หลังจากที่ลังเลอยู่ระยะหนึ่งว่าจะจัดการกับเรื่องนี้ยังไง จู่ๆ วันหนึ่งไลลักก็ได้รับการติดต่อจากประณต นั่นยิ่งทำให้ไลลักรู้สึกประหลาดใจมากเพราะประณตบอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับตน

นิ้วชี้สองด้านนวดคลึงกระหมับของตัวเองไปมาช้าๆ สีหน้าและแววตามีเรื่องครุ่นคิดและเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่ที่พิมมาดาแต่งงานไปกับประณตนั้น ไลลักไม่เคยที่จะได้พูดคุยกับสามีของญาติผู้พี่บ่อยนัก ถ้าไม่มีเรื่องจริงๆ และแน่นอนว่าประณตนั้นมีเรื่องร้อนใจอยากจะคุยกับตน และเรื่องมันอาจจะลงเอยตรงที่ไลลักเข้าไปก้าวก่ายชีวิตการแต่งงานของพิมมาดาจนถึงขั้นแตกหักก็เป็นได้

คนที่ยืนมองดูอยู่กลืนน้ำลายลงคอไปหลายรอบ หล่อนไม่ได้สนใจเลยว่าคนตัวใหญ่สูงหนาอย่างเขามายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และกำลังมองกิริยาอันเป็นกังวลของหล่อนอยู่ จนเมื่อหล่อนแหงนหน้าขึ้นมา ก็ให้ตกใจสะดุ้งสุดตัวเพราะไม่คิดว่าเขาจะมองอยู่

ใบหน้าของเขาส่งยิ้มมาให้ หัวใจของราเมศเต้นถี่ยิบ จนป่านนี้เขายังไม่ได้รับการติดต่อจากโอภาสเลยว่าคำตอบคืออะไร มันผ่านมาได้เป็นสัปดาห์แล้วเห็นจะได้ ราเมศอยากจะรู้คำตอบเช่นกัน ตั้งแต่ที่โอภาสนำข่าวการตัดสินใจอันแน่วแน่มาบอกกับราเมศว่าโอภาสอยากจะขอไลลักแต่งงาน อยากจะเข้ามาดูแลผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างไลลัก แต่ราเมศก็ยังไม่ได้รู้เรื่องมากไปกว่านั้น

“คุณราเมศ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“มานานมากแล้ว” คำตอบนั้นยิ่งทำให้หล่อนประหลาดใจหนัก มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่เขาจะมานานมากแล้ว เหมือนที่เขาบอก เพราะหล่อนไม่ได้นั่งก้มหน้าอมทุกข์นานมากมายเลย แค่ไม่น่าจะเกินสองนาทีเท่านั้นเอง

“แล้วทำไมไม่พูดอะไรล่ะคะ”

“ไม่อยากขัดจังหวะเผื่อคุณกำลังนั่งทางในหาหวยอยู่” หญิงสาวตวัดดวงตามองเขาอย่างไม่ค่อยพอใจกับความคิดบ้าๆ บอๆ ของเขา

“คุณนี่บ้าที่สุดเลย” หล่อนอยากจะหัวเราะอยู่หรอก แต่ติดขัดว่าไม่ชอบเขาเป็นการส่วนตัวจึงไม่อยากจะต้องทำตัวว่าชอบคำพูดของเขา ที่พลอยทำให้ความกลัดกลุ้มมันถูกลบกลบเกลื่อนไปได้บ้าง

“ไม่เล่นหวยเหรอ?”

“ไม่ค่ะคุณหยุดพูดเล่นไปเลยนะคะ และถ้าคุณจะมาหาคุณเกษราเข้าไปได้เลยนะคะ ฉันต้องไปแล้ว”

“รีบไปหาโอเหรอ”

“เปล่าค่ะ” หล่อนส่ายหัวไปมา ไม่ได้ใส่ใจกับใบหน้าที่ฉงนน้อยๆ ของเขาในตอนที่หล่อนตอบออกไป

“ไม่ได้ไปหาแฟนตัวเอง แล้วไปหาใคร”

“คุณจะอยากรู้ไปทำไมคะ มันเรื่องของฉัน”

“มันก็ใช่ แต่คุณเป็นแฟนเพื่อนผมนี่นา เผื่อเพื่อนผมติดต่อคุณไม่ได้แล้วมาถามเอาจากผมขึ้นมาผมจะได้ช่วยสับรางให้ได้ถูก”

ไลลักมองเขาอีก แต่คราวนี้สายตาของหล่อนแสดงออกทันทีว่าไม่ค่อยจะพอใจกับสิ่งที่เขาพูดเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่ว่าเขาจะพูดจริงหรือพูดเล่นก็ตามที

