อาหารมื้อกลางวันผ่านพ้นไปพร้อมความสุขจนสายตาคู่หนึ่งมองด้วยความอิจฉาริษยาอยู่ห่าง พริมรตาจิกนิ้วเรียวกำแน่นเข้าหากันมองไปยังภาพระยะไกลที่ยังอยู่ในสายตาตลอดเวลา สาเหตุนี้ถึงรีบไม่ยอมคุยกับต่อ

ทั้งที่พยายามตีสนิทใหม่อีกครั้ง แต่ทำไมถึงไม่สนใจเธอเลย ใบหน้าที่ยอมลงทุนเพื่อเขามากขนาดนี้ แต่กลับไม่หวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย

หรือว่าเขาไม่รักพิศชามนต์แล้ว ?

“ภัทรทำกับพริมอย่างนี้ได้ยังไง ภัทรปล่อยให้พริมต้องรอมาตลอด” หยดน้ำตาค่อย ๆ ร่วงสู่แก้มสวย ทั้งที่สายตายังจ้องมองณัฐภัทรด้วยความรักและโหยหา

วันที่เธอได้รับการ์ดแต่งงานจากมือของเพื่อนสาว ใบหน้าสวยดวงตากลมที่สดใสมองมายังเธอด้วยความอ่อนโยน แต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกยินดีด้วยแม้แต่น้อย มีแต่ความเสียใจ อิจฉาที่ครอบคลุมกายของและจิตใจ และในตอนนั้นเอง เธอก็ยังพยายามที่จะหาทางติดต่อนัดพบกับชายหนุ่มด้วยความคิดถึง สุดท้ายก็สำเร็จเมื่อเขายอมออกมานัดพบเจอกับเธอสองต่อสองในตอนกลางคืนตามคำขอ แต่กลับกลายเป็นว่า...

‘เลิกยุ่งกับผมสักที ก่อนที่ผมจะรำคาญมากไปกว่านี้’

น้ำเสียงและสรรพนามที่เหินห่างทำให้เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์แม้กระทั้งเพื่อนก็จะไม่เหลือจากเขา

‘ภัทร...ทำไมพูดกับพริมแบบนี้ล่ะ พริมเป็นเพื่อนภัทรนะ’ เธอมองเขาด้วยความเจ็บปวด

‘หยุดทุกอย่างดีกว่า...สิ่งที่คุณทำมันมากกว่าเพื่อนและถ้าคุณไม่หยุด...แม้แต่ความเป็นเพื่อนจากผมก็จะไม่เหลือ’ ณัฐภัทรกล่าวจบ พร้อมเดินกันหลังจากไปไม่มองพริมรตาที่ยืนอึ้งกับคำพูดของเขาด้วยความเสียใจ

สองเท้าของพริมรตาก้าวไปหาชายหนุ่มพร้อมกอดรั้งเขาจากทางด้านหลังเอาไว้

‘ภัทร...อย่าทิ้งพริมนะ...พริมรักภัทรนะ รักมานานมากแล้ว’ เสียงสะอื้นอ้อนวอนเพื่อให้เขาเห็นใจ สองมือหนาแกะมือที่โอบกอดจากทางด้านหลังออก พร้อมหันไปมองใบหน้าที่เปรอะคราบน้ำตา

‘อย่าให้ความเป็นเพื่อนของเรามันจบอยู่ที่ตรงนี้เลยนะพริม’ เสียงเยือกเย็นเอ่ยตอบพร้อมเดินหันหลังจากไป ปล่อยให้ พริมรตาทรุดลงกับพื้นร้องไห้สะอื้นออกมาด้วยความผิดหวังและเสียใจ

‘ภัทรกลับมาหาพริม !!’เสียงแหลมตะโกนไล่หลัง หวังให้เขาหยุดแล้วกลับมาหาเธอแต่กลับกลายเป็นว่าเขาเดินห่างจากเธอไปและไม่คิดจะหันมามอง….

.

.

จินดารัตน์นั่งอ่านหนังสือที่ห้องรับแขกอยู่อย่างเงียบสงบ แต่แล้วเสียงโวยวายของลูกสะใภ้เธอก็ดังขึ้น จนทนไม่ไว้และต้องเดินออกไปดู

“ฉันบอกแล้วใช้ไหมว่าอย่าไปยุ่งของในห้องฉันถ้าฉันไม่อนุญาต ! ฉันจะบอกให้คุณแม่ไล่เธอออก !” เสียงเกรี้ยวกราดดุด่าว่าแม่บ้านวัยกลางคนโดยไม่ถนอมน้ำใจ

“เสียงดังโวยวายอะไรกันแม่เพ็ญ”

เพ็ญรตีหันไปมองด้วยใบหน้าแดงโกรธจัด

“ก็นังน้อยน่ะสิคะคุณแม่ เข้าไปยุ่งของในตู้ของเพ็ญ” น้ำเสียงเอ่ยฟ้องด้วยความไม่พอใจ พร้อมจิกสายตามองคนใช้อย่างดูถูกเหยียดหยาม

“น้อยไม่ได้ยุ่งเลยนะคะ น้อยก็แค่เช็ด...จัดห้องคุณเพ็ญตามปกติ เก็บของเข้าตู้ค่ะ” เสียงสั่นของน้อยหน่าเอ่ยขึ้นด้วยความกลัว

“คุณแม่อย่าไปเชื่อนะคะ มันจะขโมยของของเพ็ญจริง ๆ นะคะ”

“เอาเถอะ...ถ้าที่หลังเธอไม่อยากให้คนเขาไปยุ่งห้องของเธอก็ทำความสะอาดเองล่ะกัน ฉันเบื่อเต็มทนแล้วที่ต้องมาคอยฟังเธอโวยวายไล่คนออกอยู่แบบนี้” จินดารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงที่เอือม ต้องทนกับลูกสะใภ้ที่เอาแต่ใจตัวเองด้วยเพราะตัวเองเกิดเป็นลูกคุณหนูที่ไม่เคยถูกขัดใจ ถ้าเป็นเพราะลูกชายของเธอไม่ยืนกรานว่ารักเพ็ญรตีจริง เธอไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนนี้เป็นสะใภ้เด็ดขาด

“คุณแม่ !”

“น้อยวันนี้จัดโต๊ะอาหารมื้อเย็นห้าที่นะ” จินดารัตน์หันไปสั่งพร้อมเดินออกไปแต่เพ็ญรตีก้าวยาวตามเพื่อถามถึงความคับข้องใจ

“ห้าที่ หมายความว่ายังไงคะคุณแม่ มีแขกจะมาทานข้าวกับเราหรือคะ”

“ใช่แล้ว” จินดารัตน์ตอบพร้อมทำท่าจะเดินหนี

“แล้วใครคะคุณแม่”

“เดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหละว่าเป็นใคร” เมื่อพูดจบแม่สามีเดินจากไปทันที่ทิ้งให้เพ็ญรตียืนมองทั้งที่ยังต้องการคำตอบอยู่ในใจ...