ตรวจสอบอีเมล์
เราได้ส่งอีเมล์แจ้งรายละเอียด
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
การแจ้งชำระเงินไปถึงท่าน
ตอนที่ 1
“คุณเกรียงศักดิ์ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะ” เสียงห้ามปรามของหญิงสาวที่กำลังถูกผู้เป็นเจ้านายปล้ำจูบดังกึกก้องห้องทำงานครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คนเป็นนายกลับไม่สนใจเสียงอ้อนวอนนั่น
“นิดา เธอจะโวยวายไปทำไม” เสียงเข้มพร่าของชายหนุ่มหน้าตาดีดังขึ้น พร้อมทั้งกระชากชุดทำงานของหญิงสาวออก
“คุณเกรียงศักดิ์ อย่าทำอะไรนิดาเลย นิดาขอร้อง” นิดา พนักงานสาววิงวอนด้วยเสียงสั่นๆ สองมือของหญิงสาวยกปัดป้องร่างกายไม่ให้ผู้บริหารหนุ่มพัลวัน
“อย่ามาขอร้อง! ในเมื่อฉันเคยเสนอให้เธอมาเป็นเมียเก็บของฉันดีๆ แต่เธอปฏิเสธเอง เพราะฉะนั้น ฉันจะบังคับเธอด้วยวิธีของฉัน” เกรียงศักดิ์ ผู้บริหารหนุ่มโต้กลับเสียงเข้มแต่ยังคงสั่นพร่าเช่นเดิม เพราะกลิ่นกายของหญิงสาวยั่วยวนให้เกิดความต้องการ
“แต่นิดาไม่อยากเป็นเมียเก็บของคุณ”
“จะอยากหรือไม่อยาก เธอก็ต้องเป็น” ขาดคำโหดร้ายสำหรับคนฟัง ใบหน้าคมเข้มก็โน้มต่ำชิดซอกคอของเหยื่อสาว ปากร้อนระดมซุกไซ้อย่างไร้ความอ่อนโยนพร้อมเสียงกรีดร้องของคนถูกข่มเหงก็ดังขึ้นเป็นระยะ ยิ่งมือหยาบบุกเข้าหาเต้างาม
“อย่า!” เหยื่อสาวส่งเสียงห้ามไม่หยุด แต่ริมฝีปากร้ายกาจของผู้บริหารหนุ่มไม่ได้หยุด และเคลื่อนเข้าหาเต้างาม
นิดาดิ้นรน พยายามหนีจากการถูกรุกราน ปากก็พร่ำอ้อนวอนเจ้านายหนุ่ม
“หยุดดิ้น!” ผู้บริหารหนุ่มตัดใจจากเต้างามสั่งเสียงเข้ม ตาคู่คมเต็มไปด้วยความหื่นกระหายปนโกรธเคือง
“คุณเกรียงศักดิ์ นิดาขอร้อง อย่าทำแบบนี้กับนิดาเลยนะคะ” สองมือที่ได้รับอิสระ ควานหาเศษเสื้อผ้ามาปกคลุมกายเอาไว้ขณะเอ่ยขอร้อง แต่กลับถูกมือใหญ่ปัดทิ้งอย่างไม่ไยดี
“แต่ฉันรักเธอ ต้องการเธอมากด้วย อย่ามาเสียเวลาขอร้องเลย”
“แต่นิดาไม่...อื้อ!” คำพูดกลืนหายเมื่อปากร้ายประกบลงมา มือหยาบก็ปลุกเร้าเหยื่อสาวอย่างชำนาญจนในที่สุดพนักงานสาวก็พ่ายแพ้ทุกอย่างให้กับผู้บริหารหนุ่ม
22 ปีต่อมา
“สวัสดีค่ะพี่ภาส” สิ้นเสียงสดใสเจ้าของเสียงก็เดินเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึง หลังจากไม่ได้กลับมาเจอหน้าพี่ชายเกือบสามปี
“ยัยน้อง!” กฤตภาส ธันธรารัตน์ นักธุรกิจหนุ่มวัยสามสิบหกปี มีสีหน้าตกใจมากทีเดียว เมื่ออยู่ๆ น้องสาวคนเดียวก็โผล่พรวดเข้ามา
“ค่ะ นี่น้องเอง” วรรณนริน เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พี่ชายตาหยี ฝ่ายคนเป็นพี่ชายก็มองอย่างประหลาดใจระคนดีใจ เพราะน้องสาวไม่ได้บอกล่วงหน้าเลยว่าจะกลับ
