Chapter 1

จองจำ...ใจ (30%)

"ฮือๆ"

เสียงสะอื้นเบาๆ ดังแว่วกลางดึกสงัด ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาซุกลงบนหมอนนุ่มข่มเสียงแห่งความเสียใจไม่ให้เล็ดลอด ในหัวอกของหล่อนสะท้านไหวปวดแปลบเมื่อถูกเหยียบย่ำใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า...เขา...ผู้จองจำใจเอาไว้ด้วยโซ่สวาท เส้นหนึ่งกำลังก่อกำเนิดอยู่ในกาย อีกเส้นคือสายสวาทที่หล่อนเฝ้าฟูมฟักมาตลอดระยะเวลาเก้าเดือน เฝ้าเลี้ยงดูทะนุถนอมจนหนูน้อยมีอายุล่วงสามเดือนในอีกไม่กี่วัน

'ขอบคุณที่รักกัน...นับจากวันนี้และตลอดไป เราจะจับมือเดินไปด้วยกันนะ...'

แคปชั่นใต้ภาพถ่ายบาดลึกห้วงอารมณ์ยังคงตามหลอกหลอนจนไม่อาจหยุดเสียงสะอื้นร่ำไห้ ที่หน้าไอจีผู้หญิงคนนั้น...มีคนส่งมันมาให้หล่อนดู แม้ไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะมีใครใหม่อีกสักกี่คนก็ตาม ในช่วงวินาทีแห่งความเดียวดายและความเสียใจ เสียงร้องอ้อแอ้ที่ดังอยู่ข้างหูก็ทำให้ม่านไหมรีบผวาลุกนั่งแล้วเปิดโคมไฟดวงเล็กๆ ที่ฝังอยู่กับผนังที่ด้านหัวเตียง

เพียงแสงไฟสลัวสาดส่อง ร่างน้อยๆ ที่นอนดิ้นไปมาสองมือไขว่คว้าอยู่ในอากาศ ทำให้หล่อนรีบปาดน้ำตาทิ้งไปด้วยหลังมือ สองมืออุ้มร่างนั้นขึ้นมาแล้วโอบประคองด้วยอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม เพียงได้รับสัมผัสคุ้นเคยหนูน้อยก็ทำท่าส่งเสียงร้องออดอ้อนหนักขึ้น...เสียงปลอบประโลมด้วยความอาทรดังกระซิบเบาๆ ท่ามกลางม่านน้ำตาที่พร่าเลือน

"ไม่ร้องนะคะคนดี แม่จะไม่ทิ้งหนูไปไหนทั้งนั้น แม้พ่อเขาจะ..."

หล่อนขบกรามแน่นกลั้นหยาดน้ำตา...เพียงได้ซุกเข้าหาอ้อมอกอุ่นเสียงร้องออดอ้อนก็เงียบหาย อุ้งปากเล็กครอบครองยอดอกตูมตั้งแล้วออกแรงดูดกลืนน้ำนมลงคอราวหิวกระหาย มือกลมป้อมพาดอยู่บนเนินอกอิ่มหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข...เขาคือกำลังใจเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้หล่อนยังคงยิ้มได้ ยิ้มท่ามกลางใจที่ขมขื่นเหน็บหนาว ไม่อาจรู้เลยว่าจะทนอยู่ในสภาพแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน...ทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายที่ไม่เคยเห็นค่ากันแม้สักนิดเดียว

"ปังๆๆ!"

เสียงเคาะประตูที่ดังแทรกทำให้ม่านไหมผวาเฮือก หันไปมองตรงนั้นด้วยแววตาตื่นตระหนก ใบหน้าที่ยังคงทิ้งร่องรอยคราบหยาดน้ำตาหันกลับมาจับจ้องร่างน้อยๆ ในอ้อมอก ทารกน้อยเพิ่งจะดูดนมจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง...หล่อนยังคงนั่งนิ่ง แม้คนข้างนอกจะยังไม่หยุดระราน

"ปังๆ!"

"เปิด! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!"

".....!"

"เธอจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้เจอกันงั้นเหรอไหม ไม่เปิดให้อาใช่มั้ย ได้!"

'อาเต...เสียงแบบนี้...เมาหนักมาอีกแล้วแน่ๆ'

คิดพลางนั่งผวาสั่น เสียงคนข้างนอกยังคงหาเรื่องชวนทะเลาะ ฟังดูลิ้นพันกันจนฟังแทบจับใจความไม่ได้...หล่อนนั่งใจเต้นโครมครามเมื่อเสียงเขาเงียบไปแล้ว แต่นั่นไม่อาจวางใจ เขาชอบทำอะไรที่คาดไม่ถึงได้ทุกเวลา

"กริ๊ก!"

