​"อืม~ แสบตาจังใครเปิดม่านเนี่ย"

ฉันสลึมสลือลืมตาตื่นขึ้นเเล้วต้องสดุ้งสุดตัว นี่มันกลางป่านี่ เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหนเเล้วฉันมาได้ไง

ฉันพยามนั่งนึกว่าทุกอย่างเกิดเเละเป็นมาได้ไง โอ้ย ยิ่งคิดยิ่งมึนหัว

"ฟ้าผ่า ใช่เเล้ว ฉันโนฟ้าผ่านิ นี่ฉันตายรึยังเนี่ย โอ้ย"

ฉันพูดพลางหยิกตัวเอง โอ้ย เจ็บจัง ยังไม่ตายนี่แล้วก็ไม่ได้ฝันด้วย แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเเน่นเนี่ย

ฉันเดินคิดวนไปวนมาอยู่นานมากๆ มองไปทางไหนก็เห็นเเต่ป่า หรือฉันจะถูกคนเอามาทิ้ง ไม่น่าใช่นะ ฉันจำได้ว่าโดนฟ้าผ่านี่นา

เฮ่อ คอเเห้งจัง หิวด้วย ทำไงดีเนี่ย ฉันเริ่มเงียบลงและคิดว่า ทำยังไงจะหาน้ำกินได้ แล้วฉันห็ก้มตัวลงฟังดสียงจากพื้นดิน ป่านี้ดูไม่เเห้งเเร้งมากนัก ยังไงก็ต้องมีน้ำบ้างเเหละน่า พอฉันได้ฟังก็กะทิศทางว่ามีเเม่น้ำหรือลำธารอยู่ทางไหนก็เริ่มเดิน ยิ่งเดินเข้าไปป่าก็ยิ่งลึกยิ่งทึบ และฉันก็เริ่มได้ยินเสียงน้ำชัดขึ้น นั่นไง น้ำ

กว่าจะเดินมาถึงก็เย็นเเล้ว ฉันรีบดื่มน้ำที่ใสสะอาดจากลำธารเล็กๆนั่น แล้วนั่งพักเหนื่อย ถึงแม้ว่ามันจะยังไม่ได้ผ่านการต้มและเสี่ยงที่จะป่วยจากการดื่มน้ำตามแหล่งน้ำธรรมชาติที่อาจมีเชื้อโรคเจือปนแต่ก็ดีกว่าอดน้ำตายแหละน่า

ป่านี้ดูใหญ่นัก ถ้าจะหาทางออกไปคงยาก คืนนี้คงต้องพักที่นี่ไปก่อน

ฉันเริ่มใช้ความรู้ที่เรียนมาเกือบทั้งชีวิต สร้างที่พักอย่างง่ายๆ จับปลาในลำธารมากิน จุดไฟจากกิ่งไม้เพื่อทำให้อาหารสุกและสร้างความอบอุ่น ที่สำคัญ มืดเเบบนี้ความสว่างมันทำให้ฉันเบาใจลงเพราะฉันไม่ชอบความมืด ในป่าเเบบนี้น่าจะมีสัตว์อยู่ ฉันจะต้องระวังตัวให้มากที่สุด

พอทำทุกอย่างเรียบร้อยเเล้วฉันก็เริ่มล้มตัวลงนอน พลันหวนคิดภาพที่ฉันกับพี่มังกรมีความสุขด้วยกันเเล้วภาพที่ติดตาคือภาพของพี่เขาเอากับหญิงอื่นก็ตามมา มันทำให้หยาดน้ำใสๆจากตาฉันไหลลงมา บางทีที่ฉันและเขาคบกันโดยที่ไม่เคยมีอะไรกันเลยคงเป็นเพราะเขามีเมียอยู่แล้วสินะ

ไม่ฉันจะมาอ่อนเเอตอนนี้ไม่ได้ ฉันต้องเข้มเเข็งอย่างน้อยก็จนกว่าจะออกจากที่นี่ได้

ฉันสลัดหัวไล่ความคิดที่ทำให้ฉันอ่อนเเอออกจากหัวทันที หยุดคิดทุกสิ่งอย่างเเล้วเริ่มหลับไปตอนไหนไม่รู้

แก๊บ!

