บทที่ 1 ครอบครัวตาบอด

"สิบห้าปีที่แกหายตัวไป มีมี่เสวี่ยเป็นคนดูแลพ่อแม่แทนแก ช่วยดูแลสามีและลูกของแก แล้วทำไมแกถึงได้ใจร้ายคิดร้ายกับเธอแบบนี้!" หวังฟางกระชากผมของถงฮั่วแล้วตบหน้าเธออีกครั้ง

ถงฮั่วรู้สึกเจ็บแปลบที่หนังศีรษะ มุมปากมีเลือดไหลออกมาจากการถูกตบ แต่เธอไม่ได้หลบหนี กลับพุ่งเข้าไปกอดขาของหวังฟาง ตัวทั้งตัวสั่นเทาพลางอ้อนวอน

"แม่ เธอยอมรับด้วยปากตัวเองจริงๆ ว่าเธอร่วมมือกับคนอื่นลักพาตัวฉันไปที่เขาโม่ซาน..."

"สารเลว! แกหนีไปกับคนอื่นแล้วยังมากล่าวหาว่าเสวี่ยเอ๋อร์ว่าลักพาตัวแก เนรคุณเสียจริง ๆ !" หวังฟางโกรธจนสั่นสะท้าน เธอตบหน้าลูกสาวอีกครั้ง สีหน้าของเธอบิดเบี้ยวเพราะความโกรธแค้น ราวกับว่าคนที่เธอกำลังตบไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ ของตัวเอง แต่เป็นศัตรูคู่อาฆาต

ถงฮั่วที่ถูกตบจนล้มลงกับพื้น หลับตาลงพลางน้ำตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวด เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอมองสามี กู้จินเยว่ วิงวอนทั้งน้ำตา

"จินเยว่ คุณเองก็ไม่เชื่อฉันเหมือนกันหรือ?"

กู้จินเยว่มีสีหน้าผิดหวังและเย็นชา ยืนอยู่ห่าง ๆ ราวกับว่าผู้หญิงที่อยู่บนพื้นไม่ใช่ภรรยาที่เขาร่วมเรียงเคียงหมอนมาหลายปี แต่เป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน

"ฉันเคยเชื่อเธอ แต่เธอไม่ควรใส่ร้ายมี่เสวี่ยแบบนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก หลายปีมานี้ ถ้าไม่มีเธอช่วยดูแลพวกเรา ครอบครัวนี้คงไม่เหลืออะไรแล้ว"

คำพูดของสามีเสมือนมีดแทงเข้าไปในหัวใจของถงฮั่ว คว้านเนื้อในอย่างไม่หยุดหย่อน ทุกลมหายใจเต็มไปด้วยเลือด นี่ยังจะมีใครเชื่อเธออีก?

ถงฮั่วหันไปมองเด็ก ๆ ที่เธออุ้มท้องมาสิบเดือนและเกือบเอาชีวิตไปทิ้งเพื่อคลอดพวกเขาออกมา เธอวิงวอนขอความไว้วางใจจากพวกเขาแม้เพียงเล็กน้อย "แม่ไม่ได้โกหกจริง ๆ นะ..."

แต่ไม่คิดว่ากู้ไท่และกู้เหม่ยเหม่ยจะพยายามดิ้นหลุดจากอ้อมกอดของถงฮั่วอย่างสุดกำลัง กู้ไท่พูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจว่า

"คุณไม่ใช่แม่ของผม แม่ของผมคือข่งมี่เสวี่ย! ช่วยอย่าทำร้ายแม่ผม ไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าผมจะไม่สุภาพกับคุณ!"

กู้เหม่ยเหม่ยมีท่าทีห่างเหินมาก "ฉันขอร้องคุณด้วยเหมือนกัน อย่ามารบกวนครอบครัวของพวกเราอีกเลยเถอะ!"

ถงฮั่วดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแน่น พยายามมองหาร่องรอยความเวทนาและความไยดีบนใบหน้าของพวกเขา แต่สุดท้ายก็ไม่พบอะไรเลย

อารมณ์ที่ตึงเครียดมาตลอดพังทลายลงทันที ความเจ็บปวด ความสิ้นหวัง และอารมณ์ต่าง ๆ ระเบิดออกมา

มองดูใบหน้าของคนเหล่านี้ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง เธออาเจียนไม่หยุด ราวกับจะอาเจียนเอาหัวใจและปอดออกมา ไอหนักและน้ำตาไหลอาบหน้า

เธอไม่ควรหลงเชื่อความฝันลมๆ แล้งๆ ว่าเมื่อจากที่กลับมาหลังผ่านความทุกข์ทรมานมามากมาย พวกเขาจะสงสารเธอ และช่วยเธอแก้แค้นข่งมี่เสวี่ย

ข่งมี่เสวี่ยที่มีอายุสี่สิบกว่าปีแต่ยังคงอ่อนโยนและสวย เห็นถงฮั่วเป็นแบบนี้ก็รู้สึกกังวลและตื่นเต้น จึงถามว่า "แม่บุญธรรม ถงฮั่วเป็นแบบนี้... เธอจะท้องหรือเปล่า?"

