“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอบอกเสียงเบาแล้วรีบวางสาย ที่แท้พีรพลก็ไปส่งผู้หญิงคนนั้นก่อนนี่เอง คงเพราะฝนตกนั่นแหละ และหากไม่พอใจกันมีหรือจะเป็นห่วงจนต้องไปส่ง ที่เขาไม่สนใจเธอเพราะมีคนที่ถูกใจอยู่แล้ว มิรันตีพยักหน้าอย่างเข้าใจถ่องแท้พลางยิ้มอย่างเจ็บปวดในหัวใจ

อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าตัวเองมองคนไม่ผิด พีรพลเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง เมื่อมีคนที่ใช่อยู่ในใจก็ไม่มองผู้หญิงคนไหน

น้ำตาร้อนไหลลงอาบแก้มขณะทอดสายตามองสายฝนเม็ดหนา รอไปก็คงอีกนานเมื่อคนรักอยู่ด้วยกันย่อมไม่คิดถึงคนอื่น ความปวดร้าวในอกทำให้มิรันตีก้าวเดินออกจากหน้าร้าน ฝนเย็นจัดพร่างพรมคงพอช่วยสะกดความเสียใจของตัวเองได้

‘รันต้องลืมพี่พีให้ได้แล้วจริงๆ สินะ’

เจ้าของร่างอรชรเดินกลางฝนไปยังเส้นทางมุ่งสู่ด้านหน้าไร่ ไม่รู้ว่าจะเดินไปถึงเมื่อไรแต่เธอไม่อยากรอ เธออยากหันหลังให้พีรพล ไม่อยากพึ่งพาหรือยุ่งเกี่ยวกันอีก

เพราะเหม่อลอยกับความปวดใจมิรันตีจึงไม่สนใจมองทางนักแล้วก็บังเอิญสะดุดล้มเข่ากระแทกได้แผล ร่างอรชรดันตนเองลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าราวไร้เรี่ยวแรง เธอไม่ได้เหนื่อยแต่ไม่มีกำลังใจมากกว่า ลุกขึ้นเดินอีกครั้งก็ก้าวเท้าช้าๆ ไปเรื่อยๆ

ปริ้นๆ

แสงจากดวงไฟหน้ารถทำให้มิรันตีหลบริมทาง ก้าวเดินต่อโดยไม่ได้สนใจมอง ทว่ารถกระบะเคลื่อนผ่านไปแล้วหยุดลงด้านหน้าทำให้เธอพลอยชะงักเท้าไปด้วย ประตูด้านคนขับเปิดออกหญิงสาวก็ขยับถอยหลังอย่างระแวดระวังเพราะรู้ว่าไม่ใช่รถของพีรพล

“จะกลับบ้านเหรอคุณ ฝนตกหนัก ทำไมรีบออกมาล่ะครับ”

เธอจำเขาได้ ผู้ชายชื่อคมสันที่มักจะมาซื้ออเมริกาโน่เย็นในตอนเช้า เขาแนะนำชื่อตัวเองมิรันตีจึงจำได้ ชายหนุ่มไม่ได้ถามชื่อเธอหากก็ไม่มีทีท่าหรือสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้เห็นหญิงสาวจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเขาชวนคุยก็คุยด้วยตามปกติ

“ติดรถผมไปลงหน้าไร่ก็แล้วกันนะครับ”

ชายหนุ่มเสนอตัวโดยที่เธอยังไม่ได้ตอบอะไร มิรันตีกำลังตกอยู่ในภวังค์ความเศร้าและคิดเพียงว่าถ้าออกจากไร่ไปได้เร็วขึ้นก็ดี บนถนนในไร่ชามีรถเคลื่อนออกไปเป็นระยะ หลายคนก็คงกำลังเลิกงานเช่นกันอาจมีสักคันที่วิ่งไปถนนเส้นเดียวกับบ้านของพีรพล

“ขอบคุณค่ะ”

อีกฝ่ายอ้อมไปเปิดประตูรถให้ มิรันตีจึงตามไปขึ้นและขอบคุณอีกครั้ง

“ขอโทษนะคะที่ทำเบาะรถคุณเลอะ”

“เบาะหนังทำความสะอาดง่ายครับ”

ชายหนุ่มยิ้มให้ก่อนจะออกรถ

มิรันตีเย็นชื้นไปทั้งตัวจนต้องกอดตัวเอง ขณะมองไปยังถนนที่ฝนยังลงหนาเม็ดในหัวก็คิดถึงเสียงผู้หญิงที่รับโทรศัพท์ เธอคนนั้นโชคดีที่ได้ครองหัวใจของพีรพล ได้รู้แล้วก็ดีเหมือนกัน หญิงสาวบอกตัวเอง

เส้นทางที่คมสันเลี้ยวนั้นไม่ใช่ทางออกจากไร่ เขาเหมือนอ้อมไปวกรถกลับมากกว่าทำให้มิรันตีแปลกใจ

“คุณไม่ได้ออกจากไร่เหรอคะ”

