พอธนินถามพิมพ์พิณก็ส่งเสียงหัวเราะพร้อมกันกับเพื่อนของหล่อนอีกสองคนขณะที่ลัคณายืนหน้าเจื่อนและอยากปลีกตัวออกไปเสียตอนนั้น พอหัวเราะจนพอใจดาวมหาลัยคนสวยก็เอ่ยว่า

“แทน...เธอน่ะตามไม่ทันมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนหรอกนะ แล้วโดยเฉพาะมารยาของผู้หญิงอย่างลัคณาที่ปกปิดความแร่ดความร่านของตัวเองได้แนบเนียนขนาดนั้น โง่ ๆ อย่างนายคงไม่รู้หรอกว่าเบื้องลึกของผู้หญิงที่ต่อหน้าทุกคนทำตัวเปิ่น ๆ เชยๆ ที่แท้ก็แรดเรียกแม่”

“พิมพ์พิณ...เธอพูดเกินไปแล้วนะ!”

ธนินเสียงแข็งเพราะเขาชักไม่พอใจที่เห็นว่าลัคณาถูกเพื่อนร่วมรุ่นสาวกล่าวดูถูกดูแคลนอย่างไม่ไว้หน้า เขาขยับมายืนข้างหน้าลัคณาที่ไม่ยอมตอบโต้อะไรเหมือนว่าอยากช่วยปกป้อง

“ฉันว่ามีอะไรเราค่อยกลับไปพูดกันที่มหาวิทยาลัยจะดีกว่า ตอนนี้พวกเรามาที่นี่ในฐานะนักศึกษาที่มาท่องเที่ยวศึกษาธรรมชาติ ไม่ใช่พวกอันธพาลไร้การศึกษาที่จะมาทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“นายอยากปกป้องเพื่อนสาวฉันก็ไม่ว่าหรอกนะ แต่ฉันอยากเตือนเพราะว่าสงสาร ดูท่านายก็คงเป็นผู้ชายโง่ ๆ อีกคนที่โดนผู้หญิงคนนี้ปั่นหัวเล่นเพราะหล่อนไม่เคยพูดความจริงว่าตัวเองเน่าเฟะขนาดไหน เหอะ! ...พยายามปกปิดอะไรก็ทำได้แต่พยายามปกปิดความเสื่อมทรามของตัวเองมันทำไม่ง่ายหรอกนะ”

“ที่พูดมาเธอมีหลักฐานอะไรหรือเปล่า ไม่ใช่มาใส่ความคนอื่นส่งเดชระวังจะโดนฟ้องข้อหาหมิ่นประมาท”

“เข้าข้างกันดีนักนะ! ลัคณา...ทำไมไม่บอกนายแทนเพื่อนที่แสนดีของหล่อนไปตามตรงล่ะว่าเมื่อคืนที่หายไปกับรุ่นพี่จอมทัพน่ะเกิดอะไรขึ้น”

คำกล่าวนั้นทำให้ธนินเองก็ต้องชะงัก เขาเหลียวกลับไปมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังซึ่งมีท่าทีกระสับกระส่าย ลัคณาไม่ยอมสบตาเขาและก่อนที่ธนินจะอ้าปากถามก็ได้ยินเสียงพิมพ์พิณดังขึ้น

“ถึงเธอไม่พูดแต่ก็รับรองได้เลยว่าไม่มีวันปิดเรื่องของเธอกับรุ่นพี่จอมทัพที่แอบหนีหายกันไปเมื่อคืนนี้ได้หรอก พี่เข็มม่วงบอกฉันหมดแล้วว่าตอนออกไปตามหาเจอหล่อนกับพี่แจ็คนอนกอดกันกลมอยู่ในเรือแถมเสื้อผ้าก็ใส่ไม่เรียบร้อย ไม่ใช่พี่เข็มม่วงคนเดียวหรอกนะที่ไปเห็นสภาพหล่อนอยู่ยังไงกับพี่แจ็ค แต่ยังมีเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ทกับพี่นาวิน เพื่อนสนิทของพี่แจ็คไปเห็นมาด้วย!”