หล่อนผวาเฮือกใจหล่นวูบเมื่อรับรู้ได้ถึงเสียงลูกบิดถูกปลดล็อก แววตาซ่อนความหวาดหวั่นจับจ้องมอง บานประตูห้องถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงที่ยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น...ต้องหลุบตาหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มที่กระตุกมองมา ท่าทีของเขา รอยยิ้มและแววตาของเขา มันทำให้หล่อนนึกกลัวจนอยากจะวิ่งสวนออกไปข้างนอก ถ้าไม่ติดว่ากำลังวางร่างที่กำลังหลับใหลลงบนที่นอน หล่อนคงทำไปแล้วอย่างไม่ลังเล

ชั่ววินาทีที่กำลังจะผลุนผลันลงจากเตียง ร่างของตนก็ถูกท่อนแขนแกร่งเกี่ยวรั้งเอาไว้ ความสากระคายถูไถระรานอยู่ข้างซอกคอ มาพร้อมถ้อยคำที่ทำเอาคนฟังใจวาบหวิว

"ไม่รู้เป็นอะไร...เมา...ทีไรแล้วมีอารมณ์กับเธอทุกที"

".....!"

กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งจนต้องเอี้ยวหน้าหนีเลี่ยงหลบ สัมผัสจากเขาทำให้ใจประหวัดไปถึงสัมพันธ์รักกับผู้หญิงคนอื่นก่อนหน้า มันทั้งขยะแขยงและรังเกียจจนต้องผลักไสไม่ให้เขาถูกตัว

ท่าทีหวงตัวทำให้คนเมายิ่งจาบจ้วงหน่วงหนัก เขาไม่ชอบอาการสะดีดสะดิ้งในความคิดตน มือที่สอดไปใต้ชายกระโปรงชุดนอนเคลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นสองเต้าคัดตึงสู้มือตามแรงรักแรงอารมณ์ ปลายนิ้วแกร่งบดขยี้ลงบนยอดอกที่แข็งเป็นใตท้าทายสัมผัส ขนอ่อนบนกายสาวชูชันกับสัมผัสแสนหวาม...ชายหนุ่มชะงักสองมือและปลายนิ้วเมื่อมีบางอย่างไหลซึมออกมาจากแรงบีบเคล้น...หยาดน้ำนมที่กลั่นมาจากเลือดในอก ใช้เลี้ยงลูกของเขาที่ก่อกำเนิดเป็นชีวิตจากการอุ้มบุญ ฟูมฟักอยู่ในกายของผู้หญิงที่ใจร้องบอกว่าไม่ได้รักเธอเลยแม้สักเศษเสี้ยวหนึ่งของใจ

ทว่า...ในห้วงอารมณ์ลึกล้ำ อีกมุมของเขากลับคิดย้อนแย้ง ความปรารถนาไม่อาจซ่อนเร้นอำพรางสร้างความทรมานไม่ต่างจากตายทั้งเป็น ท่ามกลางสติที่ไม่เต็มร้อย ร่างสั่นเทาถูกเขาจับกดลงกับเตียง ชุดนอนตัวสวยถูกร่นขึ้นไปจนความอวบอิ่มชูชันทิ่มแทงสายตากรุ่นกระแสปรารถนา...ลมหายใจคนมองร้อนผ่าวมาพร้อมเสียงที่เข่นรอดไรฟัน

"ไหม...เธอทำให้อาคลั่ง...จน...จะเป็นบ้า..."

"อาเตเพิ่งนอนกับคนอื่นมา...ไหมรังเกียจแล้วก็ขยะแขยงที่สุด"

"อย่ารู้ดีไปหน่อยเลยไหม ถ้าไปเอาใครมาอย่างที่เธอว่า ก็คงจะไม่มีแรงมาปล้ำเธอเหมือนตอนนี้แน่ หึ"

ใบหน้าแดงก่ำโน้มลงต่ำซุกลงฟอนเฟ้นบนสองเต้าเต่งตึงสู้มือ สองมือร้อนเคล้นคลึงหยอกเย้าความนุ่มหยุ่นไปพร้อมกับลิ้นสากที่ตวัดลากไล้เข้ากับยอดอกแดงระเรื่อ ลิ้นร้ายกาจทั้งขบทั้งกัดตะโบมจูบจนหล่อนต้องแอ่นกายเข้าหา สัมผัสซาบซ่านแล่นลึกเข้าไปถึงแก่น มือนุ่มสอดไปใต้ท้ายทอยของเขาแล้วออกแรงกดตามสัญชาตญาณสั่งให้เป็นไป

"อื๊อ...อาเต...ไหม..."

