เพียงหนึ่งราตรี-1

โดย  มาดามโอ

เพียงหนึ่งราตรี

1

หญิงสาวช้อนสายตามอง เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วโกรธไปคงไม่ได้อะไร อีกอย่างคู่กรณีก็รับผิดชอบค่าเสียหายแถมยังพามาโรงพยาบาลอีก ไม่อยากติดใจเอาความอะไร

“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่ไม่หนีไปไหน ขอบคุณที่รับผิดชอบทั้งเรื่องรถเข็นและเรื่องพามาส่งโรงพยาบาล”รินณดาบอกแล้วเผลอยิ้มออกมา

เขาเผลอมองภาพนั้นหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ รู้สึกราวกับต้องมนต์สะกด ดวงตาคมกวาดมองทั่ววงหน้าสำรวจอย่างไม่รู้ตัว คิ้วบางโค้งเรียว ริมฝีปากอวบอิ่ม จมูกโด่งรั้น แก้มอิ่ม มองเท่าไหร่ไม่รู้เบื่อ ริณดาขมวดคิ้วสงสัยเหตุใดเขาถึงนิ่งงันไปเสียอย่างนั้น เธอไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่ไหม และเหมือนอีกคนจะรู้ตัว

“แล้วคุณจะกลับบ้านเลยหรือเปล่าเดี๋ยวผมไปส่ง”ยศราชย์ถามแก้เก้อ

“กลับเลยค่ะ ฉันคงทำงานไม่ไหว”

ความจริงไม่อยากรบกวนเขาเลยแต่เพราะสภาพตอนนี้แทบเดินไม่ไหว ยศราชย์เข็นรถมาจอดด้านหน้าโรงพยาบาลแล้วเคลื่อนรถตัวเองจอดเทียบ ริณนดาถูกพยุงนั่งเบาะด้านหน้าคู่เขา รถเคลื่อนออกจนกระทั่งถึงบ้าน เสียงเครื่องยนต์จอดหน้ารั้วบ้านไม้เก่าๆ หลังหนึ่ง ยศราชย์พยุงหญิงสาวออกจากรถ จ้องมองด้วยสีหน้าประหลาดใจกับสภาพบ้านที่เห็นอยู่ บ้านไม้ทรุดโทรม รั้วไม้ผุพังแม้สภาพบ้านยังพออยู่ได้แต่กลับไม่มีความปลอดภัย

ญาทิสาลงจากบันไดบ้านเพื่อสำรวจ เห็นน้องสาวกำลังกะเผลกเข้ามาในบ้าน และที่น่าตกใจคือชายหนุ่มที่มาด้วยคือผู้อุปถัมภ์เธอนั้นเอง ยศราชย์มองผู้หญิงอีกคนด้วยความตกใจ คนเป็นพี่รีบตรงเข้าช่วยพยุงน้องทันที

“สาคุณมาที่นี่ได้ยังไง”เขาถามทันที

ญาทิสากัดฟันแน่นไม่อยากให้เขามาเห็นสภาพความเป็นอยู่ของเธอ แต่เวลานี้มันคงไม่สามารถปิดบังอะไรได้อีกแล้ว

“ที่นี่เป็นบ้านของสาเองค่ะ”เธอตอบเสียงแผ่วเบา

คู่กรณีเขาถูกพยุงเข้าด้านในพักใหญ่เห็นญาทิสาออกมา เธอเดินนำเขาออกไปนอกบ้านแล้วนั่งตรงม้าหินริมน้ำ มองผาดๆ คงเป็นคลองสำหรับทำสวน

“คุณคงสมเพชสามากเลยใช่ไหม”ญาทิสาถามเสียงแผ่วเหม่อมองทิวทัศน์เขียวขจีรอบๆ

“เปล่าสา ผมแค่... ไม่เคยคิดว่าคุณจะลำบากมากขนาดนี้”

เธอเอื้อมมือกุมมือเขาจ้องมองด้วยความหวัง ยศราชย์คือทุกสิ่งทุกอย่าง เขาอาจทำให้เธอหลุดพ้นจากความลำบาก แค่เพียงเขาขอแต่งงานเท่านั้น

“ยศ... คุณเคยคิดจะแต่งงานกับสาบ้างไหม?”

