แฮก! แฮก!

เสียงหายใจรัวถี่ตามการใช้แรงกำลังกายอย่างหนักหน่วงจนเหงื่อมากมายผุดชุ่มทั่วร่าง หลายต่อหลายครั้งที่น้ำเม็ดน้อยไหลรวมเป็นเม็ดโตซ่านกระเซ็นไปตามการขยับร่างกาย

ขวับ! ขวับ!

เสียงหวดโหมแน่นหนัก ร่างกายหนาใหญ่กลับขยับตวัดเหวี่ยงพลิ้วไหวงดงาม กล้ามเนื้อเกร็งเขม็งแสดงความสวยของมัดเนื้อ บ่งบอกถึงการดูแลรักษาสุขภาพเป็นอย่างดี ร่างกายสูงสง่าของชายหนุ่มจึงไม่มีไขมันส่วนเกินใดให้เป็นตำหนิ เขาจัดเป็นหนุ่มรูปร่างดี มีซิกซ์แพ็กตามนิยมของคนยุค พ.ศ. นี้ บวกกับใบหน้าคมคายอันประกอบด้วย คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่งเป็นสันสวยและริมฝีปากได้รูป เขาเป็นอีกหนึ่งคนที่ทำเอาผู้พบเจอต่างมองเหลียวหลัง

นั่น ไม่ใช่สิ่งที่เขาภาคภูมิใจสักนิด

ขวับ! ขวับ!

พละกำลังความแข็งแกร่งถูกระบายออกไปกับการหวดโหม ทว่า...

ไม่พอ!

เขาต้องออกแรงมากกว่านี้ เพื่อระบายความกระสันกำหนัดที่กำลังเกาะกุมร่างกายไปทุกอณูเซลล์

มันบ้าชะมัด!

นี่คือสิ่งที่เขาเกลียด หลังความลุ่มหลงในวังวนราคะตามประสาหนุ่มน้อยคึกคะนอง เขาใช้มันอย่างเต็มที่ คุ้มค่า ความอยากรู้อยากลอง ตื่นตาตื่นใจ กลิ่น รส ความสดใหม่แห่งประสบการณ์หลากหลายบ่มเพาะลงในเนื้อกายและสามัญสำนึก พร้อมๆ กับ เล่ห์เพทุบายมากมายหลากหลายที่เรียกกันว่าบทเรียนชีวิต เขามีมัน เรียนรู้มัน รอบด้านของชีวิตก็ว่าได้

และนั่น มันทำให้เขาเหนื่อยหน่าย เบื่อ ตอนนี้ก็หมดความตื่นเต้นที่จะเสาะแสวงหารสชาติใดๆ มาบำเรอความกระสันเสี้ยนของสัญชาตญาณที่ชอบเต้นเร่า บางครั้งก็ถึงกับควบคุมสามัญสำนึกของเขา

มันเป็นสิ่งเดียวที่เขากำจัดไม่ได้ และมันเป็นสิ่งเดียวที่คอยย้ำเตือนว่า เขาเป็นใครในโลกแสนแคบใบนี้

เขาอาจปฏิเสธสัญชาตญาณไม่ได้ แต่เขาจะไม่ตามใจมัน

ร่างสูงขยับเร็วขึ้น ใส่พละกำลังไปกับแรงเหวี่ยงตวัดมากขึ้น

ให้ร่างกายมันหมดแรง ให้เจ้าสัญชาตญาณบ้าๆ นั่นหมดแรงดิ้นรน

ความว่องไว กำลังกายเป็นเลิศ ทุกการเคลื่อนไหวไม่เคยพลาดเป้า ตาเฉียบคมจับจ้องเป้าหมาย ร่างกายเคลื่อนตามทิศทาง แต่ครั้งนี้ เป้าหมายทะยานย้อนกลับกลับถูกคว้าไปอย่างเฉียดฉิว ส่งผลให้ร่างกายสูงใหญ่ถลาไปตามแรงเหวี่ยง หากเขาก็ไม่ได้ล้มหมดท่า ม้วนตัวลงไปนั่งกางแขนขาบนพื้น ขว้างแร็กเกตในมือทิ้ง

“โธ่โว้ย!”

สายตาคมดุตวัดจ้องคนที่บังอาจเข้ามาขัดขวาง

หนุ่มร่างสูงสมาร์ตใบหน้าคมเข้มดุด้วยแนวเคราเขียวกลับไม่สะทกสะท้าน โยนลูกบอลในมือเล่น ยืนพิงไหล่กับผนังห้อง

“กูไม่เข้าใจมึงสักนิด ไอ้การตีลูกกระแทกผนังมันจะมันเท่ากระแทกสาวๆ ได้ไงวะ”

“เรื่องของกูไอ้เขต มึงอย่าเสือก” คนหงุดหงิดหน้าบูดบึ้งทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนพื้น

เขตพนา ส่ายหน้า ระอา

“กูไม่อยากยุ่งเลยสักนิดเดียว ถ้ามึงจะไม่ทำเหมือนจะพังฟิตเนสของกูไอ้กล้า”

กล้าตะวัน เด้งตัวลุกนั่ง มองคนบ่นตาขวาง ก่อนจะลุกไปหยิบแร็กเกตที่ตนขว้างทิ้งเมื่อครู่

“ถ้ามึงว่างมาก ช่วยเข้าไปดูงานที่บาร์ดีกว่าไหม ที่นั่นสาวๆ เยอะ มึงอยากจะฉกพวกหล่อนไประบายสักกี่คนก็เอาเลย ทำให้ไอ้โรคติดสัดบ้าๆ นี่มันเบาบางเสียที กูเบื่อเห็นสภาพหมาบ้าของมึงเต็มทนแล้ว” เขตขว้างลูกบอลในมือใส่ด้วยพละกำลังและความเร็วแรง แต่อีกฝ่ายรับไปโยนเล่นอย่างแม่นยำ

“กูเบื่อ กูไม่อยากมีเซ็กซ์กับใคร”

“แล้วจะทนทำเหี้ยอะไรวะ อยากก็เอาให้หายอยาก มึงเริ่มคิดมากเป็นอาแป๊ะเมื่อไหร่”

“มึงสิบ่นเป็นตาแก่ น่ารำคาญชะมัด”

“รำคาญก็ไปทำให้โรคบ้าๆ ของมึงหาย กูไม่เข้าใจมึงสักนิด ถ้ากลัวพวกหล่อนติดใจมาวอแวก็ทำอย่างที่เคยทำสิไม่ก็กินพวกนั้นไปซะหมดเรื่องจะทนทรมานร่างกายทำซากอะไร ไปๆ ไปทำงานที่บาร์ด้วยไม่งั้นกูจะกาหัวมึงออกจากผู้ถือหุ้น”

กล้ากำลังจะเดินหนีเสียงบ่นออกประตูห้องชะงัก หันมามองคนบ่น

“มึงหิวใช่มั้ยไอ้เขต มึงไปบาร์เองไหม หาอะไรกินให้อิ่มท้อง แม่ง เป็นโรคจิตรึไง หิวแล้วขี้บ่นฉิบหาย”

“ไอ้กล้า!”