เสียงหวานสั่นพร่า ใจเขาสัมผัสได้ถึงความออดอ้อนอยู่ในที ใบหน้าคมคร้ามเงยขึ้นมาสบนัยน์ตาปรือฉ่ำ ร่างหนักขยับขึ้นไปอีกนิด ม่านไหมหลับตาหนีนัยน์ตาชวนฝัน เมื่อริมฝีปากร้อนบดเคล้าลงบนกลีบปากนุ่ม สัมผัสอ่อนละมุนยามลองลิ้มทำให้หล่อนเคลิบเคลิ้มใจโลดแล่น รสน้ำเมายังคงกรุ่นอยู่ในลมหายใจ ยามลิ้นร้อนตวัดรุกไล่เรียวลิ้นนุ่มที่ลีลากล้าๆ กลัวๆ ทว่าช่างยั่วให้เขาใจกระเจิดกระเจิง...เท่านี้มันยังไม่พอกับรสสัมผัสแสนหวาน ระดับเขาแล้วต้องมากกว่านั้น กลิ่นความสาวสดยังคงกรุ่นอยู่ในห้วงคำนึงติดอยู่ปลายลิ้น รสชาตินั้นที่ทำเอาเขาปั่นป่วนใจไม่อาจลืม

"อื๊อ...อาเต...พะ...พอแล้ว...ไหมยอมแล้ว..."

เสียงหวานอ้อนวอนสั่นพร่า ขัดแย้งกับสะโพกผายที่ส่ายร่อนรับแรงรุกล้ำจากลิ้นร้อนเร่า หล่อนแทบขาดใจกับลีลาลากไล้สอดลึกตวัดอยู่ในร่องหลืบชุ่มฉ่ำ เสียงร้องของหล่อนยิ่งปลุกเร้าอารมณ์รัก ลิ้นสากบดขยี้หน่วงหนักลองลิ้มชิมรสชาติจากน้ำรักที่ไหลหลั่ง...เสียงครางฮือดังอยู่ในลำคอแกร่งอย่างพึงพอใจ รสชาติของหล่อนแสนอร่อยลิ้นจนต้องตะโบมกลืนกินอย่างมูมมาม

"อื๊อ...อาเต..."

ยังไม่ทันได้พักหายใจอะไรบางอย่างก็สอดลึกจนทำให้รู้สึกอึดอัด...เสียงสูดปากดังลอดผ่านริมฝีปากได้รูปเมื่อแรงบีบรัดข้างในเล่นงานเขาจนแทบหมดแรงโยกขยับ หัวใจของเขาเต้นแรงมาพร้อมลมหายใจร้อนเร่ายามก้มลงมองตรงจุดนั้น...เห็นตัวเองกำลังค่อยๆ สอดลึกเข้าไปข้างในร่องสวาทนุ่มหยุ่น หล่อนตอบรับสัมผัสแนบเนื้อด้วยแรงตอดรัดสร้างสัมพันธ์ลึกซึ้ง หยาดน้ำรักที่หลั่งรินชโลมอาบไล้ช่วยให้เขาสอดลึกไปจนสุดทาง สองมือแกร่งจับท่อนขาเรียวเอาไว้พร้อมกับสะโพกแกร่งที่ขยับเนิบนาบ แรงเสียดสีแบบแนบเนื้อเรียกเสียงครางกระเส่าให้ดังประสาน ความเสียวซ่านที่ไม่อาจอำพรางซ่อนเร้น เขาและหล่อนแสดงมันออกมาผ่านท่วงท่า อีกทั้งสีหน้าและแววตาที่มีเงาสะท้อนของกันและกัน แม้ในโลกแห่งความเป็นจริงทั้งสองจะพยายามปกปิดความรู้สึกเสน่หาเอาไว้ไม่แสดงออกมาก็ตาม

"อาเต...อาเต...อื๊อ...ไหม...ไหมไม่ไหวแล้ว..."

