ดอกไม้ใบหญ้าในสวนเกาะเกร็ดน้ําค้างระยิบระยับเมื่อสัมผัสแสงอรุณรุ่งยามเช้า ยอดอ่อนๆ ของดอกไม้และใบไม้สีเขียวอ่อนๆ มีน้ําค้างเกาะชื่นเย็น บรรยากาศบริสุทธิ์ทําให้ร่างงามในอาภรณ์สีขาวสะอาดใบหน้าเย็นซาอมยิ้มกับภาพตรงหน้า

นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศบริสุทธิ์เช่นนี้ ถ้าข้าจําไม่ผิดตั้งแต่เข้าองค์กรนั้นซึนะ ซุนซีหนึ่งคิดเรื่องซาติก่อนก็ ต้องรู้สึกขมขึ้นในใจ

"ข้าได้ยินว่าท่านแม่ทัพจะเดินทางกลับชายแดนวันนี้ เจ้าว่าคุณหนูใหญ่จะไปส่งหรือไม่"เสียงบ่าวรับใช้ดังเข้ามาในส่วนประสาท ของซุนซ์หนึ่งที่กําลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์อยู่ก่อนหัวคิ้วจะคายลงนั่งฟังบ่าวรับใช้พูดอยู่เงียบๆ

"คุณหนูใหญ่ต้องไปอยู่แล้ว"บ่าวรับใช้อีกคนที่เดินมาด้วยกันพูดกลับอย่างเพ้อฝัน

"คิศ นั้นสีเหตุใดคุณหนูใหญ่จะไม่ไปเล่า ต่อเมื่อคุณหนูใหญ่มีใจให้ท่านแม่ทัพ"บ่าวรับใช้คนแรกพูดต่อ

"ใช่สิ เจ้าว่าคุณหนูรองจะไปด้วยหรือไม่ หากว่าคุณหนูรองไปด้วยคุณหนูใหญ่ของเราจะไม่แย่เหรอ คุณหนูรองทั้งร้ายกาจและ ไม่มีเหตุผลด้วยส์"

"คุณหนูใหญ่ไม่เป็นไรหรอกต่อเมื่อท่านแม่ทัพก็อยู่ด้วยย่อมปกป้องคุณหนูใหญ่ของเราจากผู้หญิงร้ายกาจคนนั้น"น้ําเสียงของ บ่าวรับใช้เต็มด้วยความเย้ยหยันเมื่อเอ่ยนามคุณหนูรอง"ท่านแม่ทัพและคุณหนูใหญ่ของเรามีใจให้แก่กัน คุณหนูรองก็เป็นได้เพียงแค่ส่วนเกิน เท่านั้นแหละ"

"พวกเจ้าบังอาจนักกล้านินทาว่าร้ายเจ้านายอยากถูกลงโทษหรือไง"บ่าวรับใช้ของซุนซ์หนึ่งพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ จ้องบ่าว รับใช้สองคนเขม็ง

บ่าวรับใช้สองคนคุกเข่าลงกับพื้นเพราะคนที่ตนว่านั่งอยู่ในสวน ดวงตาทั้งสองสั่นด้วยความหวาดกลัว

"คุณหนูรอง"เมื่อรู้ว่านินทาคนผู้นี้อย่างต่อหน้าต่อตาอนาคตของพวกนางจบลงแล้ว หากคําพูดไร้เยื่อใยและอํามหิตออกมาจากปากบางนั้น

ซุนซีหนึ่งยิ้มอย่างเย็นซาปลายหางตามองบ่าวรับใช้สองคนบนพื้นดวงตาหรี่ลงมองถ้วยซาบนโต๊ะ ปลายนิ้วเคาะอย่างเป็นจังหวะ

เป็นเวลานานพอสมควร ซุนซีหนิงจะลุกขึ้นยืนเดินออกไป บ่าวรับใช้สองคนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวลุกขึ้นเพราะยังไม่ได้รับคําสั่ง ของซุนซีหนึ่ง ใบหน้าเริ่มซีดเซียวไร้สีเลือด

ท้าวเล็กๆหยุดนิ่งกับที่ก่อนจะเอ่ยเสียงเย็น เย็นราวน้ําแข็งที่ถูกสาดใส่ใบหน้าจนรู้สึกเจ็บเจียนตาย"ลุกขึ้นแล้วก็ไสหัวไปซะ!"

"ขอบคุณคุณหนูรองที่เมตตา"บ่าวรับใช้ทั้งสองคํานับลงอย่างขอบคุณ น้ําเสียงสั่นเครือ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองซุนซ์หนึ่ง จนร่าง เล็กของนางหายไป เสียงถอนหายใจจากทั้งสองบ่าวรับใช้ดังขึ้นพร้อมกันอย่างโล่งอกที่ตนยังมีชีวิตอยู่ยังดีที่คุณหนูรองไม่ลงโทษตน ก่อนจะ รับเดินออกไปเพื่อทําหน้าที่ประจําวันที่ได้รับหมอบหมาย

ซุนซีหนึ่งกลับมาถึงเรือนพักก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องไม่ออกไปไหน แม้แต่บ่าวรับใช้ใกล้ตัวก็ไล่ออกมาจากห้องหมด เหลือเพียง นางคนเดียวที่อยู่ในห้อง

