ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
“เอาล่ะ เรามาคุยกันจริงๆ จังๆ ก่อนดีกว่า”
“ค่ะ”
“เธอชื่ออะไร”
“นิ่มค่ะ”
“นิ่มเหรอ?” ทวนคำพร้อมกับกวาดสายตามองสาวน้อยตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาแสนเจ้าชู้ของเขานั้นออกแววหื่นกามจนแทบจะปิดไม่มิด แต่นิรตาไยจะเข้าใจ เธอไม่เคยเผชิญกับอะไรแบบนี้หรือคนแบบนี้มาก่อนในชีวิต เรื่องระหว่างชายหญิงคืออะไรก็ไม่รู้จัก
“อะไรนิ่มล่ะ”
คำพูดต่อมาของเขาทำเอานิรตาส่ายหน้าเมื่อไม่เข้าใจคำถามแปลกๆ นั้น
เตชัสเห็นดังนั้นเลยขยับเข้าไปใกล้ ก่อนจะเชยคางมนของสาวน้อยขึ้นสบตา
“ดูไปดูมา เธอก็สวยเหมือนกันนะนี่”
นิรตายิ้มเขิน เธอพอรู้จักคำว่าสวย และเมื่อเห็นว่าเขาขยับเข้ามาใกล้อีกเลยขยับหนี แต่คนหน้าด้านที่ห่างไกลเมืองหลวงที่เคยมีสตรีสาวสวยล้อมหน้าล้อมหลังก็ขยับตาม
“ตกลงว่าอะไรนิ่ม นี่นิ่มเปล่า” ไม่พูดเปล่าแต่นิ้วเรียวยาวก็จิ้มลงบนหน้าอกอวบเด้งของสาวน้อยที่กำลังโต เล่นเอาคนไม่เคยโดนผู้ชายจับเนื้อจับตัวสะดุ้ง
เตชัสยิ่งได้ใจไปกันใหญ่เมื่อไม่เห็นเธอโวยวาย เขาเลยออกอุบายรัวๆ
“ฉันว่าเธอต้องป่วยหรือไม่สบายแน่ๆ มานี่จะช่วยตรวจให้ จะได้หายไวๆ”
ว่าแล้วก็ดึงร่างเล็กให้นั่งคร่อมตัก จากนั้นมือหนาที่เริ่มหยาบกร้านขึ้นเล็กน้อยเพาะมาอยู่ไร่ทำสวนก็บีบเคล้นลงไปบนหน้าอกตูมเต่งแรงๆ เล่นเอานิรตาตกใจจนดิ้นหนีเขาพัลวัน
แต่คนหื่นกามที่เห็นเด็กสาวขาวๆ เนียนๆ อวบๆ ตอนนี้ความหื่นกำลังขึ้นสมอง คิดแค่ว่าถ้าไม่ได้ดื่มนมคงต้องขาดโปรตีนตายเป็นแน่แท้
“อย่าดิ้น ฉันกำลังช่วยเธออยู่นะ”
พอเขาเสียงดัง นิรตาก็เลยหยุดดิ้นไปโดยปริยาย เตชัสเห็นใบหน้าตื่นตระหนกและเตรียมเบ้ปากจะร้องไห้แบบนั้นก็เลยจำต้องเปลี่ยนกลยุทธ์
“ตัวเธอร้อนๆ เหมือนจะไม่สบาย หน้าอกเธอก็บวมๆ ไม่รู้ว่าป่วยหรือเปล่า ฉันกำลังช่วยเธออยู่ ถ้าเธอไม่เป็นอะไรก็จะได้เล่นกับเจ้าจากัวร์ได้ไง โอเคมั้ย”
“จากัวร์?”
“ไอ้ม้าตัวกะเปี๊ยกนั่นไง”
“หนูจะได้เล่นกับจากัวร์จริงๆ เหรอคะ”
“ใช่ ถ้าเธอไม่ป่วย”
“หนูไม่ป่วยค่ะ”
“งั้นก็อยู่นิ่งๆ”
เมื่อเธอพยักหน้าให้ เตชัสก็กระหยิ่มยิ้มย่องอย่างสมใจ จากนั้นก็ค่อยๆ ปลดกระดุมชุดเดรสกระโปรงหน้า เมื่อแกะกระดุมออกไปจนหมดเขาก็ได้ค้นพบกับขุมทรัพย์ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
เมื่อดันเสื้อเธอให้หลุดออกไปจนเหลือแต่เสื้อชั้นในและกระโปรงช่วงล่างที่ยังปกปิดมิดชิด มือหนาก็เอื้อมไปปลดสายเสื้อในแล้วดันออกห่างจากความอวบอิ่มทันที
แม่เจ้า!
เม็ดทับทิมสีสวยสีชมพูระเรื่อที่ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไปที่มีดอกบัวตูมสีขาวเป็นฐานรองรับที่ปรากฏแก่สายตานั้น ทำเอาคนแก่บ้ากามแทบจะเลือดกำเดาพุ่ง
กระนั้นก็พยายามห้ามความหื่น เพราะกลัวไก่ตื่นแล้วกระเจิงหนีไปเสียก่อน
“เอามือออก”
เขาดึงมือคู่เล็กที่ยกปิดกั้นความสวยงามนั้นออกไป ไม่สนใจเสียงครางประท้วงอู้อี้นั้นด้วย
“นี่ไง เป็นเพราะเธอป่วยแน่ๆ ปอดถึงได้บวมแบบนี้”
พูดจบเอาก็แอ่นกายทาบเธอลงไปกับพื้น แล้วก้มลงไปฉกชิมความสดใหม่ที่ไม่เคยพานพบลักษณะนมอึ๋มๆ แบบนี้ทันที
“อื้อ...ไม่” นิรตาว่าได้แค่นั้น ก่อนจะบิดกายอย่างทรมาน เมื่อความหวามซ่านพุ่งเข้าใส่ร่างกายอย่างที่เกิดมาแล้วไม่เคยมีปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นกับเธอมาก่อน
“เดี๋ยวเธอก็หาย”
เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วบอกกับคนที่ดวงตากลมโตอยู่แล้วยิ่งโตไปกันใหญ่เมื่ออยู่ในอาการตกใจสุดขีด
และเมื่อเขาเริ่มก้มลงไปดูดดึงความตึงคัดใหม่ คนตัวเล็กแต่อวบอิ่มกลมกลึงน่าคลึงเคล้าก็ดิ้นรนอีกครั้ง พร้อมกับที่น้ำตาไหลออกมาจากหางตา โดยที่ตัวเธอเองก็ยังคงมึนงงและไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ชายคนนี้และสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
“อา...เธอนี่มันน่ารักจริงๆ”
เขาผละกายขึ้นมาเอ่ยชมเมื่อสมใจและถูกใจนักหนากับหน้าอกอวบอิ่มที่ได้เกลือกกลิ้งหยอกเย้า แต่ก่อนที่จะได้ทำตามอำเภอใจอีก ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าดวงหน้าหวานละมุนนั้นมีน้ำตาไหลอาบแก้ม
“เฮ้! อย่าร้องดิ นี่ฉันกำลังช่วยเธอนะ”
นิรตาส่ายหน้าให้เขา
“ตอนนี้เธอเริ่มจะดีขึ้นแล้ว แต่มีข้อแม้...”
เขาทำน้ำเสียงจริงจัง และนั่นก็ทำให้คนขี้กลัวและขี้ตื่นช้อนตาขึ้นมองเขาทั้งน้ำตา
“ห้ามให้ใครทำแบบนี้ แล้วก็ห้ามบอกใครว่าป่วยด้วย เวลาเธอป่วยมีฉันคนเดียวที่รักษาโรคปอดบวมให้เธอได้ เข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ว่าจบแล้วก็สะอื้นเบาๆ
เตชัสเห็นดังนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อย ย้ำว่านิดหน่อยจริงๆ เพราะพอนิรตาเริ่มนิ่ง เขาก็เริ่มหื่นขึ้นมาอีกแล้ว
“นี่! ขออีกรอบ แล้วฉันจะให้เธอเล่นกับเจ้าจากัวร์”
พูดจบก็ไม่รอให้เธอปฏิเสธ พาเธอเอนกายลงนอนราบแล้วดื่มดมดื่มด่ำความฉ่ำนุ่มนั้นอีกรอบทันที แม้นิรตาจะผลักเขาออกไปให้พ้นตัวยังไงแต่เตชัสก็หน้ามึน จนกระทั่งเขาเห็นว่าเธอเริ่มจะสะอื้นอีกรอบแล้วนั่นแหละ ก็เลยยอมหยุดทั้งที่อาวุธร้ายของตนนั้นอยากจะแสดงแสนยานุภาพเต็มที
พร้อมรบเต็มที่แล้วพ่อเอ๊ย!
“อย่าร้องๆ ลุกๆ ไปหาจากัวร์กัน” ว่าจบก็ดึงเธอขึ้นมา แถมยังช่วยใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยด้วยอีก จากนั้นก็จับจูงมือน้อย พาไปหาน้องม้าที่ชื่อจากัวร์
นิรตาเล่นกับเจ้าตัวเล็กราวๆ ครึ่งชั่วโมง และเมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าเดรสกระโปรงส่งเสียง ก็เลยต้องตัดใจกลับ
เตชัสจูงมือพาคนตัวหอมนุ่มนิ่มแถมทั้งเนื้อเนื้อทั้งตัวยังเนียนและนิ่มสมชื่อพามาส่งที่เขตรอยต่อของรั้วบ้านเธอและไร่ของเขา
“วันหลังมาอีกนะ”
เขาว่าพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่เมื่อเห็นว่าสาวน้อยส่ายหน้าให้ รอยยิ้มร่าเริงนั้นก็หายไปกลายเป็นหน้าบึ้ง
“ต้องมา!”
พอรู้ตัวว่าเริ่มจะหงุดหงิดและเสียงดัง ก็เลยปรับน้ำเสียงให้อ่อนโยนลง
“มาเถอะน่า มาเล่นกับจากัวร์ ถ้าเล่นกับจากัวร์เบื่อแล้วก็มาเล่นกับพี่โจ เดี๋ยวพี่โจพาเล่นอะไรสนุกๆ”
“พี่ชื่อพี่โจเหรอคะ”
“ใช่”
นิรตายืนเอียงคอมองเขาอย่างครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเตรียมจะเดินกลับบ้าน แต่คนตัวใหญ่ที่นิสัยบางทีก็เหมือนเด็กบางทีก็เหมือนเพลย์บอยรีบคว้าแขนเธอไว้เสียก่อน
“หนูนิ่ม”
“คะ?”
“ว่างเมื่อไหร่ก็มาเจอกันตรงนี้นะ”
เมื่อเห็นเธอยังนิ่งเขาเลยบังคับต่อ
“รับปากสิ”
“ค่ะๆ”
นิรตารับปากเขาเสร็จก็รีบสะบัดแขนแล้วมุดรั้ววิ่งเข้าเขตบ้านของพี่น้ำไปทันที โดยไม่คิดจะหันไปมองคนหน้าตาดีที่ยืมยิ้มพร้อมกับจินตนาการถึงเต้าฮวยนมสดเลยสักนิด...
----------
อย่าทำน้องงงง แง้
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว