บทที่ 14 ข้ารู้ทันเจ้า

พอออกมาถึงหน้าประตูต้าเชียนก็ขอตัวกลับไปเอาบางสิ่งที่ห้องก่อนนัดเจอกันที่ศาลาหลังเล็กใน

ลานฝึกยุทธ...เมื่อถึงศาลาทั้งสองหนุ่มก็จับจองที่นั่ง

เหลาฉีเหลือบตาไปหน้าประตูหินโค้งเห็นเงาตะคุ้มๆก็เอ่ยทักไป

"เจ้าต้า..มาแล้วก็เข้ามานั่งซิไปยืนทำไมที่นั้น"

เมื่อเจ้าของเงาออกมากลับปรากฏเป็นสาวงามผู้หนึ่ง

"ท่านพี่..ท่านไยแล้งน้ำใจนัก..ออกมาโดยไม่เรียกข้า"

ปากเอ่ยคำแต่สายตาของเหลาฮวากลับจ้องค้อนไปทางฟงเช่อ

"พี่ฉีคงลำบากใจที่จะเรียกเจ้าล่ะมั่ง..เห็นเจ้าทานไม่หยุดปาก..ใครจะไปกล้า"

ฟงเช่อพูดขึ้นเมื่อเห็นแววตาที่ค้อนและน้ำเสียงที่ค่อนขอดของเหลาฮวา

"นี่เจ้าหาว่าข้าตระกละหรือไงกินไมหยุดปากนะ..วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้า"

เหลาฮวาตอบโต้ฟงเช่อทันที

"พวกเจ้าหยุดได้แล้ว..คุยกันดีๆไม่เป็นไง"

เหลาฉีรีบห้าม

"ข้าเห็นแก่ท่านพี่นะ"

พูดเสร็จเหลาฮวาก็โยนถุงๆนึงลงตรงหน้าฟงเช่อพร้อมกล่าว

"10เหรียญเงิน..ข้าเป็นหุ้นส่วนด้วย"

ยังไม่ทันขาดคำเหลาฮวา....ก็มีมือหนึ่งยืนมาพร้อมวางเหรียญทองตรงหน้าฟงเช่อ

" 1 เหรียญทอง..นับข้ารวมไปด้วย"

ไม่ใช่ใครแต่เป็นมือและเสียงของต้าเชียน

"อะไรของพวกเจ้า"

ฟงเช่อทำเสียงสูงพร้อมสีหน้าไม่เข้าใจการกระทำของคนทั้งสอง

เหลาฮวารีบตอบทันที

"เดี๋ยวก่อนเดินทางข้าเอามาเพิ่มให้เจ้าอีก 90 เหรียญเงิน"

"อย่าคิดว่าข้ารู้ไม่ทันเจ้านะ..เจ้าให้กระปุ๊กนั้นกับท่านแม่กับท่านน้า..ย่อมได้ประโยชน์มหาศาล

หนึ่ง...เจ้าอ้างแสดงความกตัญญู

สอง...ท่านแม่ข้ากับท่านน้าเม่ยเม่ยล้วนเป็นสาวงามแถมเป็นที่รู้จักทั่วเมืองหลวง..ถ้าเกิดของในกระปุ๊กนั้นได้ผล

คงได้สั่นสะเทือนวงการความงามทั้งแคว้นฟูหยุน..ไม่ซิ..อาจจะสั่นนะเทือนทั้งอาณาจักรล่องนภาเลยก็ได้"

"เพราะฉนั้น 1 เหรียญทองแลกกับการเป็นหุ้นส่วนในธุระกิจในวันข้างหน้าของข้า"

เหลาฮวากล่าวเสียงดังฟังชัด..แสดงท่าทีว่าไม่ให้ฟงเช่อปฏิเสธ

"ข้าก็เช่นกัน..ข้าในฐานะพี่เจ้า..ขอบังคับเจ้าไม่ให้ปฏิเสธ"

น้ำเสียงของต้าเชียนแสดงเจตจำนงชัดเจนไม่ด้อยไปกว่าเหลาฮวา

เหลาฉีได้แต่อยู่ตรงกลางระหว่างเหลาฮวาและต้าเชียนได้แต่มองกลับไปกลับมาระหว่างคนทั้งสอง

พร้อมหันไปพูดกับต้าเชียนว่า

"ไม่ใช่ว่าเจ้ากลับไปเอาเหรียญทองมาจากห้องเจ้านะ"

"แน่นอนพี่ฉี..ข้าคงไม่อาจพลาดโอกาสเช่นนี้ได้"

ต้าเชียนมองหน้าเหลาฉีพร้อมเอ่ย

เหลาฉีชี้หน้าเหลาฮวาและต้าเชียนพร้อมกล่าว

"พวกเจ้า.."

