วันนี้ตอนบ่ายโซ่เพิ่งตื่นนอน เพราะเผลอหลับกลางวัน เขารีบวิ่งเอาไข่ที่น้าแก้วฝากซื้อกับลุงเข้มไปให้ที่บ้าน แล้วเขาก็เห็นยัยตัวเล็กกำลังนั่งดื่มนม ดูการ์ตูนบาบี้อะไรนี่แหละอยู่ ตามภาษาคนอัชฌาสัยดีจะต้องเข้าไปทักทายสักหน่อย

“นี่ก๊อตซิลล่าน้อย ทำไรอยู่อะ” ตัวน้อยไม่ตอบ ทำเหมือนไม่สนใจเขาด้วย แต่เขาเห็นว่าแก้มเธอเริ่มแดงขึ้น ฮ่าฮ่า! นี่แหละนะ ยังอ่อนหัด! หลอกกระผมไม่ได้หรอกครับ

“แม่นางน้อย อย่างอนเลยน่า วันนี้จะพาไปฐานลับที่บอกไว้ไง”

เกี้ยวตาโต กำลังชั่งใจว่าจะสนใจเขาดีไหม แต่แล้วเขาก็เริ่มนับ

“ห้า สี่ สาม สอง...”

“ไปๆ หนูไปกับโซ่นะ!” เห็นมะ! โซ่คิดเอาไว้แล้วว่าแบบนี้ต้องได้ผล

“เดี๋ยวหนูไปบอกแม่แก้วก่อนนะ” ยัยลักยิ้มพูดพร้อมทำท่าจะวิ่งไปบอกแม่ แต่เขาเบรกไว้ก่อน

“ไม่ต้อง! เธอกินนมให้หมด แล้วปิดทีวีซะ เดี๋ยวฉันไปบอกน้าแก้วเอง”

หลังจากนั้นก็เหมือนกับทุกๆ วันที่ผ่านมาในช่วงหลายอาทิตย์นี้ เขาจูงมือน้องน้อยออกไปวิ่งเล่น แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เขาจะพาเธอไปฐานลับ! และฐานลับที่ว่าก็คือ…

ลานหญ้า ทุ่งดอกไม้ ที่นี่มีต้นไม้ที่ใหญ่มากๆ อยู่ต้นหนึ่ง อายุต้องไม่ต่ำกว่าห้าสิบปีแน่ๆ เพราะลุงเข้มบอกว่า ลุงเห็นต้นไม้ต้นนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว มันต้นใหญ่มากถึงขนาดต้องใช้หลายคนโอบถึงจะล้อมรอบต้นมันได้ ฐานลับนี้อยู่ติดกับเขตบ้านของเขากับลุง ลุงเคยบอกว่านี่คือ ที่ดิน ที่ตากับยายยกให้แม่

แม่... ที่เขาแทบจำหน้าไม่ได้แล้ว ไม่น่าแปลกใจอะไร เขาไม่ได้เจอแม่มานานมากแล้ว อาจจะสามปี สี่ปี หรือมากกว่านั้นก็ไม่รู้ ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ มือเขาก็ถูกกระตุก

“โซ่ โซ่ หนูชอบที่นี่ ที่นี่สวยมากๆ เลย” ยัยตัวเล็กบอกพร้อมจูงมือเขาวิ่งขึ้นเนินไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“ก็บอกแล้วไงฐานลับๆ ฐานลับจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ”

น้องน้อยพยักหน้าเห็นด้วยอย่างจริงจังสุดๆ ไม่ได้หรอก เธอต้องแสดงความจริงจังจริงใจให้เขาเห็น เขาจะได้พาเธอมาเล่นที่นี่อีก

จากนั้นเด็กสองคนก็เล่นวิ่งไล่จับ หรือไม่ เกี้ยวก็เก็บดอกไม้ที่มีมากมายกลับไปฝากแม่ ส่วนโซ่ บางครั้งก็จับแมงปอ บางครั้งก็นอนมองท้องฟ้าเฉยๆ โดยมีเด็กหญิงตัวน้อยพูดจาเรื่อยเปื่อยอยู่ข้างๆ

