ตอนที่ 1 ชีวิตห่วยได้ด้วยมือเรา

ตั้งแต่เด็กจนโต ลูกบัวเกิดมาในครอบครัวไทยแท้ฐานะปานกลางที่แม่สั่งสอนมาเสมอว่าต้องกตัญญูรู้คุณ เพราะฉะนั้นเมื่อเรียบจบมหาวิทยาลัยและได้รับเงินเดือนเดือนแรก เธอก็เต็มใจยกเงินเดือนทั้งเดือนให้ที่บ้านไป แต่มันกลับไม่จบลงแค่นั้น ครอบครัวเธอกดดันอยู่เรื่อยๆ ว่าลูกเพื่อนข้างบ้านให้เงินพ่อแม่เท่านั้นเท่านี้ จากที่แต่ละเดือนเธอให้เพียงหลักพันต้นๆ ก็เริ่มหนักเข้าจนกลายเป็นหลักพันปลายๆ จนหญิงสาวต้องใช้จ่ายอย่างกระเบียดกระเสียน พอเธอลองทดรายรับรายจ่ายแล้วก็พบว่าเงินเดือนของตัวเองส่วนใหญ่ได้ให้ที่บ้านไปเกือบหมด เธอก็ตัดสินใจลองเจรจากับครอบครัว

แต่เรื่องมันไม่ได้เป็นไปตามที่เธอคาดหวัง เพราะว่าครอบครัวที่ได้รับเงินจากเธอมาโดยตลอดไม่มีทางเข้าใจสถานการณ์ของเธอหรอก หรือเรียกอีกอย่างก็คือไม่ต้องการทำความเข้าใจเรื่องสภาพคล่องทางการเงินของใครหน้าไหนทั้งนั้น ตราบที่การสนใจนั้นจะทำให้สภาพคล่องทางการเงินของครอบครัวลดลง

หญิงสาวได้แต่จำยอมอยู่ในสภาพชีวิตแบบนั้นโดยไม่อาจปริปาก กระทั่งช่วงวัย 24 ปี เธอได้พบกับผู้ชายหนังตาดีคนหนึ่ง ที่ภายหลังก็ได้กลายมาเป็นสามีของเธอ เหมือนจะโชคดีที่ได้พบกับเขาทำให้เธอสามารถออกจากครอบครัวมาได้ ซึ่งก็ออกไปได้แต่ตัว ค่าสินสอดที่ฝ่ายชายยกให้ตอนมาสู่ขอไม่ได้ตกถึงเธอแม้แต่บาทเดียว แต่ช่างมันก็ได้ เธอมีเขาก็มีความสุขดีแล้ว แค่นี้ก็คงพอ เธอไม่ต้องการอะไรในชีวิตอีกแล้ว

ลูกบัวรู้สึกแบบนั้นได้อยู่เพียงสองปีเท่านั้น เธอแต่งงานตอน 25 ปีและตอนนี้อายุ 35 ปี เวลาสิบปีที่ผ่านมานั้น หากลบสองปีแรกทิ้งไปก็เป็นเวลากว่าแปดปีที่เธอรู้สึกถึงความทุกข์ทรมาน

คุณทิมเป็นเหมือนผู้ชายในฝันแค่สองปีแรก หลังจากนั้นเขาก็เป็นได้แค่ผู้ชายที่นรกส่งมาให้อยู่ในชีวิตเธอ

"คุณทิม ขอบัวทำความสะอาดตรงนี้หน่อยได้ไหมคะ"

ชายหนุ่มตัวสูงขายาว รูปร่างของเขาดูดี หน้าตาก็ดีไม่แพ้กัน เขายกขาขึ้นค้างไว้พร้อมพูดด้วยท่าทางรำคาญ

"จะทำอะไรก็รีบๆ ทำ"

เธอก้มหน้าก้มตาปัดกวาดเช็ดถูบ้านเดี่ยวสองชั้นจนเอี่ยมอ่องเหมือนปกติ ขณะที่เสร็จจากชั้นสองและกำลังจะลงไปข้างล่าง เธอก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถพร้อมกับเสียงตะโกนลั่น

"บัว! มาเปิดประตูบ้าน!!!" เสียงเรียกของเขาทำให้เธอต้องรีบวิ่งลงไปที่ประตูหน้าบ้าน เธอเปิดประตูออกกว้างทั้งสองด้าน ทิมขับรถ BMW สีเหลืองออกไปโดยไม่มีแม้คำร่ำลา หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ

สภาพของเธอโทรมลงทุกวัน ไม่ได้สะสวยเหมือนตอนสาวๆ ทิมไม่แตะต้องตัวเธอมานานมากจนจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แถมการที่เธอไม่ได้ทำงานก็ทำให้แทบไม่มีสังคมอะไรเลย วันๆ เธอทำเพียงแค่อยู่บ้าน ดูแลบ้าน ทำกับข้าว ซึ่งสามีของเธอก็ให้เงินไว้ใช้จ่ายแบบพอดีๆ ลูกบัวได้แต่กล้ำกลืนฝืนทนสภาพของตัวเองที่ไม่ต่างอะไรไปจากคนรับใช้ และยิ่งทิมมีชื่อเสียงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเก็บเธอไว้มิดชิดมากขึ้นเท่านั้น ขณะที่เขาออกไปโลดแลดอยู่ในโลกของวงการบันเทิง ท่ามกลางข่าวซุบซิบว่าเขามีความสัมพันธ์กับดาราสาวมากหน้าหลายตา

ลูกบัวได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือ เป็นเครื่องของสามีของเธอ เขาน่าจะลืมเอาไว้ เธอถือวิสาสะรับสาย

"สวัสดีค่ะ"

"นี่ไม่ใช่มือถือทิมเหรอคะ" เสียงฝั่งตรงข้ามฟังดูเหวี่ยงๆ

"มือถือคุณทิมค่ะ แต่..."

"แกเป็นใครน่ะ ฉันเป็นแฟนเขานะ"

หัวใจของเธอตกวูบไปที่ปลายเท้าทันที เธออึกอัก ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ผิด แต่เธอก็พูดไม่ออก

"อะเอ่อ"

"อย่าบอกว่าแกเป็นแฟนทิมนะ ฉันนี่อยู่กับเขาทุกคืน ไปตามเขามา!!!"

อ้อ... เธอได้รู้สักทีว่าทำไมตอนเย็นๆ หรือหัวค่ำเขาออกไปไหนทุกวัน ที่ผ่านมาเคยบอกว่าออกไปทำงานนั้นก็คงเป็นคำโกหก เธอนี่มันโง่จริงๆ เลยนะยัยบัว

ตอนเมื่อครั้งที่เธอแสนเจ็บใจที่เกิดมามีครอบครัวที่กดขี่ตัวเอง เธอยังรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเธอซะหน่อย เพราะเธอไม่สามารถเลือกเกิดได้ แต่พอมาเป็นครั้งนี้... เธอกลับคิดออกอยู่อย่างเดียวว่าถ้าไม่โทษตัวเองแล้วจะไปโทษอะไรใครได้ เธอเลือกทิมมาเอง เธอไว้ใจเขาเอง

นี่เธอทำชีวิตตัวเองให้ห่วยลงมาถึงขนาดไหน จะยอมทนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่เหรอยัยบัว