อีกฝ่ายไม่ตอบทั้งยังมองตรงไปข้างหน้าราวมุ่งมั่นใช้สมาธิในการขับรถ

“นี่คุณ...ถ้าไม่ออกไปหน้าไร่ ก็ให้ฉันลง ฉันจะออกไปนอกไร่”

“เข่ากับศอกคุณมีเลือดออก ไปทำแผลที่บ้านพักของผมก่อนดีกว่า”

เขาพูดหน้าตาเฉยพร้อมยิ้มอ่อน ซึ่งเวลานี้มิรันตีรู้สึกว่าดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

เธอใส่เสื้อแขนสั้น ศอกมีแผลจึงมองเห็นชัด ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงผ้าสบายๆ สีน้ำตาล เปียกลู่แนบขาเห็นเลือดซึมเช่นกัน

“ฉันไม่ไป จอดรถค่ะ”

“ถือว่าผมเชิญก็แล้วกัน”

“คุณ...”

เขาขับรถลึกเข้าไปด้านในไร่อย่างไม่ฟังเธอแม้แต่น้อย มิรันตีทำอะไรไม่ถูกจึงตัดสินใจโผไปคว้าพวงมาลัยรถ

“เฮ้ย!”

รถหักเลี้ยวฉับพลันแต่ชายหนุ่มก็ควบคุมและเบรกได้ทัน เขาหันมามองเธอตาดุวาบแล้วสะบัดมือตบหน้าอย่างแรง

“โอ๊ย!”

มิรันตีหน้าหันจนล้มกลับไปกระแทกเบาะ ความกลัวพลุ่งพล่านไปทั้งใจพร้อมกับอีกฝ่ายเอ่ยเสียงเข้ม

“อยู่เฉยๆ น่ารันจัง”

หญิงสาวกลืนน้ำลาย ขนลุกซู่กับคำเรียกนั้น มันเป็นคำที่พวกกลุ่มแฟนที่พยายามเชียร์ให้ทำวิดีโอไพรเวตแบบจ่ายเงินดูเรียก หมายความว่าผู้ชายคนนี้รู้จักเธอจริงๆ พร้อมคิดมิรันตีก็รีบคว้าที่จับดึงเปิดแต่ประตูกลับถูกล็อก เธอใช้สองมือดึงซ้ำๆ อย่างแรงด้วยความหวาดกลัว แล้วรู้สึกได้ถึงมือหนาที่วางบนไหล่ก็สะดุ้งเฮือก

“กรี๊ด!”

ไหล่ของเธอถูกคว้าอย่างแรงพร้อมกับร่างหนาโน้มมาใกล้ มิรันตีมัวกลัวว่าเขาจะทำมิดีมิร้ายเธอ จึงทั้งผลักทั้งตีไปทุกที่ไม่ทันสนใจว่าเขาเปิดลิ้นชักตรงหน้าหยิบบางอย่างออกมากระทั่งสับล็อกลงบนข้อมือเธอ

“อ๊ะ!”

กุญแจมือ!

“ปล่อยฉันนะ”

เธอดึงมือที่ถูกล็อกออกอย่างแรงแต่เขาก็คว้ามือข้างที่ว่างไป ล็อกเข้าด้วยกัน

“คุณทำอะไรเนี่ย”

“รันจัง...ตอนนี้คุณเป็นของผมคนเดียวแล้ว”

มิรันตีใจหายวาบ น้ำเสียงอีกฝ่ายทำให้เธอเย็นเฉียบไปทั้งตัว สายตาเข้มฉายแวววูบวาบพึงพอใจที่ทำให้เธอตัวสั่น ทั้งอีกฝ่ายยังคว้าผ้าขนหนูแบบยาวไว้เช็ดหน้าในลิ้นชักมาผูกปิดปากเธอแม้ว่าจะหันหนีก็ไม่พ้น

“อื้อๆๆ”

‘ไม่นะ’

=====

รันจะทำยังไงดี?? T^T

อีบุ๊กราคาโปรโมชั่นเดือนแห่งความรักถึงสิ้นกุมภาฯ ไปโหลดไปฟินก่อนได้เลยจ้า^^

ดาวน์โหลดอีบุ๊กได้ที่ MEBMARKET

*ประชาสัมพันธ์ ฝากถูกใจและติดตามข่าวอัปเดตนิยายที่เพจค่า

หากมียอดถูกใจถึง 500 จะมีกิจกรรมแจกหนังสือนิยาย 2 รางวัลค่ะ (นิยาย 2 เล่ม + อีบุ๊กเรื่องใดก็ได้ที่ผู้อ่านสนใจ 1 เรื่อง ต่อ 1 รางวัล)

และจะมีแจกเรื่อยๆ ทั้ง 800 และ 1000 ค่ะ เคยแจ้งให้ทราบในเพจไปแล้ว แต่ยอดไม่ถึง ก็เลยยังไม่ได้แจกสักที อยากแจกจริงๆ นะคะ ^-^

เฟซบุ๊กเพจ รสิตา เพียงพิณ

https://twitter.com/rasitawriter