บทที่ 15 วาฬน้อยฝึกเล่นน้ำ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ประตูห้องอาบน้ำยังคงปิดอยู่

เยี่ยนลี่เฉิงรู้สึกเป็นห่วงจึงเอ่ย "อิงอิงน้อย?"

เขาลองตะโกนเรียกไปสองสามครั้งแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบกลับมา

ทำให้เยี่ยนลี่เฉิงที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้านนอก ลุกขึ้นมาและใช้แรงที่ไม่เบานักเคาะประตู

"อิงอิงน้อย?"

ฉินอิงอิงที่กำลังเล่นอยู่ในห้องน้ำอย่างสนุกสนานไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเคาะประตู นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่กลายเป็นลูกมนุษย์และได้เล่นน้ำอย่างสบายอกสบายใจ

น่าเสียดายที่มีอย่างหนึ่งไม่ดี!

ลูกมนุษย์กลั้นหายใจไม่ได้ เธอเพิ่งจะดำน้ำลงไปในอ่างแต่ไม่ถึงครึ่งวินาทีก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกแล้ว

แต่เด็กน้อยก็ยังไม่ยอมแพ้

เพราะเธอคือวาฬอ้วน!

ถึงแม้จะเป็นลูกมนุษย์แต่เธอต้องอยู่ในน้ำได้นานกว่านี้สิ

ลองอีก!

ไม่สำเร็จ!

เอาใหม่!

เยี่ยนลี่เฉิงที่กำลังรออยู่ตัดสินใจพุ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยใบหน้าซีดเซียวและเห็นภาพอิงอิงน้อยกำลังนอนนิ่งอยู่ในอ่างเข้าพอดี ร่างของเขาราวกับถูกแช่แข็ง

ภาพในหัวที่แม่ของเขานอนนิ่งอยู่บนเตียงและไร้ลมหายใจแวบขึ้นมา เยี่ยนลี่เฉิงรีบกลับมามีสติอีกครั้ง

"อิงอิงน้อย!"

เขาพุ่งตรงไปที่อ่างอาบน้ำและรีบอุ้มอิงอิงน้อยขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว

ฉินอิงอิงกำลังพยายามปรับตัว เมื่อถูกเยี่ยนลี่เฉิงวิ่งเข้ามาเอาเธอขึ้นจึงทำให้น้ำในอ่างพุ่งเข้าจมูกและสำลักทันที

“แค่ก ๆ ๆ!”

“แค่ก ๆ!”

“อิงอิงน้อย!”

ฉินอิงอิงสำลักน้ำจึงรู้สึกเจ็บปวด

เยี่ยนลี่เฉิงตกใจอกสั่นขวัญหาย เขาหยิบผ้าเช็ดตัวข้าง ๆ มาห่มเด็กน้อยไว้และรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง

แต่จู่ ๆ ก็พบว่าอุ้มเธอไปต่อไม่ได้

เมื่อกวาดสายตามองไปก็เห็นแขนเล็ก ๆ ที่ขาวราวกับดอกบัวกำลังจับชั้นวางของอยู่ วาฬน้อยที่สำลักน้ำกำลังมองเขาด้วยสีหน้าสับสน

“พะ…พี่ยี่เฉิง พี่จะอาบน้ำด้วยกันกับอิงอิงใช่ไหม? แค่ก ๆ”

เยี่ยนลี่เฉิงที่กำลังตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน รีบเอามือน้องสาวที่เกาะชั้นวางของออกอย่างอ่อนโยน

“เด็กดีอิงอิง พี่ชายลี่เฉิงจะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล เธอจะไม่เป็นอะไร”

ฉินอิงอิงสับสน “...”

“พี่ยี่เฉิง ทำไมจะต้องไปแต่โรงพยาบาล?”

วาฬน้อยไม่อยากไปโรงพยาบาล

สถานที่ฉีดยามันเจ็บมาก ๆ

เมื่อเห็นเจ้าตัวน้อยต่อต้านการไปโรงพยาบาล เยี่ยนลี่เฉิงจึงปลอบใจเธออย่างอ่อนโยนทั้ง ๆ ที่หัวใจยังเต้นรัว ๆ

“อิงอิงไม่ต้องกลัว แค่ไปตรวจไม่เจ็บหรอก”

วาฬน้อยกอดคอของพี่ชายไว้และเอาศีรษะเล็ก ๆ ที่เปียกโชกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะเริ่มออดอ้อนเหมือนเด็ก

“พี่ยี่เฉิง ไม่ไป~”

เยี่ยนหลี่เฉิงโดนความน่ารักจู่โจมอีกแล้ว “...”

