“นอนไม่หลับหรอ?” ภัสกรถามเมียรักที่นอนพลิกตัวไปมาอยู่พักใหญ่

“หรือว่าลูกชายของเราซนไป” ชายหนุ่มถามต่อพลางเลื่อนมือจะมาจับที่ท้องของเธอ

"ไอ่เสือน้อยพ่อ ครึกครื้นเวลานี้หรอ" แต่ไอรีนกลับเอี้ยวตัวหลบ.

บัดนี้ทั้งคู่กำลังจะกลายเป็นว่าที่คุณพ่อคุณแม่กันเรียบร้อยแล้ว หลังไอรีนเรียนจบคุณป๋าก็ขอเธอแต่งงานทันทีตามสัญญาและไม่กี่เดือนหลังแต่งงานไอรีนก็ตั้งท้อง อีกแค่สามเดือนก็จะได้เห็นลูกชายคนแรกของทั้งคู่แล้ว

“ไม่ค่ะ” ไอรีนส่ายหน้า

“คุณป๋าไปนอนที่โซฟาได้มั้ยคะ”

“หืม?” ภัสกรงง

“ไม่รู้ค่ะ แต่ไอว่าไอนอนไม่หลับเพราะคุณป๋า” เธอบอกเขา

“ผมนอนดิ้นหรอ?” ชายหนุ่มยังไม่เข้าใจ

“ไม่รู้ค่ะ แต่ช่วยไปนอนห่างๆ ไอได้มั้ยล่ะคะ” ไอรีนยังคงไล่เขาต่ออยู่ดี

“คุณป๋าคะ!” ไอรีนเริ่มโวยวายเมื่อสามีไม่ยอมลุกไปเสียที

“โอเคๆ ผมไปแล้วๆ” ชายหนุ่มจึงรีบหยิบหมอนแล้วไปนอนที่โซฟาตามคำสั่งของภรรยา แต่ทว่าพอตั้งหลังนอนไปได้ไม่กี่นาทีเท่านั้นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของไอรีนอีกครั้ง

"คุณป๋าาาาาา" คราวนี้เธอลากเสียงยาวใส่

"จ้ะเมียจ๋า" คราวนี้ไม่รู้ว่าคุณภรรยาจะต้องการอะไรอีก.

"ไอนอนไม่หลับอะ คุณป๋าออกไปนอนนอกห้องได้มั้ย"

"ห่ะ?" แต่คราวนี้กลับถูกไล่ออกจากห้องแทน

"ได้มั้ยล่ะคะ" แต่เมื่อเขาไม่ออกไปสักทีไอรีนก็เริ่มหงุดหงิด

"ถ้าคุณป๋าไม่ไป งั้นไอไปเองก็ได้"

“ก็ได้จ่ะ ก็ได้” แต่เมื่อเมียรักโมโห ชายหนุ่มจึงต้องรีบหอบหมอนกับผ้าห่มออกมา

“ไปแล้วๆ” จากนั้นก็รีบปิดประตูให้ด้วยความงุนงง

“อะไรกันวะเนี่ย”

.

เช้าวันต่อมา….

บนโต๊ะอาหาร ในขณะที่ภิเศกกำลังนั่งรอหลานชายและหลานสะใภ้ลงมาทานมื้อเช้าด้วยกันอยู่

“ท่านคะ” แม่บ้านเดินมากระซิบกับประมุขของบ้าน

“งั้นหรอ” ภิเศกเอ่ยขึ้นหลังแม่บ้านพูดจบ

“ค่ะ” แม่บ้านคนเดิมพยักหน้ายืนยันจนกระทั่งหลานชายเดินลงมา

“อรุณสวัสดิ์ึรับปู่” ภัสสรทักทายปู่พร้อมนั่งลง ในขณะที่ผู้เป็นปู่นั่งมองหลานชายอย่างพิจารณา

“มีอะไรหรอครับ?” ภัสกรถามเมื่อเห็นปู่มองตนด้วยสายตาแปลกๆ

“แกทะเลาะกับเมียหรอ?”

