โจนาฟหน้าตึงขึ้นมา เขาชักจะหมดความอดทนกับแมรี่ แต่ลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างกำลังส่งสัญญาณบอกให้ใจเย็น ชายหนุ่มจึงต้องหายใจเข้าออกเพื่อระงับอารมณ์เดือดดาล

“ความรักงี่เง่ามันกินไม่ได้หรอกแมรี่ ยังไงมันก็ไม่เอาเธอ สู้ร่วมมือกับฉันแล้วกำจัดมัน แค่นี้เธอก็จะได้เงินร้อยล้านไปถลุงเล่น ไม่ใช่แค่ซื้อของกระจอกๆ แบบที่ฉันส่งไปให้ แต่เธอสามารถไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ไหนก็ได้ในโลกนี้ที่เธอต้องการ” โจนาฟพยายามเกลี้ยกล่อมแมรี่ด้วยผลตอบแทนมหาศาล แต่หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มเยาะแล้วตอกเขากลับ

“โทษที พอดีว่าฉันมีเยอะแล้ว ส่วนของพวกนั้นฉันจะส่งคืนนายก็แล้วกัน” แมรี่พูดจบก็เดินออกจากห้องอาหารทันที ปล่อยให้โจนาฟที่โมโหร้ายอาละวาดทุบทำลายข้าวของจนได้ยินเสียงดังตามหลังมา

ให้เธอหักหลังเดเนียลคนที่เธอรักงั้นเหรอ ไม่มีวันซะหรอก

8

“บอกเดเนียลด้วยว่าพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปหาที่บ้าน มีเรื่องสำคัญมาก” แมรี่โทรบอกฉัตรชัยลูกน้องคนสนิทของเดเนียล เรื่องที่โจนาฟคิดจะทำ เธอจะบอกให้เดเนียลรู้ทั้งหมด เขาจะได้รู้ว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่รักและเป็นห่วงเขาเท่ากับเธออีกแล้ว

วันรุ่งขึ้นแมรี่แต่งตัวสวย ฉีดน้ำหอมกลิ่นที่เธอคิดว่าชวนหลงใหลมากที่สุดก่อนจะออกจากเพนต์เฮาส์ไป เพนต์เฮาส์แห่งนี้พ่อของเดเนียลเป็นคนซื้อให้เธอตั้งแต่เธอยอมเป็นเมียเขา เขามักจะแวะมาหาเธอบ้างบางครั้ง แต่ส่วนมากก็จะค้างที่บ้านของภรรยาเขามากกว่า

เมื่อก่อนแมรี่มักจะเรียกร้องทุกอย่างจากพ่อของเดเนียล ให้เขาให้ความสำคัญกับเธอมากกว่าภรรยาแต่ก็ไม่ได้ผลนัก เมื่อผู้ชายคนนั้นเห็นครอบครัวสำคัญกว่า

แมรี่จึงต้องอยู่ในที่ของตัวเอง ไม่ต่างกับนางบำเรอของเขา สิ่งที่เธอได้รับมาไม่ใช่ความรักจากพ่อของเดเนียล เขามองเธอเป็นนางบำเรอเสียมากกว่า และยังกีดกันเธอทุกวิถีทางไม่ให้ไปสร้างความลำบากใจให้กับแม่ของเดเนียลอีกด้วย

อันที่จริงแมรี่ก็ไม่ได้รักชายอายุคราวพ่อนัก เธอรักเงินของเขาต่างหากถึงได้ยอมเลิกกับเดเนียลเพื่อมาหวังพึ่งพ่อของชายหนุ่มแทน

เพราะในตอนนั้นเดเนียลไม่มีอำนาจมากมายขนาดนี้ อยู่ใต้เงาผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด ใครเลยจะรู้ว่าไม่นานนักพ่อแม่เขาก็จากไปแล้วทิ้งทุกอย่างไว้ให้เขาทั้งหมด

รู้แบบนี้เธอน่าจะอดทนรอจนเขาได้ทุกสิ่งทุกอย่าง และครองรักกับเขาอย่างมีความสุข เธอไม่น่าสิ้นคิดทิ้งเขาไปหาพ่อของเขาเลย