“ไม่เห็นบอกก่อนว่าจะกลับ ว่าแต่ได้บอกแม่หรือเปล่า”
วรรณนรินส่ายหน้ารัวๆ
“จะเซอร์ไพรส์แม่หรือไง”
“ใช่ค่ะพี่ภาส แล้วแม่ก็ตกใจมากด้วยที่เห็นหน้าน้อง แล้วยังบอกอีกว่าแม่ไม่ได้ตาฝาดใช่ไหม”
“ก็อานิดาบ่นตลอดว่าอยากให้เรากลับมาทำงานกับพี่มากกว่า แต่เรานั่นแหละดื้อเอง แล้วนี่ยังไง ลางานมาหรือไง แล้วจะมานานหรือเปล่า”
“น้องลาออกจากงานแล้วค่ะ ตั้งใจกลับมาช่วยงานพี่ภาส ว่าแต่พี่ภาสจะรับพนักงานเพิ่มหรือเปล่าคะ”
“จะรับดีไหมนะ”
“พี่ภาส”
“พี่ล้อเล่น ว่าแต่เราอยากทำตำแหน่งอะไรล่ะ”
“อืม...” วรรณนรินทำท่าครุ่นคิด เพราะเธอเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาช่วยงานด้านไหนได้บ้าง เพราะตัวเองเรียนออกแบบมา ไม่ได้ตรงกับงานของพี่ชายเลย
“คิดนานขนาดนี้ พี่ว่าไปเป็นพนักงานปูเตียงแล้วกัน”
“พี่ภาส”
“พี่ล้อเล่น แต่อย่างน้อง พี่ว่าดูแลเรื่องการตกแต่งออกแบบอะไรพวกนี้ดีไหม เพราะเราเรียนด้านนี้มา แล้วพี่ก็อยากให้คนออกแบบโรงแรมที่กำลังจะเปิดใหม่ด้วย”
“ว้าว! เยี่ยมเลยค่ะ น้องว่านี่แหละตำแหน่งงานที่เหมาะกับน้องที่สุด แต่ว่าน้องขอเที่ยวก่อนสักอาทิตย์ได้ไหมคะ”
“ได้เลย แต่พี่ให้สองอาทิตย์เลยดีไหม”
“ไม่เอาหรอกค่ะ น้องกลัวตัวจะขึ้นขน ถ้าพักนานขนาดนั้น”
กฤตภาสหัวเราะ ก่อนจะใช้มือจับศีรษะน้องสาวโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู
“แล้วนี่เรากินอะไรมาหรือยัง”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ แต่เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านน้องนะคะ แม่เตรียมทำอาหารไว้เยอะเลย”
“เรื่องกินพี่ไม่พลาดอยู่แล้ว” กฤตภาสตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
“งั้นน้องอยู่รอพี่ภาสที่ทำงานนะคะ จะได้กลับพร้อมกัน เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เลิกงานแล้ว”
“แล้วไม่เบื่อหรือไง”
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ”
“งั้นก็ตามใจ ส่วนพี่ขอทำงานก่อน”
“ตามสบายค่ะ”
“เดี๋ยวพี่สั่งเลขาให้เอาของว่างมาให้”
“ขอบคุณค่ะ” ขานตอบแล้ววรรณนรินก็เดินไปนั่งโซฟา แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อนรุ่นพี่ ที่ติดต่อไม่ได้มาสองอาทิตย์แล้ว
‘พี่ขิงเป็นอะไรหรือเปล่านะ’ หลังจากพยายามติดต่ออยู่นาน จนตอนนี้สีหน้าของวรรณนรินเริ่มเครียด เพราะเป็นห่วงเพื่อนรุ่นพี่ ที่ได้รู้จักตอนทำงานทีเดียวกัน แต่เพื่อนรุ่นพี่คนนี้ลาออกและเดินทางกลับไทยก่อนเธอเกือบสองปี แต่ก็ติดต่อกันตลอด จนมาช่วงนี้ที่ติดต่อไม่ได้
กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว