"วันนี้เหมือนเดิมนะ"

เสี่ยโชคเอ่ยกับภาคินเสร็จแล้ว ก็ควักมือเรียกพนักงานเสิร์ฟมารับออเดอร์ ไม่นานนักร่างบางคุ้นตาก็ก้าวขึ้นมายังชั้นสอง

"พี่โชคจะสั่งอะไรหรือคะ"

ตังเมหยุดยืนไม่ไกลจากโซฟาที่หมอภาคินนั่ง จึงทำให้เขาเห็นใบหน้าเธอได้ชัดเจน และจำหล่อนได้ว่าเป็นนักศึกษาสาวที่พาพ่อมาโรงพยาบาลคนนั้นเอง

หมอภาคินดูดบุหรี่พลางมองดูเธอเงียบ ๆ ในขณะที่หญิงสาวไม่รู้ตัว และจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ

"เดี๋ยวไปบอกเด็กให้ยกเครื่องดื่มขึ้นมา แล้วเอากับแกล้มมาให้พี่สักสองสามอย่างนะ"

เสี่ยโชคสั่ง

"ค่ะ พี่โชค"

ตังเมรับคำ

เมื่อหญิงสาวแล้วเดินหายลับไปแล้ว หมอภาคินจึงเอ่ยถามว่า "แกรับเด็กใหม่เหรอ ทำไมคนนี้ฉันไม่เคยเห็นหน้า"

"ไม่ใช่เด็กใหม่ แต่เป็นเด็กพิเศษ"

เสี่ยโชคตอบ

หมอภาคินขมวดคิ้ว "เด็กพิเศษ.... เด็กแกหรือไง"

"ไม่ใช่โว้ย ไอ้นี่ กันถอดเขี้ยวเล็บแล้ว อย่าไปพูดแบบนี้ให้แจงได้ยินเชียวนะ ไม่งั้นกันไม่ได้นอนกอดเมียแน่"

อดีตเพลย์บอยอย่างเสี่ยโชคโวยวายอย่างร้อนรน เพราะตังเมนับว่าเป็นเด็กสาวที่สวยดึงดูดเพศตรงข้ามจริง ๆ หากเขายังไม่แต่งงาน ก็คงจะต้องจีบเธอไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้

"ไม่ใช่เด็กเอ็ง แล้วพิเศษยังไงวะ "

"น้องคนนี้ชื่อตังเมเป็นน้องสายรหัสเมียกันเว้ย แจงฝากมาให้ทำงานที่ผับ เพราะน้องกำลังเดือดร้อนอยากหางานพิเศษทำเพื่อหาเงินไปรักษาพ่อ"

ภาคินรับฟังเงียบ ๆ สายตาคมกริบของนายศัลยแพทย์มือหนึ่งจับจ้องไปที่ร่างบางของหญิงสาวที่กำลังตกเป็นประเด็นสนทนา

............................จบตอนนนนนนนนน............................

เดี๋ยวตอนเย็นมาต่อกันนร้าาาาาาาา

ฝากกดไลค์ กดหัวใจ กดเข้าชั้นดด้วยนะคะ