ในเสียงเล็ก ๆ นั้นมีความไม่สบายใจอยู่ เยี่ยนลี่เฉิงจึงใจอ่อนลง แต่แล้วเด็กน้อยก็เริ่มไออีกครั้ง

เพราะเธอไอแรงมาก ฉินอิงอิงจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายและดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของพี่ชาย

เยี่ยนลี่เฉิงคิดไม่ถึงว่าอิงอิงน้อยจะมีแรงเยอะและเคลื่อนไหวได้เร็วขนาดนี้

เขารอให้เธอมีสติ พลางสังเกตุผิวที่ขาวจนแสบตาของอิงอิงน้อย

เยี่ยนลี่เฉิงเงียบงัน “...”

ใบหน้าของเด็กน้อยเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับถูกไฟไหม้ทันที เมื่อเยี่ยนลี่เฉิงเห็นดังนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดตัวในมือห่มเธอไว้อย่างรวดเร็ว ผ้าเช็ดตัวคลุมอิงอิงน้อยมิดไม่เว้นแม้แต่ศรีษะ เด็กชายรีบอุ้มเธอลงไปชั้นล่าง

ขณะที่วาฬน้อยนิ่งไป “...”

…

ณ ตระกูลฉินที่ห้องประชุมชั้นบนสุด

ฉินอี้หานกำลังเปิดการประชุมระดับสูง อาจเพราะมีเด็กน้อยน่ารักมาอยู่ข้างกาย ผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายจึงพากันแปลกใจในรัศมีที่แปลกไปของประธานฉิน

ถ้าจะถามว่าไม่เหมือนเดิมตรงไหน คำตอบก็คือ

ดูเหมือนจะมีน้ำใจมากขึ้นแต่มีความโหดร้ายเย็นชาน้อยลง

เขายังคงยิ้มนาง แต่อย่างไรคนอื่นก็ไม่กล้าที่จะเงยขึ้นไปจ้องหน้าเขาชัด ๆ

มันแปลกเกินไปแล้ว!

ผู้บริหารแต่ละคนไม่ค่อยมีสมาธิฟังการอภิปรายในการประชุมมากนัก

จู่ ๆ โทรศัพท์ของฉินอี้หานก็ดังขึ้น แต่เขาไม่สนใจ

แต่ก็ฉุกคิดได้ว่า อาจเป็นลี่เฉิงที่โทรมาเรื่องอิงอิงน้อย เมื่อมองดูก็เป็นลี่เฉิงตามที่คาดไว้ ชายหนุ่มจึงรีบรับสายทันที

“ลี่เฉิง”

เสียงของเยี่ยนลี่เฉิงดูหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

“อาฉินครับ อิงอิงน้อยจมน้ำ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลกลาง”

ม่านตาของฉินอี้หานปิดลงอย่างรวดเร็ว เส้นเลือดบริเวณหลังมือที่กำลังถือโทรศัพท์นูนเด่นขึ้นมา

“ได้ ฉันจะรีบไป!”

หลังจากวางสาย ฉินอี้หานก็ลุกขึ้นยืนและรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เจียงฮุยที่ติดตามเขามาโดยตลอดก็แทบจะตัวแข็งทื่อไปกับรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านออกมา

ผู้บริหารระดับสูงต่างหันไปมองหน้าเจียงฮุยพร้อมกัน

เจียงฮุยจึงรีบพูดทันที “การประชุมจบลงเท่านี้ ปิดประชุม!”

เมื่อพูดจบจึงรีบตามออกไป

ผู้บริหารระดับสูงต่างพากันซุบซิบ

“ผู้บริหารฉินเป็นอะไร? เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้บริหารฉินมีสีหน้าแบบนั้น”

“ไม่รู้สิ! ผู้ช่วยเจียงก็ไม่ได้บอกอะไรไว้”

“เหมือนว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น!”

“ฉันได้ยินทนายท่านนั้นพูด ประธานฉินให้ทนายส่งจดหมายไปให้พี่สาวแท้ ๆ ของภรรยารองตระกูลเยี่ยนเมื่อวานนี้!”

“อ้าว? ทำไมล่ะ? หลังจากที่ภรรยาเอกของตระกูลเยี่ยนเสียชีวิตจากการรอบวางเพลิงเมื่อสองปีก่อน เยี่ยนลี่เฉิง หลานคนโตก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูลเยี่ยน ประธานฉินจึงรับเขามาเลี้ยงไว้ หลังจากนั้นตระกูลฉินและตระกูลเยี่ยนก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก พี่สาวแท้ ๆ ของภรรยารองตระกูลเยี่ยนเป็นใครกัน? เหตุใดประธานฉินถึงต้องสนใจเธอ อีกทั้งยังให้ทนายส่งจดหมายไปหาด้วย?”

