6

- ทางแยกของคนสองคน -

ผ่านมาราวหนึ่งเดือนเศษซีรีส์วายของคิมทันและลูกตาลก็ถ่ายทำกันมาได้จนเกือบจะเสร็จสิ้นแล้ว ทั้งคู่ปรับตัวเข้าหากันได้มาขึ้น ทางคิมทันเองที่เพิ่งเคยมาเล่นแนวนี้ก็ทำได้ดีจนผู้ใหญ่หลาย ๆ คนเอ่ยปากชม ส่วนลูกตาลก็ตีบทแตกในการทำตัวน่ารัก สดใส ไร้เดียงสา

คิมทันเริ่มมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับคู่ของตนมากขึ้นแล้วเนื่องจากลูกตาลนั้นก็ดูเป็นคนที่นิสัยดี คอยเอาอกเอาใจ ช่วยเหลือนู่นนี่เขาตลอด ส่งผลให้เราทำงานร่วมกันได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ เวลาไปออกรายการหรือให้สัมภาษณ์ที่ไหนก็มักจะมีกระแสให้พูดถึงกันอยู่เสมอ นับเป็นความประสบผลสำเร็จของทีมงานที่ตั้งใจปลุกปั้นทั้งคู่ขึ้นมา

ทางด้านอชิราและทิวเขาก็ไม่ได้มีงานน้อยลง ซีรีส์ที่ถ่ายจบไปกำลังออนแอร์อยู่ในปัจจุบันกลบกระแสข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ที่ผ่านมาให้คนดูลืมลงไปบ้าง เขาเดินหน้ารับงานต่อกับทิวเขาแม้ว่าจะต้องเจอปัญหาที่มีแค่เขาคนเดียวที่รู้จะค่อย ๆ หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนรุกรานความเป็นส่วนตัวของเขามาโดยตลอด แต่อชิราก็ไม่ได้เอ่ยมันออกไปให้ใครได้รับรู้นอกจาก ธามไทม์ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เขาไว้ใจ

“ทำไมมึงไม่ลองปรึกษาผู้ใหญ่ในช่องดูว่ามีคนมาคุกคามมึงวะชา เขาอยากจะหาทางช่วยแก้ปัญหานี้ได้” เขานึกถึงคำที่เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวแนะนำมาครั้งที่คุยโทรศัพท์กัน แต่เขาก็ตอบอีกฝ่ายไปแล้วว่าถ้าเขาบอกไปแล้วอาจจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างเขาและคิมทันได้

คิมทันเริ่มกลับห้องดึกบ้างเพราะเขาออกงานเยอะขึ้นกว่าเดิมเกือบเท่าตัว กลายเป็นว่าคอนโดหรูที่เคยเต็มไปด้วยกิจกรรมระหว่างกันเงียบเหงา กว่าเจ้าของห้องแต่ละคนจะกลับก็ฟ้ามืดสนิท เช้ามาก็ต่างคนต่างทำงาน เจอกันบ้างแต่ก็ไม่ได้พูดคุยใด ๆ ได้มากนัก

ตึ๊ง! Unknow : ได้ส่งรูปภาพ

Unknow : นี่ใครกันนะ

Unknow : หน้าคุ้น ๆ หรือเปล่า

ตาคู่คมจ้องรูปในโทรศัพท์ที่ถูกส่งเข้ามาเขม็ง ในรูปปรากฏภาพชายหนุ่มสองคนที่กำลังพากันขึ้นรถสปอร์ตสีดำคันหรูแบรนด์ดังไป มองดูก็คล้าย ๆ กับอชิราอยู่บ้าง ส่วนผู้ชายอีกคนที่เป็นคนขับนั้นปรากฏรูปหน้าไว้อย่างชัดเจน มือหนาเลือกที่จะกดบันทึกรูปไว้ในโทรศัพท์ตนเองแล้วเปลี่ยนเส้นทางในการกลับคอนโดครั้งนี้ไปยังอีกที่แทน

“มีอะไรวะ นี่มึงไม่ค่อยได้ออกมาแดกเหล้าแบบนี้นานแล้วนะไอ้ทัน” เตชิตมองเพื่อนหนุ่มที่กระดกเหล้าเข้าปากเอา ๆ

