ตำหนักคุนหนิง

เซี่ยฟางหรูตื่นขึ้นมาด้วยอาการร้าวระบมไปทั่วร่าง โดยเฉพาะส่วนสะโพกที่ดูจะรับบทหนักในการปะทะพื้นกระเบื้องแข็ง ๆ เมื่อคืนที่ผ่านมา เสียงสูดปากดังท่ามกลางความเงียบบนเตียงหลังใหญ่

ตามหลักในวังจะมีธรรมเนียมที่เหล่าสนมนางในต้องมาคารวะฮองเฮาทุกเช้า ทว่าเซี่ยฟางหรูในอดีตเป็นคนงดเว้นธรรมเนียมนี้ไป เนื่องจากทนสายตาดูถูกดูแคลนและไม่เต็มใจของคนเหล่านั้นไม่ไหว จึงตัดสินใจยุติความอึดอัดด้วยการต่างคนต่างอยู่ ใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่แต่ในตำหนัก ปล่อยให้สตรีเหล่านั้นหันไปประจบประแจงหวงกุ้ยเฟยแทน

เรื่องนี้เซี่ยฟางหรูคนใหม่เห็นดีด้วย นางคร้านตื่นเช้ามาเตรียมตัวต้อนรับคนที่ไม่จริงใจเหล่านั้นเช่นกัน อีกอย่างก็กลัวตนเองเผลอแสดงภาพนางมารร้ายออกมา นางเกลียดนักพวกชอบดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น วางตัวสูงส่งทั้งที่เป็นมนุษย์ดุจเดียวกัน นางมาจากโลกแห่งความเท่าเทียมย่อมทนไม่ได้กับโลกแห่งการแบ่งชนชั้นฐานะ

แล้วอย่างไร เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม นางเป็นเพียงดวงวิญญาณที่หลุดรอดเข้ามา ต่อให้พยายามเพียงใดก็ไม่มีวันเปลี่ยนสิ่งที่ถูกปลูกฝังมาอย่างยาวนานได้ นี่คือวิถีของความอยู่รอด หากไม่อยากถูกข่มเหงก็ต้องทำตัวเองให้แข็งแกร่ง

เซี่ยฟางหรูไม่มีเวลามาขบคิดเรื่องสนมนางใน ปัญหาสำคัญของนางยามนี้คือเจ้ามังกรโบราณตัวนั้น เพราะนอกจากสยบไม่ได้ ยังต้องมาเจ็บตัวเช่นนี้อีก

“ฮองเฮาทรงเป็นเยี่ยงไรบ้างเพคะ” เสี่ยวชิงยกอ่างล้างหน้าเข้ามาเพื่อปรนนิบัติผู้เป็นนายยามตื่นบรรทม เมื่อคืนนางเป็นผู้ประคองเซี่ยฟางหรูกลับตำหนัก แม้ไม่ทราบรายละเอียดว่าเกิดอันใดขึ้นด้านใน ทว่าสภาพที่เห็นก็พอจะคาดเดาได้ไม่ยาก

ยามไปคล้ายดั่งพญาหงส์ ยามกลับคล้ายหงส์ที่ปีกหัก

“เจ็บ” เซี่ยฟางหรูตอบโดยไม่ต้องคิด ยามนี้นางรู้สึกเหมือนมีคนเอาไม้มาทุบจนแหลกละเอียด

ร่างกายนี้ช่างอ่อนแอเสียจริง!

“หม่อมฉันไปตามหมอหลวงเฉินมาตรวจดูอาการดีหรือไม่เพคะ”

เซี่ยฟางหรูโบกมือปฏิเสธ “ข้าไม่เป็นอันใด นอนพักสักสองสามวันก็คงทุเลา หากเรียกหมอหลวงมาตรวจ ความอับอายที่ข้าได้รับเมื่อคืนอาจถูกเผยแพร่ ฉะนั้น อย่าให้ผู้ใดล่วงรู้ อย่างไรเสียในห้องก็มีเพียงข้ากับฝ่าบาท”

“หมอหลวงเฉินกับท่านอัครเสนาบดีมีไมตรีที่ดีต่อกัน เรื่องที่มีผลกระทบต่อชื่อเสียงของพระองค์ เขาจะนำไปเผยแพร่ได้อย่างไร ให้ท่านหมอมาตรวจสักหน่อยเถิดเพคะ ป้องกันการส่งผลเสียต่อร่างกายในวันข้างหน้า” เสี่ยวชิงประคองเซี่ยฟางหรูพิงหัวเตียง ในใจแอบตำหนิผู้เป็นนายเล็กน้อยที่กระทำการวู่วามเช่นนั้น