ฉันลืมตาตื่นขึ้นเพราะได้ยินบางสิ่ง มันอาจเป็นสัตว์ และที่สำคัญมันอยู่ใกล้ๆนี่เอง ฉันถอยห่างจากจุดที่คิดว่าเสียงมาจากทางนั้น ไฟดับไปตั้งเเต่ตอนไหนไม่รู้ ตอนนี้ฉันพยามมองฝ่าความมืดไปแต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย ฉันถอยมาเรื่อยๆแต่แล้วก็ต้องดีใจเมื่อเจ้าของเสียงนั้นคือคน ฉันได้ยินเสียงคน

ฉันรีบเดินเข้าไปหวังจะขอความช่วยเหลือแต่ตอนนั้นเอง ก่อนที่ฉันจะทันได้วิ่งทะล่อทะล่าออกไป ร่างฉันก็ถูกร่างของใครบางคนที่ใหญ่มากๆกอดรัดเอาไว้ พร้อมกับมือหนาที่มาปิดปากไว้ไม่ให้ร้อง

"อย่าส่งเสียง อยากให้พวกมันเอาตัวเจ้าไปรึ อย่าดิ้นสิ"

ฉันพยามดิ้นอย่างสุดกำลัง แต่ก็ไม่เป็นผลเลย แล้วก็ต้องตัวเเข็งทื่อเพราะได้ยินคำขู่ของคนตัวใหญ่ที่กระซิบอยู่ข้างหู

"ถ้าเจ้ายังไม่หยุด ข้าจะเชือดเจ้าทิ้งซะ ถ้าพวกมันรู้ว่าเราอยู่ตรงนี้ เราได้ถูกจับทั้งคู่แน่ ข้าไม่ยอมโดนจับเพราะเจ้าแน่"

น้ำเสียงเหี้ยมเกรียม ที่ฟังดูไม่มีวี่เเววพูดเล่นและพร้อมจะเอาจริงได้ทุกเมื่อทำให้ฉันหยุดนิ่ง

ฉันเห็นเเสงไฟจากคบเพลิงกำลังผ่านมาใกล้ๆในจุดที่ฉันอยู่ และสิ่งที่น่าแปลกคือ คนกลุ่มนั้นเหมือนกองทหารเล็กๆที่เเต่งตัวโบราณเหมือนทหารสมัยก่อนที่ฉันเคยเห็นในหนังเลย แถมยังมีอาวุธครบมืออีก และในกลุ่มนั้นก็มีผู้คนทั้งหญิงชายโดนมัดเชือกต่อๆกันอยู่หลายคนและมีหีบห่อข้าวของกองสุมกันอยู่มากมายบนเกวียนที่ถูกลากมาด้วยวัว เมื่อเห็นภาพดังนี้ฉันจึงเริ่มกลัวเเละยอมทำตามที่คนข้างหลังบอกไปก่อนเพราะก็ไม่ได้อยากโดนจับไปมัดรวมด้วยหลอก

"ถ้าข้าปล่อยเจ้า เจ้าห้ามกระโตกกระตากเด็ดขาด"

เขาพูดพลางปล่อยมือคลายอ้อมกอดที่รัดฉันจนกระดูกแทบเเตกออก ได้โอกาสล่ะ นี่เเน

วิ่ง~~~

ฉันเหยียบเท้าเขาก่อนจะใส่เกียร์หมาวิ่งหนีทันที

ฉันวิ่งฝ่าความมืดไม่รู้ทิศทางเพราะว่าฉันก็ไม่รู้ ว่าคนเมื่อครู่นี้เขาไว้ใจได้มากน้อยเพียงใด

"นี่เจ้า!"

เสียงคนข้างหลังไล่ตามมา ดูท่าทางโกรธจัด แต่ใครสนล่ะ วิ่ง~~~

พลั่ก! โอ๊ะ!

ฉันวิ่งชนอะไรสักอย่างเเล้วล้มลงกับพื้น และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นเเละสิ่งที่ฉันเห็นคือ....