คำบอกเล่านั้นใช่แค่ทำให้ลัคณาถึงกับอึ้งแต่ยังทำให้ธนินนิ่งไปพูดอะไรแทบไม่ออก ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปแต่ก็เพียงชั่วขณะก่อนที่เขาจะหันกลับมาและพูดว่า

“แค่เห็นคนกอดกันก็เที่ยวเอามาพูดจนคนอื่นเสียหายในเมื่อไม่มีหลักฐานอื่นที่จะยืนยันได้เลยว่า...เอ้อ...ว่าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น”

“โอ๊ย...ไอ้โง่แทน! ขนาดนี้แล้วยังจะเข้าข้างมันอยู่อีก ไม่เห็นเหรอว่าหล่อนไม่ยอมโต้ตอบ เพราะว่าทุกอย่างที่ฉันพูดมันเป็นเรื่องจริง กลับไปหนนี้นายเอาหญ้ามากินสักรถกะบะจะดีมั๊ง”

“พิมพ์พิณ...ฉันว่าเราอย่าเสียเวลาสีซอให้คนแบบนี้ฟังจะดีกว่าสู้เอาเวลาไปทำประโยชน์อย่างอื่นยังดีกว่าป่ะ”

ป่านดึงแขนเพื่อนสนิทแต่ดูเหมือนพิมพ์พิณยังไม่ยอมลดละ หล่อนเหยียดยิ้มใส่คนทั้งสอง

“ได้...นายแทน ถ้าคิดว่าฉันพูดเรื่องคนอื่นลอย ๆ แบบไม่มีเหตุผล คอยดูนะวันหนึ่งฉันจะหาหลักฐานที่หล่อนชอบมั่วผู้ชายมัดยัยตัวแสบชนิดที่ดิ้นไม่หลุดเลยทีเดียว และฉันอยากจะบอกอะไรหล่อนสักอย่างนะลัคณา”

พิมพ์พิณผลักธนินและเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าลัคณาที่เงยขึ้นสบตาแข็งกร้าวคู่นั้นพอดี หล่อนเหยียดยิ้มร้าย

“อย่าคิดว่าแกล้งทำตีหน้าซื่อแล้วจะหลอกใคร ๆ ได้ หน้าตาอย่างหล่อนเป็นได้ก็แค่ของเล่นชั่วคราวของพี่แจ็คเท่านั้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าหล่อนทำอีท่าไหนพี่แจ็คถึงได้เผลอมาตกหลุมพรางเสน่ห์ของหล่อน เขาคงลืมตัวซะมากกว่าเพราะเขาไม่เคยจริงจังกับใคร และเรื่องนี้หล่อนก็คงไม่รู้สินะว่าหลังเรียนจบจากที่นี่เขาจะไปเรียนต่อทางด้านธุรกิจที่อเมริกา ถึงเวลานั้นคิดเหรอว่าผู้ชายที่ทั้งหล่อรวยเพอร์เฟ็คอย่างเขายังจะผูกตัวเองติดอยู่กับผู้หญิงไร้เสน่ห์แสนจืดชืดอย่างหล่อน!”

พูดจบก็สะบัดหน้าเดินกลับออกไปทั้งสามคน ปล่อยให้ธนินยืนนิ่งสักครู่ก่อนที่เขาจะหันกลับไปยังหญิงสาว ชายหนุ่มดึงมือลัคณาไปกุมไว้และยิ้มให้กำลังใจอย่างทุกครั้ง

“กี้...แทนคิดว่าเรื่องที่พิมพ์พิณพูดมามันไม่เป็นความจริงหรอก ยัยนั่นน่ะ...ร้ายกาจจะตายไป...กี้...ร้องไห้ทำไม”

ธนินมีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นน้ำตาหยดไหลลงบนแก้มของเพื่อนสาว ลัคณาแทบหยุดตัวเองไม่ให้สะอื้นไม่ได้

“แทน...ขอบใจนะ แทนเป็นคนดี เป็นคนที่มีน้ำใจกับกี้มาก”

“ก็...เอ้อ...แทน...”

“แทนเป็นคนดี มองโลกในแง่ดีตลอดเลย แต่กี้ก็อยากบอกแทนนะว่าสิ่งที่เราเห็นอาจไม่เป็นอย่างที่เราคิด บางทีกี้อาจจะเป็นผู้หญิงไม่ดีอย่างที่แทนมองเห็นภายนอก”

“พูดอะไรอย่างนั้น คนเราต่างก็มีข้อเสียด้วยกันทุกคน ไม่เคยได้ยินคำนี้เหรอที่ว่า โนบอดี้เพอร์เฟ็ค”

ธนินบีบมือเรียวบางไว้แน่นและสบนัยน์ตาคู่หวานด้วยความรู้สึกลึก ๆ ในใจที่มันอัดอั้นและกำลังทะลักล้นขึ้นมา

ไอ้แทน...มึงจะมัวชักช้าอะไรอยู่อีก พูดออกไปซี...พูดออกไปว่า.......

“แทน...ขอโทษนะ กี้ขอตัวกลับห้องพักก่อน”

“กี้....กี้...อะ...เอ้อ...ลัคกี้!”