แมรี่คิดถึงเรื่องราวในอดีตด้วยความเสียดาย เธอทั้งเสียใจและเสียดายโอกาส ตอนนั้นเดเนียลรักเธอ ความสัมพันธ์ของเธอและเขาเป็นไปในทิศทางที่ดีจนเกือบจะได้ลงเอยกัน เธอไม่น่าไปเป็นเมียพ่อเขาเลยจริงๆ

ถึงตอนนี้พ่อเขาจะตายไปแล้ว แต่เดเนียลก็ไม่เคยคิดกับเธอเกินแม่เลี้ยง เขาหมดเยื่อใยกับเธอ แต่แมรี่ไม่ยอมแพ้ เธอยังจะพยายามต่อไปจนกว่าเขาจะเห็นความจริงใจของเธอ และยอมรับความรักของเธออีกครั้ง

แมรี่มาถึงคฤหาสน์ของเดเนียลในช่วงเช้า เธอเห็นรถของเขาจอดอยู่ที่โรงรถ นั่นหมายความว่าเขาไม่ได้ไปไหน เขารอให้เธอมาหาอยู่ที่บ้านจริงๆ

ทว่าพอเดินเข้าไปในบ้าน แมรี่ก็เห็นชายหนุ่มที่เธออยากเจอกำลังนั่งกินข้าวอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งที่เธอเองก็เคยเจอเจ้าหล่อนแล้วครั้งหนึ่งที่งานเลี้ยงก่อนหน้านี้...ยังไม่ออกไปจากบ้านนี้อีกหรือไงเมื่อไหร่เดเนียลจะเบื่อผู้หญิงคนนั้นสักที

แมรี่กำมือแน่นอย่างสะกดกลั้นอารมณ์​ เดเนียลมัวสนใจแม่สาวคนนั้นจนไม่ได้สนใจว่าเธอมาถึงแล้ว เขาอุ้มร่างบางให้นั่งบนตักแล้วป้อนข้าวกันราวกับเป็นคนรัก ทั้งที่ความจริงแล้วก็แค่ที่ระบายอารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว

“เดเนียลคะ”แมรี่ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเป็นเอ่ยขึ้นก่อนให้เจ้าของบ้านร่างหนารับรู้การมาถึงของเธอ เธอเดินเข้าไปนั่งด้วยกันที่โต๊ะอาหารอย่างไม่รอให้ใครเชิญ

“เชิญกินข้าวด้วยกันสิแมรี่” เจ้าของบ้านพูดเพียงเท่านั้นก็ละความสนใจจากแขกของบ้านแล้วหันไปสนใจหญิงสาวที่นั่งอยู่บนตักจนแมรี่หน้าแดงจัดด้วยความโกรธ เดเนียลทำราวกับเธอเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ได้สำคัญสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย

“แมรี่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”

“กินข้าวก่อนแล้วกันค่อยคุย”

มณฑิตาเห็นท่าทางและสายตาที่มองมายังเธอแล้วก็ต้องขืนตัวออกจากอ้อมกอดของเดเนียล เธอพยักพเยิดไปยังแขกที่มาใหม่ให้

เดเนียลเห็นว่ามันไม่เหมาะก่อนจะลุกกลับไปนั่งที่ตัวเอง อันที่จริงเธอต้องขอบคุณแมรี่ที่มาขัดเพราะเธอไม่ได้อยากไปนั่งตักเขาให้เดเนียลป้อนข้าวสักนิด แต่เธอขัดเขาไม่ได้

เธอไม่อยากแสดงออกอะไรให้เป็นพิรุธ ตอนนี้เดเนียลกำลังหลงเธอ อีกทั้งยังเชื่อใจเธอมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนด้วย

ทั้งโต๊ะอาหารกลับมาเงียบอีกครั้ง ทั้งสามคนทานอาหารเช้าจนเสร็จเรียบร้อยมณฑิตาก็ขอตัวออกไปเดินเล่นรอบๆ บ้าน

