หลังจากที่พาเจ้าเด็กกะทิตัวแสบไปละลายพฤติกรรมเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้พันธ์ธีราคิดว่าเธอกับกะทิสามารถทำงานร่วมกันได้ไม่มีปัญหา คิดไปถึงตอนที่เธอได้ไปส่งเจ้าเด็กกะทิตัวแสบที่บ้านหลังจากกลับมาจากระยองแล้ว

“ขอบคุณค่ะ เจ้านายที่อุตส่าห์พากะทิไปขึ้นครูไกลถึงระยอง”

“โป๊ก!” พันธ์ธีรายกกระบอกข้าวหลามหนองมนที่ซื้อมาฝากพ่อจ๋าแม่จ๋าของกะทิเคาะไปที่ศีรษะเจ้าเด็กจอมแสบแสนทะลึ่งไปหนึ่งครั้งข้อหาพูดจาทะลึ่งตึงตัง

“โอ้ย! อูยเจ็บ..คุณพร้อมเคาะมาได้นั้นมันกระบอกข้าวหลามนะคะไม่ใช่ฟองน้ำ”

“สมน้ำหน้าพูดจาทะลึ่งไม่มีใครเกิน”

“คุณพร้อมชอบรังแกเด็กไม่มีทางสู้ชิส์”

“ไปขนของฝากท้ายรถด้วยพูดมาก”

“ค่าาา..เจ้านาย”

“พ่อจ๋าแม่จ๋า กะทิกลับมาแล้วจ้า”

“เจ้ากะทิ กลับมาบ้านก็เสียงดังเลยนะ แกไม่อยู่สองวันพ่อกับแม่สบายหูไปพักหนึ่ง อ้าวคุณพร้อมกลับมาเหนื่อย ๆ เข้ามากินน้ำกินท่าก่อนลูกมา กะทิเอาของไปเก็บในครัวดูสิทำไมปล่อยให้เจ้านายถือของเยอะแยะขนาดนี้ไอ้ลูกคนนี้นิ”

“แม่จ๋านี่กะทิเอง ลูกสาวแม่นะจ้ะช่วยทำเป็นคิดถึงลูกสาวด้วยแล้วที่กะทิถือของพะรุงพะรังอยู่นี้คืออะไร๊? แทบจะเอาปากคาบถุงมาเถอะนี้มันลำเอียงกันเห็น ๆ คุณพร้อมเค้าถืออะไรมีแค่ถุงอาหารทะเลแห้งเบา ๆ แค่นั้นนะหรือ ห่วย!! อิหยังวะ”

“มา ๆ คุณพร้อมอย่าไปสนใจเจ้ากะทิมันเลย เข้ามานั่งในบ้านก่อนเถอะค่ะข้างนอกมันร้อนเดี๋ยวผิวสวย ๆ เสียหมดมาลูกมา”

“ขอบคุณคะแม่แก้ว พร้อมซื้อของฝากมาเยอะแยะเลย”

“อุ้ย...สวยแถมใจดีอีกต่างหากไม่ต้องซื้อมาเยอะแยะหรอกลูกลำบากกันเปล่า ๆ”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่แก้ว ไหน ๆ ก็ทางผ่านเจอของน่าทานทั้งนั้นพร้อมเองเห็นแล้วก็เลยคิดถึงอยากให้คุณพ่อกับคุณแม่ได้ทานของอร่อย ๆ นะคะ”

“อุ้ยตายแล้ว ทำไมคุณพร้อมน่ารักอย่างนี้ โชคดีของเจ้ากะทิมันที่ได้คุณพร้อมเป็นเจ้านาย เห็นแบบนี้แม่ก็สบายใจที่ลูกสาวได้ทำงานกับคนดี ๆ อย่างคุณพร้อมใช่ไหมจ้ะพ่อจ๋า”

พันธ์ธีราส่งยิ้มอ่อนหวานไปให้พ่อจ๋าแม่จ๋าของเจ้าเด็กกะทิตัวแสบ พลางขอขมาโทษภายในใจที่ได้ล่อลวงลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนไปกินกลางตลอดตัว หากท่านรู้ความจริงไม่รู้ว่าเธอจะโดนอะไรบ้าง

“พ่อจ๋าไอ้เจ้ากะทิทำอะไรอยู่เอาของไปเก็บในครัวตั้งนานแล้ว ไปตามลูกหน่อยไปปล่อยให้เจ้านายรอได้ยังไงเนี่ยไอ้เด็กคนนี้เนี่ย”

“แหม ๆ พ่อจ๋าไม่ต้องไปตามหรอกกะทิหรอกจ้ะ อุ้ย!! พ่อจ๋าได้กลิ่นเหม็นอะไรไหมจ้ะ”