เสียงนั้นบอกเขาว่าหล่อนกำลังจะถึงฝั่งฝัน ชายหนุ่มขยับอย่างเป็นจังหวะสอดส่ายสะโพกหน่วงหนัก สัมผัสได้ถึงข้างในที่ตอดรัดอย่างเป็นจังหวะแรงๆ ถี่ๆ ผสานเสียงครางกระเส่าเมื่อหล่อนเสร็จสม ความแน่นหนึบที่โอบรัดท่อนสวาทเร่งเร้าให้เขาออกแรงกระแทกกระทั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย ชายหนุ่มครางอู้เมื่อหล่อนมอบความเสียวกระสันจนเข่าอ่อน ความสุขล้นทำให้เขาพร่ำเพ้อละเมอเรียกหาเธอ

"ไหม...ไหม...อืมมม...ไหมจ๋า..."

เสียงทุ้มครางกระเส่าอยู่ในลำคอแกร่ง...ม่านไหมสะดุ้งเมื่ออะไรอุ่นๆ ฉีดพุ่งลงบนหน้าท้องขาวเนียน พวงแก้มสาวร้อนผ่าวเมื่อมองไปยังร่องรอยแห่งรักที่เขาฝากเอาไว้จนเต็มแผ่นท้อง...หล่อนยังคงนอนนิ่งยามกระดาษนุ่มๆ กำลังเช็ดทำความสะอาดคราบขาวขุ่นออกไป นั่นคือความรู้สึกดีที่แวบเข้ามาจากการกระทำของผู้ชายที่ไม่เคยคาดเดาใจเขาได้ หล่อนไม่อาจคาดเดาได้ว่าทุกวันนี้เขาคิดเช่นไรกับตน

"ทีนี้เชื่อหรือยังว่าไม่ได้ไปเอาใครมา ใครมันสาระแนเอาอะไรมาฟ้องเธออีกฮึ"

เขาก้มลงจูบเบาๆ ลงบนข้างแก้มที่ยังคงแดงซ่าน...ม่านไหมนิ่งเงียบไม่อยากพูดถึง เพราะมันมีบางอย่างที่ต้องคิดมากกว่าเรื่องผู้หญิงคนนั้น เรื่องตั้งครรภ์ที่เขายังไม่ล่วงรู้ นั่นคือโซ่รักที่ก่อเกิดในกายอย่างไม่ตั้งใจ เกิดขึ้นเพราะสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เขาไม่ได้ป้องกันอะไรเลย แม้วันนี้หล่อนรู้ดีว่าเขาระมัดระวังมากแค่ไหน ทว่า...มันก็สายไปเสียแล้ว ชีวิตที่เพิ่งก่อเกิดขึ้นมานั้นหล่อนก็ไม่อาจคาดเดาได้เช่นกัน ไม่รู้เขาจะยินดีหรือผลักไสหากได้รู้ว่ายังมีโซ่รักอีกเส้นที่เกี่ยวรั้งเอาไว้ไม่ให้หล่อนไปจากที่นี่ได้เลย

เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวใจแกร่งอีกครั้ง...ชายหนุ่มลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ ม่านไหมมองพฤติกรรมนั้นด้วยใจที่เจ็บลึก เขาตีค่าหล่อนเป็นแค่นางบำเรอ เมื่อเสร็จสมความเสน่หาก็จบลง การที่เขาเดินเข้ามาอุ้มร่างน้อยๆ ที่ยังคงหลับสนิทขึ้นไปไว้ในอ้อมกอด ม่านไหมถึงกับถลาลงจากเตียงไม่ยอมให้เขาได้พาหนูน้อยไปจากอ้อมอกตน

"อาเตจะพาเขาไปไหน"

"จะเอาไปนอนด้วยที่ห้องโน้น ทำไมเหรอไหม เธอถึงขั้นจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้นอนด้วยกันเลยเหรอ"

แววตาสั่นระริกสบกับนัยน์ตาแดงก่ำ ข่มน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ

"แต่เขาต้องกินนมนะคะ ไหมไม่ยอม ถ้าอาเตจะพาเขาไปจากห้องนี้"

หล่อนรั้งแขนคนที่กำลังจะไป คงต้องขาดใจถ้าหากไม่ได้นอนด้วยกัน...ในเมื่อเขาคือชีวิตที่หล่อนเฝ้าฟูมฟัก สายใยแห่งรักย่อมเกิดขึ้นจนก่อให้เกิดความพันผูก ดูเหมือนม่านไหมจะเชื่อไปแล้วว่าตนคือมารดาของหนูน้อยที่ยังคงหลับอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพ่อ และหล่อนจะไม่ยอมให้เขาพรากลูกไปจากอกอย่างแน่นอน

