ณ ภูเขาหลังจวนเหมยฮวา

ท่านลุงใหญ่มีนามว่า จ้าวหมิงฮุ่ย เป็นบุตรชายคนโตแต่เดิมต้องสืบทอดเป็นผู้นำตระกูลจ้าว แต่ด้วยนิสัยรักอิสระของท่านลุงใหญ่จึงได้ขอท่านตาออกมาท่องยุทธภพแทน ตำแหน่งผู้สืบทอดผู้นำตระกูลจึงตกไปอยู่ที่ท่านลุงรองนาม จ้าวซูซวี แทน กระนั้นท่านลุงรองก็ยังขอเวลาถึงสิบปีเพื่อบรรลุขั้นจ้าวยุทธภพระดับ 5 จึงจะยอมตำแหน่งผู้สืบทอด นางรู้เรื่องนี้มาจากระบบเพราะโลกที่นางอยู่จะมีข้อมูลบางส่วนที่ระบบสามารถบอกได้ส่วนสิ่งที่บอกไม่ได้ก็ต้องพึ่งตัวเอง และนางผู้มีร่างกายของเด็ก 5 ขวบก็ต้องใช้วิธีของเด็กเพื่อที่จะได้ข้อมูลมานั้นเอง

“ท่านลุงลี่เอ่อร์มีคำถามเจ้าคะ”นางสงสัยอยู่อย่างคือเหตุใดต้องพานางมาเที่ยวเล่นบนภูเขาแทนที่จะเป็นไปเดินเล่นในตลาดด้วย แล้วไหนจะพานางมาเจอกับสัตว์อสูรระดับกลางอีก

“จริงหรือเจ้าคะ?"นางไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ก็ท่านลุงใหญ่มีท่าทีแปลกๆไม่เหมือนท่านลุงที่มีความรู้สึกดีๆกับหลานสาวทั่วไป แต่นางคงคิดมากไป

“ก็แค่ฝึกความรู้พื้นฐาน”

"ฝึกความรู้พื้นฐาน"เอิ่ม! ความรู้พื้นฐานกับสัตว์อสูรระดับกลางมันใช่หรือ?

ลี่ชิงทำหน้าตาไม่หน้ามองประมาณว่านางมาทำอะไรตรงนี้ ท่านลุงของนางเป็นคนเช่นใดกันเขาคิดได้ไงให้เด็กห้าขวบมาฝึกความรู้พื้นฐานกับสัตว์อสูรระดับกลาง หากคิดดูอีกทีนางมีผึ้งหยกเทวะที่เป็นสัตว์อสูรระดับสูงอยู่ กะอีแค่สัตว์อสูรระดับกลางหรือจะสู้ไม่ได้

"หลานรักรู้หรือไม่ว่าสัตว์อสูรระดับกลางมีประโยชน์อย่างไร"

นางจะไปรู้ได้ไงว่ามันจะมีประโยชน์ด้วยนอกจากกินเพื่อความอร่อยแล้วยังจะช่วยอะไรได้อีก นอกจากจะเก็บมันมาเป็นสัตว์เลี้ยงแล้ว ในเมื่อไม่รู้คำตอบจึงต้องถามเจ้าระบบทางกระแสจิตอย่างจนใจ

"ระบบสัตว์อสูรระดับกลางมีประโยชน์ด้วยหรือ"

[ระบบขออธิบาย สัตว์อสูรระดับกลางนั้นจะมีแก่นของพลังปราณอยู่ตรงใจกลางลำตัว สามารถนำไปทำยาเพิ่มพลังลมปราณได้ แล้วยังสามารถดูดซับแก่นพลังปราณได้ด้วยเช่นกัน แต่คนผู้นั้นจะต้องมีระดับที่สูงกว่าสัตว์อสูรระดับกลางขึ้นไป]

แต่นางเคยฝึกเดินลมปราณซะที่ไหนกันเล่าที่ระดับพลังลมปราณสูงเพราะกินยาเสริมความแข็งแกร่งของร่างกายเข้าไปบวกกับยาขยายเส้นจุดลมปราณไปเพียงนิดหน่อย จะยังไงก็เถอะตอนนี้นางคงต้องทำตามที่ท่านลุงบอกไปก่อน

"ท่านลุงหลานไม่ฝึกได้ไหมเจ้าคะ"นางไม่ถนัดความรุนแรงหากเปลี่ยนเป็นไปจับมีดหมอแทนคงจะดีกว่า