“เซ็ง ๆ ยังไม่อยากกลับห้อง” คิมทันตอบ พลางนึกย้อนไปยังบทสนทนาเดือนก่อนตอนที่คู่ของอชิราและคู่ของเขาสัมภาษณ์งานร่วมกัน ที่ลูกตาลพูดกับแฟนหนุ่มว่ามีรูปหลุดออกมาด้วย

“ทะเลาะกับเมียอีกแล้วเหรอวะ” เตชิตถาม แต่ก็ไม่กล้าที่จะเรียกชื่ออชิราออกมาเพราะกลัวว่าจะไปเข้าหูคนอื่น ๆ ในร้านเข้า

“ไม่ได้ทะเลาะ”

“เอ้า แล้วเป็นไรของมึงวะ ช่วงนี้มึงก็ดูไปได้ดีนี่หว่า ดังเอา ๆ”

“อือ ก็ดี กูแค่อยากผ่อนคลาย ทำงานหนักช่วงนี้”

“อ่อ แล้วอยากได้คนช่วยผ่อนคลายสักคนป้ะล่ะคืนนี้ กูเดาว่าเมียมึงก็คงทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำไม่ค่อยมีเวลาให้มึงเหมือนกัน ถูกมั้ย”

“อือ” คิมทันตอบ แล้วล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่ขึ้นมารับสายด้วยความผิดหวังเล็ก ๆ นึกว่าจะเป็นอีกคนที่ทำให้เขาต้องมานั่งหัวปั่นอยู่ตรงนี้เสียอีก

[ พี่ทัน ว่างหรือเปล่าครับ ตาลมีเรื่องอยากปรึกษา ]

“อืม ว่าไงล่ะ”

[ ตาลคิดคอนเซ็ปต์งานที่พี่เจบอกให้เรามาช่วยกันคิดได้แล้วน่ะครับ เลยอยากให้พี่ทันช่วยดูหน่อย ]

“อืม ส่งมาสิเดี๋ยวพี่ช่วยดูให้”

[ ทำไมเสียงดังจังเลยครับ พี่ทันยังไม่กลับห้องอีกเหรอ ]

“อืม พี่อยู่ข้างนอกน่ะ”

[ ไปเที่ยวไม่ชวนกันเลยนะครับ ตาลอยู่ห้องคนเดียวก็เหงาจะแย่ ]

“หึ เที่ยวร้านเหล้าเราจะเที่ยวหรือไงล่ะ”

[ ถ้าพี่ทันชวนตาลก็ไปหมดแหละครับ พี่ก็รู้ว่านอกจากพี่ทันตาลก็ไม่มีใครแล้ว พี่ต้าก็หนีไปทำงานที่อังกฤษตั้งหลายเดือน ]

“งั้นก็มาสิ เดี๋ยวพี่ส่งโลให้”

“กูคงไม่ต้องหาเด็กช่วยมึงผ่อนคลายแล้วมั้งคืนนี้ เด็กมึงกำลังจะมาแล้วนี่”

“เด็กกูห่าไรไอ้เต”

“กูเห็นในทีวี น้องเค้าก็น่ารักดีนี่หว่า ดูขี้อ้อนนิด ๆ มึงน่าจะชอบ”

“ก็น่ารักดี แต่ก็แค่คนร่วมงานไงมึง”

“ร่วมกันมาก ๆ มึงไม่หวั่นไหวบ้างเหรอวะ หรือในหัวมึงมันมีแต่คนนั้นคนเดียวไม่คิดจะหันไปมองใครคนอื่นอีกแล้ว”

“ประมาณนั้น” คิมทันตอบ ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงลูกตาลก็เดินทางมาถึงที่ร้าน คิมทันเป็นคนเดินออกไปรับพร้อมทั้งพาเข้ามาแนะนำกับเพื่อนของตนเอง

“น้องลูกตาลนี่ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวีอีกนะครับเนี่ย” เตชิตเอ่ย

“ขอบคุณครับ” ลูกตาลยิ้มตอบพลางเอื้อมมือไปรับแก้วเครื่องดื่มที่คิมทันส่งให้ ใบหน้าหวานแสดงอาการราวกับว่าไม่เคยดื่มหรือไม่ชอบเท่าไรนัก

