บทที่สอง – ไร้แสงสว่าง

ตุบ! พรึ่บ!

“ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนังตัวดี!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของอลิยาดังก้องไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน เพื่อนบ้านละแวกนั้นต่างพากันออกมามองด้วยความสนอกสนใจ

ภาพของผู้หญิงรูปร่างอวบอ้วนกำลังนั่งร้องไห้อยู่บนพื้นซึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้านับสิบตัวกับกระเป๋าเก่าๆ หนึ่งใบไม่ได้เรียกความรู้สึกสงสารหรือเห็นใจจากใครเลยสักนิด จะมีก็เพียงแต่สายตาและรอยยิ้มสมเพชเวทนาเสียมากกว่า

“น้ายา… ฮือ… น้าอย่าไล่ฉันไปเลยนะ ฮึก ฉันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ” เสียงหวานสะอึกสะอื้นไม่หยุด เธอร้องไห้หนักมากจนกลัวว่าจะกระทบกระเทือนต่อลูกในท้อง

“พอกันที! ฉันไม่ทนกับผู้หญิงร่านอย่างแกอีกแล้ว! หน็อย… สารรูปอัปลักษณ์ขนาดนี้ยังจะกล้าเสนอตัวให้ผู้ชายเขาฟันจนท้อง! งามหน้า… งามหน้าเหมือนแม่แกจริงๆ! อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่าเชื้อไม่ทิ้งแถว!”

ชมจันทร์กัดริมฝีปากจนได้กลิ่นคาวเลือดเมื่อถูกพาดพิงถึงมารดา เธอกัดฟันปาดน้ำตาข้างแก้ม ก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อผ้าบนพื้นใส่กระเป๋า เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เธอรู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถปิดบังเรื่องท้องกับน้าสาวได้ เพราะอาการแพ้ท้องของเธอมันหนักขึ้นทุกวัน ไม่แปลกที่น้าสาวจะจับสังเกตได้ แต่เธอไม่คิดว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ เธอยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย แล้วแบบนี้เธอจะไปอยู่ที่ไหนล่ะ…

“ไสหัวไปเลยนะ! แล้วอย่าซมซานกลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก! ชาตินี้ทั้งชาติฉันไม่นับญาติกับคนอย่างแก! ไปไป๊!!” อลิยาไม่พูดเปล่าแต่ยกถังน้ำจากสวนหน้าบ้านมาสาดใส่ชมจันทร์ด้วย ทำให้เธอเปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า

หญิงสาวร่างกายอวบหนาเสื้อผ้าเปียกปอนค่อยๆ เดินออกมาจากหน้าบ้านหลังนั้นด้วยอาการเหม่อลอยราวกับคนไร้วิญญาณ เธอเดินร้องไห้สะอึกสะอื้นตลอดทาง ความคิดในหัวว่างเปล่าไปหมด เธอไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว ชมจันทร์ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีพี่น้อง และไม่มีญาติคนอื่นอีกแล้ว เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะหอบร่างกายและจิตใจบอบช้ำไปที่ไหนดี

ชมจันทร์เดินใจลอยอยู่ภายในซอยบ้านเรียบเรื่อย บังเอิญสายตาหยุดลงตรงรั้วประตูบ้านแห่งหนึ่ง เธอจำบ้านหลังนั้นได้ในทันที สติเลื่อนลอยกลับมาแจ่มชัด มือข้างหนึ่งยกขึ้นทาบทับหน้าท้องตัวเอง

ฉันควรจะบอกเขาเรื่องลูกดีไหม…

ชมจันทร์ยืนนิ่งคิดในใจ สายตายังคงจับจ้องประตูรั้วบ้านแสนคุ้นตาหลังนั้น เกือบสองเดือนแล้วที่เธอเลี่ยงไม่ผ่านบ้านหลังนี้ เธอไม่ได้เห็นเขาคนนั้นอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น

“…จะทำยังไงดี” ขณะชมจันทร์กำลังยืนสับสนพะว้าพะวัง จู่ๆ ประตูรั้วบ้านหลังนั้นเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา เธอแต่งตัวเรียบๆ คล้ายแม่บ้าน เมื่อเห็นว่ามีคนกำลังยืนจ้องมาทางนี้ เธอจึงหันหน้ามามอง

“มีอะไร?” แม่บ้านสาวชักสีหน้ารังเกียจใส่ชมจันทร์อย่างไม่คิดปิดบังพลางมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “มายืนด้อมๆ มองๆ อะไรหน้าบ้านคนอื่น คิดจะขโมยของเหรอยะ!”

“มะ ไม่ใช่นะ!” ชมจันทร์รีบส่ายหน้าเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าประตูบ้าน ห่างจากแม่บ้านคนนั้นเล็กน้อย เธอลังเลชั่วครู่ก่อนตัดสินใจรวบรวมความกล้าก้มหน้าก้มตาละล่ำละลักถามเสียงเบา “คะ คือว่า… คุณแดนรบอยู่ไหมคะ?”

แม่บ้านสาวชักสีหน้าไม่พอใจมากกว่าเดิมเมื่อได้ยินชื่อเจ้านายสุดหล่อหลุดออกมาจากปากของผู้หญิงอ้วนแสนอัปลักษณ์ตรงหน้า

“มีธุระอะไรกับคุณแดนรบไม่ทราบ? ดูจากสารรูปของเธอแล้วคงไม่ใช่เพื่อนของคุณแดนแน่ๆ คิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงได้กล้ามาถามหาเขาด้วยสภาพแบบนี้?”