มีอยู่วันหนึ่งฮอร์โมนของเขามันพลุ่งพล่าน โซ่อยากเล่นอะไรแรงๆ แบบลูกผู้ชาย เลยไม่ได้ไปพาเกี้ยวออกมาเล่นด้วยกัน วันนี้เขามีนัดแล้ว กับเดอะแก๊งสามสหาย ‘ไอ้เท่ง ไอ้เอ ไอ้กบ’ แต่ขณะที่เขากำลังจะวิ่งออกไปจากซอย วิญญาณอาฆาตตัวน้อยก็เห็นเข้าพอดี

“โซ่ โซ่รอด้วย!” วันนี้เกี้ยวออกมาซื้อของกับแม่ที่กลางซอย เธอมีอมยิ้มด้วยแหละกำลังคิดว่าจะขอแม่ซื้อไปให้โซ่อันหนึ่งก็เห็นเขาเข้าพอดี

“ไม่ได้! วันนี้เธอไปด้วยไม่ได้ เราจะเล่นกันแบบลูกผู้ชายแมนๆ เจ็บมากนะ”

“ทำไมๆ ไม่ได้หรือ หนูอยากไป หนูอยากไปกับโซ่นะ นะ เล่นด้วยกัน” เธออ้อนพร้อมยิ้มหวานโชว์ลักยิ้มท่าไม้ตาย

โซ่เห็นแบบนั้นก็รู้ตัวทันที ว่าตกหลุมพรางยัยตัวเล็กอีกแล้ว เขาถอนหายใจ

“อย่าร้องไห้ขี้มูกโปร่งก็แล้วกัน”

หลังจากนั้นไม่นาน เรื่องราวในวันนี้ก็กลายเป็นตำนาน วิญญาณอาฆาตน้อยจอมโหยหวน

"เฮ้ย! ไอ้โซ่ เอ็งพาเกี้ยวมาด้วยทำไมวะ เราจะเล่นกันโหดๆ โหดมากนะเว้ย" กบเอ่ยเตือน

ลูกสมุนที่เหลือ "ใช่ๆ"

"ไม่ได้จะให้เล่นด้วยสักหน่อย แค่พามานั่งดูเฉยๆ" โซ่พูดเสร็จก็หันไปบอกคนตัวเล็กข้างๆ

“เธอนั่งดูไปนะ อย่ามากวนพวกเราเวลาเล่นไปนั่งตรงโน้นไป"

"ไม่ ไม่ หนูอยากเล่นด้วยกะทูกโค้นนะ นะ ให้หนูเล่นด้วย" เกี้ยวเด็กสุด แต่ไม่อยากถูกกันออกนอกวง เธอจะเล่นกับพี่ๆ พวกนี้ เธอมีไม้ตายโอกาสสุดท้ายมาด้วย

"นี่!" เธอกำอะไรบางอย่างออกมาแล้วแบมือให้สี่สหายดู

"ถ้าให้หนูเล่นด้วย หนูจะให้ลูกอมนะ ให้ทูกโคนเลยจ้า" อันที่จริงแม่แก้วให้มาแบ่งเพื่อนเล่นนี่แหละ เธอแค่ฉวยโอกาสเท่านั้น ไหนๆ ก็ต้องให้อยู่แล้ว

"มาๆ มาเล่นกะพี่เลยน้องรัก" เอพูดทันที

"ใช่ๆ มาเล่นด้วยกันเลยเกี้ยว" กบกับเท่งบอกพร้อมกัน แถมทำตาโตอย่างเก็บอาการไม่อยู่

เกี้ยวยิ้มร่าทันทีที่ได้ยิน แต่เหมือนจะขาดคำอนุญาตจากใครบางคน เธอเลยชะงักเท้าที่กำลังจะวิ่งเข้าไปร่วมวง แล้วหันกลับมามอง

‘โซ่ยืนนิ่ง ไม่หือ ไม่อือ’ เกี้ยวเห็นท่าทางไม่ดีเลยรีบอ้อน

"นะนะ โซ่นะ หนูจะไม่ร้องไห้ จริงๆ นะ!" เธอออดอ้อนทำตาปริบๆ

"เอาน่าไอ้โซ่ ให้น้องมันเล่นด้วยเหอะ เราก็แค่เล่นกะน้องเบาๆ" เท่งบอกก่อนเดินมากอดคอโซ่ แอบกระซิบกระซาบไม่ให้คนตัวเล็กได้ยิน

"ไม่ต้องปาไปทางเกี้ยวก็ได้นี่หว่า แกล้งๆ เล่นด้วยอะ เอาน่า นะ"

"เอ็งจะอะไรนักหนาวะไอ้โซ่ สงสารเด็กมัน ดูดิ! ตาปริบๆ น่าสงสารจะตาย" กบสนับสนุน

โซ่หันไปมองยัยแก้มแดงที่เม้มปากขอร้องอยู่ข้างๆ เขาเบื่อมาก! เบื่อตัวเอง! สุดท้ายเขาก็ใจอ่อน

"เฮ้อ ก็ได้ แต่ว่า..."