เมื่อไม่เป็นที่โปรดปราน การใช้มารยายั่วยวนจึงเป็นสิ่งต้องห้ามที่ไม่ควรกระทำ ดีที่คนตรงหน้ามีศักดิ์ฐานะเป็นถึงมารดาแผ่นดิน หากเป็นสนมทั่วไป เกรงว่าคงถูกเนรเทศไปอยู่ตำหนักเย็นท้ายวังเรียบร้อยแล้ว

“เช่นนั้นก็รบกวนเจ้ากับท่านหมอแล้ว”

เป็นดังที่เสี่ยวชิงกล่าว ยามหมอหลวงเฉินมาตรวจอาการเขาแทบไม่เอ่ยสิ่งใด เพียงเตือนให้นางพยายามอย่าเคลื่อนไหวโดยไม่จำเป็น จากนั้นก็ขอตัวไปจัดยา อัครเสนาบดีเซี่ยผู้เป็นบิดาเจ้าของร่างเดิมนับว่ารู้จักคบหาและเรียกใช้งานคน

“ฮองเฮาพ่ะย่ะค่ะ”

ขณะเซี่ยฟางหรูกำลังจะเอนกายลงนอน เสี่ยวจือดันพาเสี่ยวเสียงกับเสี่ยวตู้เข้ามา ในมือของทั้งสองถือถาดวางผ้าไหมชั้นเลิศหลายพับ แต่ละพับนั้นสีสันสดใสสะดุดตา

เสี่ยวจือย่อมสังเกตเห็นความสงสัยบนพระพักตร์ฮองเฮา “ทูลฮองเฮา ผ้าไหมนี้เป็นเครื่องบรรณาการจากแคว้นตะวันตก ล้ำค่าหายากยิ่งกว่าทองคำ เนื่องจากถักทอจากไยของตัวไหมที่เพาะเลี้ยงขึ้นมาเป็นพิเศษ เส้นไหมมีขนาดเล็ก อ่อนนุ่ม และทนทาน ยามต้องแสงจะสะท้อนความแวววาวบนตัวผ้า ขับเน้นให้ผู้ที่สวมใส่โดดเด่นสะดุดตา ไทเฮารับสั่งให้นางกำนัลจากตำหนักซั่วเหรินนำมามอบให้พระองค์ เพื่อทำการตัดเย็บฉลองพระองค์ในงานต้อนรับคณะทูตจากแคว้นจ้าวที่จะเดินทางมาถึงในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

เซี่ยฟางหรูมองผ้าไหมหลากสีในมือเสี่ยวเสียงกับเสี่ยวตู้ “ปกติยามมีงานเลี้ยง ฝ่าบาททรงสวมฉลองพระองค์สีใด”

“ทูลฮองเฮา สีเหลืองพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นส่งสีเหลืองให้กองอาภรณ์ บอกพวกนางใช้ดิ้นทองปักลายหงส์ ดิ้นเงินปักลวดลายประกอบ”

“พ่ะย่ะค่ะ” เสี่ยวจือค้อมกายพาขันทีน้อยทั้งสองล่าถอยออกไป

“ฮองเฮาจะทรงเข้าร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้หรือเพคะ” เสี่ยวชิงเอ่ยถามขณะคลุมผ้าให้ร่างบอบบางที่เอนกายลงนอนบนแท่นบรรทม

“มีอันใดหรือ ไยเจ้าจึงดูแตกตื่นนัก”

“ฮองเฮามิเคยเข้าร่วมงานเลี้ยง ทุกครั้งเป็นหวงกุ้ยเฟยที่นั่งเคียงข้างฝ่าบาทท่ามกลางสายตาธารกำนัล”

“ข้าเคยบอกแล้วมิใช่หรือว่าจงลืมฮองเฮาในอดีตไปเสีย” เซี่ยฟางหรูปิดเปลือกตา “หยวนฉวี่หลินชอบเล่นบทนางเอกให้ผู้คนรักใคร่ ต่างจากข้าที่ชอบเป็นนางร้ายให้ผู้คนเกลียดชัง ห้ามแพร่งพรายเรื่องที่ข้าจะเข้าร่วมงานเลี้ยง ข้าอยากรู้ว่านางจะทำหน้าเยี่ยงไรยามเห็นข้าปรากฏตัวในงาน ขณะที่ตัวเองกำลังเชิดหน้าชูคอเป็นหงส์คู่มังกร ความรู้สึกยามตกจากที่สูงควรให้นางได้ลิ้มลองสักครา”