“เขาพยายามจะปล้ำหนู..” เธอฟ้องป้าอัญชันทันทีที่ท่านรับสาย สองขานั้นเดินวนไปมาที่ระเบียงด้านนอก กวาดสายตามองความมืดที่มองลงไปนั้นเห็นแต่แสงไฟแวววาวจากตึกสูงรอบๆที่อยู่ไกลๆลิบนั่น ข่มอารมณ์โกรธต่อผู้เป็นป้าอย่างสุดๆเมื่อท่านอุทานออกมาและตามด้วยเสียงหัวเราะขบขันกับเรื่องที่เธอกำลังฟ้องท่านเหมือนตอนสี่ขวบนั่นเวลาที่โดนใครแกล้งมาและให้ท่านเป็นคนจัดการให้ทุกครั้ง

“หนูไม่ตลกนะคะป้าอัญ พี่คาเอลไม่เป็นสุภาพบุรุษสักนิด เขาพยายามทำให้หนูกลัว และข่มขู่หนูเรื่องพิศตะวัน หนูพยายามปฏิเสธแล้วว่าหนูกับพิศตะวันเป็นแค่เพื่อนกัน แต่เขาไม่ฟังเหตุผลเลย..ป้าอัญ หนูไม่ชอบที่เขาทำแบบนี้..”

“ใจเย็นๆจ้ะ วสาหลานรักของป้า หนูแค่ตกใจเพราะหนูไม่ชอบผู้ชายอย่างคาเอล หรือว่าหนูห่วงว่าเพื่อนซี้ของหนูจะโดนคาเอลทำอะไรหรือ..ป้าจะบอกให้นะ อย่างคาเอลเขาไม่ต้องปล้ำใคร มีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหาเองทั้งนั้น”

“หนูไม่ได้วิ่งหาเขา! นี่ ป้าอัญไม่เชื่อหนู ?”

“ป้าเชื่อจ้ะ หนูคงไม่โกหกป้า แต่เรื่องนี้พี่คาเอล คงมีเหตุผลของเค้า”

“เขาบ้ากาม เขาหื่น..”หญิงสาวตอบออกไปเสียงเครือด้วยความเสียใจที่ป้าเข้าข้างอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด

ปลายสายนั้นถอนหายใจออกมายาวก่อนจะปลอบใจเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย

“หนูก็รีบตกลงแต่งงานกับพี่เค้าเสียสิ วสา”

“ป้าอัญ...”

“หนูคงไม่ได้อยากเป็นทอมไปตลอดหรอกใช่ไหมวสา ถ้าแต่งงานกับพี่คาเอลแล้ว ป้าขอร้องให้หนูเลิกติดต่อกับพิศตะวันเสียทีจะได้ไหม? เห็นแก่ชื่อเสียงของคาเอล ตระกูลดัลลัสมีชื่อเสียงทั่วทั้งลอนดอน เพื่อนฝูงเขามีมากมาย มันคงไม่เหมาะถ้าเพื่อนๆจะมาล้อเขาเรื่องอดีตของภรรยาที่มีคู่ขาเป็นผู้หญิงด้วยกันแบบนั้น”

“ป้าอัญ...”อีกครั้งที่พันวสาได้แต่เรียกชื่อของท่านด้วยความเสียใจ