บนโต๊ะเล็กกลางห้องเต็มด้วยตําราเป็นชั้นๆหลายเล่ม มีทั้งหนาและบาง โดยมีร่างงามของซุนซีหนึ่งนั่งอ่านอย่างตั้งใจอยู่

"ดอกเพลิงอดี ใบเจ็ดมรณะ ต้นหญ้าศักสิทธิ์ ลูกท้อสีม่วง เห็ดหิมะ น้ําสีเลือด และธาราน้ําแข็งเจ็ดคั่ว สมุนไพรหายากทั้งนั้นเลย หากข้าอยากได้สมุนไพรเหล่านี้คงต้องเดินทางไปหุบเขาไร้ชีวา แต่ข้าไม่มีอะไรป้องกันตัวนอกจากฝีมือชาติก่อนและพิษที่ข้ามีอยู่สองสาม อย่าง"ซุนซ์หนึ่งเท้าคางอย่างครุ่นคิด

"คุณหนูเจ้าคะ ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วเจ้าค่ะ"บ่าวรับใช้ของซุนซีหนึ่งพูดขึ้นจากด้านนอกห้อง

อาหยิน บ่าวรับใช้ใกล้ชิดของซุนซ็หนึ่ง ติดตามตั้งแต่นางและซุนซีหนิงอายุได้เพียงห้าขวบ อาหยืนไว้ใจได้สนิทไร้กังวลเพราะรู้ นิสัยซึ่งกันและกัน แต่กลับคุณหนูของนางในขณะนี้นางรู้สึกไม่คุ้นเคยและไม่เป็นตัวของตัวเอง

"..."ไม่มีเสียงตอบรับจากซุนซีหนึ่ง

"คุณหนูเจ้าคะได้เวลาอาหารกลางวันแล้วเจ้าค่ะ"

"เข้ามา"ซุนซ์หนึ่งตอบเสียงเรียบแต่ยังทําท่าคิดไม่ตกอยู่ ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองอาหยืน มืออีกข้างเคาะโต๊ะอย่างเป็นจังหวะ

อาหยันเปิดประตูเข้ามาถึงกลับตกใจ ห้องที่ก่อนหน้านี้จัดอย่างเป็นระเบียบแต่ในตอนนี้กลับเละเทะไม่เป็นระเบียบ ตําราวาง เรียงกันเป็นชั้นๆทั้งบนโต๊ะและบนพื้นจนเต็มห้อง คนมองถึงกับตกตะลึงตาค้าง พูดไม่ออก ไม่รู้ว่าทําไมคุณหนูของนางถึงได้ลื้อตําราออกจาก ชั้นมาเยอะแยะเช่นนี้

ซุนซีหนึ่งครุ่นคิดก่อนจะปลายหางตามองสาวใช้ของนาง คิ้วเรียวขมวดขึ้นก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ

"เจ้ารู้จักร้านสมุนไพรหรือไม่ แล้วมีอยู่ในที่ใดบ้าง"

อาหยืนตกใจกับคําถามตัวสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่อาหารในมือเกือบหลุดมืออย่างดีที่นางถือได้มั่งคงจึงอยู่ดีครบ

"เรียนคุณหนู บ่าวเจ้าค่ะ ในเมืองหลวงมีร้านขายยาอยู่หาแหล่งกลางเมืองหลวงหนึ่งร้าน ทิศเหนือหนึ่งร้าน ทิศใต้หนึ่งร้าน ทิศ ตะวันออกหนึ่งร้าน และทิศตะวันตกหนึ่งร้านเจ้าค่ะ"เมื่ออธิบายจบ ก้มลงเก็บตําราที่เกี่อนกราดอยู่บนพื้น ก่อนจะนิดขึ้นได้"ยังมีอีกหนึ่งร้านเจ้า ค่ะ ร้านแห่งนี้พึ่งเปิดใหม่และยังตั้งใกล้จวนด้วยเจ้าค่ะ แต่ว่าไม่มีใครเข้าเพราะสมุนไพรและยาเหล่านั้นมีแต่ของแปลกประหลาด สมุนไพรไม่ เหมือนสมุนไพรยาไม่เหมือนยา เป็นร้านที่แปลกมากเจ้าค่ะและยังดูน่ากลัวแปลก"

ซุนซ์หนึ่งขมวดคิ้วมุ่นกับเรื่องยาสมุนไพรถึงนางจะไม่เข้าใจเกี่ยวกับยารักษาโรคแต่ก็พอรู้คร่าวๆว่าอะไรคืออะไร หากยาเหล่า นั้นแปลกแสดงว่ายาเหล่านั้นย่อมมีค่า ของแปลกเป็นสิ่งน่าค้นหามิใช่หรือ แต่ของแปลกก็มีสิ่งน่ากลัวซุบซ่อนอยู่เช่นกัน

"ข้าอยากไป"

อาหยินที่กําลังเก็บตําราอยู่หยุดซะงัก เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าไร้อารมณ์ของคุณหนูรองผู้ไม่มีเหตุผลของนางอย่างอ่อนใจกับ ความคิดแปลกๆ คุณหนูของนางยิ่งแปลกขึ้นทุกวันและยังมีความคิดที่จะไปในที่แปลกประหลาดนั้นอีก แปลกกับแปลกช่างสมกันจริง