ตอนที่ 4 มันแน่นอกจนรู้สึกเจ็บไปทั้งใจ

“กำลังออกไปแล้วน่า” ไม้ทีบอกกับลลินที่โทรมาตามเพื่อไปหาข้อมูลมาทำรายงานที่ห้องสมุด ทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดแต่เด็กสถาปัตย์ก็ไม่ได้ว่างไปเที่ยวเล่นที่ไหนแล้วยังมีโมเดลที่ยังทำไม่เสร็จก็ต้องพักเอาไว้รีบไปทำงานที่มีกำหนดส่งใกล้เข้ามาก่อน

ไม้ทีวางสายโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องระหว่างทางเดินก็ชะเง้อคอมองเผื่อว่าจะเจอพี่ตุลยืนอยู่ที่ตรงบันได

“ไม่อยู่แฮะ เพราะเป็นวันหยุดละมั้งแต่ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยววันจันทร์ก็ได้เจอกัน” ไม้ทีพูดพึมพำขณะที่กำลังเดินลงบันได

เมื่อไม้ทีเดินไปถึงหน้าหอเขาเปิดประตูออกไปแล้วก็เจอกับคนที่หวังไว้ทว่าไม้ทีไม่ได้รู้สึกดีใจเมื่อข้างกายของตุลมีผู้หญิงยืนอยู่ข้างกาย ถ้าแค่ยืนคุยกันเฉยๆ เขาคงไม่รู้สึกอะไรแต่เพราะทั้งสองคนกำลังยื้อยุดแย่งของที่ไม้ทีไม่สนใจหรอกว่ามันคืออะไรแล้วยังท่าทางที่ทั้งสองคนยิ้ม หัวเราะ หยอกล้อกันด้วยความสนิทสนมที่ไม้ทีไม่รู้สักนิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาเรียกว่าอะไร ไม้ทีได้แต่ยืนนิ่งไปจนโทรศัพท์ของตัวเองส่งเสียงแจ้งเตือนถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้ต่อไปเขาถึงได้ก้มหน้าก้มตาเดินออกมา

อย่าเพิ่งหันมาเลย ไม้ทีภาวนาอยู่ในใจแต่ก็นะทุกอย่างในโลกล้วนไม่เป็นไปอย่างที่ใจต้องการ

“อ้าวน้องทีจะไปไหน” น้ำฝนที่ยืนอยู่ข้างตุลทักขึ้นมา ส่วนตุลก็มีท่าทางลุกลี้ลุกลนหยิบของที่อยู่ในมือน้ำฝนใส่กระเป๋า

“น้องทีจะไปไหนให้พี่ไปส่งไหม”

มันก็แค่ความหวังดีทั่วๆ ไปไม่ได้มีให้แค่เราคนเดียว

“พี่ตุลไม่ต้องลำบากหรอกครับ ผมไปเองได้” ไม้ทีตอบเสียงเรียบแล้วก็วิ่งออกไปไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง

ความใจดีมันก็เป็นบาปมันทำให้ไม้ทีคิดเข้าข้างตัวเอง

ไม้ทีนั่งทำงานอยู่ในห้องสมุดเงียบๆ ไม่ไช่ว่าเพราะทำตามข้อกำหนดของการใช้ห้องสมุดแต่อย่างใดแต่เป็นเพราะเรื่องที่เจอเมื่อครู่มันทำให้น้องเงียบเป็นเป่าสากแล้วท่าทางแบบนี้มันทำให้คนนั่งข้างๆ อย่างลลินสงสัย

“ที แกเป็นไรนั่งเงียบอยู่ได้ไม่พูดไม่จา”

“ป่าวนะ ไม่ได้เป็นไร” ไม้ทีตอบด้วยแววตาที่ดูเลื่อนลอย

“ทีไม่รู้ตัวเลยใช่ไหมว่าตัวเองน่ะถามคำตอบคำ” แม็กซ์ก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าไม้ทีทำตัวแปลกๆ ไป “ถ้าทีมีปัญหาบอกเราได้นะ ทุกเรื่องเลยก็ได้ที่ทีรู้สึกไม่สบายใจ”

“ไม่มีอะไรหรอกแม็กซ์ ไม่ใช่เรื่องที่ต้องสนใจ” ไม้ทียิ้มน้อยๆ แต่ใครก็ดูออกว่าฝืนยิ้มให้ บอกกับคนอื่นว่าไม่มีอะไรทั้งที่ในหัวใจมันวูบโหวงเหลือเกิน

“จะไม่ให้สนใจได้ยังไง กะอีแค่ตัดกระดาษแกยังเผลองับนิ้วตัวเอง” ลลินเผลอดุเพื่อนเสียงดังจนคนในห้องสมุดหันมามองกันเป็นแถว เธอก้มหัวขอโทษขอโพยแล้วยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองจากนั้นก็โน้มตัวเข้าไปกระซิบกระซาบข้างหูไม้ที “เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแค่มองหน้าก็รู้แล้วว่าแกมีอะไรในใจ”

