พลบค่ำ ...

ณ กระท่อมปลายนาหลังน้อย ปลูกอยู่ห่างไกลผู้คน อันท้องนาที่ว่านี้ติดกับป่าช้าประจำหมู่บ้าน จึงยิ่งเพิ่มความขลังห่างไกลผู้คน ที่ไม่มีผู้ใดเข้าไปเฉียดแม้จะเดินผ่านหากไม่จำเป็น ภายในกระท่อมที่ว่านี้มีแสงไสวจากน้ำมันตะเกียงน้ำมันก๊าด มองเห็นได้วับๆ แต่ไกล ผู้คนทั่วทั้งบางต่างก็รู้ว่ามันคือกระท่อมของหมอผีทิม หมอผีหนุ่มวัยสามสิบเศษ ที่สืบสายอาชีพมาจากบิดา ซึ่งเสียไปตั้งแต่ปีกลาย

ภายในกระท่อมนั้นหาได้มีเพียงหมอผีทิมเพียงเดียวดายไม่ มีแขกอยู่ด้วยหนึ่งนางอันเป็นหญิงสาวในสภาพชุดวันเกิดไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ ปกคลุมร่างกาย เธอนอนหลับตานิ่ง หมอผีทิมนั่งอยู่พนมมืออยู่แล้วเอ่ยออกมา หญิงสาวพูดตามเป็นบทสวดที่มิใช่ภาษาบาลี หากและมิได้มีความยาวเกินกว่าจะจดจำ

“จงจำไว้ว่าคาถาบทนี้ที่ข้าให้เจ้านั้น มันเรียกว่า ณะ หน้าทอง พร้อมแล้วหรือยัง” เมื่อสิ้นคำถาม หญิงสาวก็ลืมตาแล้วเอ่ยตอบ

“พร้อมแล้วเจ้าคะอาจารย์” เธอตอบ

“ดีล่ะ ข้าจะทำพิธีแล้วนะ” ว่าแล้วก็หยิบปลัดขิกข้างๆ ออกมา แล้ววางวนไปที่หน้าผากและใบหน้าของหญิงสาว

“อือ ...” เธอหลับตา ครางเบาๆ อย่างยินยอมปล่อยวาง

“โอม ....” แล้วไล่ปลัดขิกไม้นั้น เลื่อนลงมาที่คาง ซอกคอ และเลื่อนมาถึงปทุมถันอันอวบอิ่ม ดังกับเขี่ยแกล้งเล่นบริเวณเม็ดทับทิมเป็นสองนาน เสียงครางอ่อนเบา เป็นระยะๆ

“ต้องลงทั้งตัว” หมอผีทิมบอก แล้วเลื่อนลงไปเรื่อยๆ ปากก็บ่นขมุบขมิบร่ายอาคมไปเรื่อยๆ หญิงสาวนอนจิกมือจิกเท้าจนตัวเกร็ง เก็บอาการครางเบาอ่อนแทบไม่อยู่อีกต่อไป

“อา .... อูว ....” เธอครางออกอย่างไม่อายปากอีกต่อไป หมอผีหนุ่มวนไล่ลงไปเรื่อย ๆและหยุดเน้นบริเวณนั้นอย่างจงใจเร่งความกำหนัดของหญิงสาว ผ่านไปชั่วเคี้ยวหมากแหลกบทสวดอันทุ้มต่ำนั้นก็จบลง

“เอาละ คราวนี้เป็นของจริงละนะ” พอผีบอก หญิงสาวมิได้ขัดข้องเพียงพยักหน้าน้อยๆ ครางรับ ราวกับว่าเธอล่วงรู้แล้วว่าหมายถึงกระไร

อ้ายหมอผีกลัดมันยืนยืนขึ้น ปลดประคำออก ตามด้วยเสื้อตัวโคร่งและผ้าเตี่ยวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลดตัวลงนั่ง แล้วแทรกคุกเข่าตรงหน้าของหญิงสาวนั่นเอง

“เอาล่ะ ยกขาขึ้นนะ” เขาบอกบท หญิงสาวที่นอนหลับตาเคลิ้ม ยกขาทั้งสองข้างขึ้นอย่างว่าง่าย แล้วโย้ตัวไปข้างหน้าทันที

“อื้ม!” เป็นเสียงร้องต่ำของหมอผี ที่ปลายปลัดขิกส่วนตัวแทรกเข้าไปยังช่องคลอดที่เปิดทางไว้แล้ว

