"ชัยพ่อเอ็งโทรมาว่าจะกลับวันศุกร์นี้นะ เรื่องที่เรื่องทางจะได้จบๆ ไป ไอ้จ่าแหวงมันเซ้าซี้เหลือเกิน"

"ครับลุงผู้ใหญ่ ขอบคุณมากครับ" ตอนโลกนู้นจำได้ว่า พ่อแม่รถคว่ำตายขากลับ ไม่รู้ถ้าดึงไว้อีกวันจะรอดไหม

..

แป๊บเดียวก็วันศุกร์ ช่างผันมารื้อบ้านเรียบร้อยกำลังขุดลงเสาใหม่ ช่วงนี้ผมย้ายมานอนบ้านป้าไพ ห้องพี่แพนก็ผลัดเปลี่ยนวนเวียนกลายเป็นสวรรค์แล้วแต่ใครจะเป็นนางเอก

พ่อแม่ค่อยนอนที่แคร่หน้าบ้านแล้วกันสองสามคืนเอง รอจนเย็นพ่อแม่ก็ไม่มาเสียที

ขณะกำลังกินข้าวกันวงใหญ่ สองครูก็มามีสมาชิกครบ ที่เกินมาก็เป็นครูฝน พี่แจ๋วค้อนแล้วค้อนอีก พี่แพนก็จิกกัดบ้าง ครูฝนได้แต่ยิ้มหวานให้

เสียงรถกระบะมาจอดหน้าบ้าน พ่อจ้างรถใครมาล่ะ

"ชัยเอ้ย" เสียงลุงผู้ใหญ่นี่หว่า

"อยู่นี่ครับลุง ลุงไปรับพ่อแม่เหรอครับ อ้าวไหนล่ะ"

"เออ เอ็งทำใจดีๆ นะ"ลุงผู้ใหญ่ทำหน้าพูดยาก "พ่อแม่เอ็งตายแล้ว มีคนเจอพ่อแม่เอ็งถูกยิงอยู่ริมถนนก่อนถึงทางแยกเข้าอำเภอ"

"พี่ผู้ใหญ่พูดจริงเหรอ"ป้าไพแทรกตัวมาถาม

"อ้าวอีไพ เรื่องนี้ใครจะมาล้อเล่นวะ"

"ไอ้มีอีชมน้องพี่ "ป้าไพแทบทรุดพี่แพนประคองไว้

"แม่ๆ ชัยมันยังไม่ร้องเลย"

"ร้องสิพี่ มันร้องอยู่ข้างในนี้" ผมรู้เลยใครทำ มึงตาย

"ศพเอาออกได้พรุ่งนี้ เรื่องวัดวาลุงจัดการให้ ส่วนเรื่องอื่น"

"ป้าไพตัดสินใจไปเลยครับ"ผมกวาดตามองหก สาวด้วยตาแดงก่ำ"เดี๋ยวผมมา ไม่ต้องห่วงนะ" ผมคร่อมรถเครื่องสตาร์ท

"ชัยเอาตังนี่" พี่เพ็ญควักตังในกระเป๋ามาทั้งกำยึดใส่ในกระเป๋ากางเกง

"ชัยทำอะไรนึกถึงพี่กะไอ้จิ๋วด้วยนะ"พี่แจ๋วกอดคอกระซิบ

"ครับ"

ผมขี่รถไปอำเภอผมไม่รู้ว่าบ้านมันอยู่ไหน แต่คนดังแบบนั้น หาไม่ยากหรอก

ถามอยู่สองสามคนก็เจอผู้รู้ ว่าอยู่ใกล้โรงเรียนแห่งหนึ่ง ขับไปถามไปจนเจอบ้านสองชั้นหลังใหญ่บริเวณกว้างขวาง เด็กสาวคนนั้นวิ่งเล่นกับหมาตัวเล็กๆ สองตัวในสนามหญ้า

น้องหวานเธอไม่รู้ไม่เห็นด้วย อย่าไปทำเธอเลย

"พี่ พี่มาหาพ่อใช่ไหม มารอในบ้านสิ" เธอจำผมได้ ตะโกนเรียกอยู่ที่ประตู

ผมข้ามถนนไปหา น้ำตามันไหลออกมา

"พี่ร้องไห้ทำไม"

"พ่อแม่พี่ถูกยิงตาย"

"พ่อหนูเหรอ"

"พ่อแม่พี่รับจ้างอยู่ต่างจังหวัดนานๆ กลับบ้านมาที ไม่เคยมีปัญหากับใคร"

"พี่ หนู รอหนูแป๊บ พ่อพี่ชื่ออะไรคะ"

"บุญมี"