"ขอร้องนะคะ อย่าพาเขาไป ถ้าไม่สงสารไหม ก็ให้สงสารลูกที่ต้องการแม่ เขาต้องการความรักความอบอุ่นอย่างเพียงพอ แล้วอาเตเมาอย่างนี้ การเอาเขาไปนอนด้วยแล้วใครจะดูแลคะ"

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาบงการ ฮึ เมียก็ไม่ใช่แล้วกล้าออกคำสั่งกับอาอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมสิไหมว่าเธอแค่อุ้มท้องเขามาเท่านั้น เขาไม่ใช่ลูกของเธอ ยอมรับความจริงแล้วก็กลับไปนอนซะ"

ชายหนุ่มสะบัดแขนออกจากการเกี่ยวรั้ง เปิดประตูเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี ม่านไหมสาวเท้าเดินตามไปติดๆ รู้ดีว่าหนูน้อยจะต้องตื่นมาร้องหิวนมอีกอย่างแน่นอน

"เขาเป็นลูกของไหม อาเตใจร้ายที่สุด ฮือๆ ไหมเป็นคนอุ้มท้องเขามานะคะ ไหมเป็นคนให้ชีวิตแล้วก็คลอดเขาออกมา อาเตนั่นแหละใจร้ายที่คิดจะพรากลูกพรากแม่ออกจากกัน ฮือๆ"

"ปัง!"

เสียงปิดประตูใส่หน้าคนที่สะอื้นร่ำไห้อยู่นอกห้อง...เตชินทร์ยืนนิ่งอยู่กลางห้อง ในหูของเขาได้ยินเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจ มาพร้อมเสียงทุบประตูเพื่อให้เขาใจอ่อนยอมคืนลูกให้...ในวินาทีแห่งความสับสน ใจของเขาก็ประหวัดไปถึงคนที่จากไป ความคิดถึงหวนกลับมาอีกครั้ง เขาคิดถึงเธอคนนั้นจนรู้สึกปวดหนึบหนับที่กระบอกตา ก้อนบางอย่างที่ตีตื้นมาจุกอก ทำให้ต้องบดกรามเข้าหากันเพื่อข่มอารมณ์อาลัยอาวรณ์

'ผมขอโทษ...ขอโทษนะที่รักที่ทรยศความรักของเรา...'

ท่ามกลางเสียงร่ำไห้ที่ยังคงดังแว่วอยู่หน้าห้อง ชายหนุ่มวางทารกน้อยบนเตียงเล็กอย่างระมัดระวัง...เตียงของลูกที่เตรียมต่อเอาไว้กับเตียงใหญ่ มีลูกกรงกั้นป้องกันกลิ้งตกลงไป ทุกสิ่งอย่างเขาเตรียมเอาไว้ให้ภรรยา โซ่ทองคล้องใจที่หล่อนและเขาเฝ้ารอมานานวัน...แต่...น่าเสียดาย ทุกอย่างช่างเหมือนฝัน วันนั้นไม่มีอีกแล้ว แววตาร้อนผ่าวปวดหนึบไล่มองไปบนที่นอนข้างที่หล่อนเคยนอนหลับฝัน ฝ่ามือแกร่งลากไล้ไปบนผืนผ้าอย่างอาลัยอาวรณ์...เขาไม่ปฏิเสธว่าลูกของเขาต้องการแม่ ต้องการอ้อมอกอุ่นตระคองกอด และไม่ควรเลยสักนิดที่เขาจะปล่อยให้ลูกต้องไปนอนที่อื่นที่ไม่ใช่ห้องตน ทว่า...เตียงนอนนี้เขาแสนหวงไม่อยากให้ใครมานอนทับรอยของเธอ...มุกประดับ เธอเป็นเพียงคนเดียวที่มีสิทธิ์ทุกตารางนิ้วในห้องนอนแห่งนี้ ทำใจไม่ได้หากจะให้ผู้หญิงคนอื่นมานอนทับที่ๆ เธอเคยนอน