“ผมก็พอทราบข่าวมาบ้าง แต่ผมรู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้จึงไม่อยากพูด”

“รีบพูดมาเร็ว!”

“เอ่อ! อะแฮ่ม! ดูเหมือนประธานฉินจะรับลูกสาวบุญธรรมวัยสามขวบครึ่งมาเลี้ยง ที่พี่สาวแท้ ๆ ของภรรยารองตระกูลเยี่ยนได้รับจดหมายจากทนายเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้างสรรพสินค้าเซิ่งหลินแต่ด้วยเหตุผลใดนั้นยังไม่ชัดเจน”

ทุกคน “...”

ประธานฉินรับบุตรสาวบุญธรรมมาเลี้ยง?

นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน?

เท่าที่พวกเขารู้ ดูเหมือนประธานฉินจะไม่สนใจเด็กและไม่อยากแต่งงาน

อ้อ!

ยังมีข่าวลืออีกว่าประธานของพวกเขาไม่ชอบผู้หญิง!

ผู้หญิงที่แสนอ่อนโยนไม่ชอบ แต่กลับไปรับเลี้ยงเด็กน้อยวัยสามขวบครึ่งที่ทำได้เพียงส่งเสียงร้องไห้เนี่ยนะ

นี่ต้องเป็นเรื่องล้อเล่นแน่ ๆ!

ถึงแม้จะรับบุตรบุญธรรมมาเลี้ยงเพื่อรับมรดกตระกูลฉินจริง ๆ แต่ก็ควรจะรับบุตรชายบุญธรรมมาเลี้ยงไม่ใช่หรือ?

“ข่าวของคุณมันน่าเหลือเชื่อเกินไป!”

“ใช่!”

…

ที่โรงพยาบาลกลาง ฉินอิงอิงสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยโดยมีเยี่ยนลี่เฉิงอุ้มไว้ในห้องทำงานของซ่งซือหลินอย่างกระสับกระส่าย

เยี่ยนลี่เฉิงรู้สึกกลัวและทำตัวไม่ถูก

“อาซ่ง อิงอิงน้อยไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ?”

ในตอนที่ซ่งซือหลินได้รับโทรศัพท์เขาก็ตกใจเหงื่อท่วมตัวเช่นกัน เขาได้เห็นแล้วว่าฉินอี้หานให้ความสำคัญกับบุตรสาวบุญธรรมที่เพิ่งรับมาขนาดไหน เกรงว่าตอนที่รู้เรื่องอีกฝ่ายคงโกรธจนกินคนเข้าไปได้

ยังดีที่ลี่เฉิงแค่ตื่นตูมไปก่อน

“ไม่ได้ร้ายแรงแบบที่นายคิดหรอก เธอแค่สำลักน้ำเล็กน้อย น่าจะเล่นน้ำโดยไม่ระวังจึงสำลักน้ำซ้ำ ๆ”

เมื่อเธอรู้ว่าพี่ชายรีบร้อนพามาโรงพยาบาลเพราะตนเองสำลักน้ำ ฉินอิงอิงก็กอดแขนของเขาไว้อีกทั้งยังเอาแก้มของตัวเองถูกับแก้มของอีกฝ่ายเบา ๆ เธอสังเกตว่าหน้าของพี่ชายซีดเผือด อาจเป็นเพราะเธอทำให้เขาตกใจ

“พี่ยี่เฉิง… ใช่… อิงน้อย… ไม่...”

พี่ชายฉันขอโทษที่ทำให้พี่ตกใจ

เยี่ยนลี่เฉิงกอดอิงอิงน้อยไว้ในอ้อมแขนแน่น เหงื่อเย็น ๆ ค่อย ๆ ไหลลงตามแผ่นหลังจนเสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกโชก

มือ เท้า และแก้มก็เย็นตามไปด้วย

เมื่อเห็นอิงอิงน้อยสวมชุดเจ้าหญิงสีชมพู เยี่ยนลี่เฉิงถึงกล้าหันไปมองเต็ม ๆ ตา

เขาเพิ่งจะเห็นปัญหาหนึ่งอย่างคืออิงอิงน้อยเพิ่งอายุแค่สามขวบครึ่ง เธอจึงยังไม่เข้าใจว่าผู้หญิงและผู้ชายมีความแตกต่างกัน

เมื่อผ่านมาถึงตอนนี้จึงมีเพียงเขาคนเดียวที่รู้สึกอึดอัดเพราะก่อนหน้านี้เห็นเจ้าตัวเล็กโป๊

เฮ้อ!