หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ อยู่ในวงแขนชายหนุ่มรูปงาม นางซึ่งตกใจจากเหตุการณ์ปล้นฆ่า หนีตายกลางตลาด หลิวซือซือพลัดหลงกับสาวใช้ นางถูกชายหนุ่มแปลกหน้าช่วยเหลือทำให้ตอนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์ล้มลุกคลุกคลาน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก สภาพของนางล้มตัวลงนอนอยู่ในอ้อมกอดแนบชิดชายหนุ่มแปลกหน้าท่ามกลางสายตาผู้คนในตลาดหลายสิบคู่

“คุณหนู เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เสี่ยวหลินดูแลคุณหนูไม่ดีสมควรโดนลงโทษเจ้าค่ะ” ว่าแล้วก็ช่วยพยุงหลิวซือซือลุกขึ้น แยกจากชายหนุ่มแปลกหน้า

“ข้าไม่เป็นอะไร กลับกันเถอะ” นางรู้สึกอับอายยิ่งนัก เมื่อได้ยินเสียงชาวบ้านเริ่มนินทาว่านางซึ่งเป็นคุณหนูในห้องหอแบบชิดชายแปลกหน้า ท่ามกลางเสียงซุบซิบ และสายตาต่างๆ นานา ที่ถูกส่งมายังนาง

“เจ้าเจ็บหรือไม่” ชายผู้นั้นคลายวงแขนออก เพื่อปล่อยให้นางเป็นอิสระจากอ้อมกอดแกร่ง ก่อนที่จะเอื้อมมือจับไปที่ข้อมือเล็กของนาง

“ข้าไม่เป็นไร” นางสะบัดข้อมือให้หลุดออกจากการจับกุม ก่อนจะรีบดึงตัวสาวใช้ให้ออกไปจากที่ตรงนี้

นางจากไปแล้วแต่เขายังยืนยิ้มอยู่ตรงที่เดิม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบนโรงเตี้ยม สหายทั้งสองของเขาได้กระโดดตามเขาลงมาด้านล่าง กลิ่นหอมของนางยังติดอยู่ตรงปลายจมูกยากที่จะลืมเลือน นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกสับสนในการกระทำของตัวเองยิ่งนัก เหตุใดจึงเป็นเขาที่ชิงลงมาช่วยนางด้วยตนเอง

เมื่อกลับถึงเรือนนางแทบจะกรีดร้องออกมาอย่างคับแค้นใจ เพราะข่าวลือที่เสียหายของนางถูกปล่อยกระพือไปทั่วทั้งจวนอย่างรวดเร็ว โดยฝีมือของเรือนฮูหยินรอง จนบิดา และพี่ชายนางต้องเรียกนางเข้าพบ

“ซือเออร์เจ้าจงอธิบายให้ท่านพ่อ และพี่ฟัง เหตุการณ์ในตลาดวันนี้เกิดอะไรขึ้น” หลิวอี้เทียนพูดพลางดึงน้องสาวเข้ามากอดปลอบ

หลิวซือซือ จำเป็นต้องเล่าเหตุการณ์น่าอายในตลาดให้บิดา และพี่ชายฟังอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกเขาฟัง เพื่อหาทางรับมือกับข่าวลือที่เกิดขึ้น ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของตระกูลหลิว

เมื่อนางเล่าออกมาจนจบ น้ำตาจากหน่วยตาคู่สวยก็ไหลคลอมายังหางตา นั่นยิ่งทำให้พี่ชายที่รักนางยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจไม่อาจฝืนทนได้

“ซือเออร์ วันนี้เจ้าคงเหนื่อยมากรีบกลับเรือนไปพักเถอะ” หลิวอี้เทียนเอ่ยออกมา เมื่อเห็นแววตาเศร้าหมองของน้องสาว

หลิวอี้เทียนได้ปรึกษาบิดาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น และให้คนของเขาไปสืบประวัติชายแปลกหน้ามา ได้ความว่าเป็นคุณชายคหบดีธรรมดาแถบบ้านนอก ที่เพิ่งเข้ามาทำการค้าขายโอสถในเมืองหลวงเท่านั้น

ท่านราชครูหลิวเทียนห้าว จึงได้ส่งพ่อบ้านออกไปเชิญคุณชายผู้นั้นมาพบ เพื่อเจรจาเรื่องราวที่เกิดขึ้น ปกป้องชื่อเสียงจวนราชครูจากคำครหาต่างๆ แม้ในใจอยากจะปล่อยผ่านไปมากแค่ไหนก็ตาม

“ท่านพ่อได้โปรดทบทวนอีกครั้งด้วยขอรับ เรื่องนี้เกี่ยวกับความสุขชั่วชีวิตของซือเอ๋อร์” หลิวอี้เทียนอดที่จะขอร้องบิดาให้ทบทวนเรื่องนี้อีกครั้งไม่ได้

“พ่อตัดสินใจแล้ว เจ้าจงอย่าพูดให้มากความ” เมื่อกล่าวจบก็หันหลังให้กับบุตรชายเพียงคนเดียว

หลิวอี้เทียนเดินออกมานอกห้องโดยไม่ได้เอ่ยลาบิดาแม้แต่ประโยคเดียว แม้เขาจะเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ดี มันเป็นอุบัติเหตุแต่เขาก็ไม่อาจทำใจยอมรับชายแปลกหน้าเข้ามาเป็นน้องเขยได้ เขาก็ได้แต่ภาวนาให้ชายผู้นั้นปฏิเสธข้อเสนอของบิดา