"หยุด!" ซือหยางเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดก่อนจะพ่นข้าวเหนียวที่หลุดเข้าไปในปากใส่หน้าลู่เหอ จากนั่นจึงคว้าขวดน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่มือลู่เหอราดลงใบบนศีรษะของเขาจนหมดขวด

"แค่ก แค่กๆ" ลู่เหอสำลักน้ำออกมาเพราะเมื่อครู่มัวแต่อ้าปากค้างตกตะลึง

"นะ... นายเป็นผีอะไร ทำไม... ถึงไม่เป็นอะไรเลย" ลู่เหอพูดติดๆขัดกระพริบตาปริบๆมองผีตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ

ซือหยางเลิกสนใจลู่เหอแล้วแกะยันต์ที่ติดไว้เต็มตัวออกจนหมดก่อนจะหันมาจ้องลู่เหอไม่ขยับไปไหน ลู่เหอถอยหนีไปอีกฝั่งของห้องแล้วจับมีดลงคาถากำไว้ในมือแน่นชี้ไปทางซือหยาง

ซือหยางตวัดสายตากลับมามอง

"ถ้านายยังไม่เก็บของไร้สาระนั่นไป ฉันจะเอามันแทงนายแทนดีไหม"

"อะ...อันนี้ ปะ...ปลุกเสกจากหมอผีชื่อดังเลยนะแค่นายโดนเข้าไปรับรองวิญญาณสลายอยากไปเกิดก็ไม่ได้แล้วนะ" ลู่เหอพูดขู่แบบกล้าๆกลัวๆหวังให้ซือหยางเชื่อแล้วหนีไป ทว่าซือหยางเดินเข้ามาใกล้ลู่เหออย่างไม่กลัว

"ฉะ... ฉันจะแทงจริงๆนะ" ลู่เหอยื่นมีดในมือไปข้างหน้าซือ หยางโบกมือปัดมีดไปด้วยความอารมณ์เสีย

"ดูเหมือนนายจะถูกหมอผีพวกนั้นหลอกมาเยอะเลยนะ"

ลู่เหอขบคิดไปมาในหัวว่าควรทำยังไงต่อดี ในเมื่อผีนี่ไม่กลัวอะไรสักอย่าง แต่เสียงเข้มก็ถามขึ้นมาเสียก่อน

"นายชื่ออะไร"

"ละ.. ลู่เหอ" เขาตอบแบบกล้าๆกลัวๆ

"ฉันชื่อซือหยาง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฉันจะมาอยู่กับนาย เมื่อไหร่ที่นายช่วยจัดการเรื่องที่ฉันขอได้เรียบร้อยฉันจะไม่มากวนนายอีก" ซือหยางพูดจบก็หายตัวไป

"ห๊าา... เดี๋ยวก่อนสิ" ลู่เหอยังไม่ได้ตอบสักคำซือหยางก็หายไปแล้วเขาขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด

"ชีวิตฉันก็ยุ่งวุ่นวายจะตายแล้ว ยังต้องมาช่วยไอ้ผีบ้านี่อีกโอ๊ย อยากจะบ้าตาย"

ปกติแล้วเขามักจะหลีกเลี่ยงพวกวิญญาณตลอด เพราะเมื่อไหร่ที่เหล่าวิญญาณรู้ว่าเขามองเห็นและสื่อสารได้ ก็มักจะต้องขอความช่วยเหลืออยู่เสมอ เขาจึงพกเครื่องรางและยันต์เพื่อไม่ให้พวกผีเข้าใกล้ได้ แต่ซือหยางน่าจะเป็นผีตัวแรกที่ไม่กลัวของพวกนี้เลยสักชิ้น แถมยังโยนทิ้งราวกับขยะ ถ้าหมอผีพวกนั้นเห็นคงกระอักเลือดตายเมื่ออยู่คนเดียวได้สักพักลู่เหอก็เริ่มยอมรับความจริงและลุกไปอาบน้ำเตรียมตัวไปทำงานขับรถส่งของ