"ได้ ได้ หนูทำ ตกลงจ้า" เกี้ยวรีบบอก

"ร้องไห้ขึ้นมา ฉันไม่โอ๋นะ ไม่สนใจด้วย เพราะฉะนั้นอย่ามางอแงทีหลังก็แล้วกัน"

จากนั้นทุกคนก็เริ่มเล่นกัน การละเล่นสุดโหดของพวกเขาวันนี้ก็คือ บอลบูชายัญ กติกาง่ายๆ ลูกบอลหนึ่งลูก ใครเก็บบอลได้ คนนั้นก็ปาใส่คนอื่นที่เหลือ ใครโดนสามครั้งก่อนจะต้องโดนคนที่เหลือปาบอลใส่รอบวง ความชุลมุนวุ่นวายก็บังเกิดทันทีที่เริ่มเกม

"ไอ้โซ่ได้บอล มันปาละโว้ย! ปามาแล่วๆ"

ฟิ้ว! ปัก! โอ๊ย! โดนหัวใครไม่รู้สักคนในสามเกลอ น่าจะเป็นกบ

"เฮ้ยๆ หลบเร็ว! ไอ้เอเก็บบอลได้ๆ"

"ฮ่าๆ ๆ อย่าหนีเลย มาให้พี่ปาซะดีๆ ไอ้น้อง"

ฟิ้ว! พลาด! ไม่โดนใครเลย

"อ่อนเป็นบ้าเลยว่ะไอ้เอ เขาเรียกว่า วืด! ฮ่าฮ่าฮ่า! โอ๊ย!"

"ฮึ! สม มัวแต่ยืนเอ๋อ ก็โดนไปซะ!"

"เล่นทีเผลอนี่หว่า ไอ้โซ่!"

การปาบอลดำเนินต่อไป โดนกันไปคนละทีสองที สนุก! สนุกมาก สนุกจริง ๆ แต่เกี้ยวได้แค่ยืนดู ไม่มีใครปาบอลมาทางเธอเลย ไม่ได้การล่ะ เธอต้องมีส่วนร่วมให้จงได้ ไวเท่าความคิด เท้าน้อยๆ วิ่งเข้าไปกลางวงล้อมทันที

ช่วงขณะนั้นโซ่เก็บบอลได้ ไม่ใช้สมองใดๆ มีแต่กำลัง และความสะใจเท่านั้น เขาปาบอลออกไปเต็มแรง สาบานได้! เขามองไม่เห็นจริงๆ

ฟิ้ว! ว้าก! ปัก! ตุ้บ!

เฮ้ย!!!

เงียบฉี่...

ฮึก ฮึก ฮึก โฮ!!! เสียงร้องไห้ดังสนั่นหวั่นไหว หัวใครบางคนเริ่มโนแล้ว

จุดจบสายโหดก็มักจะลงเอยเช่นนี้ โซ่แอนด์เดอะแก๊งนั่งตัวลีบคุกเข่ารอบทลงโทษอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

"ใคร!? ใครที่ทำน้อง บอกมาเลยนะ!" พูดจบก็หยิบไม้เรียวฟาดโต๊ะ เป็นลุงเข้มที่ตะคอกถามพวกตัวแสบทั้งหลาย

ไม่มีใครตอบ มีแต่เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของแม่

"พี่เข้มไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เด็กๆ เล่นกัน เรื่องแบบนี้มันก็ปกติ เกี้ยวเองก็ไม่เป็นอะไรมากแค่หัวโนนิดเดียวเอง" พวกที่เหลือพยักหน้าเออออเห็นด้วยอย่างยิ่ง

"ไม่ได้! พวกมันห่วงแต่เล่น ไม่ดูแลน้อง ดูซิ โธ่! ยัยหนู หัวโนเป็นลูกมะนาว" ไม่พูดยังไม่เท่าไหร่ พอพูดขึ้นมา ยัยหนูที่ว่าก็น้ำตาร่วงแหมะๆ

