เขานึกไม่ออกว่าคริสโตเฟอร์กลายเป็นปีศาจขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ คราวล่าสุดที่เจอกันนั่น เขาจำได้ว่าเขาเกือบจะแตกหักกับหมอนี่ไปแล้ว ที่มันทำให้รัมภานั้นเกือบตาย เพราะการแต่งงานของน้องชายของเธอกับหญิงสาวที่คริสโตเฟอร์หมายปองนั่น หมอนั่นกำลังเป็นปีศาจที่ผิดหวังใครจะนึกเดาอารมณ์ของมันได้ล่ะ

เรื่องบางเรื่อง เขาคิดว่าการไม่ต้องรู้จะดีกว่า แต่นึกไม่ถึงว่าการได้รู้นั้นจะทำให้เขาอดจะแส่ไม่ได้ แม้จะเลิกรากันไปแล้วก็ตาม ในใจลึกๆมาร์ตินคิดว่าเขายังคงรู้สึกดีๆกับเธอมากจนลืมไม่ลง เขารู้ว่าคริสโตเฟอร์ต้องการอะไรจากพิสิษ เดชวารี เดสม่อน เพียงเพราะชายหนุ่มคนนั้นเป็นส่วนหนึ่งของการเป็นอมตะของปีศาจอย่างคริสโตเฟอร์ โลกนี้อาจจะมีคนปรารถนาความเป็นอมตะ ไม่มีวันตาย แต่สำหรับคริสโตเฟอร์มันคือความโชคร้าย ชีวิตที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเฝ้ามองผู้คนที่รักนั้นจากไปทีละคนรุ่นแล้วรุ่นเล่า เวลาที่ขับเคลื่อนไปเรื่อยๆไม่อาจจะทำให้เขารู้สึกอะไรได้ นอกจากเฝ้าดูโลกที่เปลี่ยนไปตามยุคตามสมัยการเจริญเติบโตของนวัตกรรมแห่งโลกมนุษย์ ที่นับวันมันจะส่งผลให้จิตวิญญาณของผู้คนดิ่งลงเหวมากยิ่งขึ้น ยิ่งวัตถุเจริญขึ้นมากเท่าไหร่ ผู้คนก็แล้งน้ำใจมากเท่านั้น แน่ล่ะ มันอาจจะทำให้คริสโตเฟอร์อยากจะกลั้นใจตายวันละหลายร้อยหนก็เป็นได้

แต่นี่ก็แค่ความคิดในมุมของมาร์ติน รอส เขาไม่มีชีวิตเหมือนคริสโตเฟอร์ เขาไม่มีชีวิตที่ไม่แก่ไม่ตายแบบนั้น แต่..ใช่ว่าคำสาปพวกนั้นจะไม่ส่งผลกับเขาเสียเมื่อไหร่ล่ะ มันยังคงส่งผลให้กับวิถีชีวิตของเขาและคนในตระกูลรอสบางส่วน และเป็นบางส่วนที่สำคัญเสียด้วย คำสาปนั้นทำให้ผู้คนตระกูลรอส แทบไร้ทายาทสืบสายพันธุ์..เว้นก็แต่ พกวเขาจะไม่ใส่ใจการแต่งงาน..นี่พอจะเลี่ยงคำสาปได้บ้าง แต่ คำสาปพวกนั้นมีมานานจนผู้คนล้วนแต่หลงลืมจนหมดสิ้น ใครเล่าจะยังนึกถึงมันได้เมื่อเวลาผ่านไปนับร้อยๆปี

เขาปฏิเสธการคบหากับรัมภาเพราะรู้ดีว่าหญิงสาวปรารถนาการแต่งงาน หญิงสาวทุกคนปรารถนาการแต่งงานและใช้ชีวิตคู่แบบสมบูรณ์แบบ แต่มาร์ติน ไม่มีทางมอบให้ผู้หญิงคนไหนได้ เขามองหาแค่ผู้หญิงสักคนที่ยินดีเป็นภรรยาและแม่ของลูกเขาโดยไม่เรียกร้องการเข้าพิธีแต่งงาน แต่นี่..เขาหาไม่เจอ และถึงแม้ว่าจะมีหญิงสาวสักคนพอใจเงื่อนไขนี้ แต่เขาเองกลับไม่ต้องการ นั่นสิ..ที่เขาต้องการก็แค่ รัมภา เดชวารี เดสม่อน

