ดาวโหลด Ebook ได้ที่เว็บ MEB นะคะ

+++++++++

“นีน่าอยากให้คุณพ่อนอนด้วยค่ะ” นิธิภัทรเลิกคิ้วขึ้นมองสีหน้าอ้อนวอนของลูกสาวคนเล็กนิดหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองพี่เลี้ยงสาวแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“แล้วรีน่าว่าไงลูกอยากให้พ่อนอนด้วยหรือเปล่า” เขาแสร้งหันไปถามลูกสาวอีกคนที่ดูก็รู้ว่าคงรู้สึกไม่ต่างกับแฝดผู้น้อง แต่ติดที่ตรงออกจะปากหนักกว่าจึงไม่ค่อยพูดถ้าไม่โดนถามก่อน

“อยากค่ะ เพราะเพื่อนๆ ที่โรงเรียนเคยพูดกันว่านอนกอดคุณพ่อคุณแม่แล้วอบอุ่น แถมยังหลับฝันดีด้วยนะคะ” คำตอบของลูกสาวทำเอาคุณพ่อยิ้มกริ่ม เพราะมันดูเข้าทางเขาซะเหลือเกิน

“ทำไงดีน้าไม่มีคุณแม่ รีน่ากับนีน่าว่าจะให้ใครมานอนกอดแทนคุณแม่ดีเอ่ย” เด็กทั้งสองมองหน้ากันแล้วเปิดยิ้มกว้าง สายตาจับจ้องไปในทิศทางเดียวกันกับผู้เป็นพ่อราวกับรู้ใจกันสมเป็นพ่อลูก

“พี่ลีค่ะ”

“เฮ้ย! ไม่ดีมั้งคะ” คนถูกเสนอชื่อถึงกับอุทานเสียงหลงส่ายศีรษะแรงจนผมกระจาย แต่นิธิภัทรไม่คิดจะฟัง เขาลุกขึ้นเดินไปรั้งร่างบางให้มานั่งลงบนเตียง

“เอาน่าคุณ เพื่อเด็กๆ ถ้าคุณไม่ยอมอยู่อย่างนี้ เด็กๆ ไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี ดึกแล้วนะ”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ครับ สรุปให้พี่ลีเป็นแม่นะ” ชายหนุ่มตีขุมยกพี่เลี้ยงสาวให้เป็นแม่เด็กๆ ซะงั้น ซึ่งคู่แฝดทั้งสองก็พยักหน้าหงึกหงักๆ อย่างเห็นด้วย

“งั้นนอนเลยครับคุณแม่ แต่เอ...ก่อนนอนคุณพ่อหอมคุณลูกไปแล้ว คุณพ่อขอหอมคุณแม่ก่อนนอนบ้างได้ไหมครับลูกๆ”

“ได้ค่ะ” เด็กๆ พาซื่อตอบพร้อมกันอย่างไม่คิดอะไร แต่คนที่ถูกยัดเยียดให้เป็นคุณแม่รีบเอ่ยห้ามเสียหลง สีหน้าออกอาการตกใจระคนอาย

“ไม่เอานะคะคุณธี!” คุณพ่อเจ้าเล่ห์ไม่ฟังเสียงห้าม ฟังแค่เสียงสนับสนุน รั้งตัวคุณแม่จำเป็นเข้ามากอด แล้วก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ เมื่อสมใจแล้วจึงยอมปล่อยร่างบาง ก่อนจะเดินไปดับไฟให้เหลือเพียงแสงไฟสลัวจากไฟตรงหัวเตียง จากนั้นร่างสูงจึงมาล้มตัวลงนอนข้างๆ ลูกสาวคนเล็ก ส่วนประณาลีนั้นนอนอีกฝากติดกับลูกสาวคนโตของเขา

“พี่ลีเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังเหมือนทุกวันหน่อยสิคะ” แฝดผู้พี่ที่นอนกอดและซบหน้าอยู่กับอกของพี่เลี้ยงสาวเอ่ยทวง และนั่นทำให้ประณาลียิ้มแหยๆ ว่าเธอลืมหน้าที่ประจำไปได้อย่างไร และไม่ต้องให้เด็กๆ รอนานหรือทักท้วงอีกรอบ พี่เลี้ยงก็เริ่มเล่านิทานที่อยู่ในความจำหลายสิบเรื่องให้กับเด็กๆ ที่นอนรอได้ฟังสมใจ โดยตลอดเวลาที่เธอเล่านิทานอยู่นั้น นิธิภัทรมักจะยื่นมือมาจับโน่นแตะนี่ให้ได้อายและใจเต้นอยู่เสมอ แต่เธอก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะมีเด็กๆ อยู่ ผ่านไปพักใหญ่เด็กๆ ก็เงียบไปและหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ บงบอกว่าทั้งสองนั้นได้หลับสนิทแล้ว

“เด็กๆ หลับแล้วฉันจะกลับห้องนะคะ” เอ่ยจบ ประณาลีก็ค่อยๆ ยกแขนเล็กที่กอดเธอเอาไว้ออกอย่างเบามือ และเมื่อเป็นอิสระเธอก็รีบลุกขึ้นลงจากเตียงทันที

“เดี๋ยวสิลี…ลี!” นิธิภัทรรีบยกแขนเล็กของลูกสาวออกอย่างเบามือ แล้วรีบวิ่งตามหลังร่างบางที่เดินออกจากห้องไปอย่างไม่ฟังใครทั้งนั้น เธอไม่อยากผูกพันกับสามพ่อลูกมากจนเกินไป โดยเฉพาะกับคนเป็นพ่อของเด็กๆ เพราะเธอกลัวใจตัวเองเหลือเกิน แค่เป็นอยู่ทุกวันนี้เธอก็หวั่นไหวซะจนควบคุมตัวเองแทบไม่ได้แล้ว