“ดิฉันคิดว่าคุณช่วยเลิกถามจะดีที่สุดค่ะ และก็เลิกออกความคิดเห็นใดๆ เพราะมันไม่ได้สร้างสรรค์เลย ที่สำคัญฉันกับพี่โอสามารถพูดคุยกันได้โดยไม่จำเป็นต้องมีคุณเป็นตัวกลางหรอกค่ะ”

“โธ่ คนเขาคิดจะช่วยก็น่าจะขอบคุณ นี่กลายเป็นว่าผมโดนว่าจนได้”

“ก็น่าไหมล่ะคะ” หญิงสาวรวบข้าวของไว้ในมือหวังจะก้าวไป แต่เขายืนขวางไว้ก่อน ทำให้หล่อนต้องมองเขาและส่งสายตาเอาเรื่องไปให้

“อะไรคะ?”

“ตกลงจะไปไหนถ้าไม่ได้ไปหาโอ” ใบหน้าและคำถามนั้นอยากจะได้คำตอบอย่างจริงจัง จนทำให้คนถูกถามต้องถอนหายใจอย่างรู้สึกเอือมระอา

“เรื่องของฉันค่ะ”

“ผมไม่สนหรอก ตอบมาดีกว่าไม่งั้นผมไม่ปล่อยให้คุณไปเจอใครทั้งนั้นแหละ”

“หาพี่ณต”

การก้าวก่ายอยากรู้อยากเห็นของราเมศทำให้ไลลักหงุดหงิด เพราะหญิงสาวก็มีเรื่องอยากจะคุยกับเขาเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับพิมมาดาเช่นกัน ว่ามันยังไงกันแน่ เขาจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้เขากำลังจะทำให้ครอบครัวของพิมมาดากับประณตกำลังจะไปกันไม่รอด

“ประณต? นั่นมันสามีของพิม”

“ค่ะ สามีของพี่พิมแล้วฉันจะไปหาไม่ได้เหรอคะ” คำสวนกวนโทโสของหล่อนทำเอาชายหนุ่มเผลอยกมือขึนจับหมับไปยังต้นแขน แม้จะไม่ได้บีบรุนแรงแต่ไลลักก็รู้ว่าเขาไม่ปล่อยหล่อนไปแน่

“ไปน่ะไปได้แต่นั่นมันผัวชาวบ้านนะ” ราเมศไม่พอใจในตัวของหญิงสาวขึ้นมาเสียดื้อๆ

“ไอ้ชาวบ้านที่คุณพูดถึงคือญาติฉันค่ะ และถ้าฉันจะไปหาสามีของพี่พิมมันก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน”

“มันขึ้นอยู่กับว่าคุณมีเหตุผลอะไรที่จะต้องไปหาผัวของญาติผู้พี่ตัวเอง” ชายหนุ่มกัดฟันพูดออกไปนึกโมโหที่ไลลักไม่ยอมบอกออกมาให้ชัดเจน เขาสาบานได้เลยว่าจะไม่ปล่อยหล่อนไปอย่างเด็ดขาดหรือไม่เขาจะไปด้วย

ความไม่ไว้ใจมันวิ่งขึ้นมาจุกอกจู่ๆ ก็มีความคิดพิเรนทร์ที่ทำให้เขาชาไปทั้งหัวใจ พิมมาดากับประณตกำลังงอนกันอยู่ ใครจะไปรู้ว่าประณตเองก็กำลังมองผู้หญิงคนใหม่ ถ้าหากว่ามีนาไม่ใช่แล้วละก็ ผู้หญิงที่ทำให้พิมมาดาหึงจนต้องดื่มในคืนนั้นจะเป็นใคร มันจะเป็นไปได้ไหมว่าไลลักอาจจะเป็นหนึ่งในตัวเลือก คิดมาถึงตรงนี้ราเมศก็ชักจะอยู่ไม่สุขจริงๆ

“คุณราเมศ นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะคะ” หล่อนนิ่วหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ เขาไม่มีสิทธิ์ห้ามปรามกับการที่หล่อนจะไปพบประณตหรือผู้ชายหน้าไหนก็ตาม

“รู้หรอกน่ะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ แต่ประณตแต่งงานแล้ว ส่วนคุณเองก็อาจจะแต่งงานเร็วๆ นี้ไม่ใช่เหรอ” เขากวาดตามองไปยังดวงหน้าที่จ้องมองเขาตอบกลับ อย่างสงสัยในคำพูดที่เขาพ่นออกมาเมื่อกี้นี้ มันหมายความว่ายังไงในเรื่องที่หล่อนกำลังจะแต่งงานเร็วๆ นี้

“ความคิดของคุณนี่นะ มันวนเวียนอยู่แค่เรื่องใต้สะดือจริงๆ เลย ฉันมีธุระที่จะต้องคุยกับพี่ประณต”