“ปกติไม่ดื่มเหรอเรา” คิมทันถาม

“ครับ พี่ต้าไม่ค่อยชอบให้ตาลออกไปเที่ยวไปดื่มที่ไหนน่ะครับ”

“พี่ต้านี่ใครเหรอครับน้องลูกตาล” เตชิตเป็นคนถาม

“พี่ชายตาลเองครับ”

“อ่อ โล่งอกไปที นึกว่าน้องลูกตาลมีเจ้าของแล้วซะอีก”

“เบา ๆ หน่อยไอ้เต”

“เอ้า กูก็แค่อยากรู้ ทำไมมึงหึงหรือไง”

“หึงอะไรล่ะ” คิมทันบอกปัด ๆ ลูกตาลยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่

ทางด้านอชิราที่กลับห้องมาแต่ไม่เจอแฟนหนุ่มอีกเช่นเคย เขาตรงไปอาบน้ำชำระร่างกายแล้วเข้าไปนอนรออีกฝ่ายในห้อง เพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาปกติที่คิมทันจะกลับมาแล้ว แต่จนแล้วจนรอดเลยเข้าวันใหม่มาหลายชั่วโมงคนที่รอก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับมา เขาตัดสินใจโทรไปหาอีกฝ่ายแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ส่งข้อความไปหาเตชิตเพื่อนสนิทของชายหนุ่มก็ไม่มีการตอบกลับมา

ย้อนไปเมื่อช่วงตีหนึ่งที่ผ่านมา

“นี่ก็ดึกแล้วยังไงพี่ฝากน้องลูกตาลเอาเพื่อนพี่กลับไปนอนที่ห้องด้วยเลยละกัน พอดีว่าพี่พาแฟนมานอนที่ห้องไม่ค่อยสะดวกเท่าไร”

“เอาแบบนั้นเหรอครับ”

“แบบนี้แหละ คอนโดไอ้ทันมันไกลพรุ่งนี้เช้าน้องลูกตาลค่อยไปส่งมันก็ได้”

“แล้วพี่เตขับรถกลับไหวแน่นะครับ”

“สบายมาก”

เช้าจนสายคิมทันก็ยังไม่กลับห้อง อชิรามีงานเลยต้องรีบออกมาก่อน ชายหนุ่มได้เจอกับคิมทันก็ตอนบ่ายกว่าๆแล้วที่บริษัท อชิราพยายามหาโอกาสเพื่อเข้าไปถามคนรัก จนเจผู้จัดการได้เดินออกจากห้องไปเขาจึงเข้าไปหาอีกฝ่าย

“เมื่อคืนไปไหนมาเหรอ ทำไมไม่กลับห้อง กูโทรไปส่งข้อความไปก็ไม่เห็นรับ”

“นอนห้องไอ้เต”

“แล้วไม่คิดจะโทรบอกกูหน่อยเหรอ”

“โทรศัพท์กูแบตหมด แล้วก็ออกไปข้างนอกกับไอ้เตมาด้วย”

“อืม”

“แล้วมึงล่ะ”

“กูทำไม”

“ได้ไปไหนกับใครมาหรือเปล่า”

“กูจะไปไหนกับใครล่ะ เสร็จงานแล้วกูก็กลับห้องเลย มึงถามทำไม”

“ไม่มีอะไร กูไปทำงานต่อละ เย็นนี้กลับด้วยกันนะกูไม่ได้เอารถมา”

“กูน่าจะเลิกดึก ๆ เลย”

“กูรอ”

คิมทันรออีกฝ่ายจริงๆ อชิราเป็นคนขับรถให้ ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆ เลยระหว่างกัน พอกลับมาถึงห้องคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระของใครของมัน

“กลิ่นเหล้าเสื้อมึงในตะกร้ายังลอยออกมาอยู่เลย นี่มึงออกไปดื่มกันหนักขนาดนั้นเลยเหรอวะ”

“ก็เออ ไอ้เตมันก็เซ็ง ๆ ส่วนกูก็เบื่อ ๆ ทำงานหนักช่วงนี้”

“ไม่เห็นชวนกูบ้างเลย”

“ชวนมึงก็ไม่เคยไปกับกูอยู่ดีอ่ะ”

“แล้วเป็นไงบ้างซีรีส์มึง ใกล้ปิดกล้องหรือยังล่ะ”