ชายหนุ่มสลัดความคิดฟุ้งซ่านที่ตามหลอกหลอนทุกค่ำคืน ล้มตัวลงนอนเอามือก่ายหน้าผาก ฝืนข่มตาให้หลับใหลเพื่อหลีกหนีความทรมานจากความรู้สึกผิดในใจ ความจริงที่ใจยังคงไม่ยอมรับ...เขาไม่ควรรักม่านไหม สัมพันธ์รักลึกซึ้งนั่นเป็นเพียงความใคร่ ไม่ใช่มาจากความรักที่พยายามกดเอาไว้จนลึกสุดใจ รักที่เป็นไปไม่ได้เพียงเพราะเขายังติดอยู่ในบ่วงที่รัดร้อยจนไม่อาจก้าวพ้นออกมาจากตรงนั้นได้เลย

"ให้ตายสิไหม เธอจะคร่ำครวญอีกนานมั้ย ใครจะไปหลับไปนอนได้ลง เธอนี่มัน..."

ชายหนุ่มบ่นพึมพัมแล้วลุกพรวดขึ้นนั่ง ลงจากเตียงแล้วเดินไปกระชากบานประตูให้เปิดออก...ทว่า...เขากลับพบเพียงความเงียบงันไร้ซึ่งเงาของเธอ แล้ว...เสียงสะอื้นที่ดังอยู่ในหูตลอดเวลานั่นคืออะไร อาจเป็นเพราะความเมาทำให้สมองเขาสับสน คิดพลางสบัดศีรษะไล่ความมึนงง

เพียงกลับเข้ามาในห้องแล้วเห็นร่างน้อยๆ นอนหนาวอยู่อย่างเดียวดาย พลันความรู้สึกสงสารก็แล่นพล่านกินลึกในห้วงความรู้สึกสับสน...จริงของหล่อนที่ลูกของเขาจำเป็นต้องได้รับความอบอุ่นจากอ้อมอกมารดา เขาไม่ควรดึงชีวิตที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้ามาในวังวนนี้ และตอนนี้ก็มีเพียงคนเดียวที่จะให้ความอบอุ่นนั้นได้...ในที่สุดเขาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมอ่อนข้อ อุ้มลูกเดินไปง้อคนที่ใจพยายามผลักไสไม่ยอมรับให้หล่อนเป็นตัวแทนของใคร ตำแหน่งเดียวที่หล่อนจะเป็นได้ นั่นคือแม่อุ้มบุญที่ช่วยเลี้ยงลูกสาวของเขาให้เติบโต เมื่อวันนั้นมาถึง...เขาจะยอมเปิดกรงขังปล่อยหล่อนไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง

"กริ๊ก!"

เสียงลูกบิดถูกปลดล๊อกทำให้คนที่ยังคงนอนร้องไห้ลุกพรวดขึ้นนั่ง...แววตาฉ่ำน้ำเพ่งมองไปตรงนั้น เห็นเขาเดินอุ้มลูกกลับเข้ามาหล่อนถึงกับยิ้มทั้งน้ำตา เมื่อในที่สุดเขาก็เกิดความสงสารจนใจอ่อนยอมที่จะเป็นฝ่ายอ่อนข้อยอมทำในสิ่งที่หล่อนอ้อนวอนให้เขาเห็นใจ

เขาไม่พูดอะไร เดินเข้ามาที่เตียงแล้ววางร่างทารกน้อยลงบนที่นอนอย่างนุ่มนวล ม่านไหมขยับกายเข้าหาเพื่อสร้างไออุ่น ในขณะที่เขาเดินอ้อมเตียงไปล้มตัวลงนอนอีกฟากหน้าตาเฉย ท่ามกลางแววตาคู่สวยที่จับจ้องการกระทำนั้นอย่างไม่เข้าใจ

"ทำอะไรคะ"

"ก็นอนน่ะสิ ถามได้"

"นอนเบียดกันแบบนี้ เดี๋ยวม่านมุกกลิ้งตกเตียงจะทำยังไงคะ"

ม่านมุก...นั่นคือชื่อเล่นที่เขาเป็นคนตั้งให้ลูกสาว หล่อนไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาจึงจงใจใช้ชื่อนี้ ไม่คิดจะถามเพราะรู้ดีว่าต่อให้สงสัยแค่ไหน เขาก็คงจะไม่มีคำตอบให้แน่นอน

"เธอนี่มันปัญหาเยอะจริงๆ นะไหม ไอ้โน่นก็ไม่ดี ไอ้นี่ก็ไม่เอา แล้วใจคอจะไล่ให้พ่อของเขาไปนอนที่ไหน เธอคิดจะพรากพ่อพรากลูกไม่ให้เจอกันเลยรึไง กลางวันทำงาน กลางคืนก็อยากนอนกับลูกบ้าง แต่...เธอก็เป็นอย่างนี้ทุกที"

"....."