หวังฟางสีหน้าเปลี่ยนไป "นังของเน่าน่าอับอาย! ทำไมไม่ไปตายอยู่ข้างนอกนั่นซะ!"

เมื่อเห็นว่าถงฮั่วไม่ส่งเสียง หวังฟางก็คิดว่าเธอยังไม่อยากสละลูกในท้อง จึงโกรธจนเตะเธอหลายครั้ง

ไม่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีก หวังฟางขมวดคิ้ว มองคนที่นอนขดอยู่บนพื้นด้วยสีหน้ารังเกียจ "หมดสติไปแล้วหรือ?"

ถงชุนชู่รีบนำถังน้ำเย็นมา เดินเข้าไปหาถงฮั่ว

"แม่ แม่หลีกไป ผมจะทำให้เธอได้สติเอง!"

ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอที่ทำให้ครอบครัวกลายเป็นตัวตลกของคนอื่น พี่สาวมี่เสวี่ยถึงได้ทนทุกข์มามากมายขนาดนี้

น้ำเย็นเฉียบถังหนึ่งสาดใส่ถงฮั่วจนเธอสะดุ้งตื่น ความหนาวเหน็บที่ยากจะระงับได้ทำให้แขนขาของเธอชาไปหมด

"ถงฮั่ว มารหัวขนในท้องเธอต้องเอาออกไปซะ! แล้วอย่าคิดว่าจะทำลายครอบครัวของมี่เสวี่ย ไม่อย่างนั้นต่อไปเธอก็อย่าหวังว่าจะได้ก้าวเข้าบ้านตระกูลถงแม้แต่ก้าวเดียว!"

กู้จินเยว่และลูกฝาแฝดไม่ได้พูดอะไร ความเงียบคือทางเลือกและคำตอบของพวกเขา

ถงฮั่วสีหน้าเย็นชา มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะหยัน ดูเหมือนเป็นการเยาะเย้ยทุกคนที่อยู่ในที่นี้

พ่อแม่พี่น้องแบบนี้ สามีแบบนี้ ลูกแบบนี้... ถ้าข่งมี่เสวี่ยอยากได้ก็เอาไปเลย!

เธอไม่ต้องการแล้ว!

ถงฮั่วลุกขึ้นยืนโซเซ ร่างกายที่เปียกโชกยังมีน้ำหยดลงมา เธอไม่มองใครทั้งนั้น เดินออกไปด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยว

หวังฟางโกรธจัดกับท่าทีไม่สนใจใครของเธอนี้ "หยุดนะ แกต้องขอโทษมี่เสวี่ยด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะถือว่าไม่มีลูกสาวที่อกตัญญูและไร้หัวใจแบบแกอีกต่อไป!"

ถงฮั่วไม่ชะงัก ไม่แม้แต่จะมองกลับไปสักแวบ ทิ้งคำด่าทอเธอไว้เบื้องหลังออกจากบ้านตระกูลกู้

สายลมเย็นพัดกระโชกเข้าสู่ร่างที่เปียกปอนของถงฮั่ว

ความหนาวเหน็บที่เสียดแทงทะลุกระดูกกลับทำให้เธอรู้สึกตื่นตัวหลังจากความชาด้าน

ตั้งแต่นี้ไป ถงฮั่วไม่มีญาติพี่น้องแล้ว และเธอจะไม่กลับมาเจอพวกเขาอีกเลย

ข่งมี่เสวี่ยถือเสื้อคลุมตัวหนึ่งในมือวิ่งไล่ตามมา เสียงอ่อนแอของเธอเอ่ยขึ้นว่า

"ฮั่วฮั่ว อย่าไปเลยนะ กลับไปกับฉันเถอะ..."

ถงฮั่วทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ไม่คิดว่าข่งมี่เสวี่ยจะคว้ามือเธอไว้ได้ สายตาที่เคยอ่อนแอไม่แสร้งอีกต่อไป ชั่วขณะนั้นมันเปิดเผยให้เห็นพิษสงร้ายแรง

"เธอวิ่งหนีทำไมกัน? ฉันยังเล่นไม่พอเลยนะ!"

ถงฮั่วสะบัดมือของเธอออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเกลียดชังว่า "เธอยังจะทำอะไรอีก!"

ข่งมี่เสวี่ยพูดเยาะว่า "ฉันอยากเห็นเธอสิ้นหวัง อยากเห็นเธอคุกเข่ากับพื้นเหมือนหมาแล้วขอโทษอ้อนวอนฉัน! อยากเห็นเธอสกปรกต่ำช้า จมปลักอยู่ในหล่มโคลนไม่มีวันโผล่ขึ้นมาได้อีกตลอดชีวิต!"