"อยู่ขั้นหลอมรวมระดับ 8 กลับบอกไม่ชอบต่อสู้เช่นนั้นแล้วหลานรักเจ้าฝึกจนมาถึงระดับ 8 ด้วยวิธีใดกัน"

แล้วเรื่องอะไรที่นางจะต้องบอกกันเล่า หลอกถามเด็ก 5 ขวบแบบนี้ก็ได้หรอ ท่านลุงคงอยากทดสอบความสามารถของนางมากกว่า ว่ากันว่าตระกูลจ้าวเป็นตระกูลผู้ยิ่งใหญ่แถมมีหน้ามีตาในยุทธภพ หากคนในตระกูลไม่มีความสามารถหรือไร้พรสวรรค์แล้วละก็ต่อให้เป็นลูกหลานก็ไม่อาจยอมรับให้เข้าร่วมวงศ์ตระกูลได้ แน่นอนว่านางเข้าได้สบายๆมีระบบเทพซะอย่าง แต่เรื่องอะไรที่นางจะต้องโชว์ความสามารถทั้งหมดออกมาด้วย ไหนจะท่าทีของท่านลุงใหญ่มันดูมีพิรุธไม่น่าไว้วางใจเอามากๆ

“ท่านลุงมีอะไรปิดบังลี่เอ่อร์รู้”เอาเป็นว่าขอให้นางเดาถูกทีเถอะ

“หลานรักตระกูลจ้าวต้องการคนมีความสามารถหากไร้ค่าแล้วจะนับเป็นอะไรได้อีกนอกจากขยะ!”นี่หรือธาตุแท้ของคนเป็นท่านลุงใหญ่ ท่านแม่ของนางนับถือพี่ชายผิดคนซะแล้ว เขาไม่ได้ดีอย่างที่นางคิดแต่เป็นคนที่ต่อหน้าทำดีลับหลังทำเลว

“ท่านลุงใหญ่ท่านคิดจะทำอะไร”

“หึๆ เจ้ารู้ไหมว่าข้าเบื่อที่จะต้องมาเล่นบทลุงกับหลานแล้ว ข้านะไม่อยากจะนับญาติกับแม่เจ้าแม้แต่น้อยเพราะอะไรรู้ไม”คนๆนี้น่ากลัวกว่าที่คิดเขาเป็นคนจิตไม่ปกติจากที่นางสังเกตดูท่านลุงใหญ่คงเกลียดท่านแม่ของนางมาก

“ท่านลุงใหญ่กับท่านแม่เป็นพี่น้องกันแท้ๆเหตุใดท่านลุงใหญ่ต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยเจ้าคะ”บางทีสิ่งที่นางคิดอยู่ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่

“พี่น้อง! เหอะ! พี่น้องที่ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดยังจะเรียกว่าพี่น้องได้อีกงั้นหรือ”

“……….”สมองน้อยๆกำลังประมวลผลกับสิ่งที่นางได้ยินเมื่อกี้ หากไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดก็แค่คนอื่น แต่การที่ถูกเลี้ยงดูแล้วเติบโตมาด้วยกันจะไม่เรียกว่าพี่น้องได้อย่างไร

“เจ้ารู้ไมว่าแม่เจ้าคือหญิงเดียวที่ข้าแอบหมายปองมาตลอดตั้งแต่วันที่ข้ารู้ว่า….ข้ากับนางไม่ใช่พี่น้องสายเลือดเดียวกัน แต่จู่ๆนางก็หายตัวไปแล้วพอข้าตามหานางพบข้าก็หวังจะบอกความจริงนี้แก่นาง แต่แล้วข้าก็พบว่านางมีเจ้าเป็นลูก ลูกที่ไม่ได้เกิดกับข้าแต่เป็นกับชายอื่น!”โอ้โห! คิดได้หน้าตาก็งั้นๆแถมความสามารถก็ไม่ได้เรียกว่าแย่หรอก แค่สู้ท่านพ่อบุญธรรมทั้งสองของนางยังไม่ได้เลย ริอาจฝันสูงจะเด็ดดอกไม้อย่างท่านแม่ของข้าหรือฝันไกลไปแล้ว…

“ท่านก็เลยคิดจะกำจัดลี่เอ่อร์ทิ้งใช่ไหม”ความจริงอะไรนางจะซวยได้ขนาดนี้ ท่านพ่อเฟิงเสวี่ยก็ไม่อยู่ ท่านพ่อหยางเจี๋ยก็บอกจะมาพบนางอีกสามวัน แล้วใครจะช่วยนางนอกจากระบบเทพที่รักได้อีก

