“นุช แกท้องหรือไงวะ แกทำตัวเหมือนคนท้อง” เบลล่ามาหาเธอที่ร้านกาแฟหลังไปยื่นใบสมัครงาน คนถูกทักว่าท้องฉุกใจคิดทันที

“ท้อง”

“เออน่ะสิ อ้วกบ้าอ้วกบออะไรตลอดทั้งวัน” หน้าซีดเซียวจนเป็นสีเดียวกับทิชชูพันแก้ว ภาพปฏิทินผุดขึ้นมาในหัว ประจำเดือนเธอขาดไปนานเท่าไหร่แล้วนะ

ตอนกินยาคุมฉุกเฉินมันมีบอกแค่ว่าประจำเดือนอาจจะมีสีคล้ำกว่าปกติ แต่มันไม่ได้บอกเรื่องว่าประจำเดือนขาด กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หรือยาคุมจะไม่ฉุกเฉินอย่างที่ควรเป็น

“นุชแกว่าไงเรื่องงาน จบตรีแล้วยังจะชงกาแฟต่ออีกเหรอ” เบลถามคนอาการคล้ายจะเป็นลม นุชส่ายหน้าเหมือนคนไร้สติ

“แกไปยื่นสมัครงานบริษัทเดียวกับฉันสิจะได้ทำด้วยกัน”

“.....”

“นุช”

“อะไรนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ”

“โอ๊ยแกใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย” คนบ่นถอนหายใจเฮือกให้เพื่อนที่เอาแต่ยืนนิ่งกุมหน้าท้องตัวเอง

2 ขีด เมื่อยาคุมไม่ได้ฉุกเฉิน ร่างบอบบางทิ้งตัวนั่งลงบนชักโครกของหอพัก เธอร้องไห้ในมือกำที่ตรวจตั้งครรภ์ไว้แน่น ความฝันจะให้พ่อแม่สบายหลังเรียนจบพังครืนลงมาตรงหน้า เธอท้องได้ยังไงในเมื่อกินยาคุมฉุกเฉิน

คนโง่นึกพ้อด่าทอตัวเอง ถ้านับรวมเรื่องราวที่ผ่านมาเด็กในท้องเธอคงไม่สามก็สี่เดือน หน้าท้องมันนูนขึ้นมาเพียงนิดเดียวไม่สามารถบ่งบอกอะไรได้เลย ยกเว้นแต่ว่าเธอดมกลิ่นกาแฟไม่ได้อีกต่อไปแล้ว มันคลื่นเหียนจนพาเธออาเจียนตลอดเวลา

ด้วยนิสัยขี้เกรงใจ เธอไม่อาจร้องขอความเมตตาจากพี่เจ้าของร้าน เพราะเธอรู้ดีว่าจะได้รับมันอย่างแน่นอน

นุชนารถไม่อยากจะเอาเรื่องนี้มาเป็นภาระให้คนอื่น ส่วนหนึ่งเธอพลั้งพลาดเองด้วยที่รับปากกับอคิระว่าไม่ต้องกังวลเขาจะไม่เสื่อมเสีย เพราะเธอจะดูแลตัวเอง

“ลูกแม่ เราจะเอายังไงกันดี” เลือกสารภาพ หรือวิ่งหนี