“กลิ่นอะไร? พ่อจ๋าไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลยนะ”

“มีสิจ๊ะพ่อจ๋า กลิ่นหัวเน่าของกะทิยังไงละเหม็นหึ่งเลย”

“หืมเหม็นยังไง หนูไม่ได้สระผมหรือเปล่าลูก ไหนมาให้พ่อจ๋าดมดูสิ” พ่อจ๋าจับศีรษะลูกสาวมาสูดดมเพื่อพิสูจน์กลิ่น “มันไม่เห็นเหม็นนี่ลูกออกหอม จมูกลูกผิดปกติรึเปล่า”

“คิก ๆ ที่กะทิหมายถึงคือกลิ่นหมาหัวเน่าต่างหากละ”

“คุณพร้อมดู๊ดู เจ้ากะทิมันเป็นแบบนี้แหละเถียงคำไม่ตกฝากอย่าถือสามันเลยนะคะ เออสิวันนี้คุณพร้อมรีบไปไหนไหมคะ ถ้าไม่ได้รีบไปไหนก็อยู่ทานข้าวกับพวกเราก่อน วันนี้แม่จ๋าทำต้มยำกุ้งแม่น้ำกับน้ำพริกกะปิของโปรดเจ้ากะทิมัน”

“เอ่อพร้อมไม่ได้ไปไหนคะ ยังไงพร้อมรบกวนขอฝากท้องด้วยวันหนึ่งนะคะ”

“ได้ ๆ ลูกดีจริง กะทิตามแม่จ๋ามาไปจัดโต๊ะอาหารช่วยกัน คุณพร้อมจะไม่ได้กลับบ้านมืดค่ำกลับมาเหนื่อย ๆ จะได้พักผ่อนด้วย”

“เอ่อเดี๋ยวพร้อมไปช่วยคะแม่แก้ว”

“ไม่ต้องค่ะ คุณพร้อมมาเหนื่อย ๆ นั่งรอทานให้อร่อยดีกว่าส่วนทางนี้ให้เจ้ากะทิมันจัดการจะได้มีประโยชน์กับคนอื่นเค้าบ้าง”

“โห่ววว แม่จ๋านี่ลูกแม่จ๋านะไม่ใช่คนอื่น”

“ไปอย่ามาพูดมาก เรานั้นแหละสบายกว่าใครเขา นั่งรถคุณพร้อมเขาก็ขับให้นั่งใช้แค่นี้ทำมาบ่น สอนไม่รู้จักจำเป็นผู้หญิงต้องรู้จัก บลาๆๆๆ ”

“อ้าว...อิหยังวะ โดนแม่บ่นเฉยเลยเกิดเป็นกะทิแท้จริงมันแสนลำบากค่ะทุกคน”

"ฟังหรือเปล่าที่แม่จ๋าสอนไอ้กะทิ"

"ฟัง ๆ จ้าแม่จ๋ากะทิจะจำให้ขึ้นใจเลยจ้า แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง แม่เฝ้าหวง..."

" โอ้ย !! แม่จ๋ากะทิเจ็บ ๆ อูยย"

ณ บริษัท PPR

ป๊อก ป๊อก ป๊อก เสียงเคาะปากกากับโต๊ะทำงานดังขึ้น หลังจากพันธ์ธิรากำลังใช้ความคิดว่าจะเรียกเจ้าเด็กกะทิเข้ามาหาเธอเรื่องอะไรดีนะ อ้อ... นึกออกแล้ว

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด " ค่ะคุณพร้อม"

"กะทิเข้ามาหาฉันหน่อยสิ ฉันมีเรื่องงานจะคุยด้วย"

"ค่ะคุณพร้อม" คุณพร้อมมีอะไรกับเรานักหนาเนี่ยวันนี้เธอต้องเดินเข้าห้องเจ้านายเป็นว่าเล่น ถ้าเป็นเกี่ยวกับงานเธอจะไม่บ่นสักคำเลย นี่เรียกเข้าไปให้ชงกาแฟใหม่บ้างรสชาติขมไป หวานไป ไม่เข้มข้นบ้าง คุณพร้อมต้องหาเรื่องแกล้งเราแน่ ๆ เลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก "กะทิขออนุญาตเข้าไปนะคะ " กะทิเดินเข้าไปอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านายสาวสวยที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรสักอย่าง แต่กะทิก็สงสัยคุณพร้อมมีความสามารถขนาดไหนกันถึงอ่านสามาถเอกสารกลับหัวได้ สงสัยต้องพาไปออกรายการทีวีผู้บริหารสาวสวยแห่งบริษัท PPR ทั้งสวยทั้งเก่งด้วยความสามารถพิเศษห้ามเลียนแบบเพราะสามารถอ่านหนังสือกลับหัวได้เลิศไหมละ "คุณพร้อมมีเรื่องอะไรจะคุยกะทิหรือคะ"

