ทำไมเขาต้องทำหน้ายุ่งแบบนั้น ก็เธอพูดความจริงแล้วนี่ สำหรับเธอแล้วน้ำเพชร-น้ำพลอยก็เหมือนลูกแท้ๆ คนอย่างเธอโกหกไม่เนียนเอาเสียด้วย คุณบารมีก็บอกแบบนั้นอยู่เสมอ พูดความจริงไปน่าจะดีที่สุด

“โอเค” เขาตั้งสติได้ “ธุระคุณเยอะนี่แล้วคุณจะอยู่กรุงเทพฯกี่วัน”

“น่าจะ3-4วันค่ะ ว่าจะลองพักหลายๆโรงแรมหน่อย”

“ที่คุณเขียนรายการนั่นไว้นะเหรอ” เขาพนักหน้าไปทางสมุดจดงานของเธอ

“คุณค้นกระเป๋าฉัน!”

“ก็มันจำเป็นเผื่อคุณเป็นอะไรไปจะได้ติดต่อสามีหรือคนที่บ้านคุณได้” เขายักไหล่

ปาณิศาอ้ำอึ้ง คุณบารมีตายจากหลายปีแต่เธอก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปใช้นามสกุลเดิม ตั้งใจว่าจะรอให้เด็กทั้งสองมารับช่วงต่อกิจการของคุณบารมีก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนนามสกุลกลับไปใช้นามสกุลเดิมของพ่อ

“เอาล่ะ สามสี่วันนี่ผมวางพอดี จะอยู่ช่วยจัดการธุระของคุณให้ก็แล้วกัน”

ว่างเหรอ? เขาวางที่ไหนกัน ดีว่าเขาเพิ่งส่งงานตรวจโรงงานให้ทางบริษัทเรียบร้อยแล้ว ถ้าจะลาหยุดสัก3-4วันก็ไม่เป็นปัญหาอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้”

“ได้ผมไม่ไปก็ได้แต่คุณต้องตามสามีมาอยู่ด้วยหรือไม่ก็ให้คนที่บ้านคุณมาอยู่เป็นเพื่อน แค่นี้ก็เป็นลมหน้ามืด ขืนไปตากแดดข้างนอกจะไม่แย่กว่านี้หรือไง”

เธอจะไปตามสามีที่ไหนมาอยู่เป็นเพื่อนได้เล่า ก็เขาไปยืนยิ้มอยู่บนสวรรค์แล้วนี่นะ แต่พอคิดแบบนั้นความกังวลของปาณิศากลับคลายลง หรือที่เธอได้มาเจอคทาวุธอีกครั้งเป็นเพราะคุณบารมีดลจิตดลใจให้คทาวุธมาพบเธอ ทั้งที่...สิบปีมานี่เธอไม่เคยพบเขาเลยสักครั้ง

หรือว่า..นี่คือโอกาสที่เธอจะได้แก้ตัวอีกครั้ง

“คุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บข้าวของไปเช็คเอ้าท์” เสียงเขาสั่นงทำให้ปาณิศารู้สึกตัว

“คุณจะให้ฉันไปไหน?”

“ไม่ได้ไปไหน แต่ไปกับผม ไปพักที่คอนโดของผม คุณเอารถมาใช่ไหม ขับตามผมมาก็แล้วกัน และไม่ต้องคิดหนีเพราะผมจะยึดกระเป๋าตังค์ของคุณไว้”

“ไปคอนโดของคุณ! แล้ว...แล้วแฟนคุณจะไม่ว่าเอาเหรอ”

หญิงสาวแกล้งถาม เขาหล่อเหลามาดเข้มแบบนี้คงมีสาวๆมากรี๊ดกร๊าดไม่น้อยกว่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยแน่ๆ เขาทำเสียงหงุดหงิดในลำคอ

“ถ้ามีผมคงไม่พาคุณไปหรอก ไหนๆ คุณก็ตื่นแล้วคงไม่นอนต่อ ก็ไปอาบน้ำจัดกระเป๋า ผมจะได้ไปกลับคอนโดเสียที”