"ระบบมีตัวช่วยไหม หากช่วยได้จะเรียกท่านพ่อระบบเลย'เอาเถอะหากมันช่วยไม่ได้ก็แล้วไป

[ระบบจำหน่ายยาช่วยเคลื่อนที่ในพริบตาถาวร ราคาอยู่ที่ เก้าแสนห้าหมื่นตำลึงทองขอบรับ]หา!!! เอาจริงดินี่นางต้องเรียกระบบว่าพ่อจริงๆอ่ะ

“ขอบคุณท่านพ่อระบบที่ช่วยชีวิตลูกช้างแล้ว”หลังจากนี้นางคงต้องเรียกระบบว่าท่านพ่อซะแล้ว

“ฉลาดดี! คิดได้ตอนนี้มันก็สายไปแล้ว”

“ท่านรู้ไหมว่าท่านแม่ของข้ามีคนรักอยู่แล้วแถมคนรักของท่านแม่ก็ยังมีดีกว่าท่านตั้งหลายพันเท่า”

“มันเป็นใคร”

“แล้วมันเรื่องอะไรที่ข้าจะต้องบอกท่านด้วย”

“ตอบมา!”

“ท่านก็เป็นได้แค่ไอ้หมาขี้แพ้ หากข้าเดาไม่ผิดที่ท่านไม่ได้รับตำแหน่งผู้สืบทอดเพราะท่านตาดันมารู้ความจริงซะก่อนว่าท่านไม่ใช่ลูกชายแท้ๆ แถมยังเป็นตัวไร้ค่าที่ไม่สามารถบรรลุขั้นภายในห้าถึงหกปีได้ แถมพลังจิตยังวัดค่าได้ระดับต่ำมากแทบจะบอกว่าไร้พรสวรรค์เลยก็ว่าได้”ท่านพ่อระบบบอกมาหมดทุกอย่างที่นางอยากจะรู้ หากนางรู้ว่าการที่เรียกระบบว่าท่านพ่อนั้นจะสามารถทำให้ระบบบอกได้หมดทุกอย่างคงยอมเรียกมันไปนานแล้ว

“เก่ง! แต่ยังพอ!"

ฟึ่บ!

นางหมุนตัวหลบมีดพกสั้นของอีกฝ่ายมาได้ไม่ดีพอจึงได้แผลมาเล็กน้อย ถึงจะเล็กน้อยแต่มีพิษของสัตว์อสูรระดับกลางอยู่ก็สามารถทำให้นางเจ็บปวดได้เหมือนกัน ถึงนางจะอยู่ขั้นหลอมรวมระดับ 8 แล้วก็จริงแต่มันก็ไม่สามารถปกป้องพลังปราณของอีกฝ่ายที่อยู่เหนือกว่านางได้ มันแย่มากที่นางยังไม่ได้กินยาเคลื่อนที่ในพริบตาเลยแถมยังทำมันล้นพื้นไปอีกจะซวยอะไรขนาดนี่

“อึก! อดทนไว้ข้าจะต้องกลับไปหาท่านแม่ให้ได้"พิษที่นางโดนมันรุนแรงเกินไป นางไม่สามารถใช้พลังปราณอันน้อยนิดเรียกยาถอนพิษออกมาจากแหวนมิติได้ ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปมีหวังนางได้กลายเป็นอาหารของสัตว์อสูรแถวนี้เป็นแน่

“ฮะ ฮาๆ ฮ่า ฮาๆ ทีนี้ก็จะไม่มีใครมาช่วยเจ้าได้อีก ต่อไปข้าก็จะมีลูกใหม่กับหลิวฮวาได้อย่างสบายใจ อั๊ก!”จู่ๆก็มีคมดาบแทงเข้าใส่ร่างของเขาเป็นสิบๆอัน เขายังไม่หมดลมหายใจในทันทีแต่เขากำลังทนทรมานเพราะดาบนั้นมีพิษหลายชนิดมากคนที่โดนเพียงนิดเดียวก็แทบจะขาดใจตาย แต่นี่โดนเป็นสิบๆดาบคงทรมานมากก่อนจะสิ้นใจไปในที่สุด

“ลี่เอ่อร์น้อย!”เสียงที่คุ้นหูของใครคนหนึ่งดังขึ้นมา ก่อนที่เขาจะอุ้มนางขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน ก่อนนางจะหมดสติไปเหมือนเขาจะยัดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากของนางแล้วทุกอย่างก็ดับมืดลงไป