"อืมจริงสิเธอเดินเข้ามาใกล้ ๆ ฉันสิมาช่วยฉันอ่านเอกสารในคอมพิวเตอร์ที วันนี้ฉันรู้สึกปวดตาชอบกล"

"จริง !! หรอคะปวดมากหรือเปล่าเดี๋ยวกะทิพาไปหาหมอ"

"อืมช่างเถอะไม่ต้องห่วงฉันหรอก เดี๋ยวไม่จ้องคอมฯ สักพักคงจะดีขึ้น"

"ไหนคะเอกสารที่จะให้กะทิช่วยอ่าน"

"ขยับเข้ามาใกล้ ๆ ฉันเนี่ยไปยืนอยู่ไกลขนาดนั้นจะมองเห็นหรอ"

"ได้ค่ะ" กะทิเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้ามาใกล้ ๆ คุณพร้อม พร้อมกับก้มลงไปอ่านเอกสารที่ค้างอยู่หน้าจอคอมฯ ที่คุณพร้อมเปิดค้างเอาไว้พร้อมกับอ่านออกเสียงด้วยความตั้งใจ ใบเสนอราคาค่า..."

" ฟอดดดด ..." พันธ์ธีราอดที่จะหอมแก้มใส ๆ ของเจ้าเด็กกะทิไม่ไหวเมื่อเห็นมันลอยอยู่ตรงหน้า

" คุณพร้อม !!"

"เสียงดังทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้"

"แล้วทำไมคุณพร้อมต้องมาหอมแก้มกะทิด้วยละคะ"

"จะตกใจทำไมละ ฉันก็แค่ทักทายแบบฝรั่งเฉย ๆ ไม่ได้หรือไง"

"กะทิไม่ใช่ฝรั่ง กะทิเป็นคนไทยร้อยเปอเซ็นต์ค่ะ"

" เอ้าหรอ! ตายจริงฉันลืมตัว ขอโทษน้าฉันไม่ได้ตั้งใจ หึ ๆๆๆๆ"

"นี่คุณพร้อมแกล้งกะทิใช่ไหมคะ ตั้งแต่เช้าแล้วนะกะทิมีงานต้องทำนะเดี๋ยวงานกะทิก็ไม่เสร็จหรอกค่ะ"

"เปล๊า...ฉันไม่แกล้งเธอเลยนะกะทิ..อ่านต่อสิฉันจะได้ฟังเร็ว ๆ "

" ใบเสนอราคาซื้อถังดับเพลิง....ว๊ายย!! คุณพร้อม" กะทิตกใจอยู่ ๆ ก็โดนคุณพร้อมดึงตัวเธอไปนั่งบนตักนุ่มนิ่มพร้อมแขนเรียวๆ นั้นก็กอดเอวคอดเธอเอาไว้แน่นเสียด้วย

"จะร้องเสียงดังทำไมกะทิ แล้วก็นั่งดี ๆ ด้วยเดี๋ยวเก้าอี้ล้มได้เจ็บตัวทั้งคู่หรอก"

"คุณพร้อมปล่อยกะทิเลย เล่นอะไรเนี่ย?"

"เธอนั้นแหละอยู่นิ่ง ๆ แล้วก็อ่านเอกสารไปฉันรอฟังอยู่นี่ไง"

"แล้วใครมันจะไปอ่านได้คะถามจริง.. เดี๋ยว ๆ คุณพร้อมมือคุณพร้อมนะเอาออกจากขากะทิด้วยค่ะไม่ต้องมาลูบ...โอ้ยแม่เจ้าใครก็ได้ช่วยกะทิด้วย"

" อะไรฉันก็แค่ไล่ยุงให้เธอ ฉันหวังดีนะ"

หวังดีกะผีนะสิ ลูบเอา ๆ กะทิก็คนมีความรู้สึกนะ มันเสียวนะโว้ย " คุณพร้อม..แล้วคุณพร้อมจะเอาหน้ามาซุกที่คอกะทิทำไม๊...แถมไม่พอยังสูดจมูกเสียงดังฟีด ๆ อีก"

"เปล๊า ฉันไม่ได้ตั้งใจซุกคอเธอเลยนะ ฉันแค่พักสายตา กะทิเธอจะโวยวายอะไรนักหนาฮะ ตกลงฉันจะได้ฟังเธออ่านไหมเอกสารงานน่ะฉันรีบนะ"

"อ้าว...อิหยังวะ...ฉันร้องเรียนใครได้บ้างว่าโดนเจ้านายสาวสวยลวนลามในที่ทำงานเนี่ย ฮือ ๆ เรื่องมันเศร้า"