"เดี๋ยวหนูมานะ" เธอวิ่งหายเข้าบ้านไปหลายนาทีก็ออกมาพร้อมซองสีน้ำตาล เธอเปิดให้ดูโฉนดกับใบกู้ยืมและแบงค์ห้าร้อยอีกปึกหนึ่ง

"หนูคืนให้ พี่อย่าฆ่าพ่อหนูนะ หนูขอร้อง"

"พี่จะทำอะไรได้"ผมรับซองมาพับครึ่งยัดใส่พุง

"แต่พี่ทำได้หนูรู้ หนูขอร้องละ"เธอยกมือไหว้ปะหลกๆ

"เอาเป็นว่าพี่ จะไม่ใช้อาวุธ" เหอหลอกเด็ก

"หวาน มากินข้าว"เสียงในบ้านเรียกมา

"พี่อยากคุยกับจ่า รู้ไหม มัน เอ่อ แกอยู่ไหน"

"พ่อเปิดร้านอาหาร อยู่เกือบสุดถนนสายนี้ ชื่อร้านน้ำหวานค่ะ"

"ขอบใจมากนะ"

"หนูไปนะ หนูขอโทษแทนพ่อด้วยนะคะ"

"ไปเหอะ หนูไม่ต้องขอโทษหรอก" เพราะกูไม่ยกโทษให้มันแน่

ผมข้ามฝั่งกลับมาที่รถขี่ออกไปจนเกือบสุดถนนถึงร้านอาหารที่ว่า แม่งซ่องละมั้งนั่น สาวๆ ใส่ชุดวับๆ แวมๆ ยืนสลอนเต็มร้าน ผมนั่งกินบะหมี่รออยู่ฝั่งตรงข้าม กินละเลียดไปสองชาม พวกมันถึงได้ออกมากัน เดินโซซัดโซเซมาเลย

"มึ๊งไม่น่าไปยิงมันเลย"คนขับรถมันบ่น

"พี่ไม่เห็นลูกมันซ่าเหรอ จะเอาไว้ทำไม"

"เออน่าเรื่องมันแล้วไปแล้ว ยิงไอ้พวกนี้มันก็ไม่ต่างจากหมาหรอก"อ๋อเหรอ นี่พ่อแม่กูเหมือนหมาเหรอไอ้จ่า โทษทีนะน้องหวานพี่คงให้อภัยพ่อน้องไม่ได้แล้ว

"พี่จะกลับบ้านป่าว หรือไปหาน้องศรี"

"ยังต้องถามอีก กูต้องไปกกเด็กกูสิวะ"

ผมรอจนมันขึ้นรถขับรถเลี้ยวไปอีกทาง ก็ขี่รถเครื่องตามมาเรื่อยๆ จนเกือบถึงหน้าวัดอะไรไม่รู้ ถนนมืดเปลี่ยวดีกูส่งมึงใกล้ๆ วัดนี่ละ บิดคันเร่งแซงหน้าไป เกือบร้อยเมตรจอดขวางหน้า แสงไฟรถส่องแสบตา

"เห้ย นั่นมันลูกไอ้มีนี่"เสียงไอ้นงขี้ยาจำผมได้

กระสุนลม ฟุบๆๆๆๆ โครมๆๆ ผมยิงไปกี่นัดไม่รู้แต่สภาพรถยับเยินหาดีไม่ได้เลือดไหลโกรกลงมา ประกายไฟแลบแล้วไฟลุกพรึบ แถมฌาปณกิจให้มึงด้วยเลยกูใจดีขนาดนี้อย่ามาหลอกกูนะ ผมยืนมองใจเย็นจนไฟลุกท่วมทั้งคัน ค่อยขี่รถออกมา

ผมสับสนไปหมด ไม่รู้จะยังไงดี ขี่รถไปเรื่อยๆ พอรู้สึกตัวก็มาถึงไนท์คลับนางฟ้าราตรี นี่กูคิดถึงพี่นวลมากขนาดนั้นเลยเหรอ ดึงซองโฉนดจากพุงยัดใต้เบาะล้วงเอาแบงค์ม่วงมาสองใบ เดินเข้าไปสั่งเบียร์มาขวดนั่งกินแล้วคิดทบทวน ผมผิดที่หือมัน มันเลยยิงพ่อแม่ผม ไม่ใช่หรอกคนเลวมันก็หาข้ออ้างรังแกคนอื่นไปเรื่อย

"พี่มาอีกแล้ว เรียกเด็กไหมครับ"บ๋อยคนเก่ามันจำผมได้ ให้กูเรียกเด็กมานั่ง พี่นวลก็ตีหัวกูแตกเท่านั้นเอง