โซ่แอบมองอยู่ เห็นยัยลักยิ้มเม้มปากแน่น น้ำหูน้ำตาไหล เขาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

"ผมปา! ผมปาบอลโดนน้องเอง" โซ่บอกทุกคน สหายทั้งหลายที่คุกเข่าอยู่ด้วยกันรีบสนับสนุนทันที

"ใช่ๆ พวกเราเล่นกัน ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะน้าแก้ว จริงๆ นะลุงเข้ม" กบบอก

โซ่คิดในใจ นี่สิวะมิตรภาพลูกผู้ชาย! เขาไม่ทันได้ชื่มชมน้ำจิตน้ำใจของคำว่าเพื่อนนานนัก ไอ้กบก็พูดต่อ

"แต่คนปาคือ ไอ้โซ่! ผมเห็นจะจะกะตาเลยลุงเข้ม"

"จริงๆ ฮะ ไอ้โซ่ปาชัวร์ๆ ไม่มั่วนิ่มครับ ผมเห็นๆ" ไอ้เท่ง

"น้องกลิ้งเลยฮะ มันปาโดนหัวน้องเลยน้าแก้วผมสาบานได้!" ไอ้เอยืนยัน เอคิด ถ้าไม่โดนหัวน้องก็ต้องหัวมันนี่แหละ พูดแล้วก็ขนลุก!

"ไอ้เพื่อนเวร!" โซ่เกรี้ยวกราด ขอกระทืบพวกมันสักทีสองทีเถอะ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ เสียงลุงเข้มก็ตวาดขึ้นซะก่อน

"ไอ้โซ่! เอ็งทำน้องเหรอ มานี่เลย มาให้ข้าฟาดก้นซะดีๆ!"

เอาวะ! ลูกผู้ชาย กล้าทำ กล้ารับ! คนอย่างไอ้โซ่โดนหวดแค่นี้ สบาย

ป้าบ! หวายแรกลงก้น สามเกลอที่เหลือถึงกับกลืนน้ำลาย

ป้าบ!! ครั้งที่สอง เด็กหญิงตัวน้อยเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน แต่คนที่โดนหวายลงก้นยังคงเงียบไม่ร้องสักแอะ

ป้าบที่สามกำลังจะตามมา แต่แล้วก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นซะก่อน

"แง! ลุงจ๋า ลุงเข้มขา อย่าตีโซ่ อย่าตีโซ่เลย หนูแค่อยากเล่นกะพวกพี่ๆ หนูไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้วจริงๆ นะ โฮ! ฮึก ฮึก" พูดไปก็ร้องไปพยายามกลั้นน้ำตาสุดชีวิต แต่พอมันสะอื้นมันก็หยุดไม่ได้ เกี้ยวรีบผละจากอกแม่วิ่งไปกอดขาลุงเข้ม แล้วเงยหน้ามอง

หน้าตาเด็กน้อยแดงแจ๋ ตาบวม หัวโน ดูน่าสงสารมาก ทำเอาลุงแก่ๆ ใจอ่อน ไอ้เขาล่ะก็อยากมีหลานตัวน้อยๆ น่ารักๆ แบบนี้กะเขาสักคน ได้มาหนึ่งหน่อ ดีแต่สร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน! ดู๊ดู! มันทำน้องซะหัวโนขนาดนี้

ในเมื่อมีคนตัวเล็กเบิกทางให้ ลูกผู้ชายตัวจริงที่เหลือก็รีบเสริม

"ลุงเข้มตีพวกผมด้วยก็ได้ พวกผมไม่ระวังกันเอง" เอบอก ตอนแรกกะจะให้ไอ้โซ่รับกรรมคนเดียว ใครจะไปคิด ว่าลุงเข้มแกจะมือหนักขนาดนี้

"ใช่ๆ พวกเราด้วยครับลุง" เท่งบอกต่อ

"พวกเราไม่ได้ตั้งใจฮะ" กบพูดพร้อมก้มหน้าก้มตายอมรับผิด

ท้ายที่สุดแล้วแก้วก็ออกหน้าไกล่เกลี่ยให้พวกเด็กๆ จบเรื่องจบราว โดนตีก้นอีกแค่คนละป้าบเบาๆ เท่านั้น

หลายวันต่อมา คนบางคนนั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

"เฮ้อ..." แล้วก็ "เฮ้อ..."

