‘VI’

“นาวา..นาวา” น้ำฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย และใบหน้านัยน์ตามรกตก็อยู่ใกล้เธอจนรับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย “ทำไมต้องใกล้ขนาดนี้” น้ำฟ้าได้แต่คิดในใจ

“ไปด้วยกันมั้ย?” น้ำฟ้าขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับประโยคที่ได้ยิน

“ไป?”

“สตูดิโอถ่ายแบบ” อดัมพูดพร้อมรอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่ดี

“ไปได้เหรอคะ?” น้ำฟ้าถามกลับเพื่อความมั่นใจด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ได้!...แต่...” น้ำฟ้าหุบยิ้มพร้อมดวงตาที่จ้องกลับอย่างไม่ไว้วางใจ “ว่าจะทำตัวเป็นเด็กดี...ไม่สร้างปัญหา”

“ฮื้ม...” น้ำฟ้าพยักหน้ารับปากทันที แต่ก็อดแปลกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ หรือ จากดำเป็นขาวของชายตรงหน้าไม่ได้

“จะออกไปรอข้างนอก...จัดการตัวเองโดยด่วน” อดัมพูดพร้อมหลบตาหลังจากที่มองร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวตรงหน้า และเดินออกจากห้องไปทันที เพราะเกรงว่าจะอดใจตัวเองไม่ได้ น้ำฟ้ามองตามหลังอดัมที่เดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไรของเขา...อ๊ะ!...นี้มัน” น้ำฟ้าเมื่อพยายามเอาผ้าห่มคลุมกายเพื่อที่จะเดินเข้าห้องน้ำ ถึงแม้เธอจะอยู่เพียงลำพังเธอก็ไม่อาจเดินเปลือยเปล่าจากเตียงไปยังห้องน้ำได้ แต่สิ่งที่เรียกความสนใจคือนิ้วนางข้างซ้ายของเธอนี้สิมีแหวนเพชรรูปหัวใจครอบครองไว้อย่างพอดิบพอดี ใบหน้าขาวถึงกับเปลี่ยนสีเป็นซีดเซียวอย่างชัดเจน นัยน์ตาสีน้ำตาลพร่าเลือนจากที่มีน้ำใสๆคลอเคล้าด้วยความรู้สึกที่เธอพยายามจะลืมมัน ทำไมชีวิตเธอถึงไม่เป็นของเธอ ทำไมไม่มีใครเคยคิดจะถามเธอเลยว่าต้องการมันบ้างมั้ย

“คุณน้ำฟ้า!...ทำไมถึงกลับแท็กซี่คะ” น้อยสาวใช้ในบ้านถามเจ้านายที่เปิดประตูเล็กข้างประตูใหญ่เข้ามาหลังลงจากแท็กซี่

“น้ำมีสอบตัวเดียว...ไม่ได้บอกลุงชัดคะ” น้อยพยักหน้ารับทราบ และเดินเข้าไปช่วยถือหนังสือในมือของเจ้านายและเดินตามหลังไปติดๆ

“วันนี้คุณพ่อไม่ไปทำงานเหรอคะ...แล้วนั้นรถใคร”

“ท่านมีนัดกับคุณทนาย” น้ำฟ้าแค่พยักหน้ารับรู้ไม่ได้ซักไซร้อะไรต่อ และบอกให้สาวใช้มีอะไรก็ไปทำ ส่วนเธอก็เดินแยกไปยังห้องสมุด

“น้ำฟ้าอายุครบยี่สิบแล้ว...ฉันจะให้เธอแต่งงานจดทะเบียนกับตาเขตต์ทันทีหลังจากที่สอบเสร็จ”

“แต่ท่านครับคุณน้ำฟ้าเธอจะยอมเหรอครับ...เธอยังเรียนไม่จบ”

“เรื่องนั้นฉันจัดการเอง...หน้าที่ของคุณทำเอกสารให้นายเขตต์เป็น ผู้มีสิทธิ์ทุกอย่างในมรดกของน้ำฟ้า” น้ำฟ้าที่ตั้งใจจะเดินมาหาหนังสือในห้องสมุดเพื่อไปอ่านก็ได้ยินการพูดคุยระหว่างพ่อกับทนาย ‘แต่งงาน’

“นี้มันอะไรกันคะ!” น้ำฟ้าผลักประตูเข้าไปแทรกการสนทนานั้นโดยทันที

“ยายน้ำ!” นายบวรหันไปตามเสียงนั้น

“ค่ะ...คุณพ่อหมายความว่าอะไร...เรื่องแต่งงาน”

“ไหนๆแกก็ได้ยินแล้ว...งั้นฉันจะบอกแกไว้เลยว่า...ทันทีที่แกสอบเสร็จก็เตรียมตัวแต่งงานกับตาเขตต์ทันที”

“คุณพ่อ!” น้ำฟ้าร้องเรียกชายตรงหน้าเสียงดัง เธอไม่สามารถแต่งงานกับพี่เขตต์ได้แน่นอนเพราะเธอไม่เคยรักผู้ชายคนนี้แบบที่ผู้หญิงรักผู้ชาย “หนูไม่แต่ง...หนูไม่เคยรักพี่เขตต์แบบนั้น...และหนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหนูต้องรีบแต่งงานในเมื่อหนูเองก็ยังเรียนไม่จบ”

“เรื่องอื่นแกไม่ต้องสนใจ...แค่แกทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้นก็เป็นพอ” น้ำฟ้ามองนายบวรน้ำตาไหล เธอไม่เข้าใจเลยทำไมเธอถึงรู้สึกว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ เขาไม่เคยรักเธอเลยต่างกับพี่ชายที่เป็นลูกติดคุณแขไขแม่เลี้ยงของเธอ ที่พ่อรักยิ่งกว่าเธอกับพี่บดินทร์ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของท่าน

น้ำฟ้าเดินจากมาด้วยความเสียใจ ถึงแม้เธอจะมีความเป็นอยู่ที่ดีมากมายในสายตาของคนนอกเธอถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่ในหิน แต่ตลอดเวลาเธอกลับรู้สึกว่าเธอเหมือนหัวเดียวกระเทียมลีบในบ้านหลังนี้ตั้งแต่ที่พี่บดินทร์ได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปเมื่อเจ็ดปีก่อน

“ตาเขตต์...คุณพ่อกำลังคุยกับทนายอยู่...อีกไม่นานมรดกของยายน้ำจะเป็นของแกทั้งหมด” น้ำฟ้าเท้าหยุดชะงัก เมื่อกำลังเดินกลับห้องแต่กลับไปได้ยินแม่เลี้ยงคุยโทรศัพท์กับว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตของเธอ

“มรดก?” น้ำฟ้าไม่เข้าใจว่าเธอมีมรดกอะไร ก็ในเมื่อทุกอย่างเป็นกรรมสิทธิ์ของคุณพ่อเขาจะยกให้ใครก็ได้ไม่เห็นต้องดึงเธอเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยเลย