ธนาเดินตามพลอยยาดาเข้าซอยเล็กๆ ที่ไม่สามารถนำรถเข้ามาได้ เมื่อก่อนยัยขี้แยอาศัยอยู่ในสถานที่แบบนี้เหรอเนี่ย รอพ้นพวกขี้ยามาได้ยังไง ดึกๆ คงอันตรายน่าดู

ปัง ปัง ปัง

“ป้าจ๋า ป้าอยู่ไหม พลอยเองนะจ๊ะ”

พลอยยาดาร้องเรียก และพยายามมองสภาพตัวบ้านเหมือนร้างคนอยู่มานาน ขยะเกลื่อนไปหมดหน้าประตูไม่ได้ใส่แม่กุญแจ ป้าอาจจะนอนและเมาหลับอยู่ด้านใน

“พลอยเหรอ”

“จ้ะป้ากานดา เห็นป้าของพลอยไหมจ๊ะ” หญิงสาวรีบเดินออกจากหน้าบ้านตัวเองไปที่บ้านหลังข้างๆ เพื่อถามหาป้าแท้ๆ ของตน

“เอ็งไปอยู่ไหนมา ถึงไม่รู้ว่าอีพุดกรองมันป่วยหนัก”

“อะไรนะจ๊ะ ป้าของพลอยป่วยเหรอจ๊ะ ป้าเป็นอะไรแล้วอยู่ที่ไหนจ๊ะป้ากานดา” พลอยยาดาเริ่มใจไม่ดีเมื่อรู้ว่าป้าป่วยหนัก หรือเพราะแบบนี้ถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์เธอ

“มันเป็นมะเร็ง อยู่ที่โรงพยาบาลโน้น”

พลอยยาดาแทบล้มทั้งยืน ‘มะเร็ง’ โรคร้ายที่คร่าชีวิตคนมานักต่อนัก ทำไมนะถึงต้องมาเกิดกับป้าของเธอด้วย

“คุณพาฉันไปหาป้าหน่อย”

ธนาพยักหน้าและพาหญิงสาวเดินกลับไปที่รถ เพื่อไปโรงพยาบาลที่เพื่อนบ้านบอกเอาไว้ ซึ่งก็อยู่ไม่ไกลเท่าไร เป็นโรงพยาบาลรัฐบาลที่ใหญ่พอสมควร

แผนกผู้ป่วยนอกหญิง (รวม) พลอยยาดาตรงไปที่เคาน์เตอร์สอบถามจากชื่อนามสกุลว่านอนพักที่เตียงไหน และเมื่อได้รับข้อมูลหญิงสาวรีบเดินตรงไปที่เตียง ภาพที่เห็นมันทำให้คนเป็นหลานถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร

“ป้าจ๋า ฮือ...ป้าป่วยหนักขนาดนี้ทำไมไม่บอกพลอย”

“นะ...นังพลอย” น้ำเสียงแหบแห้ง เรี่ยวแรงแทบจะไม่มีเรียกชื่อหลานสาวด้วยความตกใจ “มึง...แค่กๆ”

“ป้าจ๋า ป้าไม่ต้องพูดนะจ๊ะ พลอยอยู่นี่แล้ว ป้าจะต้องไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ” หญิงสาวกุมมือป้าแท้ๆ ที่ตอนนี้ผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ใบหน้าตอบจนน่าใจหาย ผิวกายดำคล้ำ ยิ่งมองยิ่งรู้สึกผิดในใจที่ตนเองอยู่อย่างสุขสบาย กินอิ่มนอนหลับ โดยไม่รู้เลยว่าป้าต้องเจ็บป่วยเพียงลำพังไร้คนดูแล

“ไป ไปให้พ้น”

“ป้าอย่าไล่พลอยเลยนะจ๊ะ พลอยรักป้า พลอยขอโทษที่ไม่รู้เลยว่าป้าป่วยขนาดนี้”

“แต่กูขายมึงไปแล้ว”

“ถึงป้าจะขายพลอย ไม่รักพลอย แต่พลอยรักป้า พลอยไม่โกรธพลอยรู้ว่าพลอยทำให้ป้าลำบาก”

“อีโง่ มึงจะมาสนใจกูทำไม กูให้มึงไปอยู่อย่างสุขสบาย จะได้เรียนหนังสืออย่างที่มึงฝัน กูทำให้มึงได้เท่านี้ ป้าแบบกูให้มึงได้เท่านี้”

พลอยยาดาร้องไห้โฮเธอกลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะต้องสูญเสียญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ไป ใช่! ป้ามีเงิน ถ้าพาไปรักษาโรงพยาบาลใหญ่ๆ หรือโรงพยาบาลเอกชน ป้าจะต้องหาย

“ป้าจ๋า เงินที่คุณท่านให้ป้าล่ะจ๊ะ เอาเงินนั่นมารักษาได้ไหม พลอยจะพาป้าไปรักษาโรงพยาบาลใหญ่ๆ”

“กูไม่มีเงินแล้ว กูไม่ไป ถ้าจะตายก็ให้มันตาย”

“ไม่เอานะจ๊ะป้า พลอยไม่ยอม ป้าต้องอยู่กับพลอย ถ้าป้าไม่มีเงินไม่เป็นไร เดี๋ยวพลอยหาเอง”

พุดกรองน้ำตาไหลอาบแก้มกับความรักและกตัญญูที่หลานสาวแสดงออก หล่อนสู้อุตส่าห์พามันไปอยู่ในครอบครัวที่ดี มีอนาคต เพราะไม่ต้องการให้มันรู้ว่าหล่อนป่วย นังพลอยมันลำบากเพราะป้าเลวๆ มามากพอแล้ว ถึงเวลาที่หล่อนจะทำอะไรเพื่อมันบ้างเป็นครั้งสุดท้าย