ตอนที่ 24 ตำนาน

ทุกท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเล่าหรือเปล่า?

เรื่องเล่าต่างๆไม่ว่าจะเป็นนิทาน ตำนาน ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมาทั้งหมด...

บางเรื่องก็สนุก บางเรื่องก็ได้แง่คิด

...บางเรื่องก็น่ากลัว

แต่เรื่องเล่าที่มันเป็นความจริงนั้นมันไม่มีหรอก... ผมเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น...

แต่ตอนนี้ผมขอถอนคำพูด...

ในตอนนี้กำลังติดอยู่ในสถานที่ใดก็ไม่ทราบ... ผมเห็นแต่ภาพสลัวๆเท่านั้น

แต่ตอนนี้ผมกำลังนอนอยู่บนใยแมงมุมขนาดใหญ่และกำลังตกอยู่ในอันตรายสุดๆเลย...

รอบข้างก็มีซากใยที่ถูกพันเอาไว้...

โดยสิ่งที่อยู่ข้างในแค่เดาก็น่าจะรู้ว่าคืออะไร... เพราะว่ามีชิ้นส่วนของสิ่งที่อยู่ข้างในยื่นออกมาด้วย...

ชิ้นส่วนที่ยื่นออกมานั้นเป็นโครงกระดูกมือ และซากเนื้อหนังมนุษย์ที่แห้งสนิทแล้ว

ให้เดาว่าด้านใจต้องเป็นซากศพแห้งๆ ไม่ก็ซากโครงกระดูก...

“….”

“จอมเวทย์แห่งแสง... เจอของหายากเข้าให้ซะแล้ว...”

Credit:Cosaten

ผมเจอกับหญิงสาวผมดำโดยบังเอิญระหว่างที่มาฝึกพลังเวทย์กับพี่แองและอาจารย์...

ถึงเธอจะเหมือนกับมนุษย์ทุกระเบียบนิ้ว...

แต่สิ่งที่แตกต่างก็มีขาแมงมุมที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของเธอที่คอยถักใยพันรอบๆตัวผมไม่ให้ออกไปไหน... กับพลังปีศาจเวทย์สีดำเข้มที่แผ่ออกมารอบๆจนน่าอึดอัด..

เป็นปีศาจที่มีพลังสูงมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย...

“....”

ผู้หญิงชุดดำสวมชุดกิโมโนกำลังกอดผมเอาไว้ ไม่ให้ผมหนีไปไหน ก่อนจะค่อยๆกระซิบข้างๆหูผม

“อืม... ถึงจะตัวเล็กไปหน่อยแต่กลิ่นน่าอร่อยจริงๆเลย... พี่สาวขอกินแขนกับขาอย่างละข้างคงไม่มีปัญหานะ...”

“…!!”

เธอพูดจบก็ใช้จมูกดมตัวผมฟุดฟิด แล้วก็ค่อยๆเลียส่วนแขนของผมเหมือนกับกำลังจะลิ้มรสอาหาร...

ผมก็อยากจะพูดสวนกลับอยู่หรอกว่าไม่ได้... แต่มันติดตรงที่ทั้งมือเท้าและปากของผมถูกใยของแมงมุมที่โคตรจะเหนียวพันเอาไว้จนขยับไม่ได้

ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ได้เลย ขัดขืนไม่ได้ด้วย...

เวทย์มนต์ใช้ไม่ได้ด้วย...

ผมไม่น่าหลงทางเลยให้ตายเถอะ...

ท่านอาจารย์!! พี่แอง!!

ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!

…..

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 ชั่วโมงก่อน

ผมได้มาฝึกพลังเวทย์กับพี่แองและอาจารย์ เป็นคอสพิเศษที่จำเป็นต้องมาที่นี่โดยเฉพาะ

“ลูม!! เดินไหวหรือเปล่า? มาขี่หลังพี่ก็ได้นะ!”

พี่แองพูดด้วยความเป็นห่วง

“... พี่แองทั้งแบกชุดเกราะทั้งหิ้วอุปกรณ์ตั้งแคมป์ทั้งหมดมาด้วยแบบนี้... เดี๋ยวจะไปเป็นภาระพี่เปล่าๆ...”

