หากเขายังไม่สารภาพรักเธอจากใจจริง เกิดเผลอให้เขาล่วงเกินมากกว่านี้ เธอคงได้เป็นแมวป่าแบบที่ไม่มีใครสามารถช่วยได้แน่นอน แม้จะห้ามให้เขาล่วงเกินมากกว่านี้ ก็มีข้อยกเว้น... ซินนี่แอบยิ้มเจ้าเล่ห์คนเดียว เพราะหากไม่ใช่เรื่องจริง เธอสามารถยั่วเขาได้เต็มที่กว่านี้เสียอีก

ยูริที่แอบมองซินนี่อยู่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ คิดแผนเล่นงานซินนี่ได้ หากเผลอเมื่อไหร่ได้ถูกสาปกลายเป็นแมวแน่นอน

ยูริหัวเราะชั่วร้ายก่อนกลับไปยังโลกเวทมนตร์ จอร์จแอบตามยูริอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้รู้ตัว เขาจะต้องพยายามขัดขวางยูริไม่ให้ทำสำเร็จ อย่างไรเสีย ซินนี่เปรียบเสมือนน้องสาวและเป็นศิษย์ร่วมอาจารย์เดียวกันกับเขา ซินนี่จะรู้ไหมนี่ว่ามีคนคอยจ้องเล่นงานอยู่

“รู้นะคิดอะไรอยู่” ซินนี่ได้ยินเสียงยานคางของใครบางคน จึงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ความคิด

“อุ๊ย! ท่านเป็นใครกัน” ผีบ้านผีเรือนอายุหลายพันปีที่มีหนวดยาวถึงเท้าสีขาวโพลนส่ายหน้าไปมา เขามีอายุพอสมควรเพราะต้องคอยปกปักรักษาสถานที่แห่งนี้มายาวนานมาแล้ว

“อ๋อ... ท่านลุงผู้ดูแลบ้าน” ซินนี่หัวเราะด้วยความขัดเขินเล็กน้อย เกาศีรษะไปมาเบาๆ เพราะสายตารู้ทันของปู่หนวดยาว

“แหม... นังหนูเรียกลุงเลยเรอะ ข้าน่ะรุ่นทวดเอ็งนะ ทำอะไรให้มันพองาม อย่าประเจิดประเจ้อนัก”

“แหม... ท่านลุง เอ๊ย ท่านทวดยังดูหนุ่มแน่นอยู่เลย แล้ว ดร.จอมบื้อ เนื้อคู่ของข้าน่ะสิ ไม่เอาไหนเสียเลย ยั่วขนาดนี้ยังจะบื้ออยู่ได้” ซินนี่แอบบ่น

“บ๊ะ ยังจะเถียงอีก ข้าไม่บ้ายอกับคำพูดเจ้าหรอกนะ ไม่ต้องมาชม แม้ข้าจะดูหนุ่มจริงๆ ก็เถอะ” ปู่หนวดยาวกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ

ซินนี่แอบขำ โธ่... ที่แท้ก็ไม่ต่างอะไรกับอาจารย์อูลก้าเลย

“ชิชะ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอันใดอยู่ แอบนินทาข้าในใจละสิ แต่ข้ามีเรื่องจะเตือนเจ้าอย่างหนึ่ง”

เกลียดคนรู้ทัน ซินนี่แอบบ่นในใจ ก่อนจะฉีกยิ้มเสียกว้างทีเดียว “อะไรคะ ท่านทวด”

“เรียกลุงก็ได้ ข้าไม่ถือหรอก ข้าจะบอกว่ามีคนคอยติดตามเจ้าอยู่นะ แม้ข้าจะไม่มีพลังอำนาจมากมายนักในการสกัดกั้นแต่ข้าก็สัมผัสได้”

คำเตือนของปู่หนวดยาวทำให้ซินนี่กะพริบตาปริบๆ

ใครกันที่ตามเรา เธอถามตัวเอง แล้วคิดว่าคงเป็นอาจารย์ ไม่งั้นอาจจะเป็นยายกับแม่

“ไม่เป็นไรหรอกท่านลุง พวกเขาคงมาคอยให้กำลังใจข้า” ซินนี่ยิ้มกว้าง ขอบคุณความหวังดีของปู่หนวดยาว

“แต่ข้าสัมผัสถึงความไม่ประสงค์ดีของเขา”

“ไม่ประสงค์ดี หรือว่าจะเป็น...” หญิงสาวมองหน้าปู่หนวดยาว “ข้ารู้แล้วว่าเป็นใคร ข้าจะระวังตัว” เธอมีศัตรูแค่คนเดียวคือยูริ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมยูริต้องคอยตามกลั่นแกล้งเธอด้วย

