อนามิกาด่าเขาในใจก่อนจะทำเสียงฮึขึ้นจมูก แล้วเดินหน้าตึงตรงไปหาคนที่นั่งส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้ เมื่อเขาหันมาเจอเธอเข้าพอดี

“สวัสดีครับคุณภรรยาที่รัก”

“อย่ามาเรียกฉันอย่างนี้นะ” อนามิกาบอกเสียงลอดไรฟันพลางถลึงตามองเขาอย่างไม่ชอบใจนัก ซึ่งเขาก็ยังคงยิ้มหน้าตาย และไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ แต่ก็แกล้งบ่นอุบอิบเล็กน้อยให้พอได้ยั่วอารมณ์อีกฝ่าย

“พูดเรื่องจริงก็ไม่ได้”

“ฉันไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ คุณมาได้อย่างไร” เธอถามเลี่ยงไปอีกเรื่องอย่างพยายามควบคุมน้ำเสียงให้นิ่งเรียบ

“ก็เดินเข้ามานี่แหล” สิ้นเสียงยียวน อนามิกาก็ถลึงตามองเขาเขียวปั๊ด ถ้าไม่คิดว่าเป็นลูกค้า แม่จะยกเก้าอี้ฟาดให้หัวแบะ ถามดีๆ ดันมากวนประสาท

“ฉันรู้ คุณคงไม่คลานมาหรอกมั้ง”

“โอ๋...อย่างอนสิ ผมล้อเล่น ผมแวะไปหาคุณที่ห้อง พอดีเจอคุณหมอ เขาเลยบอกว่า คุณทำงานอยู่ที่นี่ ผมเลยมาหาภรรยาเสียหน่อย ไม่เห็นหน้าหลายวัน คิดถึง” ท้ายประโยคเคเลอร์หันมาหยอดคำหวาน มองภรรยาทางนิตินัยด้วยแววตาแพรวพราว ซึ่งก็ทำเอาหน้าบึ้งๆ ของอนามิกาถึงกับแดงก่ำร้อนผ่าว จนต้องแสร้งถามออเดอร์จากเขาด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นงานเป็นการ

“ต้องการสั่งอะไรคะ”

“สั่งคนถามได้ไหมครับ”

“เคเลอร์!” อนามิกาเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงลอดไรฟัน หากแต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะชอบใจกับใบหน้าแดงก่ำงอง้ำก่อนจะตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

“เอาอะไรมาก็ได้ครับ ที่กินเล่นได้เรื่อยๆ เพราะผมจะรอกลับพร้อมคุณ”

“รอทำไม ฉันจะกลับพร้อมยัยอรกับคุณหมอ”

“โธ่คุณ ปล่อยให้สองคนนั้นเขาอยู่กันตามลำพังบ้างสิ อย่าไปเป็นก้างเขานักเลย ไปเดินเล่นกับผมก่อนค่อยกลับห้องนะ”

อนามิกานิ่งคิด ขณะที่เคเลอร์ก็นั่งรอลุ้น ก่อนริมฝีปากหนาจะฉีกยิ้มกว้าง เมื่อภรรยาสาวพยักหน้า

“ก็ได้...แล้วตกลงคุณจะสั่งอะไรคะ”

“ยำ” ชายหนุ่มสั่งอาหารไทยที่ว่างๆ มักจะให้แม่บุษทำให้กินเล่นเสมอ

“ยำอะไรดีคะ”

“ยำอะไรก็ได้ครับ เครื่องดื่มขอน้ำเปล่านะ สั่งแบบมีแอลกอฮอล์ไม่ได้ กลัวเมาแล้วโดนสาวหามไปทำมิดีมิร้าย” ว่าพลางขยิบตาให้สาวที่ว่า และแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เมื่อสาวเจ้าสบถด่าพร้อมกับสะบัดก้นหนี

“น่าพิศวาสตายล่ะ”

หลังจากเลิกงาน และเก็บร้านเสร็จเรียบร้อย อนามิกากับอรณีก็เดินตรงมาหาสองหนุ่มที่ยืนคุยกันอยู่หน้าร้าน และหนึ่งในนั้นก็เพิ่งเช็กบิลก่อนร้านจะปิดไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ส่วนคุณหมอแจ๊คที่มารอรับภรรยาสาวกลับห้องรู้เวลาจึงเพิ่งมาถึงได้ไม่ถึงสิบนาที