หลังจากเกิดเรื่องคราวก่อน ใบเตยพยายามติดต่อหาภัทรผู้ชายที่เธอรัก แต่ว่าชายหนุ่มก็คุยกับเธอได้เพียงแค่สั้นๆ เขาเอาแต่บอกว่าติดงานและไม่ว่างอยู่เสมอๆ จนวันนี้ที่เธอเห็นรถของเขาขับเข้ามาในโรงเรียน เด็กสาวคิดเอาเองว่า ภัทรน่าจะมารับพลจึงรีบเดินลงจากตึกที่เรียน เพื่อจะได้เจอเขา เพราะคิดถึงมากเหลือเกิน ภัทรขับรถไปจอดที่หน้าตึกที่มีห้องพักครูกลุ่มสาระสังคมศึกษาอยู่ เขาเดินลงรถและรีบวิ่งขึ้นตึกไปอย่างรวดเร็ว ใบเตยที่รีบวิ่งจากอีกตึกหนึ่งก็รีบตามขึ้นไปเพื่อหวังว่าจะได้คุยกับเขา แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันพฤหัสบดี พลต้องไปเรียนรด.ที่ค่ายทหาร แล้วภัทรมาหาใครกันแน่ ด้วยความอยากรู้เด็กสาวจึงเร่งฝีเท้าตามชายหนุ่มไป

“งานเสร็จหรือยังครับ จะได้ไปหาอะไรกินกัน ผมหิวมากเลย” ภัทรเปิดประตูเข้าไปในห้องพักครูที่ตอนนี้มีครูท่านอื่นอยู่จำนวนไม่น้อย เขาจำได้ครูสาวนั่งที่โต๊ะด้านหน้าใกล้ประตู น้องชายเขาเคยเล่าให้ฟัง วิคณาเงยหน้าขึ้นแทบช็อกเพราะไม่คาดคิดว่าเขาจะมาเธอถึงที่นี้ และอีกอย่าง ทำอย่างกับที่นี้มีกันแค่สองคน ครูสาวใบหน้าเลิ่กลัก หันซ้ายขวาไปมองพี่และน้องในกลุ่มสาระที่มีอาการเดียวกันคือจ้องมายังเธอและชายหนุ่มสลับกันไปมา วิคณาลุกขึ้นพรึ่บแล้วรีบลากเขาออกมาจากห้องนั้น เดินนำเขาไปยังห้องเรียนที่อยู่ข้างๆ

“มาที่นี้ทำไม”เธอถามเสียงเขียว ชายหนุ่มรู้ทันทีเธอไม่พอใจแน่ แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สา นี่เป็นความต้องการของเขาตั้งแต่แรกอยากให้คนได้รู้ว่าเขากำลังตามจีบและคบกับเธออยู่ แต่ลึกๆ แล้วเขาก็เข้าใจว่า คนอื่นคงไม่คิดแบบนั้น เพราะก่อนหน้านี้ก็เคยเห็นเขาเทียวไล้เทียวขื่อกับเด็กสาวอีกคนอยู่

“ก็คิดถึง จะมาหาไม่ได้หรอ”เขาตอบไปอย่างไม่คิดอะไรมาก ก็เพราะรู้สึกแบบที่บอกไปจริงๆ

“ฉันกับคุณไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ทีหลังไม่ต้องมาอีก กลับไปได้แล้ว”

“ไม่ได้เป็นอะไรได้ไง เป็นตั้งหลายต่อหลายครั้งแล้ว หรือคุณจำไม่ได้”เขากวนอารมณ์เธอต่อ นึกชอบใจนักตอนเธอโมโหแล้วยิ่งน่าแกล้ง

“อย่ามากวน ฉันไม่ได้อยากจะเห็นหน้าคุณ”วิคณายื่นคำขาด

“รถเสีย เมื่อเช้าก็มากับคนอื่น ไม่เกรงใจเขาหรือไง” ชายหนุ่มเปลี่ยนประเด็น

“ไม่ใช่เรื่องของคุณ และอีกอย่างฉันกลับบ้านเองก็ได้ รถประจำทางก็มี”

“คุณไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียวมันอันตราย”ภัทรพูดสีหน้าจริงจัง หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขามั่นใจว่าพ่อเขาไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่ เมื่อยังไม่ได้ของที่ต้องการ และลางสังหรณ์เขาก็เป็นจริง อนุรักษ์บิดาของเขาส่งลูกน้องตามสอดส่องดูวิคณาอยู่ เขาจึงต้องส่งคนของเขาอีกชุดตามดูแลเธอ โดยที่เธอไม่รู้ตัว

“โรงเรียนกับบ้านอยู่ไม่ได้ไกลกัน ฉันไม่เป็นอะไรหรอก และถึงจะมีอันตรายอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่เกี่ยวกับคุณอยู่ดี ไม่ต้องมีแกล้งสนใจหรือยุ่งอะไรมากกับชีวิตฉัน เรื่องนี้แค่ฉันดูแลตัวเองได้”วิคณาพูดจบก็เดินออกไป แต่ก็ถูกภัทรดึงข้อมือเอาไว้

“กลับบ้านกับผม ผมจะไปส่ง ถ้ายังดื้อแบบนี้จะโดนลงโทษอย่างหนัก ไม่ได้อยากบังคับ แต่คุณน่ะ ดื้อ ผมเป็นห่วงจริงๆ ได้ดูข่าวบ้างหรือเปล่าช่วงนี้” เขาขู่เธอ และชวนให้เธอคิดถึงคราวที่เกิดขึ้นเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่ห่างจากที่นี้มากนัก มีคนถูกฉุดไปข่มขืน ข่าวดังไปทั่วประเทศ

“…………………”วิคณาไม่ตอบ แต่ดึงข้อมือของตัวเองกลับแล้วเดินไปที่ห้องพักครู เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบว่า ครูคนอื่นๆ เริ่มทยอยกลับไปหลายคนแล้ว เหลือในห้องนั้นแค่สี่คน

“น้อง ๆ พี่กลับก่อนนะ ต้องรีบไปรับลูก อย่ากลับค่ำกันล่ะ ข่าวเมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังทำพี่กลัวจนถึงทุกวันนี้” หัวหน้ากลุ่มสาระบอกคนในห้อง น้องๆ ยกมือไหว้ลา

“พี่แพรคะ วันนี้พี่กลับก่อนได้เลยนะคะ พอดีวันนี้เวย์มี”

“มีคนมารับแล้ว จ้า เดี๋ยวพี่ตรวจงานเสร็จก็จะกลับเลยเหมือนกัน” ครูรุ่นพี่ที่นั่งอยู่ด้านหลังบอกเธอ พร้อมกับยิ้มๆ อย่างเข้าใจ เธอก้มหน้าตรวจงานไปสักพักจึงเริ่มเก็บของ ผิดกับวิคณาที่เพิ่งจะเริ่มลงมือตรวจการบ้านของนักเรียน ภัทรเห็นดังนั้นจึงมั่นใจแน่แล้วว่าอีกสักพักใหญ่ๆ เธอจึงจะกลับ เขาจึงนั่งที่โต๊ะกลางรอเธอ ยิ้มน้อยๆที่มุมปาก เพราะเธอยอมกลับด้วย

“พี่ภัทรมาหาพี่เวย์ มีเรื่องอะไรกัน”ใบเตยที่แอบมองพฤติกรรมของทั้งคู่อยู่อีกห้องพูดพึมพำกับตัวเองอย่างสงสัย เธอเลยโทรบอกแม่ว่าจะกลับกับเพื่อน วันนี้จะไปหาร้านอร่อยกินกัน แต่แท้ที่จริงแล้ว เธอร้อนใจอยากจะรู้ว่าคนทั้งสองเมื่อสักครูมีธุระอะไรกัน คงไม่ใช่อย่างที่เธอสงสัย คิดถึงตรงนี้หน้าก็ร้อนผ่าว ใจเต้นแรงมือทั้งสองกำแน่นอย่างไม่พอใจ