เดเนียลอนุญาตให้เธอไปไหนมาไหนได้แล้ว ไม่ต้องคอยอยู่ในห้องนอนที่แสนจะอุดอู้นั้นอีกต่อไป ส่วนเขาก็จะได้คุยธุระกับแมรี่

พอหญิงสาวคนหนึ่งเดินจากไป เดเนียลก็พาแมรี่ไปยังห้องทำงาน เมื่ออยู่กันตามลำพัง แมรี่ก็ปรี่เข้าหาเขา

เธอกอดเดเนียลอย่างคิดถึงสุดหัวใจ เขากับเธอไม่ได้พบกันมาหลายวัน นับตั้งแต่วันที่มีงานเลี้ยงก็ไม่ได้เจอกันอีก

อีกทั้งวันนั้นเธอเองก็ไม่สามารถแสดงออกอะไรประเจิดประเจ้อมากเพราะเดเนียลมักจะย้ำกับเธอเสมอว่าอย่าทำอะไรที่ไม่เหมาะสม เธออยู่ในสถานะแม่เลี้ยงของเขาเท่านั้น

“ปล่อยก่อนแมรี่ คุณมีอะไรก็พูดมา” เดเนียลแกะมือบางออกจากตัวแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน แมรี่หน้าเจื่อนไป ไม่พอใจอยู่ลึกๆ ที่อีกฝ่ายปฏิบัติกับเธอราวกับไม่เคยมีความหลังร่วมกันมา หญิงสาวกระแทกตัวนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเดเนียล จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องของโจนาฟให้เดเนียลฟัง

“เมื่อวานโจนาฟให้ลูกน้องมาเชิญแมรี่ไปหาที่บ้านเขา”

“แล้วยังไง”เดเนียลไม่ได้แสดงท่าทีว่าสนใจเรื่องที่แมรี่เล่ามามากมายนัก เขาถามต่อเสียงราบเรียบ จนแมรี่ต้องเล่าต่อไปถึงจุดประสงค์ของโจนาฟ

“เขาขอให้แมรี่ร่วมมือกับเขา กำจัดคุณ”จากที่ก้มมองเอกสารบนโต๊ะ เดเนียลเงยหน้าสบตากับแมรี่ เขารู้แมรี่ไม่โกหกแน่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอต้องสร้างเรื่องปลอมๆ ขึ้นมา

“แล้วทำไมคุณเอาเรื่องนี้มาบอกผม”

“ก็แมรี่เป็นห่วงคุณ”

“ขอบคุณนะแมรี่” เดเนียลบอกเพียงเท่านั้น เขาไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งอะไรในน้ำใจของแมรี่มากมายนัก แต่ก็ได้รู้ว่าอย่างน้อยเธอก็ยังหวังดีกับเขา ไม่อยากเห็นเขาตาย แต่หากจะให้รู้สึกกับเธอเหมือนเดิมเขาทำไม่ได้เรื่องของเขากับแมรี่จบไปตั้งแต่เธอทิ้งเขาไปหาพ่อของเขาแล้ว

เพราะฉะนั้นเดเนียลให้แมรี่ได้แค่มิตรภาพฉันเพื่อนก็เท่านั้น และเขาก็จะปฏิบัติกับเธอในฐานะผู้หญิงของพ่อ ปกป้อง ดูแลเธอ และรับผิดชอบค่าใช้จ่ายต่างๆ ให้ ไม่ให้เธอต้องลำบาก แมรี่ต้องมีชีวิตที่สุขสบายเหมือนตอนที่พ่อของเขายังอยู่ เดเนียลให้เธอได้เท่านี้

“แค่นี้เหรอคะ”คำขอบคุณง่ายๆ จากเดเนียลค่อนข้างทำให้แมรี่ผิดหวัง เธอนึกว่าชายหนุ่มจะซาบซึ้งน้ำใจเธอมากกว่านี้เสียอีก

โจนาฟมีของมาล่อเธอมากมาย อีกทั้งเงินร้อยล้านนั่นอีก แต่เธอปฏิเสธก็เพราะไม่อยากทำร้ายเขา เธอรักเขา...แต่เดเนียลตอบกลับมาแค่คำว่าขอบคุณ