อันที่จริงผมก็อยากช่วยอยู่หรอก...

แต่แรงผมในตอนนี้...

ก็อย่างที่เห็นแหละครับ...

แค่พยุงร่างของตัวเองให้ขึ้นเขามาตามพี่แองกับอาจารย์ให้ทันนี่ก็หืดขึ้นคอแล้ว...

เพราะไอ้การที่ผมดื้อไม่ฝึกพลังSearเลย ทำให้ตอนนี้แค่เดินขึ้นเขาก็ลำบากโคตรๆ...ไม่ต้องถามนะว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่มีปัญหาแบบผม...

ก็อาจารย์สามารถลอยตัวได้ด้วยความสามารถของพลังลม แต่ผมนั้นเป็นธาตุแสง...ไม่มีความสามารถแบบนั้นหรอก

“ลูมไม่เป็นภาระพี่หรอกน่า... พี่ออกจะชอบด้วยซ้ำ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ยังเดินไหว”

ถึงพี่จะพูดว่าชอบก็เถอะ แต่เราจะไปเพิ่มภาระให้พี่ไม่ได้หรอก...

แล้วทำไมพี่ต้องทำหน้าหมดอาลัยตายอยากแบบนั้นล่ะ!!

“อืม... งั้นพักก่อนก็ได้ แล้วจะได้เล่าด้วยเลยว่าทำไมต้องลำบากเดินทางไกล ข้ามเขามา2-3ลูกเพื่อจะมาฝึกที่นี่ด้วย”

“ค่ะอาจารย์!”

ในที่สุดก็ได้พักซักที!!

ผมกับพี่แองหาก้อนหินก้อนใหญ่แถวนั้นเป็นที่นั่งชั่วคราวก่อนจะนั่งลง

ป่าแห่งนี้เป็นป่าที่ให้ความรู้สึกที่ทั้งเย็นสบาย ไร้ซึ่งเสียงนกร้อง ไร้ซึ่งสัตว์ป่า แม้แต่สัตว์เวทย์ซักตัวยังไม่เห็น...

มันช่างเงียบสงบ..

เงียบเกินไป...

“ป่าแห่งนี้ เป็นแหล่งรวบรวมพลังเวทย์ ทำให้ผู้ฝึกเวทย์นั้นจะแข็งแกร่งขึ้นเร็วมากหากมาฝึกกันที่นี่”

“แล้วทำไมอาจารย์ไม่พามาฝึกแต่แรกล่ะคะ?”

ผมถามด้วยความสงสัย…ถ้ามันดีขนาดนั้นทำไมอาจารย์เพิ่งจะพาผมกับพี่แองมาฝึกกันเอาป่านนี้

“นั่นก็มีเหตุผลอยู่นิดหน่อย... เกี่ยวกับตำนานบนเขานี้น่ะสิ”

ตำนาน?

“ปีศาจที่อยู่ในยุคของจอมมารรุ่นแรกฉายา The Queen of Spider เห็นว่าเคยอยู่บนเขาลูกนี้มาก่อนเลยกะว่าน่าจะฝึกให้เก่งพอจะหนีได้ก่อนถึงจะมาฝึกน่ะ”

Credit: Torigoe Takumi

“จอมมารรุ่นแรก... ตำนานนี้ผ่านมากี่ปีแล้วคะอาจารย์”

“ประมาณ2000ได้แล้วล่ะ แต่ก็นะ อาจารย์คงกังวลไปเองแหละ ผ่านมา2000ปีแล้วใครมันจะมาอยู่แต่บนเขาลูกเดียวซ้ำซากแบบนี้ล่ะจริงไหม?”

ผมพยักหน้าเห็นด้วย

ไอ้การที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนเขาที่ไม่มีสัตว์ป่าหรือแม้กระทั่งสัตว์เวทย์เพื่อจับมาเป็นอาหารเลยเนี่ยมันแทบเป็นไปไม่ได้เลย

แถมยังเพิ่งผ่านมาเป็น2000ปีแล้ว

ตำนานก็คงเป็นได้แค่ตำนานล่ะนะ...

นั่นคือสิ่งที่ผมคิดเมื่อ3ชั่วโมงก่อน...