ฤดูหนาวปีที่สิปแปด

เป็นช่วงเวลาที่ฉันทรมารที่สุดในชีวิต

มันคือการสูญเสียโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเลยสักนิด

ไม่รู้เลยว่า…เขากำลังจะทิ้งฉันไป

…’รู้มั้ย…ฉันชอบเธอตรงไหน’

‘ตรงไหนล่ะ’

‘ฉันชอบตาสีเทาของเธอ…ชอบผมสีน้ำตาลเข้มของเธอ…ฉันชอบที่จะใช่เวลากับเธอ

นั้งข้างๆเธอ ร้องเพลงกับเธอ เล่นกีต้าร์กับเธอ อันที่จริง ให้ตาย' ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ…

‘นายรักฉันไหม’

‘โง่น่า เธอไม่รู้คำตอบหรือไง รู้มั้ย…ถ้าตอนนี้เธอไม่ใช้ผู้เยาว์…ฮ่าๆเราอาจแต่งงานกันไปกันไปแล้ว ถ้าเธออยากแต่งกับฉันอะนะ

‘ทำไมฉันจะไม่ยากแต่งกับนายล่ะ

‘เบิร์น…ฉันเป็นคนตัวเปล่า…บางทีฉันคิดว่า…เธอน่าจะได้เจอคนที่ดีกว่าฉัน

‘ไม่…เขา นายจะอยู่ข้างๆ ฉันใช่มั้ย…’

'ถ้าเธอต้องการ'

'ฉันต้องการ'

'ถ้าเช่นนั้น...ฉันสัญญาว่าจะอยู่กับเธอ'

นี่คือคำพู้ดของนายไม่ใช่หรือเจสแล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนล่ะ...ทำไมนายไม่รักษาสัญญาที่ให้ไวกับฉัน

สิ่งที่เราทั้งคู่สร้างมันขึ้นมา นายจะโยนมันทิ้งเช่นเดียวกับที่ปล่อยให้ฉันทุกข์ทรมานแบบนี้หรือ