“แล้วคุณจะให้ผมพูดอะไร...หรือคุณอยากได้อะไร” เดเนียลถามเข้าประเด็นเพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าหญิงสาวตรงหน้าอยากได้สิ่งตอบแทนแบบไหนจากเขาจนแมรี่ชักสีหน้า แสดงออกชัดเจนว่าเริ่มไม่พอใจ ก่อนท่าทางนั้นจะหายไปในทันที

“แมรี่ไม่ได้อยากได้อะไร แต่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าแมรี่รักคุณมากจนไม่มีทางจะหักหลังคุณได้” ระหว่างที่พูดร่างบางสุดแสนจะเย้ายวนลุกเดินมาที่เก้าอี้ตัวที่เดเนียลนั่งอยู่ ในห้องนี้มีเพียงเธอและเขา

จะทำอะไรก็ไม่ต้องกลัวใครเห็น ยิ่งเดเนียลไม่ได้ผลักไส เธอก็ยิ่งได้ใจ นั่งทับลงไปบนตักแล้วใช้บั้นท้ายงอนงามเบียดเป้ากางเกงเขาอย่างสื่อความหมาย

รสเซ็กซ์ของเดเนียลเป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบและโหยหามานานเป็นปี เธอไม่เคยนอนกับใครแล้วรู้สึกเหมือนได้เติมเต็มเท่าเขาเลยสักครั้ง แม้แต่พ่อของเดเนียลที่เป็นหนุ่มใหญ่ทรงเสน่ห์เองก็ยังเติมเต็มความสุขให้เธอได้ไม่เท่าที่เดเนียลมอบให้

แมรี่ไล้มือเข้าไปในคอเสื้อเขา ปลดกระดุมสองเม็ดออกให้พ้นทางแล้วล้วงมือเข้าไปทักทายแผงอกกำยำล่ำสัน ลูบผ่านยอดอกที่แข็งเป็นไตของเขาแล้วประกบจูบเขาอย่างไร้ซึ่งความอาย

“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว” เดเนียลลุกขึ้นจนแมรี่ที่นั่งอยู่บนตักเกือบจะเสียหลักล้มลง ดีที่เธอยังพอพยุงตัวเองได้ อารมณ์เมื่อครู่ถูกตัดขาดทันทีทันใดจนไม่ทันได้ตั้งตัว แมรี่มองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมคุณทำแบบนี้กับแมรี่คะ!”

“ถามตัวเองเถอะว่าคุณจะทำอะไรกับลูกเลี้ยงตัวเอง” เดเนียลจงใจเน้นย้ำสถานะของเธอกับเขาให้หญิงสาวจำได้ไม่ลืม

“แต่พ่อคุณตายไปแล้วนะเดเนียล แมรี่ไม่ใช่แม่เลี้ยงคุณ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ”เดเนียลมองหญิงสาวตรงหน้าศีรษะจดปลายเท้าด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เขาไม่เหลือความรู้สึกรักให้กับผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่แมรี่ตัดสินใจเลือกพ่อของเขาในวันนั้น ซ้ำความสัมพันธ์ระหว่างเธอและพ่อเขายังทำให้แม่เขาต้องเจ็บปวด แม้พ่อของเดเนียลจะให้ความสำคัญกับแม่ของเขาเป็นที่หนึ่ง แต่ก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เสียใจเมื่อรู้ว่าสามีมีคนอื่น แถมยังเลี้ยงดูปูเสื่อให้อยู่อย่างสุขสบาย

“ขอโทษที แต่ผมคงทำตามที่คุณต้องการไม่ได้ ขอบคุณที่มาบอกเรื่องโจนาฟ ถ้าหมดธุระก็กลับไปเถอะ ผมงานยุ่ง”

เดเนียลบอกตัดบทแล้วกลับไปนั่งประจำที่ เขาเปิดแฟ้มเอกสารบนโต๊ะทำงานต่อโดยไม่สนใจเธอที่ยืนแข็งค้างอยู่กลางห้อง จนในที่สุดแมรี่ก็ต้องยอมแพ้กับความใจแข็งของเขา เดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากห้องทำงานของเดเนียลอย่างอารมณ์ไม่ดี