คนฟังนิ่งเงียบ...ในถ้อยคำตัดพ้อฟังดูไม่มีอะไร แต่เขาคงไม่รู้ว่ามันบีบหัวใจจนปวดแปลบ ความจริงที่ว่าเขาไม่เคยคิดจะยกย่องเธอให้แทนที่ใคร ในห้องนั้น...หล่อนไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ไปนอนซ้ำรอยคนที่เขารักสุดหัวใจ คือรักที่จะไม่มีวันลบเลือนไปจากหัวใจด้านชา

หมอนข้างถูกหยิบมาขวางกั้น...ชายหนุ่มหลุบตามองการกระทำของคนหวงตัว รอยยิ้มซ่อนเล่ห์ผุดพราว

"เกะกะเป็นบ้า"

"อาเต!"

หล่อนมองตามหมอนข้างที่ถูกเขากระชากออกโยนกลิ้งไปบนพื้น ในขณะที่เขาขยับนอนตะแคงหันหน้าเข้าหา หล่อนก็พลิกกายนอนตะแคงหันหน้าไปทางนั้นพอดี

ท่ามกลางแสงไฟสลัว กับสองคนที่นอนหันหน้าเข้าหากันอย่างบังเอิญ แววตาสองคู่สบประสานนิ่งนาน ไร้ซึ่งถ้อยคำใดๆ เอื้อนเอ่ย มีเพียงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกันที่สัมผัสได้...ในขณะที่ฝ่ามือแกร่งทำท่าจะสัมผัสลงบนผิวแก้มเปื้อนหยาดน้ำตา การกระทำนั้นต้องชะงักเมื่อถ้อยคำเสียดแทงใจลอดผ่านเรียวปากอิ่ม

"ขอร้องนะคะ ปล่อยไหมไป ไหมขอไปจากที่นี่ถ้าอาเตจะอนุญาต...อนุญาตให้ไหม...พา...น้องม่านมุกไปด้วย"

แววตาคมกล้าแปรเปลี่ยนเมื่อหล่อนกล้าเอ่ยมันออกมา...คิดจะไปจากที่นี่ซ้ำยังจะพาดวงใจเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ของเขาไปด้วย ฝันไปว่าเขาจะยอม คิดพลางกระชากร่างของหล่อนเข้าหา กดให้นอนหงายแล้วโถมทับกักเอาไว้ ข้อมือเล็กถูกกดตรึงเอาไว้กับที่นอน

"เธอคิดจะไปทำงานโรงแรมหาผัวฝรั่งอย่างนั้นสิ หึ ก็คงจะหาได้ไม่ยากเพราะว่าเธอน่ะ..." ชายหนุ่มขบริมฝีปาก แววตากรุ่นโกรธไล่มองไปทั่วร่าง หัวเราะเย้ยหยันอยู่ในลำคอ ตามมาด้วยเสียงกระซิบที่ทำเอาคนฟังหน้าชา"เพราะว่าเธอน่ะ...ลีลาดีเป็นบ้า รับได้ทุกท่าอย่างถึงใจ ถ้าใครไม่หลง ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว"

"ถ้าไม่รักแล้วจะจองจำเอาไว้เพื่ออะไร อาเตเห็นไหมเป็นอะไร...แค่ที่ระบายเวลาเมาอย่างนั้นเหรอคะ"

"....."

"สุดท้ายก็ตอบไม่ได้...ไหมก็มีค่าไม่ต่างไปจากตุ๊กตายางที่เอาไว้แก้ขัดนั่นแหละ ไม่มีปากเสียงใดๆ เพราะเป็นได้แค่นั้นจริงๆ"

"ถ้าเธออยากไปนักก็ไป...ไปเลยแล้วก็ไม่ต้องกลับมา แต่...ไปแต่ตัวเท่านั้นนะ ส่วนม่านมุก ได้แม่ใหม่เมื่อไหร่ไม่นานแกก็จะลืมไปเองว่าใครที่เป็นคนอุ้มท้องจนคลอดออกมา...เธอทำได้ใช่ไหมถ้าจะทิ้งเราสองคนพ่อลูกไป ถ้าทำได้...ก็ไปเลย!"

