ภาพซากไร้วิญญาณของลูกแพะอยู่เต็มหัวของฉัน เพราะลูกแพะตัวนั้นโง่เอง หมาป่าก็โง่...มันไม่ควรรัก เพราะความรักทำให้ตายทั้งที่มีชีวิต

“อะไรกันพริก เธอเช็ดยังไงให้แจกันล้ม” ฉันสะดุ้งร้อนรนจนทำแจกันกลิ้งจะตกพื้น ฉันรีบตะครุบมือไม้สั่น หันไปนั่งก้มหน้า

“เธอเป็นอะไรหน้าเหม่อ ๆ ตาแดง ไม่สบายไหม ดูซิใส่เสื้อแสงหนาขนาดนั้นไม่ร้อนหรือไง”

ฉันยังก้มแม้กระทั่งตอนตอบ”วันนี้หนูรู้สึกหนาวค่ะ คงจะไข้ขึ้น”

“ฉันก็ว่า ป่วยแล้วยังมาทำงานทำไม ทำไมไม่ไปพัก”

คำตอบจากลูกชายคงทำให้เธออารมณ์และเป็นการดีต่อฉัน

“ไปเถอะไปพัก เรียกยัยเหมียวมาทำแทนก็ได้ บอกว่าฉันเรียก” ฉันไม่มองหน้านนท์ และไม่รีรอที่จะออกมาจากตรงนั้นแม้จะได้ยินเสียงไล่หลัง

“ดูสิขนาดเดินยังแทบ ไม่มีแรง เฮ้อ...นนท์มาพูดเรื่องของเราต่อ แม่อยากให้จัดงานหมั้นให้เร็วที่สุด แม่จะไปพูดคุยกับผู้ใหญ่ฝ่ายโน้น”

ฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินแต่เสียงตอบไม่ยินดียินร้าย

“แล้วแต่คุณแม่เถอะครับ”

ฉันเพิ่งรู้ตัวในนาทีนั้น...ฉันเหมือนหมาป่าโง่ตัวนั้น...เฝ้ามองซากความรักที่ถูกทำลายไป มันไม่ควรรัก เพราะความรักทำให้ตายทั้งที่มีชีวิต

ฉันกลับมานอนที่ห้องและใจหายวาบเพราะคิดได้ว่าฉันลืมกินยาคุมฉุกเฉิน ฉันคิดว่าควรลากสังขารเดินออกไปข้างนอกเพื่อหาซื้อสิ่งที่ต้องการ แต่ได้ยินเสียงเคาะประตูเสียก่อน เป็นตุ้งนั่นเอง

“น้าบวบบอกว่าป่วย เป็นอะไรมากไหม นั่นแต่งตัวเหมือนจะไปไหน”ตุ้งยังคงเป็นคนเดียวที่ใยดีฉัน ข้อนี้ทำให้ฉันพยายามยิ้มให้เธอ

“ฉันปวดเนื้อปวดตัว เลยว่าจะไปหาซื้อยามากิน”

“เป็นมากไหม ไปหาหมอไหม” เธอเป็นคนแรกที่ถามฉันด้วยแววตาห่วงจริง ๆ . ฉันส่ายหน้า

“นิดเดียว พักก็หาย” เธอบอกให้ฉันไปนอน แล้วยัดถุงสีขาวขุ่นจากร้านขายยามาใส่มือฉัน

“คุณนนท์ให้เอามาให้ กินซะจะได้หายไวไว”

ตุ้งไปแล้ว ทิ้งฉันนั่งกอดเข่าบนเตียงอยู่กับถุงยาที่ได้จากนนท์ ในที่สุดฉันก็หยิบมาเปิดดู

ในนั้นมียาลดไข้ ยาแก้หวัด ยาแก้แพ้ ยาลดน้ำมูก ยาแก้ไอ ยาแก้อักเสบ

ยาแก้อักเสบงั้นเหรอ ฉันโยนมันทิ้งอย่างรังเกียจ

ฉันยับเยินแล้ว ยาแก้อักเสบจะช่วยอะไรได้