ความหม่นเศร้าฉาบอยู่ในสีหน้าเมื่อคิดว่าแม้คณิณจะมีความห่วงใยให้เธอจริง แต่นั่นก็หมายถึงเขามีความรู้สึกดีๆ กับตันหยงไม่ใช่ตัวเธอ

นอนเล่นอยู่ในห้องสักพักร่างอวบจึงลงมาที่ห้องอาหารตามเวลาเหมือนเช่นทุกวัน หลังจากจัดการข้าวต้มปลาร้อนๆ หอมกรุ่นแล้วจึงออกมาเดินเล่นที่สวนนอกบ้าน ดอกช้อนทองสีเหลืองและดอกพัดโบกสีขาวซึ่งเป็นพุ่มไม้ขนาดกลางบานสะพรั่งเต็มสองข้างทาง

กลิ่นหอมอ่อนๆ กระจายไปทั่วสวนกว้าง ทว่าเสียงแหลมสูงที่ดังมาจากมินิบาร์ข้างสระน้ำทำให้อารมณ์เพลิดเพลินหายวับในฉับพลัน

“ผู้หญิงสมัยนี้ก็หน้าด้านเนอะ ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยยังจะเข้ามาอยู่บ้านเขาเฉยเลย ฉันว่าคุณเล็กใจดีเกินไปแล้วนะ ลูกเมียตัวเองก็ไม่ใช่ ยังต้องหอบหิ้วเอามาเป็นภาระ”

เมื่อบุหรงในร่างตันหยงหันไปที่ต้นเสียงจึงเห็นจิณห์วรานั่งจิบไวน์อยู่บนเดย์เบดสีขาวกับกลุ่มเพื่อนของหล่อน เจ้าของถ้อยคำถากถางคือหญิงสาวผมหน้าม้าในชุดเดรสสั้นสีส้ม

บุหรงได้ยินว่าจิณห์วรากลับมาเมืองไทยหลายวันแล้ว แต่ไปพักที่คอนโดฯ ส่วนตัวใกล้ตึกสุเรนทรบดินทร์ที่ทำงานของหล่อน ไม่คิดว่าพี่สาวของคณิณจะอาศัยช่วงที่เขาไม่อยู่พาเพื่อนๆ มาแก้แค้นเธอในวันนี้

บุหรงยังคงยืนกัดฟันทนฟังคำเสียดสีต่อไปในขณะกำลังตัดสินใจว่าจะสู้หรือถอย แต่พอนึกถึงใบหน้าของคณิณซึ่งเป็นคนกลางที่ต้องลำบากใจหากเธอกับพี่สาวของเขาทะเลาะกันอีก ความรู้สึกอยากเป็นผู้แพ้เพื่อ ‘พ่อพระ’ แสนประเสริฐของเธอก็ผุดขึ้นมาในความคิดเป็นครั้งแรก

“นั่นสิเธอ คนเรานี่ก็แปลกเห็นเขาใจดีแทนที่จะเกรงใจ ยังจะมาทำตัวเป็นภาระนั่งๆ นอนๆ ในบ้านคนอื่นเขาเฉยเลย” เพื่อนอีกคนในกลุ่มของจิณห์วรากล่าวเสริมขึ้น จากนั้นหล่อนจึงผละจากบริเวณสระน้ำมายืนจ้องบุหรงด้วยสีหน้าหมิ่นแคลน แล้วจึงหันหน้ากลับไปที่จิณห์วราก่อนจะเปรยต่อว่า

“เธอก็ยุให้คุณเล็กแต่งงานกับชลิตาเร็วๆ สิ คนบางคนจะได้รู้ว่าเขามีครอบครัวต้องดูแล จะได้เลิกทำตัวเป็นเห็บเหาเกาะให้คนอื่นต้องมาลำบากเพราะตัวเองซะที”

ขาเรียวก้าวถอยหลังทันควันแต่เพิ่งรู้ว่าช้าเกินไปเพราะคนตรงหน้าหยิบขวดน้ำติดมือมาและแอบเทลงที่พื้น บุหรงลื่นในทันทีเมื่อเท้าเหยียบพื้นซึ่งเจิ่งนองไปด้วยน้ำ ความหวั่นใจว่าตัวเองจะเจ็บมีไม่มากเท่ากับความกังวลว่าจะแท้งลูก

คณิณคงโกรธที่เธอเป็นคนไม่เอาไหน!

ไม่สามารถดูแลเด็กในท้องให้ปลอดภัยได้!

ขณะความคิดมากมายตีรวนในสมอง สายลมวูบหนึ่งก็พัดผ่านมา บุหรงไม่แน่ใจว่าอุปาทานหรือไม่เพราะเมื่อร่างกำลังเสียหลักจนก้นจวนเจียนจะกระแทกพื้นอยู่แล้วนั้น ละม้ายว่ามีมือมาพยุงเธอให้ลุกขึ้นซึ่งทำให้เธอเหยียดกายยืนตรงได้อีกครั้ง

ใบหน้าเผือดสีของจิณห์วราแปรเปลี่ยนเป็นปลอดโปร่งใจอย่างเห็นได้ชัด บุหรงไม่เชื่อหรอกว่าพี่สาวของคณิณจะไม่อยากให้เธอแท้งลูก ในเมื่อเพื่อนของหล่อนไม่ต่างจากปีศาจร้าย จิณห์วราก็คงเป็นเหมือนกันนั่นล่ะ