"โอ๊ย! ไอ้โซ่ เอ็งจะถอนหายใจทำไมนักหนาวะ ขนาดแม่ข้ายังไม่ถอนหายใจบ่อยเท่าเอ็งเลย" เท่งพูดขึ้นมา

"เออ นั่นดิๆ เป็นอะไรของเอ็งวะ" กบถาม

"ไม่มีอะไร ก็แค่เซ็งๆ แล้วนี่ไอ้เอหายหัวไปไหน" โซ่ถามหาสหายร่วมก๊วนอีกคน

"แม่มันให้ไปเรียนพิเศษ ใกล้จะเปิดเทอมแล้วนี่หว่า" เท่งบอก

จริงด้วย ใกล้เปิดเทอมแล้ว โซ่คิดอะไรขึ้นมาได้ก็ขอแยกวงจากเพื่อน แล้ววิ่งปรู๊ดหายไปทันที เขาวิ่งมาบ้านเด็กน้อยคนหนึ่ง เด็กน้อยที่เขาอยากเจอมาตั้งหลายวันแล้ว แต่ไม่กล้า อาจจะโกรธด้วยนิดหน่อย ไหนบอกไม่ร้องๆ เป็นไงล่ะ เขาคิดไว้อยู่แล้ว ว่าเรื่องมันต้องเป็นแบบนี้

เฮ้อ ช่างมันเถอะ ไม่เห็นหน้าตั้งหลายวันไม่รู้หัวหายโนรึยัง เขาเจอน้าแก้วที่หน้าบ้าน เขาสวัสดีแล้วขอเข้าไปเล่นกับน้อง น้าแก้วไม่ได้โทษเขาที่ทำน้องหัวโน เอาล่ะ! ทางสะดวก เขาเดินเข้าไปในบ้านอย่างสง่าผ่าเผย

นั่นไง! เขาเห็นเป้าหมายแล้ว! ต้องเลือกใช้คำพูดดีๆ หน่อย

“ไงจ๊ะ หัวไม่โนเท่าไหร่แล้วนี่" สุภาพใช้ได้!

ยัยตัวเล็กสะดุ้ง แล้วหันหน้ามามองเขา เม้มปากแน่นเห็นลักยิ้มผลุบๆ โผล่ๆ แก้มก็เริ่มเป็นสีชมพูเข้มขึ้น

"ฮ่าฮ่าฮ่า!" เขาอารมณ์ดีขึ้นทันตาเห็น

"เอาน่า ในอนาคตอาจจะขี้เหร่นิดหน่อย ไม่เป็นไรหรอก อย่าเศร้าไปเลย" เขาแกล้งขึ้นเสียงสูงแบบจงใจ

เกี้ยวได้ยินแบบนั้น ก็เม้มปากแน่นขึ้น คอยดูนะ เธอจะไม่ตอบ ไม่สนใจเขา ดูซิ! ทำเธอขี้เหร่ขนาดนี้ อีกหน่อยมีลูกมะนาวบนหัว ไม่มีเพื่อนเล่นจะทำยังไง พูดแล้วก็รู้สึกน้อยอกน้อยใจขึ้นมา น้ำตาพาลจะไหล

"นี่ๆ" โซ่พูดพลางขยับไปนั่งบนโซฟาใกล้ๆ คนตัวน้อย แต่คนตัวน้อยก็เขยิบหนีไปนั่งติดที่เท้าแขนอีกด้านของโซฟา

"งอนอะไร ความผิดเธอเองไม่ใช่รึไง บอกแล้วไม่เคยฟัง ดันทะเล่อทะล่าเข้ามาให้ปาหัวโนซะได้ เฮ้ย! อย่าร้องๆ" เขารีบร้องบอกทันทีที่หนูแก้มแดงข้างตัวน้ำตาเริ่มคลอเบ้า

จากนั้นเด็กสองคนก็นั่งเงียบกันไปสักพัก...