ปาณิศาไม่อยากเถียงอะไรกับเขาตอนนี้ เธอจึงลุกจากเตียงนอนไปหยิบเสื้อผ้าของใช้จำเป็นเข้าห้องอาบน้ำ ทำไมเขายังไม่แต่งงาน หรือมีแฟนล่ะ หรือมีคนที่คบหาดูใจแต่ยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน เธอไม่เคยไปบ้านผู้ชายคนไหนมาก่อน นี่มัน...ถูกต้องหรือเปล่า แต่อยู่ที่กรุงเทพฯนี่เธอไม่ค่อยมีคนรู้จักเท่าไหร่ คงไม่เป็นขี้ปากใครเอาไปนินทาได้หรอกนะ

หญิงสาวใช้เวลาจัดการตัวเองในห้องน้ำไม่นานนักก็ออกมาในชุดเดรงกระโปรงยาวคลุมเข่าลายดอกไม้เล็กๆ ชายหนุ่มที่เอกเขนกกดรีโมทโทรทัศน์อยู่ถึงกับมองตาค้าง ผมยาวของเธอปล่อยลงมาถึงกลางหลัง

“ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว”

“ก็สามสิบสองแล้วไง” เธอขมวดคิ้ว “ฉันอายุน้อยกว่าคุณปีหนึ่งไง”

“เปล่า” เขาโคลงศีรษะไปมา ก็ดูแต่งตัวเข้าซิ เธอยังชอบใส่กระโปรงลายดอกไม้เล็กๆเหมือนที่เคยคบหากันอยู่ ยิ่งเห็นแบบนี้เธอดูไม่ได้แต่ต่างจากวันที่เขาจากไปนักเลย

“คุณเก็บกระเป๋าเถอะ ผมของล้างหน้าล้างตาสักเดี๋ยว”

“ค่ะ”

ปาณิศารับคำแล้วลากกระเป๋าเดินทางออกมาเก็บข้าวของใส่ลงไป เธอไม่ได้เอาอะไรมามากจึงใช้เวลาไม่กี่นาที ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมใบหน้าคมเข้มที่เปียกชุ่ม เธอหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินไปซับหน้าบนใบหน้าอย่างลืมตัว ทำเหมือนครั้งที่ยังเป็นคนรักกัน

“ผมทำเองได้” เขาจับมือเธอไว้ น้ำเสียงเยียบเย็นทำให้ปาณิศาสะดุ้ง แต่ก็ฝืนยิ้มให้เขา

“ไปเถอะ สายนักรถจะติด เราต้องวางแผนการเดินทางเสียหน่อย”

คทาวุธโยนผ้าขนหนูลงบนเตียงแล้วเดินไปถือกระเป๋าเดินทางให้หญิงสาว เขาคิดถูกหรือผิดที่ให้เธอไปพักทีคอนโดของเขา แค่การกระทำเมื่อครู่ หัวใจของเขาก็อ่อนยวบลงไปแทบเท้าเธอด้วยซ้ำ ปาณิศาได้แต่เดินทางแผ่นหลังของเขา เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนเย็นเขามักจะซ้อมฟุตบอลกับเพื่อนๆ ถ้าเขาวิ่งมาหาเธอที่นั่งอยู่ขอบสนาม เธอก็จะซับเหงื่อบนใบหน้าให้เขา

หญิงสาวจัดการเช็คเอ้าท์แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง คทาวุธยกกระเป๋าใส่ท้ายรถเก๋งคันเล็กเหมาะกับหญิงสาวให้

“เอามือถือของคุณมานี่” เขาสั่งและหญิงสาวก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขารับโทรศัพท์มากดหมายเลขโทรศัพท์ของเขาไว้แล้วส่งคืน

“เบอร์ผม ถ้าหลงหรือขับตามไม่ทันก็โทรหาผม”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