“ดีแล้ว ส่วนเอกภาพน่ะ ยังไงเป็นเนื้อคู่กันแล้วก็ย่อมไม่แคล้วกัน เป็นผู้หญิงต้องทำอะไรให้มันงามหน่อย เพราะบางครั้ง หากเจ้าไม่ระวังตัวอาจเพลี่ยงพล้ำได้”

คำเตือนของปู่หนวดยาวทำให้ซินนี่แอบซ่อนแววตาเจ้าเล่ห์ แก่แล้วยังรู้ทันอีก

“เจ้าค่ะ รับรองว่างามแน่ๆ” ซินนี่ตอบรับเสียงหวานหยดเลยทีเดียว

“ข้าไปก่อนละ แค่มาทักทายสมาชิกใหม่ของบ้าน ข้าคงไม่ปรากฏตัวให้เจ้าเห็นหากเจ้าไม่ขอความช่วยเหลือ”

ซินนี่ยิ้มให้ก่อนปู่หนวดยาวจะหายไป

“มีอะไรหรือเปล่า” เอกภาพถามเสียงขรึม เห็นหญิงสาวเข้ามายืนอยู่นานเหมือนกำลังสนใจอะไรบางอย่าง เขามัวหันไปสนใจกับสบู่สมุนไพรเหมือนกับมันเป็นสิ่งที่น่าสนใจยิ่ง พยายามจะไม่มองร่างของหญิงสาวตรงหน้ามากนัก แต่อดไม่ได้ เมื่อรับรู้ว่าเธอยังยืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน

“คุณไปทานข้าวได้แล้วค่ะ ได้เวลาอาหารแล้ว”

“รู้แล้ว” เอกภาพออกจากห้องทำงาน ตามหญิงสาวออกมารับประทานอาหาร

ระหว่างเดินเขาเห็นแก้มก้นงอนงามที่โผล่เป็นบางครั้ง เธอโนบราไม่พอ ยังไม่ใส่ซับในอีก โอดครวญในใจว่า พระเจ้าองค์ไหนช่วยเขาหน่อย แต่สิ่งที่ทำได้เพียงแค่ตีหน้าขรึมผ่อนลมหายใจหนักๆ เท่านั้น เขาคิดผิดที่เดินตามเธอออกมา น่าจะรอให้เธอออกมาก่อน เลยต้องอยู่ในภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะอีกรอบ

ชายหนุ่มมองอาหารที่จัดวางบนโต๊ะอย่างสวยงาม กลิ่นหอมจรุงชวนให้น้ำย่อยในกระเพาะหลั่งออกมาไม่ขาดสาย เขาบอกตัวเองว่าประเมินเธอผิดไปตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรก ว่าคงเป็นเด็กใจแตกชอบหนีเที่ยว แต่หลังจากได้อยู่ร่วมบ้านมาเพียงไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงก็รู้ว่าเธอทำอาหารเก่ง อร่อย ที่สำคัญ บ้านช่องของเขาสะอาดสะอ้านมากทีเดียว

เอกภาพไม่รีรอที่จะตักอาหารเข้าปาก ทันทีที่อาหารเข้าสัมผัสลิ้น ชายหนุ่มถึงกับอึ้ง มองหน้าแม่บ้านคนใหม่ด้วยความประหลาดใจ เธอทำอาหารได้อร่อยยอดเยี่ยมจริงๆ แค่มื้อเช้าว่าอร่อยแล้ว มื้อนี้อร่อยจนภัตตาคารบางที่ยังต้องอาย

“เธอไม่กินรึไง” เขาขมวดคิ้วจ้องหน้าเธอ พยายามไม่มองส่วนอื่นที่ต่ำกว่านี้ แต่ยิ่งมองหน้าสวยใสยิ่งหน้ามืด ถอนใจหนักๆ อยากจะขาดใจตายเสียให้ได้

คนอะไรสวย อวบอัด น่าฟัด กัดกิน บ้าแล้ว เขาว่าตัวเอง ตอนนี้เขากลายเป็นไอ้หื่นโรคจิตไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮ้อ... ตายแล้วอะตอมเอ๊ย อยากปล้ำแม่บ้านตัวเองแทบขาดใจ หรือว่าเขาจะขาดแคลนเรื่องพวกนี้มาตลอดชีวิตลูกผู้ชาย พอเห็นผู้หญิงสาวๆ สวยๆ มาอยู่ใกล้ๆ เลยหน้ามืด

ไม่มั้ง? เขาบอกตัวเอง เพราะปกติเขาเจอผู้หญิงสาวๆ สวยๆ เยอะแยะ ทำไมไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนคนนี้เลย