เขาโตกว่า โซ่คิด

"มา..." เขาบอกยัยตัวเล็ก แต่เธอทำหน้างงๆ

"มาสิ เขยิบมาให้ดูหัวหน่อย เดี๋ยวเป่าให้ฟู่วเดียวก็หายแล้ว นี่ไม่ได้โม้นะ ฉันเรียนวิชามาจากหลวงปู่เค็ม” ฮ่าฮ่าฮ่า! หลอกหรอก ปู่คง ปู่เค็มอะไร นี่มันมุขตลกในทีวีที่ดูเมื่อวันก่อน ยัยลักยิ้มดูแต่บาร์บี้จะไปรู้เรื่องอะไร

เด็กหญิงตัวน้อยได้ยินก็ชั่งใจ จริงรึเปล่า!? ต้องโกหกหนูแน่ ตะ... แต่ว่า เมื่อวานก่อนเขาโดนตีหนักมากๆ เสียงดังจนเธอต๊กกะใจเลยนะ แต่วันนี้เขาดูปกติมากเลย ว่าแล้วก็เหลือบๆ มองเขาสักหน่อย

อืม... ปกติจริงด้วย!

"เร็วๆ อย่าลีลา"

เอาไงดี? เกี้ยวตัดสินใจ ให้เขาเป่าให้อาจจะหายก็ได้ ถ้าหายเธอจะได้ออกไปวิ่งเล่นกะเพื่อนๆ ช่วงนี้เธอไม่ได้ออกไปไหนเลย เขาไม่มา แม่แก้วก็ไม่ว่าง

เขยิบ... เขยิบ... คนตัวน้อยค่อยๆ คลานบนโซฟาไปหาเด็กชาย

ชนะแล้วโว้ย! โซ่คิดในใจ

"ไหนดูซิ" เขาค่อยๆ แหวกผมยัยตัวเล็กออกเพื่อดูฝีมือที่เขาทำไว้

อืม.. ใกล้หายแล้ว! แค่ช้ำนิดหน่อย

"โอม เพี้ยง! หลับตาๆ เดี๋ยวจะลงคาถาละ" ยัยตัวเล็กรีบทำตามคำสั่งทันที ฮ่าฮ่าฮ่า! เชื่อฟังจริงวุ้ย เขาแกล้งท่องมั่วๆ แล้วเป่าเพี้ยงลงไปอีกที

"หายละ"

พอได้ยินโซ่บอกแบบนั้น เกี้ยวก็ยกมือป้อมๆ ขึ้นจับหัวที่โนของตัวเอง

"หายโนแล่ว หัวหนูหายโนแล้วเหรอโซ่ นี่โซ่ โซ่ หัวหนูหายแล้วใช่มะ ใช่มะ!" เธอดีใจไม่ไหวแล้ว

โซ่กลั้นยิ้ม "ช่าย! ช่าย! ชั่ย! หายแล่ว เอาล่ะ ออกไปเล่นได้แล้ว ไปด้วยกันมะ"

"ม่ายเอา"

"ทำไม!"

"ก้อ... ก็ เดี๋ยวหัวหนูโนอีก" ไม่ได้นะ เขาเพิ่งเป่าให้หายไปหยกๆ ยังไงก็ไม่เล่นกะเขา

"ตะ... แต่ว่า โซ่พาหนูออกไปเล่นข้างนอกได้ไหม หนูจะไปเล่นที่ลานหมู่บ้าน"

หนอย! ยัยเด็กนี่ เขารึอุตส่าห์จะเล่นด้วย ดันจะให้เขาพาออกไปเล่นกับคนอื่น!

"ไม่ได้!" เขาบอกพร้อมลุกหนีทันที แต่ยัยตัวเล็กก็รีบตามมาดึงมือเขาไว้

"หนู หนูไม่อยากเล่นกะโซ่ ก็โซ่บอกว่า ไม่ให้หนูเล่นด้วย ถ้าเล่น จะ... จะร้องไห้ขี้มูกโปร่ง"

มาเชื่อฟังอะไรวันเน้!

"นั่นมันเรื่องเมื่อวานก่อนโน้น ไม่เหมือนกัน วันนี้ไม่เล่นปาบอลแล้ว"

"งั้น งั้นโซ่มาเล่นขายขนมกะหนูนะ หนูจะขายขนมครก นะโซ่นะ มาเล่นขายขนมกัน"

เขาได้ยินก็กำลังจะปฏิเสธด้วยวิถีลูกผู้ชายหัวใจแกร่ง แต่ทันทีที่เห็นแววตาอ้อนวอนนั่น…

จบสิ้นแล้ว...

ลาก่อนนะ... ลูกผู้ชายลายพาดกลอน!

By HoneyToastHT.