พาร์ทของซีโร่

“เป็นไรของมึงเนี่ย ?”

“...”

“ไอ้ซีโร่ ไอ้เอลฟ์ !”

ไอ้เม่นเรียกอยู่นานแต่ไม่มีการตอบสนอง มันเลยเรียกฉายาพร้อมกับลูบศีรษะผมเบาๆ เบาเหี้ยไรล่ะ หน้าแทบคว่ำไปโดนเค้ก

“โทษทีว่ะ”

ผมเงยหน้ามองเพื่อนช้าๆ ดึงตัวเองกลับมาจากความคิดเรื่องหลายวันก่อนที่ยังก่อกวนไม่จบไม่สิ้น

“ไหนว่าทำใจได้แล้วไงวะ นั่งซึมเป็นส้วมแบบนี้กูว่าท่าจะยังแน่ ๆ”

ไอ้หัวเกรียนแดกไปพูดไป เอฟเฟกต์พุ่งกระจุยกระจายเต็มหน้าผมไปหมด บทจะอบอุ่นนี่อย่างกับพระเอกเกาหลี บทจะรั่วนี่แม่งอย่างกับมิสเตอร์บีน

“เออน่า”

“เมิงก็ต้องรู้จักปล่อยว่างบ้าง ถึงยังไงเขาก็ไม่กลับมาทำไมต้องมานั่งเสียเวลา ที่จริงตอนนี้มึงควรทำตัวเท่ๆ คูลๆ ให้หนุ่มรุมจีบนะ”

“ถุย !”

ถึงไอ้ซีโร่จะไม่ใช่คนสุภาพแต่ก็จำเป็นต้องทำแบบนั้นในร้านกาแฟที่ผู้คนพลุกพล่าน ลองนึกภาพได้หัวเกรียนปากเต็มไปด้วยเค้กนุ่มแล้วผุดพ่นถ้อยคำที่เต็มไปด้วยอักษร ท ถ พวกนั้นดูสิ แม่งเต็มหน้าผมไปหมด เข้าปากด้วยรึเปล่าไม่รู้

“โทษทีว่ะ งั้นเดี๋ยวก็ไปหาของกินมาไถ่โทษแล้วกัน”

แล้วมันก็เดินตรงดิ่งไปยังหน้าเคาท์เตอร์ก่อนจะเดินไปคุยกับรุ่นน้องปีหนึ่งเจ้าของร้าน ไม่ยักรู้ว่ามันเปิดกิจการนี้ดูจากสถานที่และการตกแต่งผมว่ามันเป็นคนที่รสนิยมดีมาก

“สตรอเบอร์รี่สะ..!”

เผล๊ะ !

เครื่องดื่มสีชมพูปั่นในแก้วใสหกราดผมแบบเต็มๆ ไล่ตั้งแต่หน้าอก ท้องไปจนถึงเป้ากางเกง เย็นฉ่ำชื่นใจซะไม่มี

“ขะ ขอโทษครับคุณลูกค้า !”

มือใหญ่รีบยื่นมาเช็ดเสื้อให้ แต่นั่นยิ่งทำให้มันไหลลงไปกองรวมกันตรงเป้า แม่งยิ่งเปียกและเย็นเข้าไปอีก

“ถอยไป !”

ผมลุกขึ้นยืนแล้วปัดมือใหญ่ให้พ้นตัว ก่อนจะใช้ทิชชู่เช็ดตามตัวแต่มันคงช้าไปเพราะเสื้อนักศึกษาสีขาวตอนนี้กลายเป็นสีชมพูไปแล้ว

“ให้ตายเถอะ !”

ผมบ่นอย่างหัวเสียอีกครั้งเมื่อรู้สึกชื้นที่เป้า ไอ้ชื้นไม่เท่าไหร่หรอกแต่แม่งเหนียวนี่สิ

“เดี๋ยวผมจัดการแก้ให้นะครับ”

“แก้เหี้ยอะไรล่ะ !?”

มือเล็กคว้าแก้วกาแฟสีน้ำตาลอ่อนจากบนโต๊ะก่อนจะสาดไปยังไอ้คู่กรณีกะจะให้โดนหน้า แต่ขนาดตัวที่สูงกว่าบวกกับความเมตตาที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างของเหลวพวกนั้นจึงราดรดบนทรวงอกและลำตัว

ซ่าาาา !

“เฮ๊ย ! ทำไรเนี่ย ?”