และเธอไม่มีวันทำตามที่เขาต้องการ นั่นอาจจะเป็นการดีที่พวกเขาเลิกราจากกันเสียได้ มาร์ติน คิดว่าเขาจะไม่เสียใจมากนักที่จะเห็นเธอแต่งงานไปกับใครก็ตาม แต่..กับปีศาจอย่างคริสโตฟอร์ เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหมอนี่แค่อยากหาอะไรทำระหว่างที่เวลากำลังก้าวผ่านไปทีละนิด..มันคงเป็นการแก้เบื่อได้แค่ไม่นานนัก เขารู้อีกอย่างหนึ่งว่า คริสโตเฟอร์หรือเวหน อติโลกันตร์ ลูกชายพ่อเลี้ยงสมหมายคนนี้ โปรดปรานการดื่มเลือดมนุษย์ ปีศาจก็ยังคงเป็นปีศาจวันยังค่ำ ว่าแต่นี่เขาจะห่วงใยเธอทำไมล่ะ ในเมื่อวิถีชีวิตของใครก็ของใครสิ ไม่มีใครหนีพ้นโชคชะตาได้ แม้แต่เขาเอง

“คุณรอส...” เขานิ่งกับคำเรียกขานนี้ของเจ้าหมอนี่ มันตามติดประชิดตัวเขามาถึงร้านรอสไดม่อน แม้ว่าตลอดระยะเวลาที่นั่งรถมานั้นคริสโตเฟอร์ไม่พูดจากวนประสาทเขาเลยก็ตาม มันไม่ได้ทำให้มาร์ติน อารมณ์ดีเลยสักนิด หมอนี่ทำเหมือนตนเองเป็นเด็กหนุ่มที่ถูกเขาล่อลวงก็ปานนั้น

“ห้ามทำท่าแทะโลมฉันไม่ว่าด้วยสายตาหรือกิริยาท่าทาง ห้ามเข้ามาใกล้แบบเมื่อกี้อีกล่ะ..”

เขาหันมาชี้หน้าใส่หน้าตาขาวๆของคริสโตเฟอร์ เมื่อจอดรถบริเวณลานจอดด้านหลังตึกใหญ่นั่น ยามนี้อากาศกำลังร้อนจัด แต่น่าแปลกที่คริสโตเฟอร์ไม่เดือดร้อนกับสภาพของแสงแดด แน่นอน เมฆก้อนมหึมาคอยขับเคลื่อนบดบังแสงให้เขาในทุกฝีก้าวที่เดินนั่น มาร์ตินอดยอมรับไม่ได้ว่าโลกแห่งความเป็นอมตะของคริสโตเฟอร์นั้นคงจะหอมหวานมากทีเดียวสำหรับพวกบ้าอำนาจที่อยากจะครอบครองทุกอย่างบนโลกใบนี้ โชคดีที่คริสโตเฟอร์ไม่ได้หลงใหลกับมัน เขาคงเริ่มจะเบื่อหน่ายรอบที่หมื่น รอบที่แสนไม่ก็ล้านไปแล้วกับความคิดพวกนี้

“แล้วเรื่องสร้างภาพยนตร์ล่ะ รอส นี่..ฉันอยากให้นายร่วมลงหุ้นด้วยจริงๆนะ”

“เงินนายมีเยอะแยะแล้ว คริสโตเฟอร์”

“แต่ไม่มีใครรู้จักฉันเท่ากับรู้จักนายนะรอส เอางี้ไหม? ฉันจะเลื่อนงานแต่งงานอีกไปสักปีสองปีแลกกับให้นายมาเป็นหุ้นส่วนในธุรกิจบันเทิงของเรา ฉันคุยกับผู้กำกับมือทองหยางถังเฟิงไว้แล้วเขาตกลงร่วมด้วยขอแค่บทละครเขาเป็นคนเลือกเท่านั้น ส่วนการคัดเลือกดารา ยกหน้าที่ให้คนเขียนบท...”

