ดาวโหลด Ebook ได้ที่เว็บ MEB นะคะ

“ขอบคุณมากค่ะ รบกวนตลอดเลย” พรสุนีติ์บอกอย่างเกรงใจ มองเพื่อนสาวที่หน้าตาสะสวยตรงหน้าแล้วหันไปมองเด็กน้อยหน้าตาน่ารักที่มีเค้าโครงที่จะสวยไม่ต่างกับคนเป็นแม่แล้วถอนหายใจ

“ทางนี้ต่างหากที่รบกวน ดูสิ ยัยหนูติดตาเผด็จแจเชียว” รดานันท์เดินตามเจ้าของบ้านไปนั่งที่โซฟาพลางมองลูกสาวตัวน้อยที่เล่นไปคุยกับพี่ชายข้างบ้านไปโดยไม่คิดจะสนใจคนเป็นแม่อย่างเธอเลยยิ้ม ๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แกไม่ได้ดื้ออะไร น่ารักมาก ๆ ด้วย ตาเผด็จเองก็ติดน้อง เลิกเรียนไม่เถลไถลไปไหนกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน” พรสุนีติ์มองเด็กทั้งสองคนอย่างเอ็นดู หากแต่เจือไปด้วยความกังวลเล็กน้อย “แล้ววันนี้คุณเมธีกลับดึกหรือเปล่าคะ”

“ดึกเหมือนเคยค่ะ” รดานันท์บอกอย่างเป็นเรื่องปกติ แต่เธอก็เข้าใจ เพราะที่สามีทำงานหนักทุกวันนี้ก็เพื่อเธอและลูก ก่อนจะถามถึงสามีของอีกฝ่าย “อ้าวแล้วคุณพิทล่ะคะ”

“เหมือนกันค่ะ งั้นเย็นนี้มากินข้าวด้วยกันสิคะ” พรสุนีติ์ชวนแต่ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบ หนูน้อยที่นั่งเล่นอยู่ไม่ไกลก็พูดแทรกขึ้น

“หนูจะกินข้าวกับพี่เผด็จค่ะ” เด็กน้อยหันมามองผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยสายตาเป็นประกาย ก่อนจะหันไปมองอ้อนพี่ชายที่นั่งทำการบ้านอยู่

“หูดีเชียว ถามพี่เขาก่อนดีไหมว่าจะให้เรากินด้วยหรือเปล่า”

“ต้องขอกินข้าวด้วยคนได้ไหมคะ” คราวนี้ไม่เพียงแค่ถาม แต่หนูน้อยต้องรักคลานขึ้นไปนั่งตักเด็กหนุ่มพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาออดอ้อน เผด็จมองแล้วอดที่จะขำไม่ได้ ยกร่างเล็กที่ตอนนี้เขาแทบจะอุ้มไม่ไหวแล้วลงจากตักก่อน เพราะโต๊ะที่เขานั่งมันแคบเมื่อโดนเบียดก็ทำเอาเขาแทบหงายหลัง

“ได้สิ ต้องอยากกินอะไรล่ะ”

“ไข่เจียวค่ะ” ต้องรักตอบเสียงใส

“ได้เดี๋ยวพี่ทำให้กิน”

“เย้...” เด็กน้อยชูแขนขึ้นพร้อมกับกระโดดโลดเต้น ก่อนจะโผเข้าไปกอดพี่ชายข้างบ้านอย่างดีใจ “รักพี่เผด็จที่สุดในโลกเลย”

“แล้วแม่ล่ะจ๊ะ” รดานันท์แกล้งทักท้วงยิ้ม ๆ

“ส่วนแม่รักมากที่สุดในสามโลกเลยค่ะ” เด็กน้อยว่าพลางกางมือออกสุดแขนพร้อมกับยิ้มกว้างจนตาหยี

“ช่างพูดจริงเชียวเด็กคนนี้” รดานันท์มองลูกสาวอย่างเอ็นดูพลางส่ายหน้า

“พี่ชายน้องสาว...” พรสุนีติ์พูดขึ้นลอย ๆ พร้อมกับจ้องเด็กสองคนที่กำลังนั่งเล่นนั่งคุยกันด้วยสายตาเจ็บปวด

“คุณพร...คุณพรคะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” รดานันท์เรียกอีกฝ่ายที่เหมือนจะใจลอย

“อะ...เอ่อ เปล่าคะ แค่รู้สึกว่าสองคนนี้รักกันเหมือนเป็นพี่ชายน้องสาวกันจริง ๆ เลย” เธอบอกเสียงแผ่วมองต้องรักสลับกับรดานันท์ด้วยสายตาสับสน แต่มันก็แค่แวบเดียวก่อนมันจะถูกปรับให้เป็นปกติ

“นั่นสิคะ เป็นความโชคดีของน้องต้องนะคะเนี่ยที่ตาเผด็จเอ็นดูมากขนาดนี้ ปกติผู้ชายวัยนี้คงไม่สนใจดูแลเด็กแบบนี้หรอกค่ะ”

“นั่นสินะคะ” พรสุนีติ์มองลูกชายกับต้องรักแล้วได้แต่ถามตัวเอง ว่าทำไม หรือเพราะสายสัมพันธ์บางอย่างได้ก่อเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

ความสัมพันธ์ระหว่างต้องรักกับเผด็จนับวันยิ่งผูกพันจากความรู้สึกแค่พี่น้องก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น และความรู้สึกนี้เองที่ต้องรักกำลังเผชิญมันในวัยสิบสามปี โดยไม่รู้เลยว่าพี่ชายข้างบ้านอย่างเผด็จนั้นรู้สึกยังไง เขาดีกับเธอเพราะเห็นเป็นแค่น้องสาวหรือมีความรู้สึกอื่นปะปนอยู่ด้วย