“วีไปไหน...บอกผมมาเดี๋ยวนี้!”

คาร์ลอสกระชากร่างบางเข้าไปหาอกกว้าง รชนิชลซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวแทบจะกรีดร้องออกมาในวินาทีนั้น จดหมายของวรรษมลหล่นจากมือหญิงสาวที่ปากสั่นระริกด้วยความกลัว นัยน์ตาของเขาเข้มเหมือนบ่อโคลนสีหมองจัด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นความโกรธแค้นระเบิดออกมาจากตัวเขา

“ฉะ...ฉันไม่รู้...ฉันไม่รู้ค่ะ”

“ทำไมคุณไม่รู้ในเมื่อคุณเป็นน้องสาวของวี หรือว่าที่วีไปครั้งนี้คุณก็มีส่วนรู้เห็นด้วย”

“ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”

รชนิชลกรีดเสียงแหลมพร้อมทั้งออกแรงผลักหน้าอกกว้างสุดชีวิตแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเธอผลักไสก็เหมือนยิ่งยั่วยุโทสะของคาร์ลอสที่โหมแรงเหมือนไฟลามไหม้ ชายหนุ่มบีบไหล่หญิงสาวไว้แน่น มือหนาหนักยิ่งกว่าคีมเหล็กทำร่างเล็กเจ็บร้าวเหมือนกระดูกจะแตกหัก

“นี่มันเรื่องบ้าชัด ๆ!”

คาร์ลอสเสียงดังและสบถสาบานออกมาอย่างไม่เกรงใจหญิงสาว ถึงเวลานี้เขาจะยังเห็นใจใครได้อีกในเมื่อการหนีไปของวรรษมลเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเขา

“บอกมานีนี่ว่าพี่สาวคุณหนีไปไหน”

รชนิชลส่ายหน้าทั้งน้ำตา “ฉันไม่รู้...อย่า...คาร์ล...ฉันเจ็บ!”

ร่างบางร้องไห้อย่างน่าสงสาร เธอไม่เคยเห็นวิญญาณซาตานในตัวเขาที่มันสำแดงฤทธิ์เดชออกมาอย่างน่าสะพรึงเหมือนอย่างวันนี้ ยิ่งรชนิชลร้องไห้ก็ดูเหมือนคาร์ลอสไม่ได้ใส่ใจต่อท่าทีหวั่นกลัวของเธอเลยด้วยซ้ำ

“คุณไม่รู้แต่ก็กล้าที่จะเข้ามาบอกผมเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ...คุณคงเตรียมตัวมาอย่างดีแล้วสินะก่อนจะเข้ามาพบผม”

หญิงสาวส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง “คาร์ล...สิ่งที่ฉันอยากจะบอกคือฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่วีถึงทำแบบนี้ ฉันแค่อยากให้คุณใจเย็น...”

“เรื่องแบบนี้ใครใจเย็นอยู่ได้ก็คงบ้าแล้ว! บอกผมมาว่าตอนนี้แม่ของวีอยู่ที่ไหน”

“ฉันอยู่นี่...คาร์ล”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองหันไปมองพร้อมกันและคนที่ตกใจมากที่สุดคือรชนิชลเมื่อเห็นว่าแวววลีก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางหวาดหวั่นไม่ต่างจากเธอ

“ป้าคะ...ออกไปรอข้างนอกก่อนค่ะ เดี๋ยวหนูจะคุยกับคาร์ลเอง”

หญิงสาวยังมีแก่ใจร้องบอกป้าของเธอออกไปทั้งที่ถูกร่างสูงใหญ่กอดรัดไว้ในอ้อมแขนจนแน่น หากแต่แวววลีส่ายหน้า

“คาร์ล...ฉันต้องขอโทษคุณด้วย...เรื่องที่วีหนีงานแต่งเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง”

แวววลีกล่าวโดยไม่ยอมสบนัยน์ตาสีฟ้าเข้มคลั่กคู่นั้น คาร์ลอสเหยียดปากออก เขานึกชิงชังรังเกียจคนในครอบครัวขึ้นมาในทันใด ดูเหมือนทุกคนพร้อมใจกันมาแก้ตัวเพื่อว่าที่เจ้าสาวของเขาแท้ ๆ ชายหนุ่มยังกดร่างเล็กไว้กับอกแน่นซะจนรชนิชลหายใจแทบไม่ออก เขายิ้มขุ่น

“คุณพูดเหมือนจะรู้ว่าวีหนีไปไหน พูดเหมือนจะรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาไปไหน แต่เขาหนีไปกับแฟนเก่าซึ่งฉันคิดว่าลูกสาวของฉันจะลืมผู้ชายคนนั้นได้แล้ว”

“หนีไปพร้อมสินสอดที่ผมโอนเงินสดเข้าธนาคารให้ว่าที่เจ้าสาวของผมเมื่อวานนี้ห้าสิบล้านดอลล่าห์อย่างนั้นใช่มั้ย!”

ประโยคนั้นทำให้ทั้งแวววลีและรชนิชลอึ้งพร้อมกัน โดยเฉพาะหญิงวัยกลางคนที่งุนงงกับสิ่งที่คาร์ลอสโพล่งออกมา มันทำให้นางเข่าอ่อนจนแทบล้มทั้งยืน

“คะ...คุณว่าไงนะ...นี่คุณโอนเงินให้วีตั้งห้าสิบล้านดอลล่าห์เชียวหรือคะ”

“มันเป็นเงินที่ผมตั้งใจจะให้ลูกสาวคุณ แต่ไม่รู้เลยว่าวีจะมาตลบหลังผมในวินาทีสุดท้ายแบบนี้ ผมมันโง่บัดซบสิ้นดีที่ไม่รู้ทันเล่ห์เหลี่ยมของพวกคุณ!”

“พวกเราไม่รู้เรื่องนี้นะคะ ป้าก็ไม่รู้เรื่องนี้เลย...สาบานได้ค่ะคาร์ล”

รชนิชลตอบแทนป้าของเธอเสียงสั่น คาร์ลอสเลิกคิ้วสูงพร้อมเลิกมุมปากขึ้น เขาผลักร่างบางออกห่างและชี้หน้าหญิงสาว

“ไม่ต้องมาสาบานอะไรทั้งนั้น จดจำสิ่งที่พี่สาวของคุณทำและพวกคุณต้องชดใช้มันคืนกลับให้ผม”

“คุณจะให้พวกเราทำอะไร”

แวววลีถามขึ้นพร้อมทั้งก้าวเข้ามาและกอดหลานสาวไว้แน่น คาร์ลอสจ้องหน้ารชนิชลนิ่งก่อนลั่นเสียง

“ถึงคืนนี้เจ้าสาวของผมจะหนีไปกับชายชู้ แต่ก็ไม่เป็นไร...เพราะผมจะให้นีนี่แต่งชุดเจ้าสาวของวีเข้าพิธีแต่งงานแทนพี่สาวของเธอ และจำเอาไว้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะไม่จบเพียงแค่นี้!”