“ทานแล้ว... ท่านเอ๊ย คุณทานเถอะค่ะ”

เอกภาพทะแม่งกับคำเรียกขานว่า “ท่าน” ของหญิงสาวเสียจริง แต่ไม่ได้ติดใจอะไรมาก แล้วยังลืมไปด้วยว่าหญิงสาวไม่มีเสื้อผ้ามาสักชุด ทำไมถึงได้มีเสื้อผ้าที่ไม่ใช่ชุดที่เขาซื้อให้สวมใส่ ความช่างสังเกตของนักวิทยาศาสตร์หายไปหมดสิ้น ตาลายทุกครั้งกับทรวดทรงองเอวแถมหน้าหวานๆ ของแม่บ้านคนใหม่

ตอนนี้เขาบอกตัวเองว่า จะไม่มองอะไรในร่างกายเธอแล้วนอกจากหน้า ก็ต้องคิดหนักอีกรอบ ว่ามองหน้านี่แหละใจเต้นแรง แถมไอ้น้องชายของเขากำลังบ้าระห่ำรุนแรง อยากออกมาวิ่งเล่น ทั้งๆ ที่อุตส่าห์จำศีลบวช ออกจะสันโดษมาหลายทศวรรษ

ชายหนุ่มตกใจกับความคิดของตัวเอง รีบตักอาหารทาน บังคับมือไม่ให้สั่นเหมือนใจ แล้วบังคับหน้าของตัวเองไม่ให้มองคนที่ยังป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆ เขาด้วย

กว่าเขาจะทานอาหารหมดก็ช้ากว่าปกติ เป็นเพราะมือสั่นเลยทำให้การตักอาหารเสียไป หรือเพราะสมาธิการทานหายไปหมด ตั้งแต่แม่บ้านสาวแสนสวยมาเช็ดถูอะไรอยู่แถวๆ นั้น แถมเช็ดแต่ละที ถูแต่ที เขาขนลุกเกรียวกราว เวลาก้มที เขาก็ก้มตาม เวลาเธอใช้ผ้าผืนน้อยปัดไปมา แม่เจ้า เขาแทบขาดใจตาย

ไม่ได้การแล้ว เขาคงต้องทำอะไรสักอย่าง นี่เขาจะทำอะไรนี่ ระหว่างจับเธอแก้ผ้าให้หมดแล้วปล้ำให้หนำใจเสียตรงนั้น

เอ๊ย ไม่ได้ ชายหนุ่มเถียงตัวเองในใจ เขาต้องพยายามหาเสื้อผ้ามิดชิดให้เธอใส่สิ นั่นคือความคิดส่วนดี

เอกภาพกุมหน้าอกของตัวเองแน่นด้วยหัวใจที่เต้นรุนแรงเหมือนรัวตีกลอง เมื่อแม่บ้านสาวก้มลงถูแจกันที่เขาคิดว่ามันก็เงาวับอยู่แล้ว ไอ้น้องชายของเขาผงาดขึ้นมากว่าเดิมเสียอีก ก็เต้าอวบตั้งแต่กำเนิดขนาดสามสิบหกคัพซีของเธอไหวไปมา จนเขาแอบสงสาร หากกอบกุมเอาไว้เพื่อช่วยประคองไม่ให้มันส่ายไปมาเพราะกลัวจะเหนื่อยคงจะดีไม่น้อย

เอกภาพกินน้ำหมดแก้ว ด้วยความร้อนรุ่มสุมทรวง เขาต้องออกไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก หากเข้าไปทำงาน สงสัยต้องย่ำยีประทุษร้ายน้องชายตัวเอง

ไม่ได้ เขาจะหมกมุ่นไม่ได้ ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมา สายตาคมที่จะไม่พยายามเหลือบไปมองคนที่ขยันขัดถูแถวนั้นก็ทำไม่ได้ ตอนนี้แก้มก้นงอนงามกำลังหันมาหาเขาอยู่เลย เธอขัดอะไร เขาไม่รู้ แต่หันหลังให้เขาอยู่แบบนี้มันเสียวไส้ชะมัด มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่สุข ขยุกขยิกไปมาบนตัก หากได้ขยำสักทีสองทีคงดีพิลึก

โธ่เว้ย อะตอม แกคงได้แค่คิดละว้า เดี๋ยวเขาจะหาว่าแกหื่น หนีออกจากบ้านไปจะทำยังไง อดมองของสวยๆ งามๆ เป็นอาหารตาสิ แถมอดกินอาหารอร่อยฝีมือเธออีก

เขาก้มมองน้องชายที่ระริกระรี้ที่หน้าขา