"เอาเบียร์มาอีกขวดแล้วกัน เดี๋ยวทิปให้"

"พี่เบิ้มเรียก พี่นิดมานั่งนี่ โต๊ะนี้ลงบัญชีชั้น" เสียงคุ้นหูดังมาจากข้างหลัง

"ครับคุณนวล"

"พี่นวล ผมมานั่งเล่นเดี๋ยวก็กลับ ไม่ต้องเรียกใครหรอกครับ"

"มีอะไรสีหน้าชัยดูไม่ดีเลย"

"พ่อแม่ผมเสียครับ โดนจ่าแหวงยิง"

"หา เออ พี่เสียใจด้วยนะ" สีหน้าพี่นวลถ้าอยู่กันในห้องก็คงกอดปลอบแล้ว

"ครับพี่"ยังไม่ทันพูดอะไรต่อบ๋อยก็มา

"คุณนวล นิดมาแล้วครับ"

พอเห็นหน้าก็จำได้ อีนักร้องที่ไอ้นวมมันลากไปเยะในรถนั่นเอง หน้าตาดีเหมือนกัน เสียแต่แต่งหน้าหนาไม่ใช่ทางเรา

"พี่นิดนั่งนั่นเลย นี่ชัยน้องชั้นเอง"

"สวัสดีค่ะเสี่ยชัย"เรียกกูเสี่ยเลย

"เรียกผมชัยก็พอครับ เรียกเสี่ยแล้วขนลุก"

"พี่ชัยก็ ทานอะไรมารึยังคะ"

"ทานแล้วครับ"บะหมี่สองชามยังจุกอยู่เลย

"พี่นิดจะกินอะไรสั่งเลย ดูแลน้องชั้นทั้งคืนนะ ชัยพี่ไปทำงานก่อนนะ ตามสบาย" นิดหันไปสั่งอะไรกับเบิ้มสองสามคำ

"เดี๋ยวครับพี่ ผมขอจ่ายเองนะครับ วันหลังค่อยรบกวนพี่ ขอบคุณครับพี่นวล"ผมรู้สึกอะไรแปลกๆ ขึ้นมาวูบหนึ่งเลยขอจ่ายเอง

"ได้สิ" พอพี่นวลเดินออกไปแล้ว

"เฮ้อ เธอถอนหายใจแรง"

"กลัวพี่นวลเหรอครับ"

"กลัวสิ นิดอยู่ด้วยตอนน้องชายคุณนวลเสีย ช่างมันเถอะ พี่ชัยดื่มหน่อย"

แก่กว่ากูมาเรียกกูพี่เดี๋ยวปั๊ดปรี้ให้เข็ด ดีนะไม่มีอารมณ์เลย กินเบียร์ฟังเพลงอีนิดก็กระแซะจัง นี่ถ้ามืดกว่านี้ มันคงนั่งตักผมแน่

"ทำไมพี่ชัยตัวหอมแบบนี้ นิดหอมไม่เบื่อเลย"นี่เรียกว่าหอมเหรออีกนิดก็จะสิงกูแล้ว มือไม้เลื้อยเกาะก่าย จมูกปากซุกไซร้ทุกส่วนในร่างกาย ยิ่งนานเธอยิ่งหอบหายใจแรงขึ้น แถมดึงมือผมไปซุกหอยหนีบแน่น

"นิดนั่งห่างอีกนิดสิ คนมอง" หลายโต๊ะเริ่มหันมามอง

"อุ๊ย ใหญ่จัง คืนนี้นิดตายแน่ "มันแกล้งท้าวมือพลาดไถลเข้ามากำชัยน้อย ถ้าน้องกลัวก็ปล่อยสิครับ ทำไมกำแน่นแบบนั้นล่ะ นั่นแหนะถอกครวยกูเฉยเลย

"ผมไปห้องน้ำแป๊บ"

"รีบกลับมานะคะ"

ผมเดินไปที่ห้องน้ำผ่านห้องแคชเชียร์เห็นพี่นวลคุยกับนักร้องสาวสองคน แกเหลือบตามองผมแว๊บ

เข้าไปทำธุระเสร็จล้างมือเรียบร้อย พอออกมาจากห้องน้ำพี่นวลยืนรออยู่

"ชัยมาคุยกับพี่แป๊บสิ" แกจะพาเดินไปหลังร้านหวานเจี๊ยวกูล่ะ หือ ขนคอลุกวูบ ไม่ดีแล้ว

"ไม่ดีครับพี่มีคนมองอยู่ เชื่อผม"

"งั้นพี่ไปนะ"พี่นวลไม่เลิ่กลั่กเดินเข้าไปล้างมือแล้วกลับไปที่ห้องแคชเชียร์

"อา นวง"