สีตาขุ่นมัวของเขา คริสโตเฟอร์คงไม่รับรู้อะไร นอกจากทำท่ากะพริบปริบปรอยเหมือนเด็กๆที่อยากได้ของเล่นกลางห้างดัง และพ่อแม่กำลังปฎิเสธ แต่เขาพยายามต่อรองด้วยการเป็นเด็กดีสักสองวัน..ให้ตาย..มาร์ตินคิดว่าเขาอยากกระทืบหมอนี่ให้กลับนรกไปเลยน่าจะดี..

“ฉันรู้ว่าคุ้มเวียงแก้วมีอุโมงค์สำหรับทะลุมิติไปในยุคเก่าๆของนาย ไปให้พ้นเลยคริสโตเฟอร์ ฉันกับรัมย์เลิกกันแล้ว นายจะแต่งงานกับเธอก็เรื่องของนายไม่เกี่ยวกับฉัน !”

เขาอดจะก่นด่าหมอนั่นไม่ได้ มันทำท่าเหนือกว่าเขาด้วยการเอาการแต่งงานกับอดีตคนรักของเขามาอ้าง นี่มันไม่ได้แคร์รัมภาเลยสักนิดเดียวสินะ แล้วเธอล่ะ รู้สึกอย่างไรกับหมอนี่กันแน่ จะเหมือนกับที่เธอเคยให้ความรู้สึกดีๆกับเขาหรือเปล่า?..มาร์ติน หงุดหงิดที่เขาอดจะนึกจินตนาการไปไกลไม่ได้

เวหน อติโลกันตร์ หรือคริสโตเฟอร์ ฮันท์ ไม่ได้เป็นแค่ปีศาจธรรมดาทั่วไป มันผ่านการใช้ชีวิตมาถึงสี่ร้อยกว่าปี แน่นอน สำหรับสาวๆ มันก็แค่สิ่งของที่มันใช้แล้วก็เบื่อหน่าย เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ชีวิตของปีศาจตนนี้ไม่เคยมีคำว่าแต่งงานหรือครอบครัว มันแค่เสพสุขแล้วก็เลิกไปหารายใหม่ นานวันเข้ามันก็เบื่อหน่ายและเอาแต่ค้นหาหญิงสาวในดวงใจของมันจนกระทั่งเจอ เมื่อรู้ว่าหญิงคนรักในโลกเดิมนั้นกลับมาเกิดเป็นว่าที่เจ้าสาวของพิสิษ เดชวารี เดสม่อน นั่นทำให้ปีศาจตนนี้สติแตกอีกครั้ง มันพยายามหาวิธีแย่งชิงหญิงในดวงใจกลับมา แต่ไร้ประโยชน์เพราะพิสิษ เดชวารี เดสม่อน ชายหนุ่มที่เป็นน้องชายของรัมภานั้น เหมือนกับว่าเกิดมาเพื่อทำลายล้างปีศาจอย่างคริสโตเฟอร์อย่างแท้จริง..

มาร์ติน ถอนหายใจ เขาพบว่าเขาเสียเวลากับการคิดเรื่องคนอื่นมากเกินไปแล้ว ใช่..เขารำคาญคริสโตเฟอร์ด้วยที่หมอนั่น เดินลอยชายตามหลังเขามาด้วยมาดดาราหน้าหยกที่สาวๆพนักงานในที่นี้พากันจ้องมองด้วยสายตาชื่นชมและสนใจมากทีเดียว

“คุณรอส สวัสดีค่ะ”หญิงสาวนางหนึ่งก้าวเร็วมาที่เขาด้วยรอยยิ้มสดใส หล่อนคือรัตนาเป็นผู้จัดการร้านที่นี่ หล่อนยิ้มอ่อนหวานเผื่อแผ่ไปยังคนติดตามเขาด้วยเช่นกัน

“คุณเดซี่ไม่มาที่นี่นานแล้วนะคะ คุณรอส”

“เดซี่ไปปารีส คงอีกนานกว่าจะกลับ”เขาตอบพลางก้าวไปที่ห้องทำงานด้านใน โดยมีปีศาจหน้าหยกก้าวตามมาติดๆ

“ผมขอเครื่องดื่มเย็นๆนะ ไม่เอากาแฟ..เอาเป็นน้ำผลไม้ก็ได้”เขาหันไปบอกพนักงานสาวนางหนึ่ง ขณะที่คุณรัตนานั้นเดินเร็วไปกับเขาพร้อมแฟ้มหนาหลายเล่ม มาร์ติน ผลักประตูเข้าไปด้านในพร้อมกับกวาดสายตามองการเปลี่ยนแปลงของห้องนี้ เขายิ้มพอใจที่มันสะอาดและเรียบร้อยเหมือนทุกครั้ง

ก้าวยาวไปที่เก้าอี้นวมหนา ทิ้งก้นลงนั่งบนนั้น คุณรัตนาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะพลางปรายหางตาไปที่แขกที่ติดตามมานั่นด้วยความสนใจ

“แล้ว..คุณคนนี้จะดื่มอะไรดีล่ะคะ”

“หือ..ขอกาแฟร้อนก็ได้ครับ”

คนตอบนั้นส่งสายตาระยิบระยับให้มาจนผู้จัดการสาวคนนี้หน้าตาแดงเรื่อขึ้นมาทันที

“ได้เลยค่ะ คุณ..”

“คริสโตเฟอร์ ฮันท์ครับคุณรัตนา..คุณน่ารักมาก..”หมอนี่ส่งรอยยิ้มยั่วยวนและจงใจอ่อยเสียจนน่าเกลียดที่สุด มาร์ติน กลั้นลมหายใจของเขาเพื่อไม่ให้ตนเองนั้นลุกจากเก้าอี้ไปถีบใส่ร่างปีศาจไร้มารยาทอย่างมันสักโครม..

“ได้เลยค่ะคุณฮันท์”หล่อนรีบเดินจากห้องนี้ด้วยอาการของคนขัดเขินจนทำอะไรไม่ถูก

“อย่าอ่อยลูกน้องฉันแบบนี้นะ คริส ให้ตายสิ ทำไมนายไม่กลับหลุมไปซะ..”เขาก่นด่าอีกฝ่ายด้วยความโมโหนิดๆ

“ก็นายยังไม่ได้รับปากเรื่องเข้าร่วมธุรกิจนะ รอส คิดดูสิ ปีศาจเองก็ยังต้องทำงานนะเว้ย ฉันเสียเวลามานานแล้วอยากทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอันบ้าง..”

“นายมีคลับลามกนั่นแล้ว..”

คนฟังนั้นยักไหล่ไปมาแบมืออีกด้วย

“มันเป็นความผิดพลาด นายก็รู้ธุรกิจมืด มันเสี่ยงแค่ไหน ฉันเลยอยากทำงานด้านวงการบันเทิง ดูฉันสิ!ฉันหล่อเหลายิ่งกว่าหมิงซื่อหลาง พระเอกดาวรุ่งแห่งฮ่องกงคนนั้นเสียอีก นายคิดว่าไงฉันอยากเป็นพระเอก ถ่ายทำหนังเอวีสักเรื่อง ทำให้หนังดังระเบิดไปเลย จากนั้นก็จะหิ้วสาวๆดาราหุ่นแจ่มๆขึ้นเตียงทีละสองสามคนก็คงไม่มีใครว่า พระเอกหนุ่มหล่อๆสาวๆก็ชอบอยู่แล้ว..ขนาดผู้จัดการของนายยังแทบจะม้วนลงไปกองกับพื้นแค่ฉันขยิบตาให้..” พูดจบมันก็หัวเราะชอบใจ

“ไอ้ปีศาจลามกเอ๊ย!!!”เขาด่ามันอย่างเหลืออด