น้ำเสียงหยุดอยู่แค่นั้น พร้อมกับที่เหลาฉีหันไปมองฟงเช่อที่อยู่ตรงหน้า

มือทั้งสองรีบไปตระครุบมือของฟงเช่อพร้อมกล่าว

"น้องฟง..ข้าร่วมด้วย 1 เหรียญทองนะ แตตอนนี้ข้ายังไม่มีเงิน....เดี๋ยวอีกสามเดือนข้าหามาให้..เจ้าต้อง

เห็นแก่ความเป็นพี่น้องของเรานะ"

เหลาฮวาได้ยินดังนั้น จึงรีบก้มหน้าไปหาเหลาฉีเพื่อถามบางสิ่ง

"พี่ฉี..ท่านเพิ่งได้รับค่าหัวโจรมาไม่ใช่เหรอ..ไฉนกล่าวว่าไม่มีเงิน"

สิ้นคำเหลาฮวาทั้งตลเชียนและฟงเช่อล้วนเบียนหน้าเพื่อหลบรอยยิ้ม

ปล่อยให้เหลาฉีเหงื่ออกท่วมหน้าเมื่อได้ยินคำถาม

เหลาฉีรีบดึงมือฟงเช่อเข้ามาใกล้ตัวแล้วเอ่ย

"น้องฟง..เจ้าเอาเงินข้าไปซื้อวัตถุดิบที่ทำอาหารเมื่อครู่..เจ้าตอบฮวาไปซิ"

เหลาฉีขยิบตาถี่เป็นจิ้งหรีดสะบัดปีกเพื่อสงสัญญาณให้ฟงเช่อ

" ข้าละหน่ายกับพวกท่านจริงๆ..หนึ่งเหรียญทองกับ 2ใน 10 ส่วนของร้านพวกท่านว่าไง"

ทั้งสามเมื่อได้ยินดังนั้นรีบกล่าวพร้อมกันพร้อมทั้งยิ้มหน้าบาน

"พวกข้าตกลง"

"ทีนี้ก็จับจองที่นั่งกันได้ละ เอาที่นั่งที่พวกเจ้าสามารถเดินลมปราณได้นะ"

ฟงเช่อรีบกล่าว

"เจ้าจะทำอาราย"

เหลาฮวากล่าวพร้อมจ้องไปที่ฟงเช่อ

"ข้าไม่ทำเจ้าหรอกน่า..ข้าชอบอะไรที่มันโพล่ให้เห็นบ้างไม่แบนเรียบแบบเจ้า"

ฟงเช่อกล่าวย้อนเหลาฮวา

"นี่เจ้า..อยากเกิดใหม่..ใช่ไหม..เดี๋ยวข้าจะสงเคราะห์ให้"

เหลาฮวาเอ่ยพร้อมดึงแขนเสื้อ

"พอได้แล้ว..ฮวา..เจ้ามานั่งข้างๆข้า..ทำตามที่..ฟง..บอกเถอะ"

เหลาฉีเอ่ยขัด

"ท่านพี่ก็ดูปากเจ้านี่ซิ"

เหลาฮวามองหน้าเหล่ฉีพร้อมชี้หน้าฟงเช่อ

"มานั่งนี่แล้วโคจรพลังซะ..ถือว่าข้าขอร้องเจ้าล่ะ"

เหลาฉีพูดขึ้นพร้อมตบพื้นที่ด้านข้าง

เหลาฮวาทำหน้าเบ้..แต่ก็ไม่ขัดคำพี่ชายเดินไปนั่งใกล้ๆ

เมื่อเห็นเหลาฮวานั่งอยู่อย่างสงบจึงพูดขึ้น

"พวกท่านกลืนยาเม็ดนี้..แล้วเริ่มโคจรลมปราณเลยนะ"

ฟงเช่อเดินจ่ายยาเข้าปากพี่ชายทั้งสองแต่พอถึงเหลาฮวา

"การโคจรพลังปราณ..ความขุ่นข้องย่อมขัดขวางทางเดินปราณ

ข้าขอโทษเจ้าที่กล่าวเช่นนั้น"

ฟงเช่อกล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล พร้อมหยิบยาใส่ปากเหลาฮวาอย่างอ่อนโยน

เหลาฮวาไม่กล่าวตอบอะไร แต่สายตากลับแสดงความแข็งกร้าจองมองไปที่ฟงเช่อ

เมื่อฟงเช่อหันหลังกลับไปนั่งที่เก้าอี้ในศาลาหลังเล็ก..

