที่เมพเน้อ

ถ้าใครไม่อยากรอก็ไปจิ้มได้เลยค่ะ ถ้าใครอยากลองอ่านต่อก็ติดตามไปเรื่อยๆ ได้เลยจ้า

ขอบคุณมากค่ะ

บัวกระด้ง