ท่ามกลางอาการแปลกใจของบรรดาเพื่อนๆ พี่สาวเจ้าของบ้านเมื่อเห็นคนท้องรอดจากการลื่นก้นจ้ำเบ้ามาได้อย่างหวุดหวิด บุหรงในร่างตันหยงรวบรวมแรงทั้งหมดเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนในทันที

ความขุ่นใจซึ่งมีต่อพี่สาวเจ้าของบ้านมีมากพอกับที่โกรธตัวเอง เธอเลือกที่จะท้าชนตั้งแต่แรกผลออกมาจึงเป็นแบบนี้ และบางทีผู้ซึ่งอาจต้องรับผลของความเคียดแค้นชิงชังของผู้ใหญ่อาจเป็นเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้อง

“ฉันขอโทษนะ”

มือบางที่ยกขึ้นลูบท้องกลมโตเบาๆ หยุดนิ่งเมื่อเสียงเรียกเตือนข้อความของโทรศัพท์มือถือดังแทรกขึ้น

‘ผมกำลังจะเข้านอน ราตรีสวัสดิ์ครับ’

รอยยิ้มบางระบายอยู่บนวงหน้างาม ความเศร้าพลันสลายเหมือนสายหมอกยามเจอแดดอบอุ่น คณิณมีความสามารถพิเศษจริงๆ แม้อยู่ไกลยังทำให้หัวใจเธออุ่นได้อย่างน่ามหัศจรรย์ มีข้อความใหม่เข้ามาอีกครั้ง นิ้วเรียวกดปุ่มอ่านข้อความอย่างตื่นเต้น ก็มีอยู่คนเดียวนั่นล่ะที่ติดต่อเธอผ่านโทรศัพท์มือถือและส่งความห่วงใยมาแทบจะตลอด

‘คิดถึง’

เป็นถ้อยคำสั้นๆ แต่มากล้นด้วยความหมาย แพขนตาหนากะพริบปริบ ๆ ขณะกวาดตาอ่านซ้ำไปมาหลายสิบรอบแล้วสีชมพูระเรื่อบนวงหน้างามก็เปลี่ยนเป็นแดงจัด ความสุขกำลังอาบซ่านไปทั้งหัวใจ

‘คิดถึงก็รีบๆ กลับมาสิคะ ฉันกับยัยหนูในท้องก็คิดถึงคุณเหมือนกันนะ’

ความรู้สึกถูกถ่ายทอดลงในกระดาษอีกครั้งก่อนที่สมุดเล่มบางจะถูกกอดไว้แนบอก ...

6 โมง 7 นาที

เจ้าของร่างอวบภายใต้ผ้าห่มอุ่นกำลังนอนมองเข็มสั้นยาวบนหน้าปัดนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง วันนี้เธอมีนัดกับกวิณภพ

เขาโทรฯ มาคุยเมื่อหลายวันก่อนว่าจะใช้วิธีสะกดจิตซึ่งน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำให้วิญญาณของเธอกลับเข้าสู่ร่างเดิมซึ่งนอนเป็นเจ้าหญิงนิทราในขณะนี้

วันต่อมาบุหรงได้รับของที่ส่งมาทางไปรษณีย์จากกวิณภพซึ่งเขาก็โทรฯ มาอธิบายว่ามันเป็นเทปฝึกการผ่อนคลาย ให้เธอเปิดฟังทุกวันก่อนเข้าบำบัดเพื่อทำให้การเข้าสภาวะสะกดจิตขณะปฏิบัติจริงจะได้ยิ่งสะดวกขึ้น เทปถูกเปิดฟังตามที่กวิณภพสั่งอย่างเคร่งครัด และหญิงสาวกำลังตื่นเต้นอย่างมากกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้

บุหรงตะแคงตัวแล้วขยับขึ้นนั่งอย่างไม่คล่องตัวเท่าไรนัก พอโทรศัพท์มือถือเครื่องบางเฉียบบนโต๊ะข้างเตียงกระทบเข้ากับสายตาเท่านั้น วงหน้าเนียนละเอียดจึงหม่นเศร้าลงทันควันเพราะไม่มีการติดต่อจากคณิณเกือบจะครบ 86 ชั่วโมงแล้ว

‘แล้วเธอจะไปรอเขาทำไมเล่า... ยัยคนบื้อ’

หญิงสาวย้ำเตือนตัวเองพลางสาวเท้าไปยังที่ชั่งน้ำหนักดิจิตอลซึ่งวางอยู่ใกล้โต๊ะเครื่องแป้งก่อนที่จะหยิบสมุดโน้ตเพื่อจดน้ำหนักตัวและความถี่ในการดิ้นของเจ้าตัวเล็กในท้อง ทว่าข้อความที่ถูกจดลงไปกลับเป็นความคิดถึงที่มีต่อคนไกล

‘คุณไม่ได้ติดต่อมาหลายวันแล้วนะคะคุณเล็ก ไปติดสาวที่ไหนแล้วล่ะ ยัยหนูบอกว่าไม่อยากให้คุณเอาสาวญี่ปุ่นกลับมานะ แค่คุณชลิตาคนเดียวก็เยอะไปแล้ว ยัยหนูหวงคุณนะรู้ไหม... หึงด้วย’

....................