“ใกล้แล้ว เหลืออีกไม่กี่คิว”

“งั้นถ้ามึงถ่ายเสร็จเราไปเที่ยวต่างประเทศกันดีมั้ย ไปพักผ่อนกันมึงจะได้หายเหนื่อยด้วยไง”

“เป็นอะไรของมึง ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะชวนกูไปเที่ยวไหน”

“ก็กูเห็นมึงเหนื่อยๆ แล้วมึงก็ไม่ชอบไปเที่ยวที่ ๆ มีคนรู้จักเยอะ ๆ กูเลยจะชวนไปเที่ยวต่างประเทศนี่ไง”

“อืม เอาดิ แต่ก็ต้องดูตารางงานกูก่อนนะ”

“มึงเป็นอะไรป้ะเนี่ยทัน ทำไมมึงดูตึง ๆ ใส่กู”

“เปล่าหรอก กูก็แค่เหนื่อย ๆ รู้แล้วว่าเมื่อก่อนมึงต้องรู้สึกยังไงที่ทำงานหนักขนาดนี้” คิมทันนอนหันหลังไปอีกทาง เขาได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจคนเดียวเงียบ ๆ กลัวว่าถ้าพูดออกไปแล้วมันจะยิ่งทำให้อะไร ๆ มันแย่ไปกว่าเดิม ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อใจแต่รูปที่ออกมานั้นมันก็ดูคล้ายอชิราจริงๆ

“ฝันดีนะมึง” อชิราบอกแล้วหันมากอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง

แผนท่องเที่ยวต่างประเทศที่อชิราวางไว้เป็นอันต้องล้มเลิกเพราะตารางงานของคิมทันแทบไม่มีวันไหนที่ว่างติดต่อกันหลาย ๆ วันเลย เพราะการถ่ายทำซีรีส์กำลังจะจบจึงต้องเดินสายโปรโมทเพื่อเตรียมออนแอร์ คิมทันจำได้ว่าอีกฝ่ายบอกกับเขาแค่ว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราค่อยไปกันช่วงที่มีงานน้อย ๆ ก็ได้เนาะ”

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง ซีรีส์ของคิมทันและลูกตาลก็ได้ปิดกล้องท่ามกลางความดีใจของทีมงานทุกคน ผู้หลักผู้ใหญ่ต่างก็ทุ่มงบในการเร่งตัดต่อให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะได้ออนแอร์ต่อจากเรื่องของอชิราและทิวเขาเลย แล้วก็เป็นดั่งใจคิดเพราะแค่ฉายตอนแรกกระแสคู่จิ้นของคิมทันและลูกตาลก็ดังเปรี้ยง ช่องต่าง ๆ แย่งกันติดต่อเข้ามาเพื่อขอสัมภาษณ์และเชิญชวนให้ทั้งคู่ไปออกรายการ

คิมทันทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำ นอนที่บริษัทบ้างบางวันก็ไปนอนที่คอนโดของลูกตาล เพราะอีกฝ่ายให้เหตุผลว่าอยากให้มีเวลาในการซ้อมด้วยกันเยอะ ๆ พอเสร็จงานในแต่ละวันเขาก็ออกไปเที่ยวเล่น ปาร์ตี้กับบรรดาทีมงานและคู่จิ้นหนุ่มกันอย่างสนุกสนาน ทำแบบนี้มาเป็นเวลานานจนลืมเลยว่ามีใครอีกคนที่รอให้เขากลับไปที่ห้อง

ความสัมพันธ์ระหว่างคิมทันและอชิรากลายเป็นห่างเหินกันไป บ่อยครั้งที่ต้องร่วมงานกันแต่แทนที่คิมทันจะสนใจอชิราแบบเดิม กลับพูดคุยแต่กับเพียงลูกตาลเท่านั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรในตัวอชิรา

ด้านอชิราก็เครียดขึ้น ๆ เพราะข้อความที่มักจะส่งเข้ามาข่มขู่จะเอาชีวิตเขาในทุกวัน ๆ ชายหนุ่มตัดสินใจแล้วว่าจะบอกเรื่องนี้กับคิมทันแต่ก็ยังไม่มีโอกาสสักที เนื่องจากชายหนุ่มไม่ยอมกลับไปนอนที่ห้องเลย พอจะมีเวลาอีกคนก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้อยากจะพูดคุยอะไรกับเขานัก มันทำให้อชิรานึกน้อยใจอยู่บ่อยครั้งว่าคนรักของตนนั้นเปลี่ยนไป

“ทัน”

“ชา มึงมีอะไร”

“มึงเป็นอะไร ทำไมถึงไม่กลับห้องเลย”

“กูงานยุ่ง เดี๋ยวเสร็จงานโปรโมทรอบนี้กูก็กลับแล้ว”

“เมื่อก่อนถึงงานหนักมึงก็ต้องกลับห้องนี่นา ถ้ามึงเหนื่อยมึงก็กลับกับกูก็ได้”

“กูไม่อยากให้มึงต้องมารอกู วันไหนกูอยากกลับกูก็กลับเองแหละ ถ้ามึงเหงามึงก็ออกไปเที่ยวบ้างสิ”

“มึงจำได้มั้ยว่ามึงเคยบอกว่ากูเปลี่ยนไป มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้มึงกำลังจะเป็นคนแบบนั้น”

“มึงอย่างี่เง่าได้ป้ะ มึงเคยผ่านจุดนั้นมาแล้วหนิ มึงก็น่าจะรู้ ตอนนั้นกูยังเข้าใจมึงเลย”

“นี่ตอนนี้กูกำลังงี่เง่าอยู่เหรอวะ ก็แฟนกูไม่ยอมกลับห้องเลยแถมออกไปเที่ยวกับใครบ้างไม่รู้ทุกวัน ถ้ามึงไม่อยากให้กูเป็นแบบนี้ แล้วมึงอยากให้กูเป็นแบบไหนวะ”

“ค่อยกลับไปคุยกันที่ห้องเขาเรียกกูไปถ่ายต่อแล้ว

“กูจะรอวันนี้เป็นวันสุดท้าย ถ้ามึงไม่กลับมึงก็ไม่ต้องกลับมาอีก”

ไม่รู้ว่านี้เป็นเรื่องบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจของใครสักคน วันนี้คิมทันตั้งใจที่จะกลับห้องไปหาอชิราแท้ ๆ แต่ก็ยังได้รับข้อความจากบุคคลปริศนาที่ส่งเข้ามาอีกครั้ง วันนี้ไม่ได้เป็นภาพแต่เป็นวิดีโอ ภาพเคลื่อนไหวตรงหน้าบวกกับเสียงประกอบทำให้คิมทันอยากที่จะขว้างโทรศัพท์ทิ้งไปเสีย เพราะผู้ชายคนที่อยู่ในคลิปเป็นคนเดียวกับคนที่อยู่ในรูปเมื่อคราวก่อน ส่วนคนที่นอนอยู่ใต้ร่างไม่ถูกถ่ายไว้ให้เห็นหน้า แต่ก็ไม่ได้มีลักษณะที่แตกต่างไปจากคนรักของเขาเลย

คิมทันกำโทรศัพท์แน่นจนมันแทบจะแหลกคามือ ไม่รู้ว่าเขาเป็นไอ้หน้าโง่ที่โดนอชิราหลอกมานานแค่ไหนแล้ว ความรักความจริงใจที่เขามีให้อีกฝ่ายมาตลอดมันไม่ได้มีค่าเลยหรืออย่างไร

ร่างหนาขับรถกลับด้วยแรงอารมณ์ เขาเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยความเดือดดาลที่แทบเก็บเอาไว้ไม่อยู่ เห็นอชิรากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา คิมทันตรงไปกระชากแขนบางขึ้นมาแล้วตะคอกถามเสียงดัง

“มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงทำเหี้ยยอะไรลงไปชา ห้ะ!”