ดวงตาที่แข็งร้าวกลับอ่อนโยนอย่างรวดเร็วพร้อมมองแผ่นหลังฟงเช่อ และปรากฏรอยยิ้มปานดอก

ไม้แรกแย้มที่มุมปากเหลาฮวา

วันเดินทางไปเมืองซ้งฟ้ย

"พวกเจ้าต้องดูแลตัวเองแล้วนะ"

หลานเม่ยเม่ยเอ่ยปากบอกลูกชายทั้งสอง

"ท่านพ่อ..ท่านแม่..ท่านปู่..ลุงอี้เชียว..อากงซุน..ลุงเหลาอัน..น้าหยางเฟ้ย..พวกข้าลาก่อน"

ตงเชียนและฟงเช่อกล่าวอำลาทุกคนพร้อมกัน พร้อมทั้งเดินไปที่รถม้าที่เหลาฉีและเหลาฮวารออยู่

ก่อนขึ้นรถม้า ฟงเช่อตบบ่ากวานต้าซือที่เป็นผู้คุ้มกันไปส่ง พร้อมเอ่ยถาม

"มากันครบทั้ง 10 ไหม"

"มากันครบขอรับคุณชายรอง"

กวานต้าซือเอ่ยตอบ

"สุราที่ข้าแบ่งให้พวกเจ้าไม่ต้องนำไปนะ...เก็บไว้ดื่มกันที่นี้.ในระหว่างทางถ้าเจอวัตถุดิบดีๆเดี๋ยวข้า

ปรุงให้ใหม่"

ฟงเช่อเอ่ยพร้อมเดินขึ้นรถม้า

เมื่อรถม้าจากไปจนลับสายตา เหลาชีอันจึงกล่าวขึ้น

"ท่านพ่อ..ท่านเหลาอัน..เหลาฮูหยิน..และทุกๆท่าน..ข้าขอเชิญที่ห้องโถง"

เมื่อทุกคนจับจองที่นั่งที่ห้องโถงได้แล้ว...เหล่าชีอันจึงเอ่ยปาก

" ข้าขอให้ทุกท่านช่วยเก็บเรื่องราวบนโต๊ะอาหารเมื่อวันก่อนเป็นความลับ"

"เกิดอันใดขึ้นหรือท่านชีอัน"

เหลาหยางเฟ้ยเอ่ยขึ้นพร้อมมองหน้าหลานเม่ยเม่ย

"ข้าก็รู้สึกถึงความไม่ธรรมดาของอาหารมื้อนั้น..แต่ไม่คาดว่าจะเป็นจริง"

เหลาอันเอ่ยขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นรึท่านพี่"

เหลาหยางเฟ้ยหันมาถามเหลาอัน

"เจ้ารู้สึกหิวบ้างหรือไม่หลังจากทานอาหารเมื่อวันนั้น"

เหลาอันไม่ตอยแต่ตั้งคำถามเหลาหยางเฟ้ย

"ตั้งแต่วันนั้น..ข้ายังไม่หิวเลย..แถมรู้สึกว่ามีไออุ่นกระจายอยู่ภายใน..ช่างทำให้ผ่อนคลายยิ่งนัก..หรือ

ว่าเพราะอาหารมื้อนั้น"

เหลาหยางเฟ้ยเอ่ยขึ้น

"ท่านกล่าวถูกแล้วเหลาฮูหยิน..อาหารมื้อนั้นทำจากเนื้อสัตว์อสูร"

หลานชีอันกล่าว

"ท่านชีอันกล่าวอันใด..เนื้อเหล่านั้นเป็นเนื้อสัตว์อสูรแน่เหรอ"

เหลาอย่างเฟ้ยกล่าวอย่างตกตะลึง

หลานเม่ยเม่ยเอามือขวามากุมมือซ้ายเหลาหยางเฟ้ย

"ถูกแล้วพี่หญิง..เป็นเนื้อสัตว์อสูร..เนื้อสัตว์อสูรถ้าไม่โคจรพลังเพื่อเร่งรัดแต่ปล่อยให้ย่อยสลายเอง

ตามธรรมชาติย่อมไม่สลายโดยง่าย นั่นจึงทำให้พี่หญิงยังคงอิ่มเสมอ..และพลังที่ได้จาก

เนื้อสัตว์อสูรที่ถูกย่อยย่อมส่งผลให้เกิดการขยายของปราณทำให้ร่างกายอุ่นและผ่อนคลาย"

"แต่เนื้อสัตว์อสูรไยมีกลิ่นและรสเช่นนี้"

เหลาหยางเฟยเอ่ยต่อ

"ข้าคาดไม่ผิด...วาสนาของฟงเอ๋อนั้นไม่ธรรมดา...555"

เหลาอันกล่าวพร้อมหัวเราะออกมา

"เพราะเช่นนี้ข้าถึงอยากให้พวกท่านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ..ถ้าเกิดเรื่องนี้แพร่งพรายก่อนเวลาอัน

ควร..ย่อมเกิดความยุ่งยากแก่ฟงเอ๋อเป็นแน่"

หลานชีอันเอ่ยขึ้น

"ข้าและฮูหยินรับปากเจ้า"

เหลาอันกล่าวรับปาก

"ส่วนพวกข้าทั้งสอง ล้วนเป็นบ่าวของตระกูลหลาน ย่อมไม่แพ่งพรายเรื่องนี้"

อี้เชียวและกงซุนหมาเอ่ยพร้อมกัน

"ข้าและตระกูลหลาน ขอขอบคุณทุกท่าน"

หลานชีอันกล่าวตอบพร้อมหันหน้าไปยิ้มกับหลานยงกันและหลานเม่ยเม่ย