เขาท้าทายด้วยแววตาจังจริงซ่อนความปวดร้าว กล้าพูดเพราะรู้ว่าหล่อนไม่มีทางทำได้ หล่อนรักลูกของเขายิ่งกว่าแก้วตาดวงใจ รักราวกับว่านั่นคือสายเลือดที่หล่อนและเขาร่วมกันสร้างขึ้น ความพันผูกเชื่อมสายใยรักให้ซึมลึกมายาวนานตลอดระยะเวลาตั้งครรภ์

"ก็รู้ว่าทำไม่ได้ แล้วจะพูดตอกย้ำให้เจ็บในหัวใจทำไม...ไหมเกลียดอาเตที่สุด ไปไกลๆ เลยไม่ต้องมาถูกตัว"

น้ำเสียงสั่นเครือมาพร้อมการผลักไสให้เขาถอยห่าง พลิกกายนอนตะแคงหันหลังให้คนที่ยังคงนิ่งเงียบ...ในความสัมพันธ์แสนคลุมเครือของหัวใจสองดวง ชายหนุ่มขยับกายเข้าหาแล้วพาดแขนกอดเกี่ยว โอบกระชับรั้งร่างอุ่นเข้าหา ในยามนี้เขาแค่ต้องการอ้อมกอดจากใครสักคนมาช่วยคลายความเหน็บหนาวในหัวใจ ทว่า...ยิ่งใกล้หล่อนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเจ็บปวดจากความรู้สึกผิดที่คอยตอกย้ำใจ แต่...มันคงเจ็บปวดมากกว่าหากจะยอมให้หล่อนเดินจากไปแล้วทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง

เขาหลับไปแล้ว...ม่านไหมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอจากเจ้าของอ้อมกอดอบอุ่น ในห้วงความรู้สึกที่กำลังจะด่ำดิ่งลึกหลับฝัน...ความทรงจำอันแสนยาวนานแวบเข้ามาใจในแสนอ่อนไหว...รักของเราเริ่มต้นที่ตรงนั้น นั่นคือชื่อเรื่องในบันทึกบทหนึ่งของความทรงจำ หล่อนจำมันได้ดีถึงรอยยิ้มของผู้ชายใจดี คนแปลกหน้าที่ผ่านมาเจอกันอย่างบังเอิญ

ผลงานเรื่องอื่นๆ ค่ะ

แทนรักกฤติณ(อิสรียา)www.mebmarket.comร่างที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาท่ามกลางแสงไฟสลัว สภาพของเขาเหมือนคนเมามายไม่ได้สติ...เหลือบมองไปยังน้ำสีอำพันที่เหลืออยู่ในขวด เขาคงดื่มเข้าไปมากจึงถึงกับฟุบลุกกลับขึ้นห้องไปไม่ไหว จนต้องฝากร่างไว้บนโซฟานอนตากแอร์ที่ถ้าหากหล่อนไม่ลงมาดูเขาคงนอนอยู่อย่างนี้ทั้งคืน

เงาพันธกานต์กฤติณ(อิสรียา)www.mebmarket.comค่ำคืนหนึ่งในฤดูหนาวกับเส้นทางแสนเปลี่ยว...ภัทรนันท์ เลิศอมรกุล และน้องชายฝาแฝดได้พบกับเหตุการณ์ที่ทำให้ชีวิตพวกเขาเปลี่ยนไป การสูญเสียของเด็กหญิงตัวน้อยถูกเติมเต็มด้วยความรักจากครอบครัวใหม่ มินตรา...หล่อนกลายเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านเลิศอมรกุล มีพี่ชายเพิ่มมาสองคนในวันที่อายุครบรอบเจ็ดขวบ

กระซิบสวาทกฤติณ(อิสรียา)www.mebmarket.comภายใต้แสงตะเกียงส่องคลอเคล้าสร้างความรู้สึกลุ่มลึกชวนฝัน เสียงกระซิบรักดังแว่วอยู่ในกระท่อมโดดเดี่ยวเดียวดายกลางอ้อมกอดสายหมอกและสายลม.............อุ้งมือแกร่งบีบกระชับสอดประสานอุ้งมือนุ่มยามสะโพกแข็งแรงโยกขยับหยอกเย้า เสียงกระซิบพร่ำรำพันถ้อยคำรักหวานแว่วคลอเคล้าสายลมหนาว ยามที่สัมผัสลึกล้ำซาบซ่านสอดประสานเป็นจังหวะรักซึมลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจสองดวง…

ภาค 4 คืนร่ำ รำพันรักค่ะ

https://writer.dek-d.com/isareeya/writer/view.php?id=1705521