ชมจันทร์ก้มมองสภาพตัวเองที่ตอนนี้เปียกปอนไปด้วยน้ำสกปรกทั้งตัว ดวงตาหวานร้อนผ่าวขึ้นมาอีกระลอก เธออยากจะร้องไห้อีกแล้ว

“ไปไป๊! เนื้อตัวสกปรกขนาดนี้ น่ารังเกียจจริงๆ อย่ามายืนเกะกะหน้าบ้านนะ เดี๋ยวคุณแดนกลับมาเห็นแล้วจะระคายลูกตา!”

เป็นอีกครั้งที่ชมจันทร์โดนไล่อย่างกับหมูกับหมา แม่บ้านสาวปิดประตูล็อกรั้วแล้วเดินจากไปโดยไม่สนใจเธออีก หญิงสาวยืนก้มหน้านิ่งหน้าประตูบ้านแดนรบอยู่เกือบนาที ก่อนจะยกมือปาดน้ำตาสองข้างแก้มแล้วเดินจากมา

เธอมันโง่จริงๆ ชมจันทร์… คิดจะอยากพบคนคนนั้นไปทำไมกัน พบไปแล้วได้อะไร? คิดจะพูดอะไรกับเขา? จะบอกว่าเธอท้องกับเขางั้นเหรอ? คิดว่าเขาจะเชื่อเธอหรือไง…

ฮึ… ตลกร้ายชะมัด

หญิงสาวเดินใจลอยมาตามทางเรื่อยๆ ตั้งแต่ฟ้าสว่างจนค่ำมืด เธอไม่รู้ว่าพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปตั้งแต่ตอนไหน หรือเธอเดินมาไกลแค่ไหนแล้ว เธอไม่ได้มองรอบตัวเลย เพียงแค่เดินไปเรื่อยๆ อย่างคนไร้จุดหมาย

กระทั่งมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง…

ชมจันทร์เงยหน้าซีดขาวราวกับคนตายขึ้นมองความสูงของสะพาน ก่อนร่างอวบใหญ่ค่อยๆ เดินบันไดสะพานอย่างเชื่องช้า เธอหยุดยืนตรงกลางสะพานแล้วหันหน้าเข้าหาราวสะพาน สายตาทอดมองผิวน้ำดำมืดเบื้องล่าง คืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ไร้แสงสว่างจากพระจันทร์ บรรยากาศรอบตัวทั้งมืดมิดและหนาวเย็น เหมือนชีวิตของเธอเหลือเกิน

สายลมเย็นเหยียบลอยกระทบใบหน้าและร่างกายที่เวลานี้เสื้อผ้าแห้งสนิทแล้ว แต่ยังคงทิ้งคราบสกปรกให้เห็นชัดเจน

ชั่ววูบหนึ่ง… ความคิดอยากจะกระโดดแล่นวาบเข้ามาในหัวสมองแสนว่างเปล่า ดวงตาหวานเหม่อมองผืนน้ำเบื้องล่างตาไม่กะพริบ ขาข้างหนึ่งก้าวชิดราวสะพาน

“พ่อคะ… แม่คะ… หนูเหนื่อยเหลือเกินค่ะ ฮึก… หนูเหนื่อยแล้วจริงๆ หนูอยากไปหาพ่อกับแม่… อยากกอดเหลือเกิน…” น้ำเสียงหวานสะอื้นแผ่วลอยไปกับสายลม เธอหลับตาลงสองมือจับราวสะพานพร้อมกับความคิดอยากจะกระโดดเพื่อจบชีวิตน่าสมเพชนี้ไปซะ

‘ชมจันทร์ลูกรักของแม่ ลูกคือดวงจันทร์ส่องสว่างในชีวิตของพ่อและแม่ คือพระจันทร์แสนสวยที่จะไม่มีวันดับแสง แม่ขอให้ลูกรักของแม่มีชีวิตยืนยาว มีสุขภาพแข็งแรง และมีความสุขมากที่สุดในโลก ขอให้ลูกมีชีวิตที่ดี กินอิ่ม นอนหลับ เพื่อเช้าอันสดใสในวันต่อไปนะจ๊ะ’

คำอวยพรที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของแม่ในวันเกิดครบรอบสิบปีของชมจันทร์ลอยเข้ามาในความคิดท่ามกลางความเงียบเชียบ สองตาลืมขึ้นทันที สติที่ขาดหายไปชั่วขณะของเธอกลับมาแจ่มชัดขึ้นอีกครั้ง…

นี่เธอคิดจะทำบ้าอะไรกัน… เธอบ้าไปแล้วเหรอชมจันทร์!

++++++++++

สงสารน้องชมมากๆ เลยค่ะ ชีวิตน้องหนักหนาสาหัสจริงๆ น้ำตาจะไหลตามน้องแน้วว แง้ T^Tง

ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์บ้างนะคะ หรือส่งสติ้กเกอร์ให้กันก็ได้ค่ะ กดหัวใจให้ไรท์ด้วยน้าาา

ฝากกดติดตามเพจ >> พันเก้า

ฝากกดติดตามนิยายด้วยนะคะ