วิคณาตรวจงานเพลินจนลืมไปว่า ตอนนี้ในห้องพักครูไม่เหลือใครอื่นสักคนแล้ว เมื่อมองหน้าปัดนาฬิกาที่ติดผนังก็พบว่ามันหกโมงเกือบจะครึ่งอยู่แล้ว หันมองอีกด้านที่เป็นโต๊ะกลางพบว่าชายหนุ่มที่เคยนั่งรอเธอเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนอนฟุบที่โต๊ะแทนเรียบร้อยแล้ว

“คุณภัทร คุณภัทรตื่นค่ะ”เธอเรียกเขา แต่ก็ไม่เห็นจะขยับตัว เมื่อเก็บของส่วนตัวเสร็จแล้ว เธอจึงเดินเข้าไปใกล้และเรียกอีกรอบ เงียบไม่มีเสียงตอบ ครูสาวจึงเอื้อมมือไปจับตัวเพื่อจะปลุกเขา แต่ก็ต้องเอ๊ะใจ เพราะว่าเขาตัวร้อนจนเหมือนจะเป็นไข้

“เวย์ คุณเสร็จแล้วหรอ ป่ะ ๆ ผมหิวข้าวแล้ว”ภัทรเงยหน้าด้วยความงัวเงีย หน้าผากแดง หูแดง เขาดูอิดโรย

“กินอะไรดีนะ” เขาถามเธอพร้อมกับช่วยถือของ เดินตามก้นวิคณาต้อยๆ เมื่อหนาลูบและทุบที่ลำคอไปด้วยไล่ความงัวเงีย ทั้งสองขับรถออกจากโรงเรียนโดยไม่ได้รู้ว่า มีคนขับรถตามเขาไปติดๆ

“ขอบใจมากที่มาส่งและก็ที่เลี้ยงข้าวเมื่อตะกี้ด้วย”วิคณาบอกเมื่อเขาจอดรถที่หน้าบ้านของเธอหลังจากกินข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว เขายิ้มเห็นฟัน แต่ว่าดูไม่แจ่มใสนัก ซึ่งครูสาวเองสังเกตตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้วเขากินข้าวน้อยมาก และดูซึมๆ ไม่ชวนคุยและกวนเธอเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น

“ผมขอนอนที่นี้ได้มั้ย คือ”

“ไม่ได้กลับไปได้แล้ว คุณมานอนที่นี่แทบทุกวันเมื่ออาทิตย์ก่อน ไม่กลับไปดูบ้านดูช่องหน่อยหรอ”วิคณากอดอกพูดกับเขา

“คือ ผม ผมปวดหัว”ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อยๆ มือลูบหน้าตัวเอง แล้วยกขึ้นมากุมขมับ

“ไม่ต้องมามีลูกไม้ กลับได้แล้ว” วิคณายังไม่ยอม แต่เมื่อเห็นเขาไม่ตอบอะไรหรือเล่นลิ้นกับเธอแล้วก็รู้สึกว่า เขาอาจจะพูดจริง จึงยื่นมือไปแตะหน้าผากจึงพบว่าตัวเขาร้อนจริงๆ

“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมตัวร้อนขนาดนี้ เดี๋ยวไปโรงพยาบาลดีมั้ย ฉันขับเอง”

“ไม่ๆ ไม่ต้อง ขอผมนอนหน่อย ผมปวดหัวมากเลย” ภัทรพูด วิคณาจึงรีบลงจากรถไปเปิดประตูบ้านให้เขาขับเข้าไป เมื่อจอดรถเรียบร้อยเขาช่วยถือของเอาออกจากรถ แต่ก็ยังมีอารมณ์หยอกล้อครูสาว กอดลูบไล้เธอ หอมแก้มเธอไปเสียหลายฟอด หัวเราะนิดๆ วิคณาตีแขนเขาเป็นการห้าม

“ห๊อม หอม ของนอนกอดทุกคืนเลยได้ป่ะ ฮ่า ๆ” ภัทรยิ้ม เมื่อเห็นเธอเปิดบ้านเรียบร้อยแล้วจึงเดินเข้าไป เขารีบเดินไปนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆ แล้วทิ้งตัวนอนลงไปอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะพิษไข้

________________________________________________________________

มาช้า แต่มานะ อิอิ