“ทัน มึงเป็นอะไร แล้วกูไปทำอะไร”

“เมื่อไหร่มึงจะเลิกโกหกกูสักที”

“กูไปโกหกอะไรมึงตอนไหน”

“จนป่านนี้มึงก็ยังไม่คิดจะพูดความจริง มึงเห็นกูเป็นควายหรือไงวะ มึงทำแบบนี้ได้ยังไง” อชิราส่ายหน้าด้วยความไม่เข้าใจ คิมทันจึงเปิดคลิปแล้วส่งให้อีกคนดู

“นี่มันอะไร แล้วมึงเอามาให้กูดูทำไม”

“เลิกโกหกสักที”

“มันไม่ได้เห็นหน้ากูเลยทัน มึงไปเอามาจากไหนว่าคนที่อยู่ในคลิปนั่นมันเป็นกู”

“แล้วมีอะไรที่มันทำให้กูต้องไม่เชื่อด้วยล่ะว่าคนที่นอนครางอยู่นั่นไม่ใช่มึง มึงมีเรื่องปิดบังกูอยู่ตั้งนานแล้ว อย่านึกว่ากูไม่รู้ไม่เห็น”

“...” อชิราเงียบ พลางนึกถึงข้อความเมื่อกลางวันที่ถูกส่งเข้ามา “ฉันขอเปลี่ยนกติกาในเกมนี้ใหม่หน่อยละกัน ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับคิมทัน คนที่เป็นศพจะไม่ใช่แกแต่เป็นมันแทน!!!”

“พูดมาสิ มึงแก้ตัวมาดิชา”

“...”

“เงียบแล้วมันได้อะไรขึ้นมา”

“เออ ในเมื่อมึงอยากให้กูตอบ งั้นกูบอกมึงก็ได้ เออ! กูเอง นั่นน่ะกูเอง มึงพอใจยัง”

“กูสนองให้มึงพอหรือไง กูถามมึงก็ตอบดิวะ” คิมทันเดือดอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลงง่าย ๆ ทั้งกระชากทั้งเขย่าร่างบาง ๆ ของอชิรา

“มึงคิดว่ามันพอมั้ยล่ะ” อชิราถามนิ่ง ๆ

คิมทันทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาผลักร่างของอชิราลงกับพื้นแรง ๆ จนเกิดเสียงดัง น้ำตาหยดหนึ่งใหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่มองขึ้นมา “มึงคิดว่ากูควรจะพอหรือเปล่าล่ะ มึงคิดว่ามันดีพอหรือยัง”

“มึงหุบปาก” คิมทันตะคอก

“มึงบอกว่ากูเปลี่ยนไป ฮึก.. มึงบอก... กูก็ปรับก็ยอมมึง แล้วไงวะ..”

“กูบอกให้มึงหยุดพูดไงชา”

“สุดท้าย ทำไมวะ.. ทำไมมันถึงกลายเป็นมึงที่เปลี่ยนไป”

“...”

“กูรอมึงทุกวัน ทุกคืน กูทำทุกอย่างเพื่อมึง”

“มึงไปนอนกับคนอื่น ไปเที่ยวหน้าระรื่นกับใครต่อใคร นี่มึงรักกู ทำเพื่อกูแล้วเหรอวะ ถ้ามึงจะทำแบบนี้ก็ไม่ต้องมาทำเพื่อกูเลยดีกว่า”

“ก็ได้ ในเมื่อมึงไม่พอใจกับสิ่งที่กูทำมาตลอด งั้นวันนี้กูจะทำสิ่งสุดท้ายเพื่อมึงละกัน แล้วกูก็หวังว่ามึงจะถูกใจ”

“...”

“เลิกกัน”

“...”

“เลิกกันนะทัน แล้วไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก” อชิราเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับว่าจะขาดใจเสียให้ได้ มือสวยที่บัดนี้เต็มไปด้วยพลาสเตอร์ปิดแผลเท้าลงกับพื้นเพื่อประคับประคองร่างตัวเองให้ลุกขึ้น ก่อนจะกล่าวทิ้งท้าย

“ห้องนี้ ใครจะอยู่ใครจะไป มึงกับกูค่อยมาตกลงกันทีหลังละกัน”

“กูไม่อยู่ เพราะกูจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว” คิมทันหันหลังแล้วเปิดเปิดตูก้าวออกไปจากห้องทันที ทิ้งให้อีกคนที่ปล่อยเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างเต็มที่

“โชคดี โชคดีนะทัน กู รัก มึง”

มาต่อแล้วนะคะ เมื่อวานไม่ได้เข้ามาอัพ วันนี้ดึกๆอาจจะมาลงต่อให้ค่ะ

พายอาร์