“อุ๊ย! นี่มันของจริงนี่” เธออุทานเบาๆ ราวกับว่ามิได้ตั้งตัว ทั้งที่น่าจะรู้ก่อนหน้านี้แล้ว

“นี่แหละ ครูใหญ่ล่ะ หึหึหึ” หมอผีบอก

หญิงสาวดิ้นกายเร่า เด้งไปตามแรงโยกเน้น มือน้อยๆ ก็พยายามดันหน้าท้องเพื่อบรรเทาความเน้นแรง แต่หมอผีจอมลามกหาได้สนใจไม่ ผ่านไปครบรอบบทสวดอุปโลกน์ก็จับขาข้างหนึ่งของเธอยกขึ้นชูสูง แล้วกระดกก้นปอดใส่อย่างเน้นหนักเข้าไปอีก เพื่อให้เข้าใด้ลึกสุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“อาจารย์ขา มันลึกเลิกไปหรือเปล่าเจ้าคะ” เธอร้องถามเมื่อเห็นว่าเริ่มจุกที่หน้าท้อง

“ต้องฝังให้ลึก มันจะได้ไม่หลุด” เร่งห่มร่างทำให้กระท่อมสั่นไหว

จากนั้นหมอผีจอมหื่นกามจับร่างหล่อนให้นั่งคุกเข่าแล้วผลักหลังให้คลานต่ำ แยกขาที่ก้งโค้งออกจากกัน เผยให้เห็นกลีบเนื้อที่อวบพู ด้วยวัยกำดัด

“อาจารย์ขา ฉันอาย” เธอไม่วายมีจริตหญิง เนื่องว่ามันอวดโชว์ความอร่ามอ้าได้ชัดเจนที่สุด แม้ว่าจะไม่เห็นว่าอีกฝั่งจะมีท่าทางอย่างไร เด็กสาวก็หาได้มั่นใจราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่แหกอ้าท้าทายให้ชายมองจะจะ เป็นครั้งแรกก็ไม่ปาน

“ท่านี้แหละ ปลัดขิกของข้าเข้าได้ลึกนัก ยิ่งลึกยิ่งดี ของมันจะฝังติดตัวเจ้าไว้อีกนานเทียว” คำกล่าวเกินจริงนี้ราวกับผู้ใหญ่หลอกเด็ก แต่ดรุณีผู้นี้มิใช่สาวน้อยเพิ่งแตกสาวไร้เดียงสา เหตุใดมิได้ขัดแย่ง กลับเชื่อฟังศรัทธา

“โอย อูย ... แน่นจริงๆ แม่คุณ ดีเยี่ยมเยี่ยงนี้ ข้าก็สงสัยนักว่าทำไมมันถึงได้ไม่สนใจเอ็ง” แม้ปากจะบอกว่าแน่นปานหน้าคนโยกบูดเบี้ยว แต่ก็ไม่วายใส่แรงทั้งหมดที่มียังกับโกรธแค้น หรือไม่ก็อยากจะเป็นคนที่ทำให้มันยับเยินเสียเอง ก่อนที่จะไปส่งต่อมอบให้กับชายอื่น อย่างที่เธอตั้งใจ

“อาจารย์ขา ฉันไม่ไหวแล้ว”

“ใจเย็น ๆใกล้จะจบบทแล้ว อีกประเดี๋ยวน้ำมนต์ของข้าก็จะพรมให้เอ็งจากด้านใน ก็เป็นอันเสร็จพิธีแล้ว” ว่าแล้วก็จับหญิงสาวเปลี่ยนท่าเป็นนอนราบหงายหน้า ทั้งที่ยังคาเอาไว้ไม่ให้หลุดออกจากกัน เพื่อไม่ให้เสียพิธีขาด แล้วฉีกขาอวบออกจากกัน ราวกับแหกขากบ

“ทีเด็ดล่ะคราวนี้ ใครเจอเข้าไปมันจะต้องหลงใหล” หมอผีบอก มือทั้งสองข้างที่แข็งราวคีบเหล็กนั้นจับไปที่ข้อพับของขาอวบเพื่อช่วยแยกอ้า มองเห็นอาการผลุบเข้าออกอย่างสะดวกตา

ไม่รู้ว่าใครเป็นทีเด็ดของใครกันแน่ ...