“ธุระอะไร” หัวใจของราเมศเต้นถี่ยิบ อยากจะรู้จนจะห้ามใจไม่ได้ ให้ตายสิตอนนี้เขาอยากจะรู้ทุกเรื่องของไลลัก

“ธุระของพี่ประณตค่ะ”

“ก็ธุระอะไรกันเล่า!” เขาชักฉุนหนัก

“ธุระเรื่องเมียที่คิดไม่ซื่อไงคะ” ไลลักกล่าวเสียงเบาแทบกระซิบ มองหน้าคนที่เบิกตาโพลงขึ้น หญิงสาวอยากจะเอาของในมือขว้างใส่หน้าเขาเหมือนกัน เพราะหมั่นไส้กับสิ่งที่เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ยังเล่นละครตบตาใครต่อใครว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พิมมาดา มีชู้อย่างนั้นล่ะสิ” เขาหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นถี่รัวเร็ว

จวนแล้วสินะ พิมมาดาจวนจะถูกจับได้และจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น ประณตจะหย่าให้หรือเปล่า

“ค่ะ และฉันก็จะบอกด้วยว่าใครคือชู้” หล่อนจ้องมองหน้าเขาเขม็ง แต่เขาก็ยังทำหน้าว่าไม่รับรู้อะไร

“ก็บอกไปสิ” ราเมศยักไหล่พร้อมกับพูดท้าทายอย่างไม่สะทกสะท้าน

“ฉันบอกแน่...คุณไม่รอดหรอก”

“คุณคิดว่าเป็นผมงั้นสิ”

“อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลยคุณราเมศ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นไม่รับรู้ด้วยตาตัวเอง แต่ป้ารำเพยดูออก คุณกับพี่พิมแอบพบกันลับหลังพี่ประณต”

“แอบพบที่ไหน ไปทานข้าว ดื่มกินกันปกติของคนทั่วไป ใครก็เห็นทั้งบ้านทั้งเมืองนั่นแหละ”

“แล้วมันเหมาะสมซะที่ไหนกันคะ ดีแล้ว...งั้นก็คุยกันเลยนะ ฉันคิดว่าคุณควรจะหยุดได้แล้วค่ะ ก่อนที่เรื่องมันจะแย่”

“แย่ หมายความว่ายังไง เขาจะหย่ากันเหรอ”

“คุณนี่นะ!!” ไลลักหงุดหงิดหนัก แล้วก็ต้องเดินลิ่วออกไป โดยมีเขาวิ่งตามและยังคงคุยกันอยู่ “ตอบมาสิไลลัก คู่นั้นจะหย่ากันเหรอ”

“ก็ถ้าเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ เห็นทีว่าพี่ประณตอาจจะทนไม่ไหวค่ะ นี่ถามจริงๆ เถอะผู้หญิงในโลกนี้มันหมดแล้วจริงๆ น่ะเหรอคะคุณถึงได้ปักอกปักใจขนาดนั้น”

“ก็บอกแล้วไงว่ารักครั้งแรก”

“งั้นก็เป็นความรักที่งี่เง่าที่สุดที่ฉันไม่คิดว่ามันจะหลงเหลืออยู่ในโลกใบนี้”

“ไลลัก เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมเหมือนกัน คุณอย่ามายุ่งดีกว่า เอาเวลาไปดูแลแฟนตัวเองดีกว่านะ เอาเวลาไปจัดการเรื่องงานแต่งงานดีกว่า”

ไลลักชะงักเท้าไว้ มองหน้าเขาและกำกำปั้นน้อยๆ ข่มความโมโห ยิ่งหน้าตาของเขาที่ดูเหมือนจะแดงก่ำหลังจากพูดเสร็จ ไลลักไม่รู้เลยจริงๆ ว่าเขาเป็นอะไรหรือว่าคิดอะไรอยู่ รู้แค่ว่าตอนนี้ชังขี้หน้าเขาและไม่อยากจะได้ยินแม้แต่เสียงนุ่มทุ้มน่าหลงใหลของเขาอีกต่อไป

แล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อไลลักยกกำปั้นขึ้นกระทุ้งใส่หน้าท้องแบนราบของเขาเท่าที่กำลังจะมีจนชายหนุ่มถึงกับหน้าแดงก่ำ เขากุมมือคนตัวเล็กไว้ได้ทัน แต่ความเจ็บจุกทำให้ต้องงอตัวลง หญิงสาวแสยะยิ้มพอใจ “ไล...” เขาจุกเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้ หญิงสาวสะบัดมือออกจากการเกาะกุม ไม่สนใจสายตาของพนักงานทุกคนที่มองมาและอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น

“ฉันไม่มีแฟน ฉันโสด!”