ฝั่งของซือหยางเมื่อกลับมาก็ไม่เจอลู่เหอแล้วเขาจึงไปนอนหลับรออยู่บนเตียง กว่าลู่เหอจะกลับมาก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้วแล้ว ลู่เหอมองซ้ายทีขวาทีเพื่อสำรวจว่าซือหยางยังไม่กลับมาก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำและออกมาด้วยชุดนอน เขาไม่ได้สนใจเตียงเลยแม้แต่น้อยลู่เหอนั่งลงบนโต๊ะทำงานของตนก่อนจะเปิดแล๊ปท๊อปที่เขาเก็บเงินซื้อด้วยตนเองแล้วเริ่มลงมือร่างภาพการ์ตูนของเขาช้าๆ ซือหยางที่ตื่นตั้งแต่ลู่เหอกลับมา เขานั่งเงียบๆอยู่บนเตียงมองชายตรงหน้าร่างภาพออกมาคร่าวๆ

ตอนนี้เองซือหยางจึงเห็นมุมจริงจังของลู่เหอทันที ทั้งที่ปกติแล้วลู่เหอมักแสดงท่าทีขี้ขลาดทำตัวอ่อนแอเพราะไม่อยากจะมีปัญหาทว่าพอเขาได้จับปากกาชายขี้ขลาดคนนั้นก็หายไปทันที ด้วยเพราะว่าร่างกายของลู่เหออ่อนล้ามากแล้วหลังจากร่างภาพคร่าวๆเสร็จ เขาจึงปิดไฟแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่แสนคุ้นเคยของตน ทันทีที่หัวถึงหมอนลู่เหอก็หลับสนิททันที

ซือหยางที่เห็นอย่างนั้นก็อดขำไม่ได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจึงได้มาเจอกับชายคนนี้แต่เขาเชื่อว่ามันเป็นโชคชะตาแน่นอน กลางดึกลู่เหอก็พลิกตัวหันไปอีกด้าน ซือหยางลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าของลู่เหออยู่แนบชิดกับตัวเองอยู่ ถ้าตอนนี้เขาเป็นคนก็เหมือนโดนลู่เหอกอดและหอมแก้มอยู่ ซือหยางรู้สึกเหมือนใจตัวเองเต้นรัวจึงตัดสินใจลุกขึ้นนั่งแทน

ถึงแม้ซือหยางจะจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน และตายยังไง แต่เขาคาดว่านี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดผู้ชายด้วยกันขนาดนี้ เขาหันไปมองลู่เหอยามหลับก็รู้สึกว่าน่ารักดีเหมือนกัน ก่อนจะสลัดความคิดไร้สาระนั้นออกจากหัวไปอย่างรวดเร็ว

"ถ้าฉันสามารถตามหาสิ่งที่ติดค้างในใจก่อนตายได้แล้วให้เขาช่วยฉันคงได้มีโอกาสไปเกิดใหม่สักทีไม่ต้องมาเป็นวิญญาณเร่ร่อนแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ" ซือหยางมองลู่เหอด้วยความคาดหวังเต็มเปี่ยม

เช้าวันรุ่งขึ้น

"หาวว…" เสียงลู่เหอตื่นมาในยามเช้าเขาไม่อยากตื่นเลยอยากนอนต่ออีกสักชั่วโมงแต่คงทำไม่ได้

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเป็นอย่างแรกเห็นแจ้งเตือนข้อความจากเว็บที่เขาวาดการ์ตูนลง นอกจากข้อความของนักอ่านส่งมาด่ากับคอมเม้นท์ติเรื่องแนวทางของเรื่องนิดหน่อยก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว สายตาเขาเลื่อนไปดูเวลา

"อ๊ากก! เก้าโมงแล้วฉันโดนตาแก่นั่นหักเงินอีกแน่ ไม่ได้ๆต้องรีบแล้ว"

ลู่เหอรีบแต่งตัวอย่างเร่งด่วน ล้มลุกคลุกคลานจากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบ ไม่ได้สนใจซือหยางที่นั่งรถตามมาด้วย พอไปถึงก็โดนบ่นชุดใหญ่ตามคาด ลู่เหอได้แต่พยักหน้าแล้วพูดว่าครับ อย่างเดียว แน่ล่ะจะให้เขาพูดอะไรได้ล่ะก็เขามาสายจริงๆ