น้ำเสียงจริงจัง เล่นเอาคนถูกถามถึงกับสะอึกพูดไม่ออก เพราะเขา... ไม่เคยคิดจะแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนเลย

“สาผมไม่เคยคิดแต่งงานกับผู้หญิงคนไหน คุณก็รู้ว่าผมเป็นคนยังไง... แรกเริ่มที่เราคบกันเราตกลงกันแล้วนะครับ”เขาบอกเธอ สีหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ

“สาแค่ถามคุณไปอย่างนั้นเอง สารู้ดีว่าคุณไม่มีวันแต่งงานกับสา”เธอบอกเขาพลางฝืนยิ้มออกมา ข่มกลั้นน้ำตาไม่อยากให้เห็น

ยศราชย์หนักใจไม่น้อย แต่สิ่งที่เขาพูดคือความจริง ไม่เคยต้องการแต่งกับใคร เขาไม่ชอบการถูกผูกมัดสักเท่าไหร่ แต่ทว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เขาสนใจในตอนนี้

“แล้วผู้หญิงที่คุณพยุงเข้าไปในบ้านเป็นใครเหรอสา”

“น้องสาวสาเองค่ะชื่อยัยริน”ญาทิสาอธิบาย

ยศราชย์หันมองเห็นร่างเล็กอยู่ด้านบนตรงระเบียง ดูเหมือนเธอกำลังสนใจบทสนทนาของเขากับพี่สาว ชายหนุ่มยิ้มทักทาย แต่เจ้าตัวกลับเบ้ปากแล้วหลบเข้าด้านในทันที ญาทิสาจ้องมองด้วยความอึดอัด หรือเขากำลังคิดเป็นอื่นกับน้องสาวเธอ

พอเห็นกิริยาของหญิงสาวอีกคน เขาเผลอลอบยิ้มออกมา เส้นดายสีแดงขาดสะบั้น มือบางกำแน่นแววตาหม่น ความรู้สึกของหัวใจกลับรวดร้าวขึ้นมา ใช่แล้ว... เขาไม่เคยคิดกับเธอเป็นอื่นนอกจากเครื่องมือระบายความใคร่เท่านั้นเอง

“ผมกลับก่อนนะสา”ยศราชย์บอกลา

“ค่ะ โชคดีนะคะยศ”

ชายหนุ่มลุกยืนสาวเท้ามายังตัวรถ ในหัวไม่อาจสลัดภาพรอยยิ้มแสนบริสุทธิ์ของหญิงสาวอีกคนได้เลย แต่มโนธรรมในหัวมันตีตื้นขึ้นมา เขาไม่กล้ารวบทั้งพี่ทั้งน้องหรอก แหงนมองดูระเบียงด้านบนคงต้องเก็บความรู้สึกพึงพอใจนี้ไว้ภายใน

ญาทิสามองรถเขาเคลื่อนหายลับตา แล้วหันกายเดินกลับเข้าสู่ตัวบ้าน คนเป็นน้องรีบดักพี่สาวด้วยความสงสัยจากท่าทีของชายคนนั้นกับพี่สาดูมีอะไรชอบกล

“พี่สาผู้ชายคนนั้นเขาเป็นใครคะ”เธอถามด้วยความสงสัย

“เขาชื่อยศ เป็นแฟนของพี่”

ริณนดาตาโตแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่มีแฟน เนื่องจากไม่เคยพามาแนะนำตัวที่บ้านเลย

“พี่สาไม่เห็นพาเขามาแนะนำให้รู้จักเลยนะคะ”

“เขาไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่น่ะริน พี่เองก็ไม่อยากรบกวน ตั้งใจว่ายศว่างเมื่อไหร่จะพามาแนะนำอยู่”

“ค่ะ”

“พี่ถ้าอย่างนั้นพี่ขอไปนอนก่อนนะ”

“ค่ะพี่สา”

ญาทิสาปิดประตูห้องนอนทิ้งกายลงบนฟูก น้ำตาแห่งความน้อยใจพรั่งพรู เพราะตั้งความหวังไว้มากพอผิดหวังใจจึงทรมานเช่นนี้ อยากให้เขาเป็นคนสุดท้ายของชีวิต วาดวิมานไว้เลิศหรูสุดท้ายเขากลับหวังแค่เพียงร่างกายเท่านั้น กัดฟันเก็บความแค้นฝั่งแน่น ยศราชย์ต้องชดใช้

รีวิวจากผู้อ่าน

กรุณาล๊อคอินเพื่อรีวิว