“…ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่เวลาเขาอยู่กับคนอื่นเราถึงรู้สึกไม่สบายใจ ทำไมเรา…ไม่รู้สึกยินดีกับความสุขของเขาเลย”

“แกหมายถึงใคร” ลลินถามอย่างคนไม่เข้าใจสถานการณ์

“เวลาที่มองเขาทำไมหัวใจมันเจ็บจัง”

“ก็เพราะว่าทีเผลอรู้สึกกับเขาไปแล้วไง” แม็กซ์ตอบอย่างเข้าอกเข้าใจ เพราะเขาก็เผลอรู้สึกกับไม้ทีเหมือนกันที่เข้าหาแต่แรกไม่ใช่แค่อยากทำความรู้จักอย่างเดียวเท่านั้น แม็กซ์แค่ต้องการอยากเป็นคนรู้ใจ

“…” ไม้ทีเอาแต่คิดวนเวียนอยู่ในใจ จะเข้ามาทำดีด้วยทำไม ทำไมต้องทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ จะเข้ามาทำให้ดูเหมือนเราพิเศษกว่าคนอื่นทำไม

“พวกแกช่วยพูดอะไรที่มันเข้าใจง่ายหน่อยได้ไหม”

“…พี่ตุลกับพี่ฝนเป็นแฟนกัน” ไม้ทีพูดคำที่ย้ำความเจ็บในใจ คนที่ได้ยินก็ไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรแค่ปล่อยให้ทุกอย่างมันผ่านไปกับความเงียบงัน

ไม้ทีและเพื่อนๆ เดินออกมาจากห้องเรียนถึงได้รู้ว่าโลกภายนอกฝนกำลังตก ลมกระโชกแรงกระหน่ำตอนอยู่ในห้องเรียนไม่ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างม่านก็ถูกปิดบังทัศนียภาพคนอยู่ในห้องแทบจะไม่รู้เวลากลางคืน-กลางวัน ถ้าอยากรู้ก็ต้องดูที่นาฬิกาอย่างเดียวเท่านั้น

พวกเขาพากันเดินลงมาจากบันไดก็เห็นคนมายืนออรอให้ฝนหยุดตกอยู่ที่ใต้อาคารและกลุ่มคนที่ยืนรออยู่บริเวณนั้นก็มีคนที่ไม้ทีพยายามหลบหน้า สองวันแล้วที่น้องถอยตัวเองออกมาที่เขาทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อจะไปเจอหน้ากันในวันเฉลยพี่รหัสโดยที่ไม่รู้สึกอะไร

ทั้งที่เตรียมใจไว้บ้างแล้วเป็นอย่างดี ทั้งที่เฝ้าเตือนตัวเองทุกนาทีว่านับจากนี้ต้องไม่คิดไปไกลแต่พอเห็นพี่ตุลยืนอยู่แม้จะในที่ไกลๆ ไม้ทีก็ทำตัวลีบเล็กหลบไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ เพื่อปิดบังตัวเอง ถึงจะแอบไปอยู่ข้างหลังแต่สายตาของไม้ทีก็ยังมองไปที่ตุลไม่ละสายตาและเหมือนว่าคนถูกมองจะรู้สึกได้ถึงรังสีของน้องตุลหันมามองแล้วสายตาทั้งสองคู่ก็สบกันเข้าพอดี

ทว่า

เปรี้ยง!

เสียงของฟ้าทำเอาตุลตกใจสุดขีดเขาเข้าไปเกาะหลังน้ำฝนคนที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้

ทุกอย่างที่ไม้ทีเห็นตั้งแต่วันนั้นจนกระทั่งถึงตอนนี้มันตอกช้ำชัดเจนได้เป็นอย่างดี ไม้ทีแน่ใจแล้วว่าทั้งสองคนนี้เป็นมากกว่าเพื่อนกัน

เปรี้ยง!

ทั้งเส้นสีส้มขาวและเสียงของฟ้ากลับมาอีกครั้ง ตุลที่เกาะหลังน้ำฝนอยู่ก็หลับตาปี๋ก้มหน้าซบลงไป ไม้ทีเห็นแล้วก็เจ็บแปลบขึ้นในใจทว่าขามันก้าวไปไวก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกมา

“ทีจะไปไหน” แม็กซ์เอื้อมมือไปคว้าได้แค่อากาศ ถึงจะวิ่งตามไปในทันทีแต่ก็ไม่ทัน

ไม้ทีวิ่งฝ่าสายฝนกลับมาที่ห้องทั้งเสื้อผ้าและเนื้อตัวเปียกโชกมีน้ำหยดทุกๆ ก้าวที่เดินไป น้องมือชา รู้สึกแน่นหน้าอกเจ็บตรงที่หัวใจแข้งขาไร้เรี่ยวแรงยืนต่อไปไหวเขาทรุดตัวนั่งลงข้างเตียง

“คนอกหักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง”