ถงฮั่วจ้องมองเธออย่างดูถูก แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น สาปแช่งว่า "คนทำชั่วย่อมพบจุดจบ เธอจะต้องได้รับผลกรรมในไม่ช้าแน่!"

สีหน้าของข่งมี่เสวี่ยปรากฏรอยยิ้มประหลาด เธอเสียดสีว่า

"ผลกรรม? เธอรู้ไหมว่าทำไมจินเยว่ถึงไม่มาร่วมงานแต่งในตอนนั้น? เพราะเขาอยู่กับฉัน พวกนักเลงที่ทำร้ายร่างกายเธอในวันนั้นก็เป็นคนที่ฉันหามา แล้วเธอไม่สงสัยหรือว่าทำไมแม่เธอถึงดีกับฉันมากกว่าเธอตั้งแต่เด็กแล้ว? เพราะหวังฟางต่างหากที่เป็นแม่แท้ ๆ ของฉัน ส่วนแม่ของฉันข่งหลินหลางคือแม่ของเธอ พวกเราถูกสลับตัวกันตั้งแต่แรก!"

ถงฮั่วกำหมัดแน่น ใบหน้าที่ตกตะลึงซีดขาว ร่างกายทรุดลง รู้สึกว่าโลกทั้งใบกำลังเล่นตลกกับเธอ

ข่งมี่เสวี่ยมองเธอที่กำลังทรมานอย่างนั้นก็ยิ่งรู้สึกสะใจ ความชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาเธอมากขึ้น เธอจ้องมองด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยแรงอารมณ์

"เธอก็แค่ลูกนอกสมรสที่เกิดจากแม่ที่นอกใจสามีตัวเองไปมีชู้! ถ้าไม่ใช่เพราะแม่เธอหน้าตาสะสวย มายั่วยวนพ่อของฉัน แม่ฉันจะโกรธจนดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนั้นตอนท้องได้อย่างไร! มันทำให้ฉันเป็นโรคหัวใจแต่กำเนิด แถมชาตินี้ยังไม่สามารถมีลูกได้อีก! แม้แต่ผู้ชายฉันก็ได้คนที่เธอใช้แล้ว!"

ข่งมี่เสวี่ยได้ยินว่ามีคนออกมาจากบ้านหลังใหญ่เพื่อตามหาตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาด ใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความมุ่งร้ายดูน่ากลัวราวกับปีศาจ

"ถงฮั่ว! ทั้งเธอและแม่เธอต่างก็เป็นหนี้ฉัน!"

พูดจบ เธอก็ผลักถงฮั่วออกไปจากริมถนนอย่างแรง

ตายซะ ถงฮั่ว!

หญิงสาวถูกผลักออกไปด้วยความตกใจ แม้ว่าชีวิตจะล้มเหลว แต่เธอก็ยังไม่อยากตาย โดยเฉพาะไม่อยากตายด้วยน้ำมือของข่งมี่เสวี่ย!

แต่ร่างกายของเธอสูญเสียการควบคุมไปแล้ว คนทั้งคนถูกรถบรรทุกที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วชนจนลอยขึ้นไปกลางอากาศ แล้วร่วงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง!

เธอรู้สึกเจ็บมาก... ทั่วร่างเจ็บราวกับกระดูกแตกละเอียด เลือดสีแดงไหลนองใต้ร่างของเธอ ค่อย ๆ ไหลออกมาเป็นลำธารเล็ก ๆ

ในสายตาพร่าเลือนของเธอ ทุกคนในบ้านตระกูลกู้ออกมาแล้ว เธอเห็นข่งมี่เสวี่ยถูกกู้จินเยว่ดึงเข้าไปในอ้อมกอด

"ไม่ต้องกลัว ฉันเห็นทุกอย่างแล้ว ไม่ใช่ความผิดของเธอ คนคนนั้นรังแกเธอก่อน เธอถึงได้ผลักออกไปโดยไม่ตั้งใจ เธอเองก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นจะมีรถมาชนคน"

หวังฟางเหลือบมองถงฮั่วเพียงแวบเดียว แล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า "พวกเราเห็นหมดแล้ว นังนั่นต้องการทำร้ายเธอก่อน เธอถึงได้เผลอผลักออกไป สมควรแล้ว ตายไปก็ไม่น่าเสียดายหรอก!"

ถงฮั่วเห็นลูก ๆ ที่เธอพยายามคลอดออกมาอย่างยากลำบาก กำลังห้อมล้อมข่งมี่เสวี่ยและคอยถามไถ่

เธอเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และความสะใจบนใบหน้าของข่งมี่เสวี่ยที่มองมา

ดวงตาของถงฮั่วเต็มไปด้วยน้ำตาเลือด...