ตอนที่ 8 ญาติผู้พี่ (2)

ตอนนี้เอง ซย่าเสี่ยวฉานกลับจำพี่สาวผู้นี้ขึ้นมาได้แล้ว

หากนางจำไม่ผิด เสี่ยวลี่ญาติผู้พี่คนนี้จะฆ่าตัวตายที่บ่อปลาใกล้ๆ ในอีกสามวันให้หลัง ส่วนพี่เขยนั้น ต่อมาก็จะแต่งงานกับสตรีอีกนางหนึ่ง แต่ว่าคนที่แต่งมาเป็นแม่หม้าย ยิ่งไปกว่านั้นยังค่อนข้างหยาบคาย บุรุษผู้นี้จะถูกแม่หม้ายนวดปั้นไปทั้งชีวิต เพราะตอนที่แม่หม้ายยังไม่แต่งงานก็ข้องเกี่ยวกับผู้ชายมาไม่น้อย นางสวมหมวกเขียว[1]ให้เขามากมาย แต่ชายผู้นั้นทำได้เพียงแค่โกรธ แต่ไม่กล้าปริปากพูด ต้องใช้ชีวิตอย่างน่าอดสูตลอดไป

ซย่าเสี่ยวฉานครุ่นคิด แล้วแอบวิ่งจากห้องเก็บฟืนไปยังบ้านลุงรอง

ในครัวที่ประตูหลังของบ้านลุงรอง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของญาติผู้พี่ซย่าเสี่ยวลี่ดังมาไม่หยุด “วันแรกที่แต่งเข้าไป ข้ากำลังพูดคุยอยู่กับสามี มารดาเขาสั่งให้น้องสาวของเขามาเรียก บอกว่าเจ็บหน้าอก เขาไปถึงหนึ่งคืนเต็มๆ แล้วก็ไม่ได้กลับมาอีก วันต่อมาฟ้ายังไม่ทันสาง น้องสาวเขาก็เอาน้ำเย็นมาสาดปลุกข้าให้ตื่นแต่เช้าตรู่ บอกให้ข้าไปซักผ้าทำกับข้าว ให้อาหารไก่ให้อาหารหมู สั่งให้ออกไปทำงาน แล้วแบบนี้ เพราะกล่าวว่าข้าทำงานไม่เรียบร้อย นอกจากตอนเช้าที่ให้ข้ากินโจ๊กที่มีข้าวไม่กี่เม็ดแล้ว มื้อกลางวันกับมื้อเย็น ข้าก็ไม่ได้กินแม้แต่เม็ดเดียว...”

เสียงร้องไห้ของซย่าเสี่ยวลี่ดังไม่หยุด “ทุกค่ำคืน แม่ของเขาหากไม่เจ็บหน้าอกก็จะเวียนหัว ต้องเรียกเขาไปหาอยู่ตลอด คืนก่อนที่ข้าจะกลับมา แม่เขาก็พูด...พูดว่า พูดว่าเท้าของนางเย็น เรียกให้เขาไปช่วยห่มผ้าอุ่นเท้าให้นาง! เขาเป็นลูกกตัญญู ทุกสิ่งล้วนฟังมารดา เขาไม่เคยผิดเลย ทุกคนล้วนพูดว่าเป็นความผิดข้า เป็นข้าที่ทนความกตัญญูของเขาไม่ได้!”

ซย่าเสี่ยวฉานฟังถึงตรงนี้ ก็แทบจะอาเจียนออกมาด้วยความขยะแขยง ที่แท้ญาติผู้พี่ของตนก็ตายอย่างน่าเวทนาจริงๆ ด้วย

บุรุษผู้นี้กับมารดาของเขาเป็นขยะในขยะอย่างแท้จริง

เห็นได้ชัดว่าพี่ซย่าเสี่ยวลี่เจอผู้ชายที่เป็นแค่ขยะหน้าโง่กตัญญูไม่ลืมหูลืมตาเท่านั้น ส่วนมารดาของเขา ได้ยินมาว่าเป็นแม่หม้าย น่ากลัวว่าคงเป็นผู้หญิงประหลาดที่ถือเอาลูกชายเป็นตัวแทนสามีกระมัง

มิน่าเล่า เมื่อพี่สาวกลับไปบ้านหลังนั้น มีชีวิตได้อีกสามวันก็ถูกคนพบว่าจมน้ำตายในบ่อปลาที่อยู่ใกล้ๆ

เวลานี้ก็ได้ยินภรรยาลุงรองสยงซื่อกล่าวว่า “ลูกเอ๋ย เรื่องนี้...แม่...แม่จะคุยกับพวกเขาเอง เจ้าวางใจ ข้าจะต้องพูดคุยกับพวกเขาแน่นอน”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ซย่าเสี่ยวลี่ถึงเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยความสิ้นหวัง นางเอ่ยว่า “ท่านแม่ ข้าไม่อยากกลับไปแล้ว ข้าไม่อยากกลับไปบ้านหลังนั้นอีกแล้ว ทุกวันให้ข้ากินแค่มื้อเดียว หากข้าไม่แอบนำเงินส่วนตัวที่ท่านให้ข้าไปแลกของกินจากชาวบ้านแถวนั้น ข้า...ข้าคงหิวตายไปนานแล้ว วันนี้ข้าก็แอบหาโอกาสวิ่งหนีออกมา ฮือๆๆ!”

ซย่าเสี่ยวลี่ร้องไห้อย่างน่าเวทนายิ่งนัก สยงซื่อเองก็ไม่สบายใจ เดิมทีนางมีบุตรสาวแค่คนเดียว การแต่งงานนี้ตนเลือกอย่างระมัดระวังกว่าจะตัดสินใจได้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่า ครอบครัวที่บอกว่าซื่อสัตย์จริงใจ ในบ้านมีบุตรชายแค่คนเดียว สถานการณ์จริงจะกลับกลายเป็นเช่นนี้

ทว่าแต่งก็แต่งไปแล้ว จะให้ทำอย่างไรได้

สยงซื่อครุ่นคิด กัดฟันเอ่ยอย่างโหดร้ายว่า “ลี่เอ๋ย สกุลซย่าเราไม่มีลูกสาวที่ถูกสามีทอดทิ้ง พวกเราจะเสียคนคนนี้ไปไม่ได้ ครอบครัวพวกเขายังต้องการให้เจ้าคลอดลูกชายสืบทอดวงศ์ตระกูลต่อไป เจ้าวางใจ พวกเขาไม่กล้าลงมือกับเจ้าแน่ เจ้าเป็นสะใภ้ใหม่ เกรงว่าคงคิดจะวางอำนาจกับเจ้า เจ้าก็หัดฉลาดหน่อย รอสักวันจับลูกเขยไว้ในมือได้แล้ว ถึงตอนนั้น ขอเพียงตั้งครรภ์ขึ้นมา ยังกลัวว่าในบ้านนั้นจะไม่มีที่ให้เจ้าหยัดยืนอีกหรือ”

ซย่าเสี่ยวลี่สะอื้นไห้ ส่ายหน้าพลางเอ่ยว่า “ท่านแม่ หากข้ากลับไป ข้าต้องหิวตายแน่ ฮือๆ ข้าไม่กลับ ข้าไม่อยากหิวตาย”

“เด็กโง่ เกิดเป็นสตรีก็ล้วนมีชีวิตเช่นนี้ทั้งนั้น เจ้าดูเสี่ยวหงสิ นางแต่งให้คนอัปลักษณ์เช่นนั้น ก็ต้องมีชีวิตแบบนี้เหมือนกันไม่ใช่หรือ สถานการณ์ของเจ้าดีกว่าเสี่ยวหงมากนัก เจ้าฟังแม่นะ อดทนเอาไว้ ทนไปอีกไม่กี่ปี รอจนยายแก่นั่นตาย ในบ้านก็จะมีเจ้าเป็นคนดูแลจัดการ เป็นสตรีล้วนต้องอดทนเช่นนี้ทั้งนั้น ล้วนเป็นเช่นนี้...”

ซย่าเสี่ยวฉานตัวแข็งทื่อ รอยยิ้มบนใบหน้าดูโศกเศร้าเล็กน้อย

ชาติก่อนนางเองก็ข่มกลั้นมาตลอด อดทนมาตลอด แต่ความจริงเป็นฝ่ายบอกนาง สิ่งที่เรียกว่าอดทน ก็แค่คำที่ใช้หลอกตัวเองและผู้อื่นเท่านั้น

วิถีแห่งโลกนี้คือ ไม่มีผู้ใดทำดีกับตัวเราได้นอกจากตัวของเราเอง

เชิงอรรถ

^ หมายถึงมีชู้ นอกใจ