ปาณิศาก้าวเข้าไปนั่งในรถ สตาร์ทรถรอ เธอมองร่างสูงที่เดินไปที่รถรถมิตซูบิชิ ปาเจโร่ สปอร์ต โฟร์วิล สีดำ ดูมันเหมาะกับคนลุยๆ อย่างเขา ที่ออกจะแปลกตาอาจเป็นเสื้อเชิ้ตผูกเนกไทนั้นก็ได้ ที่เธอไม่คุ้นตา คทาวุธเคลื่อนรถแล้วขับนำรถของหญิงสาวมาที่คอนโดของเขา เพราะยังเป็นเช้ามืดอยู่ รถราจึงไม่แน่นถนนนัก ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงรถของทั้งสองคันก็มาถึงคอนโดที่คทาวุธพักอยู่ แถบถนนราษฎร์บูรณะ เขาจอดรถแล้วยืนรอดูจนเธอเอารถเข้ามาจอดใกล้ๆ กัน

“ผมซื้อห้องชุดไว้ตอนทำงานใช้ทุนนะ จะเช่าอยู่ก็เสียดายเงินเลยซื้อไว้ดีกว่า มาเถอะ”

คทาวุธช่วยยกกระเป๋าให้แล้วพาเธอเดินเข้าไปในคอนโดสูงยี่สิบชั้น ห้องพักของเขาอยู่ชั้นสิบสอง ห้องขนาดกำลังดีมีสองห้องนอน มีห้องโถงกลางและห้องครัวแยกกันได้สัดสวน และที่สำคัญมองเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาอีกด้วย

“สวยจังค่ะ” เธอเดินตรงไปที่ระเบียงห้อง แดดเช้ากระทบแม่น้ำเป็นประกายระยิบระยับ ลมพัดผ่านทำให้ผมยาวของเธอพลิ้วไหว มือใหญ่ยื่นไปจะจับแต่แล้วก็ชะงักมือไป

“คุณพักห้องโน้น ห้องผมอยู่ทางนี้” เขาชี้นิ้วบอกห้องนอนสองห้องอยู่ตรงข้ามกัน

“ขอบคุณค่ะ” เธอหันมายิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่สดใสกว่าแดดที่ระยิบระยับอยู่เหนือผิวน้ำ

“บ้านหนุ่มโสดมันรกหน่อยนะ” เขายังพูดน้ำเสียงราบเรียบ

“นี่เรียบร้อยมากเลยนะคะ” ใช่...พอบอกว่าอยู่คนเดียวก็คิดว่าจะรกกว่านี้

“คุณไปจัดของอะไรให้เรียบร้อยเถอะ ผมจะพักสักหน่อย ปวดแขนไม่รู้ตัวอะไรมาทับแขนทั้งคืน”

ปาณิศาอ้าปากจะต่อว่าเขา แต่ร่างสูงก็หมุนตัวเดินเข้าห้องของเขาไป หญิงสาวหยุดยืนกลางห้อง เดินไปเปิดตู้เย็นแล้วก็อดหัวเราไม่ได้ มีน้ำดื่มกับเบียร์กระป๋องครึ่งโหล ไม่มีอาหารสดอะไรในตู้เย็น แต่ยังดีที่มีพวกเครื่องปรุงในครัว แสดงว่าเขาก็ทำอะไรกินเองอยู่บ้าง จำได้ว่าตอนที่เขาไปอยู่อเมริกาใหม่ๆ เขาถามสูตรทำอาหารกับเธอบ่อยๆ

“คิดถึงอาหารไทย อยู่ที่นี่ไม่มีใครทำให้กิน”

ปาณิศายิ้มให้กับความทรงจำของตัวเอง แล้วคิดถึงสามีที่ล่วงลับไปแล้ว มือเรียวเล็กยกขึ้นทาบอก เหมือนจะส่งความรู้สึกถึงคนที่ตายจากกันไปสามปี

“ขอบคุณที่ให้ฉันเจอเขาอีกครั้งนะคะ คุณบารมี”