ร่างสูงใหญ่วางถาดลงก่อนจะถอยหลังไป ยกมือเช็ดของเหลวตามตัวแต่ใบหน้านั้นไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

“ก็จะได้รู้ไงว่ามันเป็นไง”

ผมจ้องมองเขาด้วยความโมโห มีอย่างที่ไหนมาทำแบบนี้กับลูกค้า แกล้งกันชัดๆ เลยเหอะ

“อ้าวเฮ๊ย ! เกิดไรขึ้นวะเนี่ย ?”

ไอ้เม่นรีบวิ่งเข้ามาหลังเห็นเหตุการณ์ โดยมีไอ้เปอร์น้องปีหนี่งเจ้าของร้านตามมาติด ๆ

“พี่ซีโร่ขอโทษครับ ขอโทษแทน...”

“พนักงานของร้าน”

น้ำเสียงทุ้มนั้นเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ ผมจ้องมองใบหน้าเรียวยาวนั้นอย่างเอาเรื่องก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินหลบไปหลังร้าน

“แม่งเอ๊ย ! มีแต่เรื่องไม่เว้นแต่ละวัน”

ผมบ่นออกมาอย่างหัวเสียขณะล้างคราบสีชมพูออกจากเสื้อที่ถอดออกมาจากร่างโดยลืมไปว่าร่องรอยพวกนั้นยังคงหลงเหลืออยู่แม้จะเริ่มจางไปบ้าง

“เอานี่ไปใส่ก่อน”

เสียงทุ้มยังตามมาถึงห้องน้ำอีกเหรอวะ

“ไม่ต้องยุ่ง”

ผมมองร่างสูงใหญ่ผ่านกระจก เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปื้อนไปด้วยคราบกาแฟทำให้มันแนบไปตามลำตัวกำยำ ที่จริงสมควรโดนมากกว่านั้นด้วยซ้ำ

“เอามานี่”

มือใหญ่แย่งเสื้อในมือผมไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นเสื้อยืดอีกตัวมาให้ มันถูกพับเป็นทรงอย่างเรียบร้อย

“จะยุ่งอะไรกับกูนักหนาวะ !”

ผมกำหมัดแน่นหันไปจ้องหน้าเขาด้วยความหงุดหงิด

“ซักหมัดก็ได้นะ เผื่อมันจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น”

ใบหน้าหล่อเอียงแก้มท้าทาย มีเหรอที่นายซีโร่จะพลาด

ผลั๊วะ !

มันเอียงหน้าไปตามแรงปะทะแต่ตัวยังอยู่นิ่งไม่ขยับไปไหน ดวงตาสีดำหันมาจดจ้องก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเข้ามาประชิดและทำให้แผ่นหลังของผมแนบกับผนังห้องน้ำ

“ถ้าตรงนี้ไม่ใช่ที่ทำงานกู มึงได้ลงไปกองอยู่ที่พื้นแล้ว !”

“ก็เอาดิ กูก็อยากรู้เหมือนกันว่ามึงมันจะดีแต่ปากไหม ?”

มือเล็กกำคอเสื้อมันแล้วกระชากเต็มแรงทำให้กระดุมเม็ดบนหลุดกระเด็นออกมาเผยให้เห็นผิวกายตรงหน้าอกซึ่งเต็มไปด้วยรอยจางๆ เต็มไปหมด

ตัดภาพมาที่ร่างเปลือยท่อนบนของผม ไอ้เหี้ยลืมไปว่าทั้งตัวมีแต่รอย !

*********************

เรื่องศักดิ์ศรีมันยิ่งใหญ่มากสำหรับผม

เป็นเอามากจนสมองไม่อยากคิดเรื่องอะไร

ดันมาเจอกับไอ้พนักงานเฮงซวยอีก

แต่ก็แอบแปลกใจอยู่นิดหน่อย

ทำไมมันถึงมีรอยดูดเยอะแยะขนาดนั้นวะ ?

************

พบกับตอนต่อไปในอีกไม่นาน

ตอนที่ 06 >>>>>>> กูต้องหามึงให้เจอ

เรียนก็ต้องเรียน ติวก็ต้องติว

แต่เรื่องตามแก้แค้นมันก็ยังอยู่ในหัว

มาดูกันว่านายซีโร่จะตามหา

คู่กรณีเพื่อคิดบัญชียังไง

แล้วเขาจะทำสำเร็จหรือไม่

...............ด้วยรักจากใจ ..... Phaki9