ที่ผ่านมาไม้ทีไม่เคยรู้สึกดีกับใคร ตั้งแต่ที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้หญิงเหมือนผู้ชายทั่วไป เขาก็รู้ว่าความรักสำหรับคนที่ชอบผู้ชายอย่างเขามันคงไม่ง่ายเลย

แม็กซ์ขับรถตามหาไม้ทีแต่ไม่ว่าจะไปกี่ที่มันก็ไม่มีคนที่ตามหาแต่มีหนึ่งที่เขายังไม่ได้ลองมาแม็กซ์ตัดสินใจเลี้ยวพวงมาลัยรถหักขวาขับออกจากมหา’ลัยเพื่อไปหอพักของไม้ที

เมื่อไปถึงหอพักแม็กซ์รีบลงจากรถแล้วเดินตรงไปขึ้นบันได หลังจากได้เห็นร่องรอยหยดน้ำบนพื้นหน้าห้องของไม้ทีก็ยิ่งทำให้แม็กซ์แน่ใจ เขาเข้าไปเคาะประตูห้องก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้อง

“ที ให้เราเข้าไปหน่อยได้ไหม”

“…” คนข้างในได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบสักคำ

“ที ให้เราอยู่เป็นเพื่อนได้ไหม”

“…” คนข้างในก็ยังไม่ตอบรับคำขออยู่ดี

“ที…” แม็กซ์พูดได้แค่นั้นเพราะเขาถูกขัดจังหวะจากคนที่วิ่งเข้ามาเคาะประตูห้องไม้ที

“น้องทีออกมาคุยกับพี่หน่อยได้ไหม”

“มึงจะมาที่นี่ทำไม” แม็กซ์เข้าไปผลักหน้าอกของตุล คนถูกผลักไม่ได้ตั้งตัวจึงเซล้มลงไป

“ว้าย!” ลลินเข้ามาพอดีเธอรีบวิ่งเข้ามาช่วยพยุงรุ่นพี่ “พี่ตุลเป็นอะไรไหมคะ”

หมอกเอาตัวเข้าไปแทรกระหว่างเพื่อนกับรุ่นน้อง “ไอ้แม็กซ์ มึงใจเย็นๆ หน่อยได้ไหม”

“ผมยอมมามากพอแล้วพี่ วันนี้ผมจะไม่ยอมให้พี่ลากไปไหน“

“ได้” หมอกยอมทำตามความต้องการของรุ่นน้อง

“แล้วพี่ก็ช่วยพาเพื่อนพี่กลับไป”

“ไอ้หมอกถอยกูจะไปหาน้องที”

“กูไม่ให้ไป” แม็กซ์ยืนกันท่าขวางทาง “มึงอย่ามาทำให้ทีเจ็บไปมากกว่านี้”

“กูจะไปหาน้องที” ตุลพยายามเดินผ่านแม็กซ์เข้าไปแต่ก็ถูกลลินรั้งไว้

“พี่ตุลกลับไปก่อนเถอะค่ะ”

“แต่พี่มีเรื่องต้องคุยกับน้องที”

“ไอ้ตุล! มึงเข้าไปตอนนี้แล้วมันจะมีอะไรดี มึงคิดว่าน้องจะออกมาคุยกับมึงหรือไง”

“…” ตุลรู้ว่ามันไม่ง่าย ไม่งั้นไอ้เด็กนี่คงไม่มายืนไล่เขาอยู่ตรงนี้

“พี่ตุลกลับไปเถอะนะคะ”

“มึงกลับไปเหอะตอนที่กูยังพูดดีๆ” แม็กซ์พูดเสียงเขียวย้ำความต้องการ

“แต่…”

“เดี๋ยวกูพาเพื่อนกูกลับเอง” หมอกลากตุลออกมา เขาดันตุลให้เดินไปข้างหน้าโดยที่เขาเดินถอยหลัง “มึงก็ควรกลับด้วยเหมือนกันอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

“เรื่องของผมพี่ไม่ต้องยุ่งได้ไหม”

“ถ้าอยากให้กูยุ่งเรื่องมึงเมื่อไหร่ก็มาหากูแล้วกัน” หมอกพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปโดยที่แม็กซ์ไม่ทันได้มองสายตาที่รุ่นพี่แสดงออกว่าห่วงใย

ลลินยกมือขึ้นนวดขมับก่อนจะบอกกับแม็กซ์อย่างอ่อนใจ “แม็กซ์ แกก็กลับไปด้วยอีกคน”

“เราขอเจอทีก่อน อยากจะดูให้แน่ใจว่าไม่เป็นไร”

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงแต่เราไม่ได้เป็นไร” จู่ๆ เสียงของคนในห้องก็ดังลอดประตูออกมา “เราขออยู่คนเดียวเถอะนะ”

“แกแน่ใจนะว่าไม่เป็นไร” ลลินถามด้วยความห่วงใยเธอไม่เคยเห็นไม้ทีเป็นแบบนี้มาก่อน

“อืม ไม่เป็นไร”

“แต่”

“ก็ได้” ลลินพยักหน้าให้แม็กซ์เป็นการบังคับกลายๆ “กลับกันเถอะ”