“ทะเลาะ?” ภัสกรทวนคำถามของปู่

“ก็คนในบ้านบอกเมื่อคืนแกนอนอยู่ห้องรับแขก” ปู่พูดต่อ

“เมียกำลังท้องอยู่ อะไรยอมได้ก็ยอมไปเถอะ อย่าปล่อยให้เมียเจ็บช้ำน้ำใจ” และเริ่มสอนเขา

“ที่ต้องหอบหมอนไปนอนห้องรับแขกแหกดึกก็เพราะยอมให้นั่นแหละครับ”

“ผมเนี่ยไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำครับปู่” และภัสกรก็เริ่มระบายความอัดอั้นออกมา เมื่อสัมผัสได้ว่าช่วงนี้ไอรีนพยายามตีตัวออกห่างตนอยู่เรื่อยๆ แถมยังอารมณ์เสียใส่อีก

“หลับอยู่ดีๆ อยู่ๆ ไอรีนก็ปลุกผมแล้วไล่ให้ไปนอนโซฟา พอสักพักไล่ผมไปนอนนอกห้องเฉย”

“นี่ถ้าไม่ติดว่าท้องแก่อยู่ ผมจะคิดว่าเมียมีคนอื่นแล้วนะครับ” และนั่นก็ทำให้ทุกคนต้องหลุดหัวเราะออกมา

"โธ่คุณกรคะ" แม่นมของเขาเอ่ยขึ้น.

"ผู้หญิงเวลาแพ้ท้องหนักมักจะมีอาการแปลกๆ ไม่เหมือนกัน ส่วนคุณไอรีนเธอก็คงจะเหม็นหน้าสามีสักพัก เดี๋ยวเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะค่ะ" และปลอบเจ้านายหนุ่มของตัวเองจนกระทั่งไอรีนลงมา

“คุณไอรีนลงมาแล้วค่ะ” สาวใช้อีกคนบอก ภัสกรจึงรีบลุกขึ้นเพื่อไปประคองเมียรักลงมา

“ตากร” แต่ถูกผู้เป็นปู่เบรกไว้ .

“ไม่ได้ยินหรอ เมียแพ้ท้องอยู่ อยากถูกไล่ตะเพิดมาอีกรึไง”

“แต่ผมห่วงเมียกับลูกของผมนี่ครับปู่” ภัสกรแย้ง เขาอยากจะอุ้มเธอลงมาเองด้วยซ้ำ ในขณะที่ภิเศกก็พยักหน้าให้สาวใช้ขึ้นไปช่วยประคองไอรีนลงมาแทน

“ที่รัก วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยเดี๋ยวผมตักให้” ภัสกรรีบถามเมียรัก แต่ทว่าไอรีนกลับเดินไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามเขา

“ไม่ล่ะค่ะ ไอยังไม่หิว”

“แต่ขอเป็นนมอุ่นๆ รองท้องสักแก้วนะคะ” แล้วหันไปบอกแม่บ้าน

“คุณปู่คะ” แล้วหันมาพูดกับภิเศกในเวลาต่อมา

“ไอจะขออนุญาตกลับไปอยู่ที่บ้านสักพักนะคะ”

“กลับบ้าน?” ภัสกรทวนคำพูดของเมีย

“มีอะไรรึเปล่าหนูไอรีน หรือตากรมันทำอะไรให้หนูเคืองใจอีก?” ภิเศกสืบสาวความและนั่นก็ทำให้ไอรีนต้องถอนหายใจแล้วเงยหน้าขึ้นมองภัสกร

“ไอไม่อยากทำให้คุณป๋ารู้สึกไม่ดีกับไอไปมากกว่านี้ค่ะ”

“อะไรทำให้คุณคิดแบบนั้นไอรีน ผมไม่มีทางรู้สึกแบบนั้น” ภัสกรแย้ง

“คุณป๋าคะ….” ไอรีนมองเขาด้วยความรู้สึกผิด

“ไอรู้ตัวว่าช่วงนี้ไอทำตัวไม่น่ารัก ซึ่งไอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่ที่ไอรู้คือไอไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของคุณป๋าเพราะถ้าขืนไอเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ วันนึง…ไอกลัวว่าความรู้สึกที่คุณป๋าเคยมีให้ไอมันจะค่อยๆลดลง แล้วหายไป”

"พอถึงวันนั้นคุณป๋าก็จะหมด..."

"ผมไม่มีวันหมดรักคุณหรอกไอรีน" ภัสกรรู้ว่าเธอกำลังกลัวสิ่งใดจึงชิงพูดขึ้นก่อน

"ตอนนี้แค่ฮอร์โมนคุณแม่กำลังเล่นงานคุณอยู่ คุณเลยเหม็นขี้หน้าผมชั่วคราวน่ะ" ชายหนุ่มพยายามพูดให้เมียรักไม่รู้สึกแย่กับตัวเองจนจิตตกไม่มากกว่านี้

"แม่บ้านบอกว่าเดี๋ยวไม่นานคุณก็จะกลับมาเป็นไอรีนคนเดิมของผมแล้ว" เขายิ้มให้เธอ

"ผมรักคุณนะไอรีน" และบอกรักเธอเพื่อย้ำให้หญิงสาวเชื่อใจเขาจนทุกคนที่อยู่ในที่นั้นได้แต่อมยิ้มกับความคลั่งรักที่ไม่เคยลดน้อยลงของเขา

"คุณจะกลับไปอยู่บ้านจนกว่าจะรู้สึกดีขึ้นก็ได้ แต่ขอให้ผมได้ไปส่งคุณให้ถึงมือพ่อตาแม่ยายผมด้วยตัวเองเถอะนะ"

ดังนั้นสุดท้ายภัสกรก็ต้องยอมให้ไอรีนกลับไปอยู่กับพ่อตาแม่ยายของเธอ แม้ว่าตัวเขาจะไม่อยากแยกจากเมียรักเลยก็ตาม

"มึงก็เลยต้องไปส่งคืนเมียให้พ่อตาแม่ยายด้วยตัวเองหรอวะ" เต็งหนึ่งถามเมื่อเพื่อนรักแวะมาปรับทุกข์ด้วย

"กูแค่ฝากพ่อตาแม่ยายดูแลชั่วคราวเว้ย ไม่ได้ส่งคืน" ภัสกรสวนขึ้นทันที เต็งหนึ่งมักใช้คำผิดกวนประสาทเขาอยู่เสมอและนั่นก็ทำให้เต็งหนึ่งหัวเราะออกมาเบาๆ

"นี่ถ้าเมียกูท้องจะเป็นแบบนี้รึเปล่าวะเนี่ย” เต็งหนึ่งอดคิดไม่ได้

“แต่คงไม่หรอก รินรักกูจะตาย”

“นั่นมึงกำลังหลอกตัวเองเรื่องไม่มีน้ำยาอยู่หรอ” แล้วก็ภัสกรขิงเข้าให้เพราะป่านนี้แล้วมาลารินภรรยาก็ไม่มีวี่แววว่าจะท้องสักที .

“แต่งก่อนกูเป็นปีๆ เมียไม่ท้องสักที” ผิดกับตน แต่งงานไปไม่กี่เดือนไอรีนก็ท้องแล้ว

“ไอสัส กูมีน้ำยาเว้ย แต่เมียกูยังอยากใช้ชีวิตอิสระให้คุ้มก่อนแล้วค่อยมี”

“กูตามใจเมียเพราะกูรักเมียกูเว้ย”

"กูก็รักเมียกุนะ แต่พอดีน้ำยากูมันแรงไปหน่อย" แต่ภัสกรก็ยังไม่วายขิงเพื่อนต่อ

"แต่กูเชื่อว่ามึงยังมีน้ำยาเว้ยเพื่อน" ภัสกรตบไหล่ปลอบใจเพื่อนเบาๆ

"เอางี้ ไว้เมียมึงท้องเมื่อไหร่ กูค่อยไปรับขวัญ" ภัสกรยิ้มเจ้าเล่ห์

"แต่รับขวัญให้เป็นเจ้าสาวลูกกูนะ"

"เชี่ยยยยย เรื่องอะไรกูต้องยกลูกสาวกูให้ลูกมึงวะ" เต็งหนึ่งค้านทันทีโดยไม่ต้องคิด เมียตัวเองยังไม่ทันได้ท้องด้วยซ้ำก็ถูกจองเป็นลูกสะใภ้ไปเสียแล้ว

"อีกอย่างลูกคนแรกกูเป็นผู้ชายเว้ย"

"ผู้หญิง กูทำนายให้ล่วงหน้า" ภัสกรแย้ง

"ไอสัสนี่ นี่มึงคิดว่าตัวเองเป็นหมอดูรึไง" เต็งหนึ่งอยากจะบ้าตาย

"เออๆๆ ไว้กูจะคอยดูว่ามึงมีปัญญาทำรินท้องรึเปล่า"

.

สามปีต่อมา...

อุแว๊ อุแว๊ อุแว๊

"โธ่ ลูกพ่อ นี่หิวนมอีกแล้วหรอเนี่ย" เต็งหนึ่งว่าพลางอุ้มลูกสาวที่เพิ่งคลอดไปหามาลารินซึ่งกำลังปั๊มนมให้ลูกอยู่อย่างอารมณ์ดี

ใช่แล้วล่ะ สุดท้ายลูกคนแรกของเต็งหนึ่งกับมาลารินก็เป็นลูกสาวตามที่ภัสกรสาปไว้จริงๆ แต่ถึงจะไม่ได้ลูกชายเป็นคนแรกดั่งใจหวัง แต่ลูกสาวคนนี้ผู้เป็นพ่อก็รักและหวงแหนลูกสาวคนนี้สุดหัวใจ

“กินเก่งจนแม่ปั๊มนมไปทันแล้วล่ะ” มาลารินบอกพร้อมกับหยิบน้ำนมในขวดที่ตัวเองปั๊มไว้แล้วให้สามี

“คุณกรกับคุณไอรีนมาค่ะ” สาวใช้เดินเข้ามารายงานทั้งคู่ แล้วหลังจากนั้นภัสกรก็อุ้มนาวาลูกชายเข้ามาพร้อมกับไอรีนที่เดินตามหลังมาติดๆ

“นาวา ดูน้องซิลูก น่ารักน่าชังเหลือเกิน” ไอรีนให้ลูกดูน้องสาวตัวน้อยที่กำลังอารมณ์ดีเพราะเพิ่งกินนมอิ่มๆ มา

“พอรู้ว่าแกคลอดหลานแล้ว ฉันกับคุณป๋าก็รีบซื้อตั๋วบินกลับมาเลยนะ” ไอรีนบอกเพราะก่อนหน้านี้ภัสกนพาเธอและลูกไปทั่วยุโรปในโอกาสครบรอบวันแต่งงาน ในขณะที่ภัสกรส่งบางอย่างในมือให้เต็งหนึ่ง

“เห้ยไอ้เต็งหนึ่ง วันนี้กูทำตามสัญญาแล้วนะ” ภัสกรกล่าว

“อะไรของมึงวะ” เต็งหนึ่งรับกล่องเครื่องประดับในมือจากเพื่อนรักงงๆ

“กูมารับขวัญลูกสะใภ้ไง” นั่นคือคำตอบ

“ไอ้เวรนี่ ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีก”

“กูจริงจังนะเว้ย ลูกสาวมึงน่ะกูจองไว้ให้นาวาแล้ว”

ตัดภาพมาที่สองภรรยา

“เห้อ….” สองสาวถอนหายใจขึ้นพร้อมกัน

“คุณป๋าน่ะ ดูจริงจังกับเรื่องนี้มากเลย” ไอรีนบอก

“เรื่องนี้ฉันคงยกให้พี่เต็งหนึ่งตัดสินใจแล้วล่ะ” มาลารินว่าพลางยิ้ม ตัวเองก็เอ็นดูนาวาเสมือนลูกชายเหมือนกัน ส่วนอนาคตคงต้องให้เด็กๆ ตัดสินใจกันอีกทีดีกว่า

“น้ารินครับ น้องชืี่ออะไรหรอครับ” ในขณะที่ทั้งคู่คุยกัน นาวาก็เงยหน้าขึ้นถามพลางมองทารกน้อยที่กำลังกำมือตัวเองอยู่ไม่วางตา

“มีรินจ้ะ น้องชื่อมีริน” มาลารินบอกหลานชายพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู

“น้องมีริน”

—-จบบริบูรณ์—-